Telegram-канал art_philosophyy - فلسفه و هنر: Unsorted

فلسفه و هنر

19 Jun 2023 21:39

🔺هنگامی که خشونت به صورت بالاسیستمی تعریف یا توصیف می‌شود، ما باید آن را ددمنشی بنامیم: ژست و حرکات و اطواری نمایشی که نقطه‌ی پایانی بر آزادی می‌گذارد، اینجا هیچ دلیلی جز عزمِ نفی و منع تحقق کنش آزادانه در کار نیست. حرکت ددمنشانه آنی‌ست که کنش آزاد را متوقف و سرکوب می‌کند. این تمایز بین خشونت و ددمنشی، تنها جایگزینی ساده‌ی یک کلمه به کلمه‌ی دیگر، بدون در نظر گرفتن کارکرد اتهام‌آمیز آن کلمه نسبت به افرادی که مرتکب خشونت می‌شوند، نیست. علاوه بر این، مسئله‌ی اصلاح قضاوت‌های هرروزه و اجازه ندادن به قدرت‌ها برای به کار بردن واژگان باب میل خودشان است، کاری که هنوز در ارتباط با واژه‌ی ددمنشی انجام می‌دهند، که اینجا، در فرانسه، با «اشتباهات ناخواسته» و «بدبیاری» جایگزینش می‌کنند.

درست همان‌گونه که نمونه‌های خشونت اجتناب‌ناپذیر، بی‌شمارند، کنش‌های ددمنشانه نیز بسیارند. از آن‌جا که ددمنشی همواره در ضدیت با خشونت مداخله می‌کند، دوباره تأکید می‌کنم یعنی علیه پویایی بی‌وقفه‌ای است که خودش زندگی است. بنابراین ددمنشی پیش‌بینی‌ناپذیرترین صورت‌ها را به خود می‌گیرد که اغلب آناً به معنای ددمنشی تشخیص داده نمی‌شود: معماری پروژه‌های مسکونی عمومی، بوروکراسی، جایگزینی یک کلمه با یک عدد، حق تقدّم، سرعت بخشیدن به ریتم کُند عابر پیاده در ترافیک، سلطه‌ی ماشین در نسبت با انسانی که به آن خدمت می‌کند، تدوین قوانین که سنّت‌ها را نادیده می‌گیرد، صعود تصادعی مجازات زندانیان، استفاده از اسراری که مانع آگاهی عموم از مسائل مرتبط با آن‌ها می‌شود. زد و خورد بی‌جا در اداره پلیس، ادبیات پَست پلیس در اشاره به افراد سیاه‌پوست، دولا شدن‌های متملقانه برای انعام‌های دست و دل‌بازانه و تمسخر و بی‌نزاکتی درصورت درکار نبودن آن، قدم‌های آهسته سربازان، بمباران کردن هایفونگ (دومین شهر بزرگ در بخش مالی ویتنام که توسط آمریکا بمباران شد)، رولز رویس هشتادهزار دلاری …. البته هیچ سیاهه‌ای قادر نیست شمار بی‌انتهای این واقعیت‌ها را بیان کند، واقعیت‌هایی که همچون آواتارهای متعددی‌اند که ددمنشی به میانجی‌شان خود را تحمیل می‌کند. و تمام خشونت‌های خودجوش زندگی که با خشونت انقلابیون بسط داده می‌شود برای متوقف کردن سبعیت سازمان‌دهی‌شده کافی است.

آن‌چه که ما به آندریاس بادر، اولریکه ماینهوف، هُلگر مینس، گودلون انسلین و یان کارل راسپه – و به یک معنا کلیت آر. ای. اف – مدیون هستیم این است که ما را نه تنها به واسطه‌ی کلمات، بل عمل‌شان، چه بیرون و چه درون زندان، آگاه ساختند که تنها خشونت می‌تواند ددمنشی بشر را پایان بخشد. اشاره به این نکته ضروری است که خشونت فوران آتشفشان، طوفان و یا دیگر اشکال هرروزه‌ی آن، برای مثال خشونت حیوانات، قضاوتی را برنمی‌انگیزد، خشونتِ طغیانِ یک دوست – علیه تمام توقعات و علیه هر مانعی – همواره تکان‌مان می‌دهد.

مسلماً یک احتمال وجود دارد: به عبارتی آن ددمنشی، با تمام تندروی‌هایش، خود را نابود می‌کند یا کمابیش نه به این معنا که در پایانش تغییری ایجاد کند – بنا بر تعریفش پایانی ندارد – اما خود را نابود می‌کند و پس از مدت زمانی طولانی در تقابل با خشونت، خود را نیست می‌کند. استعمار جهان سوم چیزی نیست جز زنجیره‌ای از اعمال ددمنشانه‌ی مستمر و طولانی که هدفی جز خدمت به استراتژی ضعیف کردن کشورهای مستعمره و افزایشِ ثروت سرمایه‌گذاری‌هایی که کمپانی‌ها در مستعمرات انجام داده‌اند ندارد. بدین ترتیب منجر به فقر و ناامیدی‌ای می‌گردد که جز از طریق آزادسازی خشونت درمانی ندارد.

@art_philosophyy
ادامه🔻