1876
مجموعه نوشته های تحلیلی علی نصری پیرامون مسائل ایران و جهان.
نمی‌توانیم هم طرفدار حقوق زنان باشیم و هم در برابر توهین‌های جنسیتی به مریم قالیباف بی‌تفاوت باشیم. انتقادهای سیاسی به جای خود، اما کلیپ‌هایی که از او در فضای مجازی ساخته و منتشر میشود مصداق آزارگری، زن‌ستیزی و بی‌اخلاقی‌ست.
@AliNasriTelegram
«غرب‌پرستی» واقعی یعنی هر بار صحبت از مذاکره با غرب میشود، تصور کنیم که قرار است ما را «تحقیر» کنند یا به ما «لطف» کنند. واقعیت این است که مذاکره بین «قدرت»ها صورت میگیرد و کسانی که اهل مذاکره‌اند به قدرت ایران اعتقاد دارند. آنها که اهل مذاکره نیستند، در دلشان از قدرت غرب میترسند.
@AliNasriTelegram
در سپهر سیاسی ایران - در سراسر طیف‌‌ها و جریان‌ها - دو «منطق» بیشتر حکمفرما نیست: منطقی که بهبود شرایط را در «تقویت» بنیه کشور میداند. و منطقی که شرط لازم برای بهبود را عبور از نوعی «ویرانی» میداند ( ویرانی‌طلبی). تصمیم به «مشارکت» یا «تحریم» نهایتاً ریشه در این دو منطق دارد.
@AliNasriTelegram
آقای #جلیلی دارد برای اولین بار در عمرش حس «موافق» بودن را تجربه میکند؛ این همان هنر دکتر #پزشکیان است.
@AliNasriTelegram
آقای جلیلی ناکامی نظامی اسرائیل در برابر «حماس» را می‌بیند اما نسل‌کشی «مردم» غزه را نمی‌بیند. ناکامی «تحریم» آمریکا علیه ایران را می‌بیند اما اثرش را بر «سفره» مردم نمی‌بیند. او نگران جنگ و تحریم نیست، چون فقط «آرمان» میشناسد، «مردم» نمی‌بیند.
@AliNasriTelegram
میگویند از ما «لولو» نسازید. از شما لولو نساختیم، ما فقط جملات خودتان را در مورد «اینترنت کثیف آمریکایی» و «حق تجاوز جنسی مردان» به دختران بدون حجاب و مقایسه آزادی نسبی پوشش با «مصرف مواد مخدر در خیابان» و...را تکرار کردیم. شما خودتان از خودتان ترسیدید.
@AliNasriTelegram
کسانی که انتخابات را در دور اول تحریم کردند پیام «نارضایتی» که میخواستند را رساندند. اما تحریم انتخابات در دور دوم، پیامدهایی خواهد داشت که به تکرار مجدد همان پیام نمی‌ارزد. از شنبه سر و کارتان با کسانی خواهد بود که صحبت از «اینترنت کثیف آمریکایی» میکنند.(حتی شما دوست «انقلابی»)
@AliNasriTelegram
بعضی‌ها میگویند به «فردا» فکر کنید که شاید از اینکه رای ندادید پشیمان باشید. اما واقعیت این است که موضوع فقط «فردا» نیست بلکه ۴-۸ سال - تقریباً یک دهه - آینده زندگی‌تان است. چند دقیقه در هوای خنک قدم زدن و «یک نام و یک عدد» نوشتن تمام زحمتی‌ست که دهه آینده زندگی‌تان را رقم میزند!
@AliNasriTelegram
این باور که «همه چیز از پیش تعیین شده» در واقع داروی بی‌حسی و «اراده‌زدا»یی ست که در رگ‌های جامعه تزریق کرده‌اند تا عاملیت و اختیار مردم را فلج کند. ذهن‌‌مان را از تاثیرات این داروی رخوت‌آور پاکسازی کنیم و قدرت اختیارمان را پس بگیریم. رای دادن اولین قدم است.
