2210
#سایت_بندپی www.Bandpay.ir عکس، تاریخ، فرهنگ و اخبار بندپی ۱۳۸۹-۱۳۹۸ «ثبت شده در ستاد ساماندهی پایگاه‌های اینترنتی» ارتباط با ما (ارسال عکس و سفارش تبلیغات)👇 @bandpayir
#پیله_گری یا #نوغانداری
پرورش سنتی #کرم_ابریشم
✍ #سایت_بندپی – پیله‌گری یا پرورش کرم ابریشم از مشاغل جانبی مردم روستاهای ایران است که امروزه با وجود شکل صنعتی‌اش، شکل سنتی آن همچنان در روستاهای #بندپی انجام میشود.
نوغانداری یا پرورش کرم ابریشم و تولید فرآورده‌های ابریشمی از جمله فعالیت‌هایی جانبی است که در کنار فعالیتهای اصلی کشاورزان هر منطقه می‌تواند طی یک دوره کوتاه مدت ضمن ایجاد انگیزه اقتصادی و بکارگیری بخشی از نیروی کار روستا، درآمد نسبتاً مناسبی را برای روستانشینان فراهم نماید.
افزایش روز افزون مصرف فرآورده‌های ابریشمی در جهان و کاهش یا توقف فعالیت نوغانداری در کشورهای توسعه یافته به سبب محدودیت زمین برای احداث توتستان، آب مورد نیاز برای آبیاری، انرژی گران و… فرصت مناسبی برای کشورهای درحال توسعه فراهم کرده است تا با توجه به داشتن نیروی انسانی، انرژی ارزان، آب و خاک فراوان، فعالیتهای نوغانداری و تولید ابریشم را درکشور خود گسترش دهند.
پرورش کرم ابریشم دارای پیشینه‌ای حدود ۴۰۰۰ ساله در جهان است. عبور #جاده_ابریشم از ایران که محموله‌های ابریشمی #چین از این راه به کشورهای اروپایی حمل می‌شد، موجب رواج این صنعت در ایران گردید و کشور ما از جمله کشورهایی بود که در زمینه تولید پیله و ابریشم دارای شهرت جهانی بوده است.
ویژگی‌های اقتصادی نوغانداری و صنایع ابریشم این صنعت را به یک صنعت پرطرفدار و درآمدزا تبدیل می‌کند که در مورد آن توجه به چند ویژگی حائز اهمیت است که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: «سرمایه‌گزاری کمتر و بازده سریعتر نسبت به دیگر صنایع، قابلیت پرورش آن با توجه شرایط اقلیمی کشور، امکان بهره‌برداری طولانی مدت با کشت یک بار درختان توت و کم هزینه بودن آن، امکان تأمین مواد اولیه صنایع پارچه بافی و پزشکی، منبع درآمد ارزی کشور از طریق تولید مواد خام، نخ ابریشم قالی بافی و تولید پارچه و سایر فرآورده های ابریشمی، امکان بکارگیری بخش غیرفعال جامعه روستایی (زنان، کودکان، سالخوردگان) که توان انجام کارهای کشاورزی را ندارند، حرفه ای کارگر طلب و اشتغال زا به عنوان شغل فرعی در مجاورت مشاغل اصلی روستایی، امکان جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهر با بوجود آوردن منبع درآمدی، توسعه و بهبود وضع زندگی جوامع روستایی به واسطه تامین درآمد مستمر ».
🔹پیله گری یا پرورش کرم ابریشم در #بندپی:
در مورد تاریخچه ورود کرم ابریشم به بندپی و پرورش آن در این خطه تاریخ مدون و مشخصی در دست نداریم اما باید صدها سال پیش زمانی که در دوران #شاه_عباس_یکم تجارت ابریشم در #مازندران و #گیلان رونق بسیار یافته بود؛ پرورش کرم ابریشم نیز در #بابل و بالطبع #بندپی بسیار گسترده بوده باشد به گونه ای که #سیاحان_خارجی در دوران قاجار همچون #مکنزی یکی از محصولات بلوک بندپی را ابریشم ذکر کرده‌اند.
