-
"مطالعات فرهنگی برای تحقق وعده‌های پروژه اصلی احتیاج به بازسازی پل‌های خود با اقتصاد سیاسی دارد که آن را در مسیر پیشروی سوزاند تا به لذت‌ها و تفاوت‌های پست مدرنیسم برسد. " (گارنهام، ۲:۱۹۹۵)
🔷 به‌بهانه‌ی استعفای آرمین امیر از هیئت علمی دانشکده‌ی علوم‌اجتماعی علامه طباطبایی
✍جمعی از دانشجویان علوم اجتماعی علامه طباطبایی
https://tinyurl.com/2l264mtm
@ATUculturalstudies
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۳]
🔷تئاتر و امر اجتماعی
پرده دوم: عصر پهلوی
🔶با حضور:
احسان زیورعالم(پژوهشگر و منتقد تئاتر)
غلامحسین دولت‌آبادی(نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر تئاتر)
🔷جمعه ۲ تیر ۱۴۰۲
@ATUculturalstudies
@dla_du
هیچ حرفی با شما نداریم الا یک کلمه: «نه».
Читать полностью…
🔶انجمن مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی با همکاری انجمن علمی ادبیات نمایشی دانشگاه دامغان برگزار می‌کنند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۲]
🔷تئاتر و امر اجتماعی
پرده اول: مشروطه
🔶با حضور:
احسان زیورعالم(پژوهشگر و منتقد تئاتر)
مهام میقانی(نویسنده و پژوهشگر تئاتر)
🔷بده‌بستان‌های نمایش و جامعه را چگونه می‌توان صورت‌بندی کرد؟ از زاویه دید تئاتر چگونه می‌توان به جامعه و تحولات آن نگاه کرد؟ در بزنگاه‌های اجتماعی، وظیفه تئاتر چیست؟
در سلسله جلسات «تئاتر و امر اجتماعی» که در ۴هفته متوالی برگزار می‌شود در تلاشیم که بتوانیم راهی برای بازاندیشی در این سوالات پیدا کنیم.
پرده اول از این مسیر، به بررسی نسبت تئاتر و امر اجتماعی در عصر مشروطه اختصاص دارد.
🔶جمعه، ۲۶ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۹
🔷لینک نشست:
http://meet.google.com/bky-ptxf-gqw
....
@ATUculturalstudies
@dla_du
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۰]
🔹زنان مرئی، روزنامه‌نگاران نامرئی
🔹تجربه‌ای از: شهرزاد همتی (دبیر اجتماعی روزنامه‌ی شرق)
آن روزی که محو شکل و شمایل دوچرخه و نوروز بودم، فکرش را نمی‌کردم روزی بخواهم پله‌های یک نشریه را بالا بروم و پشت یکی از میزهایش بنشینم و بنویسم.
من به طرز غریبی عاشق روزنامه‌نگاری بودم. روزهای اول کارآموزی که در نشریه بسیار مشهوری می‌گذشت، وقتی نزدیک دفتر تحریریه می‌شدم، صدای ضربان قلبم را می‌شنیدم. حس اینکه آن بالا، کنار کلی اسم بزرگ بنشینی و از آن‌ها یاد بگیری، دلم را قلقلک می‌داد. اما این همه‌اش نبود... من پوست‌کلفت بودم؛ پوست‌کلفت بودم که تحقیرها از جنسی تا اجتماعی را تاب آوردم. من پوست کلفت بودم که «فرق‌گذاشتن» و «کهتری» را به خاطر رنگ مو تاب آوردم و انقدر مصاحبه پیاده کردم تا بتوانم در تحریریه بمانم. اما همه «تاب‌آوری» این نبود.