@AliNasriTelegram
دکتر ظریف عزیز، سپاسگزارم. اگر فردا دکتر پزشکیان -به امید خدا- پیروز شد، شما نقش عظیمی داشتید. اما اگر هم نشد، شما با تلاش بی‌وقفه، طبقه متوسطی که داشت نفسهای آخرش را میکشید را با ماساژ قلبی و دمیدن نفس زنده کردید؛ از این پس زندگی جریان خواهد داشت و این جریان ادامه خواهد داشت.
@AliNasriTelegram
هیس!...تو فقط انتخابات را تحریم کن! بقیهاش با من
نویسنده: علی نصری
در تمام این سالها «تحریم انتخابات» را به عنوان نسخه همه دردهای ما معرفی کردند، در حالی که خودشان مشغول نامه‌نگاری، دیدارهای پنهانی، و پروژه‌بگیری با سیاستمداران و سازمان‌ها و جریان‌های ضدایرانی آمریکایی و اروپایی، برای تشدید دردها و افزایش فشارها و نابودی گام به گام زندگی ما مردم داخل ایران بودند.
می‌گفتند؛ تو کارت نباشد هموطن! تو فقط انتخابات را تحریم کن، بقیهاش با من! و از سازمان‌های FDD و UANI و AIPAC و میلیاردهایی چون شلدون ادلسون و پال سینگر و برنارد مارکوس برای پروژه‌های ضدایرانی پول‌های کلان می‌گرفتند، لیست شرکت‌های ایرانی در صنایع حیاتی کشور را برایشان تهیه میکردند و به دولت آمریکا تقدیم می‌نمودند تا تحریم‌ها را «فلج‌کننده»تر، «خردکننده»تر و «بی‌رحمانه»تر سازند.
اعتراض میکردیم....
می‌گفتند؛ هیس استمرارطلب! تو فقط انتخابات را تحریم کن! من «صدای تو» می‌شوم! و در کنفرانس‌های امنیتی مونیخ و هالیفاکس و در کنگره آمریکا و پارلمان اروپا «صدای ما» میشدند تا صلح را «کسل‌کننده» بخوانند، و از آنها بخواهند تا مذاکزات را متوقف سازند، روابط دیپلماتیک را قطع کنند، بخشی از نیروی‌های نظامی رسمی کشور را در فهرست «گروههای تروریستی» قرار بدهند، آسمان ایران را «منطقه پرواز ممنوع» اعلام کنند، و قطعه‌های پازل جنگ را یکی پس از دیگری کنار هم بچینند.
اعتراض میکردیم....
می‌گفتند؛ هیس ماله‌کش! وسط‌باز! خون‌شور! تو فقط انتخابات را تحریم کن، من نجاتت میدهم! و در وسط نسل‌کشی مردم غزه و با خاک یکسان شدن خانه‌ها و مدارس و بیمارستان‌هایشان، کنار IDF - جنایتکارترین ارتش جهان - ایستادند و با انگشت اشاره، خانه‌ها و مدارس و بیمارستانهای ما را در ایران نشان‌شان دادند و گفتند؛ «سر مار»، «چشم اختاپوس» آنجاست....و باز نگاهی به ما انداختند و با تلخندی سرد، آهسته گفتند «هیسسس هموطن! کارت نباشد. تو فقط انتخابات را تحریم کن...»
اما نه! تحریم نمی‌کنیم. سکوت را می‌شکنیم. همین جمعه پای صندوق رای سکوت را می‌شکنیم!
@AliNasriTelegram
پزشکیان و لحظه پس از «آخرین ضربه قلم»
نویسنده: علی نصری
حتماً دیده‌اید لحظه‌ای را که یک نقاش آخرین ضربه قلم را به بومش میزند؛ سپس یک قدم به عقب میرود، قوسی به کمرش میدهد، با دقتی فراوان از بالا تا پایین و از چپ به راست آن را بررسی میکند، دوباره قلمش را بالا میبرد و با لرزشی سرشار از تردید - برای یک نوک نهایی - آن را به بوم نقاشی نزدیک میکند، اما بلافاصله دستش را به سرعت پس میکشد و با تحسین و رضایتی عمیق به اثرش می‌نگرد و آن را همانطور که هست، می‌پذیرد.