بی‌شک در آن زمان که تجارت ابریشم در مازندران و همچنین ایران رونق بسیار داشته است، پرورش کرم ابریشم یا نوغانداری به طور گسترده در بندپی نیز انجام می شده است و امروزه با کاسته شدن از رونق و تجارت ابریشم، پرورش آن نیز کاهش یافته است.
خانوارهای بندپئی با امید دست یافتن سودی اندک به این کار روی می‌آورند تا کمک خرج زندگی‌شان باشد و امروزه این فعالیت همچنان به صورت سنتی در منطقه صورت می‌گیرد. در گوشه کنار باغ‌ها و حیاط خانه‌های بندپی چند درخت توت بدین منظور وجود دارد و چون لاروهای ابریشم فقط از #برگ_توت تغذیه می کنند، مقدار پرورش این لاروها به تعداد درختان توت در هر خانه بستگی مستقیم دارد؛ این عامل گرچه تنها عامل نیست اما مهم ترین آن ها است.
نوغانداری در دومین ماه سال، اردیبهشت ماه، شروع می شود و کل فرآیند حدود یک ماه به طول می انجامد. زنان زحمتکش روستایی بندپی بیشترین بار نوغانداری را بر دوش می کشند و مراحل اولیه پرورش کرم ابریشم تماما توسط آن ها انجام می گیرد و در مراحل پایانی نیز نقش مهمی بر عهده دارند.
🔺این متن به صورت خلاصه در کانال منتشر شده است. متن کامل را در لینک زیر بخوانید./ این گزارش در تاریخ ۱۱ تیر ۱۳۹۴ در #سایت_بندپی منتشر شده و استفاده از آن به هر نحو تنها #با_ذکر_منبع مجاز است.
www.Bandpay.ir/?p=12895
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ، فرهنگ و هنر بندپی)
🆔 @Bandpay
زمان مراسم #قرق_شکنی سال ۱۴۰۴ مراتع ییلاقی #بندپی: دوشنبه، ۱۲ خرداد ۱۴۰۴
✍️ #قرق_شکنی یا باز شدن مراتع از سنت‌های دیرینۀ اهالی مازندران است که این سنت از نظر وضع قواعد لازم، تعیین قرق بانان و تأمین اجرت آنان و برپایی جشن قرق شکنی بسیار قدیمی و برآمده از خواست و تلاش گذشتگان مردم دیار بندپی و فیروزجاه است.
همه ساله در فصل پاییز به منظور ایجاد تعادل بین ظرفیت مراتع و تعداد دام‌ها و همچنین حفظ پوشش گیاهی از ورود دام‌ها به مراتع ییلاقی جلوگیری میشود که این عمل را « قِرِق » می‌گویند.
پس از سپری شدن فصل سرما و رشد کافی گیاهان و علوفه در مراتع ییلاقی، جشن قرق شکنی (باز شدن مراتع ییلاقی) با شکرگزاری از خداوند و با حضور دامداران برگزار میشود.
این مراسم با سابقۀ طولانی مدت در مراتع ییلاقی #شیخ_موسی بخش #بندپی_شرقی و مراتع ییلاقی #فل‌بَن (#فیلبند) در بخش #بندپی_غربی برگزار می.شود و زمان و مکان این مراسم تقریبا از یک ماه قبل تعیین میشود و دامداران قبل از این تاریخ حق ورود دام هایشان به مراتع را ندارند.
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
📸 گزارش تصویری آیین سنتی #شیرآش_پزون در روستای خِرکاک لفور
این مراسم آیینی هر ساله بعد از عید فطر برای سپاس از نعمات الهی برگزار میشود و دامداران به شکرانه نعمت خداوند، شیر دام‌هایشان را صرف پخت شیر اش (شیر برنج) و پذیرایی از مهمانانی می‌کنند که از نقاط مختلف استان خود را به سوادکوه شمالی و روستای خرخاک می‌رسانند.
