Telegram-канал absurdmindsmedia - Absurd Mind's Media: Unsorted

Absurd Mind's Media

11 Apr 2024 09:27

Absurd Mind's Media

11 Apr 2024 09:25

پیش از خواندن کتاب «سلاخ خانه شماره پنج» نکات ایمنی را رعایت کنید؛ حوالی ساعت های خواب ظهر و شب سراغ کتاب نروید؛ ناخودآگاه قهقهه می زنید و اهالی خانه را بی خواب و بدخواب می کنید. هنگام کتاب خواندن دور و بر بیمار سکته یی و عصبی نپلکید. ممکن است با خنده های ناگهانی و غیرقابل کنترل او را اذیت کنید. خنده و شوخی از همان صفحه شناسنامه کتاب شروع می شود،

امریکایی ها نه تنها راحت تر که بی رحمانه تر از هر ملیت دیگری خودشان را نقد می کنند و دست می اندازند. داستان خانواده سیمپسون ها چیزی غیر از این است؟ بحث بر سر رفتارهای شخصی و خصوصیات اخلاقی و نحوه زندگی نیست. وقتی حرف جنگ و ارزش هایی مثل دفاع از ملیت و پرچم و خاک هم که به میان می آید، امریکایی ها دست به نقد حاضرند و آن چیزهایی را که باید بگویند، می گویند و می نویسند و فیلمش را می سازند. فقط کافی است شور و حرارت رسانه های وابسته به واشنگتن که سعی دارند شروع و ادامه جنگ و... را توجیه کنند، کم شود. تریبون که به دست منتقدان و هنرمندان مستقل بیفتد، پروژه نقد جنگ کلید می خورد. حالا یا محصول چیزی است مثل نجات سرباز رایان و فهرست شیندلر اسپیلبرگ که فاجعه را نشان می دهد و اشک مخاطبانش را درمی آورد یا نوشته های کورت وونه گات است که فجایع و جنگ را دست می اندازد و مسخره می کند و مخاطبش را می خنداند.

وونه گات در سلاخ خانه شماره پنج خاطرات مرگبار خودش از جنگ جهانی دوم و حضورش در درسدن را روایت می کند. تقریباً در هر ۱۰ صفحه کتاب یک نفر می میرد. اصلاً طی بمباران هوایی شهر درسدن آلمان بیش از صد هزار نظامی و غیرنظامی جان شان را از دست می دهند. سلاخ خانه شماره پنج در درسدن واقع شده و به اصطلاح آسایشگاه اسرای امریکایی و انگلیسی و روس است. اما وونه گات تمام این وقایع مرگبار را در فاز طنز و شوخی تعریف می کند و دست خواننده اش دستمال نمی دهد تا اشک هایش را پاک کند. جنگ است دیگر. کیست که نداند جنگ بد است، جان انسان ها را می گیرد و... اما پیش می آید. می شود برایش اشک نریخت و اما بدی هایش را نشان داد و نقدش کرد. وونه گات در کنار این داستان ها اطلاعاتی جالب از رفتار سربازهای امریکایی با یکدیگر و با سربازهای انگلیسی و روس در اختیار خواننده می گذارد. مثلاً اطلاعاتی درباره ادبیات سربازان امریکایی و اصطلاحاتی که آنها در دوران جنگ جهانی دوم به کار می برده اند. در جایی از کتاب بیلی پیل گریم شخصیت اصلی رمان سلاخ خانه شماره پنج از همقطارش فحشی می شنود. بیلی آن فحش را برای سال ۱۹۴۴ ساختارشکنانه توصیف می کند. بیلی می گوید؛ «هنوز در سال ۱۹۴۴ این اصطلاح میان سفیدپوستان تازگی داشت.»

بیلی پیل گریم کیست؟ بیلی سرباز اعزامی امریکا است به جنگ جهانی دوم. نام فامیلش، پیل گریم به فارسی «زائر» معنی می دهد. بیلی زائر و مسافر زمان است. او گاهی خاطراتش را از جنگ جهانی دوم و سلاخ خانه شماره پنج برایمان روایت می کند، گاهی از زمین می کند و به سیاره یی به نام ترالفامادور می رود و ارتباطاتش با شهروندان این سیاره عجیب و غریب می گوید. بیلی گاهی جایش را به نویسنده کتاب می دهد و ما را به اتفاقات جنگ نزدیک و نزدیک تر می کند. بیلی آدم حسابی است، درس خوانده، شغل آبرومندی دارد، ازدواج کرده و... بعد از جنگ اما برایش اتفاقی می افتد که او را از حالت عادی خارج می کند و از آن موقع زائر می شود و دمخور ترالفامادوری ها. او راهی سیاره یی می شود که ساکنانش شبیه ابزار لوله بازکنی لوله کش ها هستند. چشم هایشان کف دست شان قرار دارد. ابزار بلع و دفع شان یک چیز و یک جا است. چهاربعدی می بینند و برای زمینی ها که سه بعدی می بینند، غصه می خورند. تصویر دو ترالفامادوری را پایین صفحه می بینید. طراحی کار خود وونه گات است. آنها موجودات شگفت انگیزی هستند که بیلی را عاشق خود کرده اند. بیلی پیل گریم بعد از بازگشت از جنگ و حادثه سقوط از هواپیما باز هم زنده مانده، قاطی می کند و بی اعتنا به زمینی ها با ترالفامادورها نامه می نویسد و... ترالفامادورها آنقدر مهم هستند که برایشان در ویکی پدیا مدخل باز کرده اند

@absurdmindsmedia