آن اثر قطعاً بی‌نقص و ایراد نیست و جای تکمیل و بهبود فراوان دارد. اما در آن لحظه «خاص» - آن لحظه پس از آخرین ضربه قلم - بهترین محصول تاریخ زندگی نقاش است.
امروز من، به عنوان یک شهروند ایرانی که از دل «تاریخ» این سرزمین برآمده، از فراز و نشیب‌های آن عبور کرده، انواع و اقسام تلخی‌ها و شرینی‌ها، یأس‌ها و امیدها، هیجان‌ها و سرخوردگی‌ها را چشیده، و حاکمان و سیاستمداران فراوانی را آزموده، شاید برای اولین بار، نسبت به یک سیاستمدار، همان حس پس از «آخرین ضربه قلم» را دارم.
نه دلم میخواهم که آقای پزشکیان ذره‌ای از «عدالت‌خواهی»اش بکاهد و بر «آزادی‌خواهی»اش بیافزاید و نه کم‌تر از «آزادی» دم بزند و بیشتر به عدالت و دادخواهی بپردازد.
نه دلم میخواهد کلمه‌ای کم‌تر از نهج‌البلاغه بخواند و بیشتر به زبان تکنوکرات‌های «امروزی» سخنرانی کند، و نه کم‌تر با «لیبرال»ها بنشیند و بر اولویت «کارشناسی» بر «اعتقادات دینی» در کارهای مدیریتی اصرار بورزد.
لحن خشمگین و خوی ظلم‌ستیزی و اعتراضش به زورگویی و تبعیض را همان‌قدر می‌پسندم که شعر «با دوستان مروت، با دشمنان مدارا» خواندنش را.
بارها قلم شهروندی‌‌ام را بالا می‌برم تا نقدی بر او وارد سازم تا شاید گوشه‌ای از این اثر تاریخ سرزمینم را اندکی تغییر بدهم. اما دوباره دستم را پس میکشم - و در این لحظه خاص - او را با چشم رضایت مینگرم و همانطور که هست می‌پذیرمش.
او انسانی‌ست که توانسته از دل همان تاریخی که من و شما برآمده‌ایم به «تعادل» برسد، دچار افراط و تفریط‌ها نشود، پستی و بلندی‌های روزگار او را تلخ و ناامید یا هیجان‌زده و عاصی نسازد، و به سکون و آرامشی دست بیابد که جامعه امروز ما به شدت به آن نیاز دارد. قدمی به عقب برمی‌دارم و دوباره با رضایت به او مینگرم.
@AliNasriTelegram
خطاب به ویرانی‌طلبان و رسانه‌هایشان
نویسنده: علی نصری
دانته، در کمدی الهی «خیانت» را نابخشودنی‌ترین گناه میداند و جایگاه خائنین به وطن را در اعماق «آنتنورا» - فضایی تاریک و یخ‌بندان - که در آن «هیچ نوری به آنان نمی‌رسد» میخواند.
پس سخن گفتن با شما کار دشواریست چرا که نه گرمایی در دل‌هایتان مانده تا بتوان بر شعله‌‌اش دمید و از آن آتش غیرتی افروخت و نه کورسویی از وطن‌دوستی تا بتوان در پرتوی آن مسیر بازگشت‌تان به سوی ملت را روشن نمود.