سه‌شنبه، ۱۲ فروردین ۱۴۰۴
عکاس: حسن عیسی‌پور
📎 لینک گزارش
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
💢 معرفی آئین #مارمه :
✍️ #سایت_بندپی - #مارمه آئینی است که دقایقی قبل از #نوروز آغاز میشود. در این رسم، معمولا سرپرست خانواده یا کوچکترین عضو خانواده قبل از شروع سال جدید از اتاقی که سفره نوروز در آن پهن است خارج میشود و همزمان با آغاز سال نو همراه با سینی‌ای که داخل آن #قرآن، #کاسه_آب و یک #شاخه_سبز از درخت که معمولا شاخه درخت #هلی (آلوچه) است، وارد اتاق میشود.
تا زمانی که مارمه (عمل نو شدن سال) انجام نگیرد، کسی حق ورود به خانه را ندارد و اگر کسی از خانه خارج شود آن‌قدر باید بیرون از خانه بماند تا مارمه کننده بیاید مارمه را انجام دهد، آنگاه بتواند وارد خانه شود.
وقتی مارمه‌کننده وارد خانه میشود، فرارسیدن سال جدید را به دیگر اعضای خانواده تبریک می‌گوید و آن شاخه سبز را روی در یکی از اتاق‌ها می‌گذارد که تقریبا تا روز ۱۳ نوروز همانگونه آنجا باقی می‌ماند.
البته مارمه بر ۲ نوع است که یکی مربوط به اول سال نو خورشیدی و دیگری برای اول هر ماه تقویم محلی است که جمعا تقویم محلی ۱۳ مارمه دارد. این آیین امروزه فراموش شده و آیین مارمه تنها برای اول سال نو خورشیدی انجام می‌گیرد.
عکس: #حوا_فیروزجایی
✅ @Bandpay
📸 به استقبال نوبهار / گزارش تصویری
کلیپی از تصاویر مربوط به آیین #خانه_تکانی
در مناطق روستایی و جنگلی #بندپی 😍
تصاویر اختصاصی تهیه شده توسط #سایت_بندپی
هر ساله با نزدیک شدن به فصل بهار، مردم روستاهای بندپی با خانه تکانی و انجام آیین های زیباسازی خانه ها و پخت شیرینی های محلی که مواد اولیه آنها در داخل روستا تهیه می شود، به استقبال سال نو می روند. گزارش تصویری اختصاصی #سایت_بندپی از آیین سنتی خانه تکانی را مشاهده کنید.
🎵 " نوید نوروز " از آلبوم محلی مازندرانی " سال مِج " گروه موسیقی #آوای_تبری
خواننده : #سید_عباد_محمدی و استاد #محمدرضا_اسحاقی
سرپرست گروه : #سید_جلال_محمدی
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
💢 سالِ آخِر چهارشنبه (چهارشنبه سوری) در #بندپی
✍️ #سایت_بندپی - نوشته زیر به بیان آیین هایی در مورد جشن چهارشنبه سوری در ایران و سپس در بندپی می پردازد.
جشن چهارشنبه سوری که یکی از جشن های آتش ایران باستان است هم اکنون در شب آخرین چهارشنبه ی هر سال برگزار می شود. اما در مورد پیدایش و چگونگی برگزاری آن اتفاق نظر نیست.عده ای این جشن را مربوط به ایران باستان می دانند و گروهی آن را جشنی مربوط به سده های نخست اسلامی که اشکال و آیین های آن ریشه در فرهنگ ایران باستان دارد، می دانند.
بی شک تقسیم ماه به چهار بخش و نام های هفته ی امروزی در ایران قبل از اسلام وجود نداشته است و هر روز ماه نامی داشته است و در روزی که نام ماه و نام آن روز یکسان بوده جشن برگزار می شد. مثلا در شانزدهمین روز از ماه مهر که به نام مهر بوده است، جشن مهرگان برگزار می شده است.