برای یک زن، کارکردن در فضایی که روشن‌فکری قلمداد می‌شود و تعداد روزنامه‌نگاران زنش هم‌اکنون بیش از مردان، اما تعداد مدیران زنش به اندازه انگشتان یک دست نیست، «تاب‌آوری» واژه مهمی است. برای زنی که برای حیات اجتماعی خود می‌جنگد، می‌خواهد در خط مقدم تهیه خبر باشد، اما به جایش اتهام «تشویش اذهان عمومی» نصیبش می‌شود. «تاب‌آوری» مهم است. تاب‌آوری همان‌جایی است که به تو می‌گویند تو زنی! مادری! اصلا دختری و لطیف و این فضای سخت، زبر و عریان مناسب تو نیست. تو با تبعیض عطوفت‌آمیزی مواجه می‌شوی که تو را به خاطر خصایص زنانه‌ات از جنون شیرین روزنامه‌نگاری محروم می‌کند. و اینجا تو باید تاب بیاوری.
تجربه‌ی من، زنی که از ۱۸ سالگی در نشریه‌های کشور نوشته است، روایت رنج زنانی است که هرچند بدنه اصلی روایت در این کشور هستند، اما هیچ وقت برای پست‌های اصلی جدی گرفته نمی‌شوند. زنانی که به خاطر خصایص زنانه‌شان نویسندگان خوبی هستند، بهترین گزارش‌نویسان رسانه هستند اما! نمی‌توانند فرصت‌های طلایی را تجربه کنند، چون زن هستند.
@ATUculturalstudies
🔷️چکیده بحث عبدالرضا حسینی در نشست «مبانی استیصال»
🔸دوشنبه، ۲۲ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۲۱
@ATUculturalstudies
🔶انجمن علمی_دانشجویی مطالعات فرهنگی برگزار می‌کند:
[عصرهای مطالعات فرهنگی_۷]
🔷 وضعیت اعتماد به پزشکان نوین و سنتی در دوران پاندمی کرونا و سازوکارهای ایجاد آن
🔶ارائه‌دهنده: ندا خازنی(دانش‌آموخته‌ی مطالعات فرهنگی)
🔷تاریخ: پنجشنبه ۱۸ خرداد، ساعت ۲۱
🔶لینک نشست: https://meet.google.com/rvx-toat-dvw
@ATUculturalstudies
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۰]
🔹روایت زنانه از جنگ: چگونگی بازنمایی تجارب زیسته‌ی زنان در روایت‌هاب جنگ
🔹تجربه‌ای از: فاطمه بهروزفخر
بدون شک باید جنگ را یکی از مردانه‌ترین ساحت‌ها در گفتمان‌های اجتماعی و تاریخی هر سرزمین دانست. بااین‌حال، نمی‌توان انکار کرد که زنان نیز با شروعِ جنگ تحمیلی به‌شیوه‌های مختلفی در این ساحتِ تماماً مردانه حضور یافتند و دست به کنشگری زدند. به‌همین‌دلیل است که می‌توان ادعا کرد جنگ نیز چهره‌ای زنانه دارد و می‌توان برای آگاهی از آن رویِ دیگرش که عموما مغفول و مجهول مانده، به سراغ در روایت‌های زنانه از جنگ رفت.
فهمِ جنگ از خلال نگاه و روایت زنانی که مستقیم یا غیرمستقیم با جنگ سروکار داشتند، ما را با وجوه دیگری از تاریخ این سرزمین و مسائل جامعه‌شناختی آن آشنا و به واقعیت غیرنظامی آن نزدیک می‌کند. درنتیجه، چون هر کنشگری روایتی خاص و منحصربه‌فرد از یک پدیده دارد، ما به تعداد کنشگران در یک مقطع تاریخی یا اجتماعی، روایت‌های متکثر واقعی داریم.
ازآنجاکه تاریخِ شفاهی زنان جنگ نسبت به تاریخی شفاهی مردان، قدمت مدت‌داری ندارد، بررسی تجربه زیسته زنان در جنگ و بازنمایی آن در روایت‌هایشان، برای یافتنِ نقاط روشن آن و آسیب‌شناسی روایی امری ضروری است که به‌تازگی مورد توجه قرار گرفته است.