قلم دانته به تنهایی کفایت نمیکند. شکسپیر هم باید دست در دست او نهد تا توصیف کند که چگونه در طول این سالها، هنگامی که ملت - نه در خواب خوش - که شب‌ها خسته و کوفته از شدت فشارها و رنج‌های روزگار، نیمه‌جان به پهلو دراز میکشید و پلک‌هایش آهسته سنگین میشد؛ شما «کلادیوس»وار با پیاله کوچک و پنهانی در دست، دزدانه با امواج ماهواره‌‌ها، از دریچه تلویزیون وارد اتاقش میشدید، و معجون زهرآلود کُشنده‌ای از «یأس» و «ناامیدی» و «استیصال» را آرام آرام در داخل دروازه گوشش می‌ریختید، تا اربابان‌تان تاج و خاک و همسرش را به ارث ببرند.
در طول این سالها، وقتی مقامات آمریکایی هر روز از تحریم‌های «فلج‌کننده» و «خردکننده» و «بی‌رحمانه» علیه هموطنانتان می‌گفتند و آنها را «به علف‌خواری افتادن» و «به زانو درآمدن» تهدید میکردند و نشانه موفقیت سیاست «فشار حداکثری»شان را در رشد آمار «فروش اعضای بدن» جوانان ایرانی برای سیر کردن شکم فرزندانشان میدیدند و با وقاحت بر آن می‌بالیدند، شما نه یک لحظه رگ غیرت‌تان، نه عرق وطن‌دوستی‌تان و نه صدا وجدان‌تان، تکان‌تان داد تا نخواهید به عنوان بازوی رسانه‌ای و ابزار جنگ‌روانی آنها، علیه کشور خودتان، عمل کنید.
وقتی پدران و مادران ایرانی هر شب سفره‌های کوچکتری جلوی فرزندانشان پهن میکردند، و خود از شدت شرم‌ساری چشم به زمین میدوختند، کار شما نمک پاشیدن بر زخم آنها و به راه انداختن کارزار «زندگی نرمال» بود، تا بخواهند همان زمین دهان باز کند و در آن فرو بروند.
وقتی ویروس همه‌گیر کرونا، از شرق آسیا، کشورها را یکی پس از دیگری درمی‌نوردید و اضطراب و ترس تمام جوامع را دربر گرفته بود و همه دولت‌ها می‌کوشیدند تا با انواع و اقسام شِگِردهای روان‌شناسی و تزریق قطره‌چکانی و محتاطانه اخبار، از پانیک عمومی جلوگیری کنند، شما برای هموطنانتان تصاویر جعلی ماهواره‌ای از «گورهای دسته‌جمعی» در ایران پخش میکردید، تصاویر دروغین از «غش کردن» مردم در گوشه و کنار خیابان‌ها منتشر میکردید، و مأموران‌تان را با دوربین به غسالخانه قبرستان‌ها می‌فرستادید تا از انبوه جنازه‌ها فیلم‌برداری کنند و در بخش «ویدئوهای ارسالی از ایران»تان نشان دهید.
فراموش نکرده‌ایم که در اوج پاندمی، هنگامی که ۳۰ تن از نمایندگان کنگره آمریکا خواستار تعلیق موقت تحریم‌ها علیه ایران شدند، شما بودید که از قول «مردم ایران» به دولت دونالد ترامپ نامه نوشتید و گفتید مبادا آمارهای بالای مرگ و میر ما باعث شود تحریم‌ها را - ولو برای لحظه‌ای- بردارید و «فشار حداکثری» اندکی کم کنید!
و در حالی که تصاویر دلخراش بدن‌های جزغاله زنان و کودکان، سرهای از بدن جدا شده نوزادان، و خانه‌ها و مدارس و بیمارستانهای با خاک یکسان‌شده غزه توسط رژیم نسل‌کش اسرائیل، یک جهان را در شوک و بهت و خشم فرو برده، شما انگشت اشاره‌تان را به سوی «سر مار» و «چشم اختاپوس» در ایران دراز کردید، تا شاید بتوانید سیل مرگ و ویرانی جنگ را به سمت خاک کشورتان روانه کنید.