یکی از اهداف جشن چهارشنبه سوری تقدیس آتش در واپسین روزهای زمستان درست هنگامی که سرما رخت برمی بندد، است.دلیل تقدیس آتش در این روز می تواند بیدار کردن و تحریک خورشید باشد تا بر جهان بتابد و جهان را از فسردگی و سکون خارج بکند.اساسا تقدیس آتش برای بارور کردن طبیعت است.
عده ای که جشن چهارشنبه سوری را مربوط به ایران باستان می دانند بر این باورند که جشن سوری در ایران باستان در یکی از چند شب پایانی سال برگزار می شده است و با آتش افروزی همراه بوده است. بر عقیده ی این افراد در دوران اسلامی بعد از نام گذاری روزها به دلیل بدیمن بودن چهارشنبه در نزد تازیان این جشن در آخرین چهارشنبه سال برگزار می شود تا نحوست و بدیمنی این روز از بین برود.
دلایل دیگری برای انتخاب چهارشنبه می آورند. مشهور است که مختار، منتقم خون حسین(ع)، در هنگام خروج خود دستور داد که شیعیان بر پشت بام های خود آتش بیافروزند تا موافقان و مخالفان خود را از هم تمییز دهد و می گویند که آن روز چهارشنبه آخر سال بوده است.
🔹چهارشنبه سوری در #بندپی :
یکی از ویژگی های جشن های ایرانیان و از جمله چهارشنبه سوری این است که در هر منطقه از ایران با توجه به طبیعت و محیط زندگی باشندگان آن منطقه آیین های متفاوتی در برگزاری آن جشن ها اجرا می شود. مسلما منطقه ی بندپی از این قانون مستثنی نیست.
نیاکانمان اعتقاد داشتند که در شب بیست وششم اسفند فروهرها و روان درگذشتگان فرود می آیند و حدود ده روز در این جهان می مانند بنابراین برای شادکردن این روان ها از خود به رفت و روب خانه ها می پرداختند و سفره می گستراندند و بر بام خانه ها چراغ و آتش می افروختند.
اما به هرحال به اعتقاد مردم بندپی در روز چهارشنبه آخر سال می بایست خانه مرتب و تمیز باشد. همچنین آن ها در غروب سه شنبه بر سر چشمه ها چراغ می افروختند که باز می تواند ریشه در جشن فروردگان داشته باشد.
روشن کردن آتش و پریدن از روی آن و خواندن ترانه معروف سرخی تو از من، زردی من از تو که در همه جای ایران رواج داشته و دارد، در بندپی نیز اجرا می شود اما به نظر می رسد در گذشته بسیار پررنگ تر از امروز بوده است.
یکی از موضوعات مهم و جالب توجه در جشن چهارشنبه سوری اهالی بندپی این است که بخشی از آیین و آداب این جشن در صبح روز چهارشنبه برگزار می شود. نیاکانمان در این روز بر این باور بودند که نباید در این روز به کار بپردازند و این روز را به استراحت و شادی می پرداختند شاید به همین دلیل بوده است که بر روی دستگاه نخ ریسی (چل) خود پارچه ای می انداختند.
خاص ترین آیین چهارشنبه سوری در نزد مردم بندپی، پختن #آش_ترش در صبح روز چهارشنبه است. پختن این آش چنان مهم بوده است که از چند روز قبل برای تهیه ی مقدمات آن آماده می شدند و بر این اعتقاد بودند که باید در پختن آن هفت نوع ترشی، انواع ادویه، گلپر، انواع سبزی که در آن موقع سال در طبیعت وجود داشته است مانند پونه (اوجی)، ایه (زلنگ)، اناریجه، گزنه و… استفاده کنند.
اعتقاد عمومی بر این است که این آش باعث دفع انواع بیماری ها و ناراحتی ها یی که درطول سال در بدن انسان رخنه کرده اند، می شود.هنگام پختن آش سکه ای در آن می انداختند و باور داشتند هرکس این سکه را بیابد خوش شانس ترین فرد خانواده در سال آینده خواهد بود و سال خوب و خوشی را در پیش خواهد داشت.