• اما زنان چطور به روایتِ حضور خود در جنگ می‌پردازند؟
• آیا در مسیر روایتِ خود توانسته‌اند گفتمان مخصوص خود را هم بسازند؟
• روایتِ زنان از جنگ عموماَ در چند دسته طبقه‌بندی می‌شود؟
• روایت‌های زنانه از جنگ چه نقاط روشنی دارد و چطور در معرض آسیب قرار دارند؟
این سوالات و سوالاتِ مشابه دیگر و پاسخ به آن‌ها موضوعِ گفت‌وگویی است که در روز جمعه خواهیم داشت. من –فاطمه بهروزفخر- که «جنگ» و «زنان» از مهم‌ترین دغدغه‌هایم بوده و هست، درباره روایتِ زنانه از جنگ حرف می‌زنم. در این نشست گوشه‌نگاهی دارم به تاریخ شفاهی، ادبیات و سینما که هرکدام وجوه مختلفی از حضور زنان در جنگ را به‌تصویر کشیدند.
@ATUculturalstudies
🔹شمع روشن کردم، شمع مرا سوزاند.
✍پریا اسماعیلی
یک ضرب‌المثل چینی هست که می‌گوید: «به جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستی، شمعی روشن کن»
شمع را روشن کردم در خیابان، در مدرسه، در خانه و در نهایت در پله‌های باریک و خوفناک علوم اجتماعی که بیشتر از همیشه باور داشتم که اینجا می‌تواند رهایی‌بخش باشد اما شمع خودم را سوزاند.
کنکور، سراسر نکبت است. حداقل برای مایی که به قولی هی در آن سال‌ها در گوشمان فرو کرده بودند که تعیین سرنوشت‌ات با همان ۴ ساعت کنکور مشخص می‌شود.
من اما هرگز سه‌شنبه‌های آن روزها را یادم نمی‌رود. برای تست و کنکور زبان استاد مردی برایمان آورده بودند؛ مردی که چون مدرک پزشکی داشت فکر کرده بود که می‌تواند دست‌اش به دست ما بخورد، ما را لمس کند و در کلاس از معادلات روابط جنسی در زبان انگلیسی صحبت کند.
از تمام تعرض‌های کلامی‌اش بگذریم؛ ما مجبور به حفظ‌کردن لغت بودیم، اما چگونه؟ او سه‌شنبه صبح‌‌ها با کتابی در دست، بالای سر ما حاضر می‌شد و از ما لغت می‌پرسید و اگر تنها دو اشتباه داشتیم ما را از کلاس بیرون می‌کرد.
آن روز از ۳۰ نفری که در کلاس بودیم، چیزی حدود ۱۵_ ۲۰ نفر، بیرون از کلاس بودند. هیچ‌کس به این قلدری عیان که کسانی را به بیرون از کلاس هدایت می‌کرد؛ اعتراض نکرد
آن سال کذایی تمام شد و بیشتر ما دچار انواع و اقسام بیماری‌های روحی و جسمانی شدیم و این چرخه‌ی قلدری همچنان در آن مدرسه ادامه یافت.
به قول آن‌ها «سرنوشت من تعیین شد» و من در دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه علامه، قبول شدم.
ترم دو کارشناسی، استادی که جزوه‌اش به ۲۰ صفحه هم نمی‌رسید ،در شب همان صبحی که امتحانش را دادیم، نمره‌ها را وارد کرد و تقریبا اکثریت کلاس با نمره‌ی میانگین ۱۵ _یک ذره بالاتر یا پایین‌تر_ روبرو شد. تقریبا من و همه‌ی دوستانم در شوکی عظیم فرو رفته بودیم. چرا که اطمینان داشتیم با این جزوه‌ی اندک، نمره‌ها از ۱۹ نباید پایین‌تر برود. به دفترش مراجعه کردیم. او با کمی مکث گفت: در هنگام تایید نمره به همه ۲ نمره اضافه خواهم کرد. من مطمئن بودم نه برگ امتحانی خوانده شده بود و نه صحیح شده بود. حق من و دیگران هم آن نمره نبود.