حال که چنین بودید و هستید، چرا فکر می‌کنید که امروز مردم ایران گوش به فرمان شما برای «تحریم انتخابات» می‌سپارند؟
ای کلادیوس‌های برادرکُش بدنام! آن «شیره نفرین‌شده سیکران» که در گوش‌‌مان ریختید اثر نکرد! آن معجون زهرآلود یأس و افسردگی، ما را نکُشت! با اندک ندایی دوباره از جایمان بلند شدیم! و با انگیزه و اراده به حرکت افتادیم. یخ‌بندان «آنتنورا»ی شما به گرمی دل‌های ما سرایت نکرد و ظلمت کینه‌توزی شما چشمان‌مان را بر مسیر روشن پیشرفت و سازندگی، و مسالمت‌‌جویی و خشونت‌پرهیزی، نبست. جمعه آینده به پای صندوق‌ها میرویم و «برای ایران» رای میدهیم.
@AliNasriTelegram
فراموش نکنید که همان اپوزیسیون خارج‌نشینی که در اوج پاندمی کرونا، به دولت ترامپ نامه نوشت که مبادا به بهانه مرگ و میرها در ایران تحریم‌ها را حتی موقتا تعلیق کنید، امروز شما را به تحریم انتخابات ترغیب میکند. بقای آنها به ویرانی ایران است؛ چه با تحریم اقتصادی، چه با تحریم انتخابات!
@AliNasriTelegram
چون نه توان تحلیل شرایط حال را دارند و نه برنامه‌‌ای برای آینده، همه کمپین‌شان فقط تلاش برای مخدوش کردن حافظه مردم نسبت به گذشته و ترساندن‌شان از بازگشت به سال ۹۲ و ۹۶ و دولت سوم روحانی و خاتمی است. رئیس‌جمهوری می‌خواهیم که آینده را بسازد، نه این که گذشته را هم تخریب کند.
@AliNasriTelegram
از شگفتی‌های انتخابات این که طرفداران آقای #جلیلی برای مخالفت با #پزشکیان یک شبه هیپیِ سکولارِ اومانیستِ فمینیست در حد جان لنون شدند. کمی رعایت کنید دوستان؛ مملکت اسلامی‌ست.
@AliNasriTelegram
یک ایران #پزشکیان، یک جهان آرامش
هر ایرانی یک رای پُر شکوه
@AliNasriTelegram
پروفایلهای زیادی خودشان را افرادی معرفی میکنند که جمعه گذشته به #پزشکیان رای دادند اما در عرض چند روز نظرشان عوض شده و طرفدار جلیلی شدند. این روش نه تنها توهین به شعور مردم است، که از یک ضعف شدید گفتمانی حکایت دارد. اگر میتوانید با گفتمان‌تان مردم را جذب کنید، نه جعل هویت‌تان!
@AliNasriTelegram
آن که اولین بار جریان‌های معتدل سیاسی ایران را «سوپاپ اطمینان» خواند، به دنبال انفجار تو بود.
آن که این اصطلاح را ساخت، خشمگین بود از آنانی که نمی‌گذارند از فرط فشار متلاشی شوی!
تو چرا این منطق را پذیرفتی؟ تو چرا این سخن را تکرار میکنی؟ تو چرا آینده خودت را تحریم میکنی؟
@AliNasriTelegram
امروز انتخابات را تحریم نکنیم که فردا مجبور شویم برای متوقف کردن طرح نور، طرح صیانت، طرح فیلترینگ «اینترنت کثیف آمریکایی» و امثالهم، در به در امضا جمع کنیم و بعد ندانیم چطور آن را بدست همان کسانی برسانیم که میخواستیم با رای ندادن‌مان به آنها پُشت کنیم.
@AliNasriTelegram
دشواری وظیفه
نویسنده: علی نصری
آقای پزشکیان می‌تواند پیام نارضایتی تحریم‌کنندگان انتخابات را بشنود، مشکلاتشان را عمیقاً درک کند، دیدگاهشان را به رسمیت بشناسد، و حتی به تصمیم‌شان احترام بگذارد. اما نمی‌تواند «مسئولیت» هیچ شهروندی نسبت به پیامدهای تصمیمش را از دوش او بردارد.
