Telegram-канал eeaut - خبرنامهٔ امیرکبیر: Unsorted

خبرنامهٔ امیرکبیر

10 Jun 2025 17:56

📰 سکوت، پاسخ ما به سرکوب نخواهد بود

بیانیه‌ی جمعی از تشکل‌های دانشجویی در حمایت از دانشجویان زندانی

این سطور در فضایی نگاشته می‌شود که هر صدا، هر قدم و هر کنشی با نگاهی سرد و بی‌روح رصد می‌شود. فضایی که در آن دانشگاه تحت نظارت پادگانی قرار گرفته‌است و دانشجو باید از شهروندی آزاد به سوژه‌ای مطیع بدل گردد. هر جمع‌شدنی برای تحلیل و بررسی مصائب جمعی، برچسب اجتماع و تبانی می‌خورد، گزارشی از وضعیت روز در شبکه‌ی اجتماعی، تبلیغ علیه نظام حاکم محسوب می‌شود و هر صدای نقد و اعتراضی نسبت به سیاست‌های ضد مردمی، اقدام علیه امنیت همان ملت قلمداد می‌شود. به یک معنا از روزگاری سخن می‌گوییم که زیست روزمره‌ی ما جرم‌انگاری شده و حاصل این سیاست، به بند کشیده شدن تعدادی از هم‌کلاسی‌هایمان است؛ به پشتوانه‌ی اتهاماتی بدون شواهد شفاف یا امکان دادرسی عادلانه.

هم‌کلاسی در بند ما پیش از ورود به زندان، حق تحصیلش را از دست رفته می‌بیند، حق قلم به دست گرفتن، حق تنفس در فضای دانشگاه. اما وقتی درهای زندان پشت سر هم‌کلاسی بسته می‌شود، رنج مضاعف آغاز می‌گردد. حق ملاقات با خانواده و حتی حق یک تماس ساده، به آسانی از او سلب می‌شود. برخی از دانشجویان از زندانی به زندان دیگر تبعید می‌شوند، از شهری به شهر دیگر، گویی جرمشان نه کنش، که خود وجودشان است. بازجویی‌های گاه و بی‌گاه و سلول‌های انفرادی، که عملاً برای خفه‌کردن روح طراحی شده‌اند و بلاتکلیفی حقوقی که گاه ماه‌ها و سال‌ها ادامه می‌یابد، تنها بخشی از این رنج‌هاست.
اما این مجازات‌ها به زندان ختم نمی‌شود. محرومیت از خدمات عمومی پس از آزادی، از حق استخدام تا دسترسی به امکانات اجتماعی، به مثابه تنبیهی مادام‌العمر است که حتی پس از آزادی، سایه‌ی سنگینش بر زندگی این دانشجویان باقی می‌ماند. این شرایط، نه‌تنها جسم و روح آن‌ها را می‌فرساید، بلکه رؤیا و آینده‌ی آن‌ها را نیز به یغما می‌برد.

سیاست به بند کشیدن دانشجویان، چیزی فراتر از مجازاتی برای کنش فردی آنان است و پرداختن به این موضوع در چارچوب پرونده‌ی حقوقی، تقلیل مسئله‌ی سرکوب دانشگاه است. این سیاست ابزاری است برای خاموش‌کردن صدای جمعی دانشجویان و تثبیت نظمی سلطه‌گر که از اعتراض می‌هراسد. زندان نه محل اجرای حکم که ابزاری‌ست برای هشدار هر روزه به دیگران. این سرکوب، پدیده‌ای مقطعی نیست، بلکه سیاستی تاریخ‌مند و سازمان‌یافته است که با تغییر دولت‌ها و وعده‌های رنگارنگ، همچنان پابرجاست. سیاستی که نه‌تنها ورای اختلاف میان قوای مجریه و قضائیه، بلکه با همدستی این قوا همواره کوشیده دانشگاه را از سیاست تهی کند و صدای خارج از منویات مراد را ساکت کند. بنابراین یک سیاست کلان حکومتی‌ است؛ سیاستی که می‌کوشد با ترسیم خطوط قرمز روزبه‌روز تنگ‌تر، مرزهای مجاز کنش‌گری دانشجویی را بازتعریف کرده و با ایجاد هزینه‌های سنگین، دانشجو را به خودسانسوری سوق داده و جنبش دانشجویی را از نفس بیندازد. همواره باید تعدادی از ما در زندان باشیم تا نمونه‌ی عینی سرکوب ما را از کنش بازدارد.

ما راه رهایی را نه در عقب‌نشینی، که در عبور از این خطوط قرمز می‌دانیم که برایمان ترسیم شده است؛ خطوطی که تنها با ایستادگی جمعی بی‌اعتبار می‌شوند. ما صدای تمام دانشجویان زندانی خواهیم بود تا یادآور شویم که سکوت، پاسخ ما به سرکوب نخواهد بود.

✏️ تشکل‌های امضاکننده:

انجمن آزاداندیش دانشگاه علامه
انجمن آرمان دانشگاه علم و صنعت
انجمن رویش دانشگاه علم و صنعت
انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی خواجه نصیر
مجمع اسلامی دانشگاه الزهرا
انجمن اسلامی دانشکده علوم اجتماعی تهران

📰 www.AutNews.org
🌐 @AutNews_org
🌐 @AutNews_org
🌐 @EEAUT