ما هیچ وقت نفهمیدیم که آن روز چه شد؟ آن برگه‌های امتحان چه بلایی سرشان آمد؟ آن استاد هیئت علمی که چندی پیش شاهد قلدری‌های دیگرش پیرامون تذکر حجاب به دانشجویان دختر بودیم؛ چطور و از روی چه معیاری به ما نمره داد.
ما خواه، ناخواه قلدری را بازتولید کرده‌ایم از معلمی در دبیرستان گرفته که من قلب‌درد و معده‌دردم را از او دارم تا استادانی در دانشگاه علوم اجتماعی گرفته که همه‌وهمه بخشی مهم از این قلدری هستند؛ ما را در این چرخه وارد کرده‌اند، به ما آسیب رسانده‌اند، خمشگینمان کرده‌اند؛ بی‌آنکه در این راه، کسی به ما یاد دهد که چگونه بتوانیم حقمان را بگیریم و فریاد بزنیم و سکوت نکنیم. همان‌طور که مدرسه مال دانش‌آموز بود، همان‌طور که آن معلم حق نداشت ما را از کلاس بیرون کند، دانشگاه مال دانشجوست و استادی حق ندارد با نمره این قدرت فرادستانه‌اش را به رخ بکشد.
غرض از این متن این نبود که بتوانم و یا بخواهم راه رهایی‌بخشی را بنویسم؛ نوشتم که بگویم علاوه بر اینکه ما زنان در کوچه و خیابان‌ها و حتی در زندگی عادی و روزمره‌مان در معرض قلدری قرار می‌گیریم، در فضای آکادمی نیز همچنان آماج این حملات هستیم.
من شاید این روزها بتوانم بگویم که در خانه و خیابان و در محل کار و... چگونه در برابر این قلدری‌ها مقاومت می‌کنم ولی همچنان نمی‌دانم که راه مقاومت و نقطه‌ی رهایی‌بخش از بندهای قلدری آکادمی کجاست؟ اما شاید توصیف از لحظه‌لحظه‌هایی که وارد دانشکده و از آن خارج می‌شوم، بتواند شمای کلی‌ای از وضعیت این چرخه‌ی قلدری را بدهد.
@ATUculturalstudies
🔷نگاهی به کتاب «زنان، دشتان و جنون ماهیانه»
✍مهسا مستوری
https://bit.ly/3q7f5pa
@ATUculturalstudies
⭕️ «پریود؛ ختم کلام» یک فیلم کوتاه مستند محصول سال ۲۰۱۸ است. این مستند که جایزه اسکار بهترین فیلم مستند کوتاه را در سال ۲۰۱۹ ازآن خود کرد؛ درباره‌ی گروهی از زنان شهر هاپور در هند است. این زنان توانسته‌اند دستگاهی را که نوار بهداشتی ارزان‌قیمت تولید می‌کند، به‌کار بیندازند و محصول را به قیمتی مناسب به دیگر زنان بفروشند. فیلم را می‌توانید با زیرنویس فارسی از اینجا ببینید:
/channel/Zane_Ruz_Channel/11851
@ATUculturalstudies
🔷دانشگاه باید محیط امن‌مان باشد
✍سارا نوری
https://bit.ly/3OF550F
@ATUculturalstudies
🔶انجمن علمی_دانشجویی مطالعات فرهنگی برگزار می‌کند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۹]
🔷رابطه‌ی فوتبال و مردم
🔷تجربه‌ای از نوید خرم‌خورشید (مترجم و پژوهشگر حوزه‌ی فوتبال)
🔶پنجشنبه، ۴ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۲۱
🔶لینک نشست:
meet.google.com/xsw-esfq-ebu
@ATUculturalstudies
📌نشست «چیستی روایت خود» و گفت‌وگو پیرامون کتاب «ادبیات من»(با حضور رویا پورآذر، محمدسعید ذکایی و نهال نفیسی)
🗓 دوشنبه، یک خرداد ۱۴۰۲
انجمن علمی-دانشجویی مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبائی(با همکاری نشر اطراف)
@atuculturalstudies
🔷️چکیده بحث محمدسعید ذکایی در نشست «چیستیِ روایتِ خود»
🔸دوشنبه، ۱ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۲
@ATUculturalstudies
⭕️آرمین امیر در طول مسیری که در انجمن علمی مطالعات فرهنگی به عنوان استاد مشاور در کنار ما بود؛ همواره همراه و پیگیر بود. اگرچه این همراهی به دلیل بغض و کوته‌نظری عده‌ای در معاونت فرهنگی دانشگاه چندان دوام نیاورد. او را به عنوان استاد مشاور انجمن علمی تایید نکردند. گفتند «صلاحیت علمی ندارد».