به قول استفن کاوی؛ «ما محصول شرایط خود نیستیم، محصول تصمیمات خود هستیم».
مهم نیست که چه شرایطی در طول این سالها باعث شده تا یک شهروند تصمیم بگیرد که در روز جمعه رای ندهد. اما از شنبه، مسئولیتِ عواقب و پیامدهای این تصمیمش، در قبال آینده خود و فرزندانش، فقط با خود اوست؛ «انسان دشواری وظیفه است».
@AliNasriTelegram
⭕️ پیام محمدجواد ظریف برای چند ساعت آخر
جواد ظریف معنای پای کار ایران بودن را تغییر داد در این روزها
لطفا هم‌رسانی کنید
@jalaeipour
در آنجا انتخابات «سیرک» نیست. در آنجا ایرادی ندارد که انتخاب مردمش به این دو نفر - یکی با زوال کامل عقل و دیگری با اختلال شدید شخصیتی - محدود باشد. حمایت هر دو نفرشان از یک «نسل‌کشی» در حال وقوع هم رای دادن را «خون‌شویی» نمیکند.این انگها فقط برای ماست.
@AliNasriTelegram
در این مدت با هموطنانی صحبت کردم که از اینکه بگویند دلشان میخواهد وضع کشورشان بهتر شود «شرم» داشتند یا با انواع تبصره‌ها بیانش میکردند. واقعیت این است که رسانه‌های فارسی‌زبان ما را شرطی کردند تا هرگونه تلاش برای بهبود را «خیانت» و «بی‌شرفی» بدانیم و شرافت را در ویرانی بجوییم.
@AliNasriTelegram
برای پوست‌ها، نه نمادها
نویسنده: علی نصری
در مطلب قبلی با عنوان «هیس! تو فقط انتخابات را تحریم کن، بقیهاش با من»، به تحلیل و نقد پروژه «تحریم انتخابات» توسط اپوزیسیون خارج‌نشین وابسته به جریان‌های ضدایرانی خارجی، پرداختیم.
اما واقعیت این است که بخشی از هم‌وطنان نیز هستند که عدم رغبت‌شان به مشارکت در انتخابات هیچ ارتباطی با کارزارهای طراحی شده توسط این «ویرانی‌طلبان» ندارد، و برای تصمیم خود دلایل «فلسفی» و «اخلاقی» دارند. یا به عبارتی، مشارکت در انتخابات را مُهر تایید نمادینی بر ظلم‌ها، خشونت‌ها، بی‌عدالتی‌ها، تبعیض‌ها و فسادها در طول این سالها میدانند.
بحث بسیار دشواریست و پاسخ آسانی ندارد. میتوان ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها، با استفاده از چارچوب‌های نظری در مکاتب مختلف و پیچیده فسلفه اخلاق، این موضوع را بررسی کرد و همچنان به نتیجه‌ای نرسید.
میتوان از «فضیلت‌گرایی» و «پیامدگرایی» و «قراردادگرایی» و مکاتب الهی و آخرین نظریه‌های آکادمیک روز وام و الهام گرفت و همچنان درجا زد و سرگردان ماند؛ همانطور که طول قرن‌ها بزرگان فلسفه همچون ارسطو و سنت آگوستین و امانوئل کانت و جان استوارت میل و توماس هابز و نیچه و فوکو....در حوزه اندیشه نشستند و گفتند و برخاستند.
اما بهترین جوابی که تا کنون برای این معضلات فلسفی- اخلاقی یافتم، در پاسخ کاترین دوم - ملکه روسیه - به نامه‌های دنی دیدرو، فیلسوف قرن ۱۸ فرانسه، بود؛
وقتی دیدرو، در نامه‌های متعدد، دغدغه‌های فلسفی و اخلاقی خود را در مورد سیاست برای کاترین بیان نمود و پیشنهاداتی به او داد، ملکه روسیه در پاسخش نوشت: «در توصیه‌هایتان، یک تفاوت اساسی میان موقعیت من و خودتان را فراموش کرده‌اید؛ کار شما بر روی کاغذ است که همه ناملایمتی را تحمل میکند. سر و کار من، ملکه بینوا، اما با پوست انسان است که بسی زودرنج و زودخراش است».
هموطن! سر کار ما هم امروز با پوست انسان است، نه با «نماد»، نه با سفیدی برگه شناسنامه، نه با جوهری شدن نوک انگشت، نه با فلان سرود، نه با فلان جنبش، نه با ارسال «پیام» به حاکمان و جهانیان... بلکه با «پوست» هم‌نوعان و فرزندان‌مان!
با پوستی که زودرنج و زودخراش است؛
با پوست پیشانی پدران و مادرانی که با سرازیر شدن عرق شرم بر روی آن، در مواجهه با شکم گرسنه فرزندانش، سرد و آزرده میشود.
با پوست پینه‌بسته دستان کارگری که زحمت شبانه روزش کفاف اجاره خانه‌اش را نمی‌دهد.
با پوست بیماران سرطان و ام.اس و دیابت که بود یا نبود دارو، بر زردی و تیرگی و کِدِری آن تاثیر دارد.
با پوست آفتاب‌سوخته کودکان کار که در چهارراه‌های شهر پرسه زدن یا در زیر سقف کلاس درس نشستن، براش فرق میکند.
فرق میکند که چه کسی رئیس‌جمهور باشد! فرق میکند که تحریم‌ها را «کاغذ پاره» بداند یا برای رفع آنها بکوشد. فرق میکند متخصصان را بکار بگیرد یا شغل‌ها را در بین حلقه بسته همفکران خود تقسیم نماید! فرق میکند که در روابط ایران با جهان گشایش ایجاد کند یا کشور را در پُشت حصار تحریم و فیلتر در انزوا نگه دارد. فرق میکند به فکرها و باورها و سبک‌زندگی‌ها و سلیقه‌های مختلف احترام بگذارد، یا بخواهد که همگان را شبیه به خود سازد!
رای دادن یا ندادن فرق میکند! لااقل برای پوست‌ها. شاید نه چندان برای بازی ذهن‌ها، نمادها، شعارها.
@AliNasriTelegram
آقایان جلیلی، قالیباف، زاکانی و قاضی‌زاده به مردم توضیح بدهند که اگر توزیع طلا به مردم، زمین ۲۰۰ متری بخشیدن، گوشت پخش کردن دم در خانه‌ها، وصل شدن به بازار ۸۰۰ میلیارد دلاری، و استفاده از همه فرصت‌های کل جهان امکان‌پذیر بود، چرا تا کنون این زندگی رویایی را از مردم دریغ کردند؟
@AliNasriTelegram
گر بدین‌سان زیست باید پاک
من چه ناپاكم اگر ننشانم از ایمان خود چون كوه
یادگاری جاودانه بر ترازِ بی‌بقای خاک
@AliNasriTelegram
عده‌ای از یک سو میگویند که هر رای در انتخابات یک رای به نظام است، و از سوی دیگر امیدوارند - تلاش میکنند - که مشارکت، مخصوصاً در شهرهای بزرگ، پایین باشد تا نامزد خودشان پیروز شود. اگر میخواهید بدانید کدام نامزد به «وحدت ملی» نزدیک‌تر است ببینید مشارکت بالاتر بیشتر به نفع کیست.
@AliNasriTelegram
البته وقتی بازیکنان ملی‌پوش، هم‌تیمی‌های خودشان را به خاطر بازی با آمریکا، در وسط زمین، «غربگرا» و «غرب‌پرست» و «نفوذی» نخوانند و به جای همکاری با یارهای خودشان، مدام به تیم مقابل پاس آبشار ندهند، شانس پیروزی تیم ایران هم خیلی بالا میرود. درس خوبی‌ست برای شما آقای جلیلی.
@AliNasriTelegram