درد آنجاست که این حرف را کسانی زده‌اند که در صلاحیت اجرایی خودشان تردیدهای بسیاری وجود دارد. کسانی که تصور می‌کردند مطالعات فرهنگی یعنی غذا و لباس محلی به عضو هیئت علمی دانشکده علوم اجتماعی می‌گویند صلاحیت علمی ندارد.
در چنین شرایطی راهی جز رفتن نمی‌ماند و تصمیم آرمین امیر اگرچه برای ما سخت و غیرمنتظره بود ولی محترم بود و قابل درک. اکنون خسران اصلی را دانشگاهی متحمل می‌شود که این چنین عرصه را برای تاخت و تاز کوته‌نظران باز گذاشته است.
به امید دیدار در دانشگاهی که تکثر و دانش را ارج دهد.
https://www.instagram.com/p/Ct4pPpFNOJV/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==
@ATUculturalstudies
🔶انجمن مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی
با همکاری انجمن علمی ادبیات نمایشی دانشگاه دامغان برگزار می‌کنند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۳]
🔷تئاتر و امر اجتماعی
پرده دوم: دوره پهلوی
🔶با حضور:
احسان زیورعالم(منتقد و پژوهشگر تئاتر)
غلامحسین دولت‌آبادی(نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر تئاتر)
🔷بده‌بستان‌های نمایش و جامعه را چگونه می‌توان صورت‌بندی کرد؟ از زاویه دید تئاتر چگونه می‌توان به جامعه و تحولات آن نگاه کرد؟ در بزنگاه‌های اجتماعی، وظیفه تئاتر چیست؟
در سلسله جلسات «تئاتر و امر اجتماعی» که در ۴هفته متوالی برگزار می‌شود در تلاشیم که بتوانیم راهی برای بازاندیشی در این سوالات پیدا کنیم.
پرده دوم از این مسیر، به بررسی نسبت تئاتر و امر اجتماعی در عصر پهلوی اختصاص دارد.
🔶جمعه، ۲ تیر ۱۴۰۲، ساعت ۱۷
🔷لینک نشست:
http://meet.google.com/bky-ptxf-gqw
....
@ATUculturalstudies
@dla_du
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۲]
🔷تئاتر و امر اجتماعی
پرده اول: مشروطه
🔶با حضور:
احسان زیورعالم(پژوهشگر و منتقد تئاتر)
مهام میقانی(نویسنده و پژوهشگر تئاتر)
🔷جمعه ۲۶ خرداد ۱۴۰۲
@ATUculturalstudies
@dla_du
🔶انجمن مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی با همکاری انجمن علمی ادبیات نمایشی دانشگاه دامغان برگزار می‌کنند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی]
🔷تئاتر و امر اجتماعی
تجربه‌ای در چهار پرده
🔶با همراهی:
احسان زیورعالم(پژوهشگر و منتقد تئاتر)
🔷بده‌بستان‌های نمایش و جامعه را چگونه می‌توان صورت‌بندی کرد؟ از زاویه دید تئاتر چگونه می‌توان به جامعه و تحولات آن نگاه کرد؟ در بزنگاه‌های اجتماعی، وظیفه تئاتر چیست؟
در سلسله جلسات «تئاتر و امر اجتماعی» که در 4 هفته متوالی برگزار می‌شود در تلاشیم که بتوانیم راهی برای بازاندیشی در این سوالات پیدا کنیم.
پرده اول از این مسیر، به بررسی نسبت تئاتر و امر اجتماعی در عصر مشروطه اختصاص دارد.
🔶جمعه‌ها، ساعت ۱۹ (از ۲۶ خرداد ۱۴۰۲)
@ATUculturalstudies
@dla_du
🔶انجمن علمی_دانشجویی مطالعات فرهنگی برگزار می‌کند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۱]
🔷زنان مرئی، روزنامه‌نگاران نامرئی
🔷تجربه‌ای از: شهرزاد همتی (دبیر اجتماعی روزنامه‌ی شرق)
🔶پنجشنبه، ۲۵ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۲۱
🔶لینک نشست:
meet.google.com/pnf-bpzw-agu
@ATUculturalstudies
🔶انجمن علمی_دانشجویی مطالعات فرهنگی برگزار می‌کند:
[تأملات مطالعات فرهنگی - ۳]
🔷نگاهی به کتاب «مبانی استیصال» نوشته‌ی عبدالرضا حسینی
🔶با حضور:
عبدالرضا حسینی
محمدمهدی خویی
عباس خورشیدنام
🔹دوشنبه، ۲۲ خرداد، ساعت ۲۱
🔸لینک نشست:
meet.google.com/gnr-tqqu-akn
@ATUculturalstudies
🔷سهم ما از «بودن»
✍️پرنیا حدادی
https://bit.ly/3MMICfD
@ATUculturalstudies
🔶انجمن علمی_دانشجویی مطالعات فرهنگی برگزار می‌کند:
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۱۰]
🔷روایت زنانه از جنگ: چگونگی بازنمایی تجارب زیسته زنان در روایت‌های جنگ
🔷تجربه‌ای از: فاطمه بهروزفخر
🔶جمعه، ۱۲ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۲۱
🔶لینک نشست:
meet.google.com/aat-avuy-cuw
@ATUculturalstudies
🔷اسب تورین، بازگشت ابدی و نیهیلیسم گریزناپذیر
✍️مسیح پویا
https://bit.ly/3qllDk4
@ATUculturalstudies
⭕️ علی‌رغم اینکه بسیاری کالاهای ضروری در کشورهای مختلف دارای معافیت مالیاتی هستند اما در بسیاری از موارد، لوازم بهداشتی مربوط به پریود را شامل نمی‌شود. گزارش مستند "The Bloody Truth About Period in America" سعی می‌کند به مساله فقر و نابرابری در دسترسی به لوازم بهداشتی پریود بپردازد و نشان دهد چگونه این لوازم برای افراد فقیر حتی گران‌تر از حالت عادی خواهد بود.
https://www.youtube.com/watch?v=gPWriykB0xY
@ATUculturalstudies
⭕️اگرچه تقریبا نیمی از جمعیت کره زمین که شامل زنان و مردان ترنس می‌شود پریود را در طول زندگی خود تجربه می‌کنند اما کماکان دسترسی به وسایل بهداشتی دوران قاعدگی در نگاه بسیاری مساله‌ای لوکس به حساب می‌آید. به گزارش independent فقط در سال ۲۰۱۷، ۱۳۷۷۰۰ دانش‌آموز دختر در بریتانیا به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه محصولات بهداشتی دوران قاعدگی از مدرسه غیبت کرده‌اند.
به مناسبت روز جهانی بهداشت قاعدگی نگاهی می‌اندازیم به دو مستند ساخته‌شده پیرامون این موضوع.
@ATUculturalstudies
[تجربه‌های مطالعات فرهنگی-۹]
🔹رابطه‌ی فوتبال و مردم
🔹تجربه‌ای از نوید خرم‌خورشید (مترجم و پژوهشگر حوزه‌ی فوتبال)
آنچه در بسیاری از رسانه‌ها از ساحت غیر ورزشیِ فوتبال روایت می‌شود عمدتا راوی پدیده‌ای باشکوه است که می‌تواند قلب میلیون‌ها انسان را لمس کند. این جنس از روایات هر چه از گذشته به سمت حال می‌آییم کم و کمتر می‌شود و گویی فوتبال از آنچه که بوده فاصله گرفته است. نگاهی به تاریخ ارتباط فوتبال با هوادارانش می‌تواند تا حدی پاسخ این سوال باشد که چرا فوتبال امروز کمتر از دیروز دغدغه مردم را دارد.
@ATUculturalstudies
📌گزارش تصویری نشست «چیستی روایت خود» و گفت‌وگو پیرامون کتاب «ادبیات من»
🗓 یک خرداد ۱۴۰۲
انجمن علمی-دانشجویی مطالعات فرهنگی دانشگاه علامه طباطبائی(با همکاری نشر اطراف)
@atuculturalstudies
🔷️چکیده بحث دکتر نهال نفیسی در نشست «چیستیِ روایتِ خود»:
«و من این چشم‌ها را تاکنون شناخته‌ام، همگی‌شان را؛
چشم‌هایی که تو را در عبارتی مدون خشک می‌کنند
و آن‌گاه که مدونم، رها شده بر میخی
آن‌گاه که میخکوبم و دست و پا زنان بر دیوار
آن‌گاه چگونه باید شروع کنم
به تف کردن تهماندۀ روزها و راه‌هایم
و چگونه باید به خود اجازه/جرئت دهم؟»
-از «آواز عاشقانۀ جی. آلفرد پروفراک»، تی اس الیوت
در این مجال از تجربه‌های خودم با «روایت خود» در خلال انجام مردم‌نگاری در دورۀ دکترا (تقریباً 20 سال پیش!) خواهم گفت. در واقع معتقدم مردم‌نگاری، حتی وقتی اسماً و رسماً «خودمردم‌نگاری» نیست، ناگزیر نوعی روایت خود یا خودنگاری هم هست، صراحتاً یا به صورت مستتر، مستقیم یا غیرمستقیم، دانسته یا ندانسته. در مورد پروژۀ دکترای من در میان ایرانیان مقیم پایتخت آمریکا در سال‌های 2006-2004، این «روایت خود» و «روایت به شیوۀ خود» شکلی حاد و بحرانی به خود گرفته بود؛ شاید در مورد همۀ پروژه‌های مردم‌نگاری چنین نباشد. ولی می‌خواهم بگویم که «روایت خود» چیزی نیست که تنها به وقت «نوشتن از خود» (در قالب ژانرهایی همچون اتوبیوگرافی یا اتواتنوگرافی) اتفاق بیفتد؛ روایت خود می‌تواند بخشی از روایت یک جمع یا بخشی از یک روایت جمعی باشد. به این معنا، گرایش به «روایت خود» و «روایت به شیوۀ خود» هم می‌تواند نه لزوماً حرکتی به سمت فردی شدن و شخصی شدن و خاص شدن و جدا شدن هر چه بیشتر که حرکتی به سمت ترسیم و تصور جمع‌ها، هویت‌ها، تاریخ‌ها، و نسبت‌های دیگرگون، و در نتیجۀ بخشی از یک علوم انسانی و اجتماعی تحول‌آفرین، باشد.
🔸دوشنبه، ۱ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۲
@ATUculturalstudies
🔷️چکیده بحث رویا پورآذر در نشست «چیستیِ روایتِ خود»
🔸دوشنبه، ۱ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۲
@ATUculturalstudies