این گزارش در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۹۳ در سایت بندپی منتشر شده که به مناسبت نزدیک شدن به سال نو بازنشر شده است.
🔺توجه: متن کامل این نوشته را در لینک زیر از سایت بندپی بخوانید👇
www.Bandpay.ir/?p=11001
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ، فرهنگ و هنر بندپی)
🆔 @Bandpay
#نوروزخوانی ؛ آیین دیرینه پیشوازی نوروز در مازندران
🎥 نوروزخوانی در مازندران توسط هنرمندان مطرح مازندران برادران اسماعیل تبار
🔺معرفی کامل آیین نوروزخوانی + پخش آنلاین و دانلود موسیقی و فایل تصویری نوروزخوانی 👇
www.Bandpay.ir/?p=10936
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay
#نوروزخوانی ؛ آیین دیرینه پیشوازی نوروز در مازندران
🔹بخش اول - معرفی آیین
✍ #سایت_بندپی – " بادِ بِهارون بِموئه، نوروزِ سِلطون بِموئه، گل به گلستون بمِوئه،… " نوای خوش نوروزخوانانی است که در آخرین روزهای زمستان، با کیلومترها پیاده روی در محلات مازندران، نوید بهار را می دهند.
نوروزخوانی از جمله آیین های ریشه دار و قدیمی یی است که از حدود بیش از هزار سال پیش تا کنون در مناطق مختلف ایران رواج داشته است به ویژه در مناطق البرز شمالی، استانهای مازندران و گیلان.
برخی ها بر این باورند که نوروزخوانی در ایران پیش از اسلام وجود داشته است و مضامین آن در ایران قبل از اسلام علاوه بر توصیف طبیعت و مژده بهار، در ستایش اهورامزدا و مدح پادشاهان ایرانی بوده است.
این آیین پس از اسلام، علاوه بر اینکه وصف طبیعت و بشارت های بهار را در خود حفظ کرده است، خود را با مضامین ستایش الله و ائمه ی اطهار و روایات دینی منطبق ساخته است.
نوروز خوانی در واقع کارناوالی بوده است که در آن شعر و موسیقی و آواز و نمایش در کنار یکدیگر می آمدند و مردم را به جشن و سرور مهمان می کردند.
نوروزخوانان در گروه های ۲ تا چند نفری گرد هم می آمدند و در اوایل ماه اسفند یا نیمه های آن، شروع به نوروزخوانی یا بهار خوانی می کردند و مژده دهنده بهار بودند.
صورت معمول این آیین در روستاهای مازندران بدین صورت بوده است، هنگامی که نوروزخوانان وارد محلی می شدند یکی از آنها نوروزخوانی را انجام می داد و دیگری یا همراهان وی بعد خوانش اشعار توسط نوروزخوان اصلی، آن شعر را تکرار می کردند و یکی از آنان به انجام حرکاتی نمادین که شادی بخش باشد روی می آورد.
نوروزخوانان وقتی در حیاط خانه ای وارد می شدند، صاحبخانه را به نام صدا می زدند و با بکار بردن نام وی در شعر نوروزخوانی، از وی تقاضای مژدگانی می کردند. برای مثال در برخی اشعار این گونه بیان می شد: " مشتی گوهِرِ مهربون، خِنِه ی جا بِرو بیرون، بموئه نوروزِخون،… " یا در جایی دیگر " صد سِلامُ و سی عَلِیک، بِرار سلامَ عَلِیک، ته سِرپیششِ زممه پا، ته جا گیرمه جِمه تَنخا، باد بهارون امده، نوروز سلطون آمده، مژده دهید دوسِتان، گل در گلستون آمده " و یا " مشت عمویِ با ایمون، شَکِرِ شیرین ته زِبون، صَدِف هَسسه ته دندون، انعام ر بیار بیرون"، " مشتی هاجر باوفا، خنه جا برو دیا، سننخ در رِ هاکِن وا، انعامِ تو هاده اِما".
اشعار این گروه ها که با همراهی ساز و پاسخ همخوانان خوانده می شد مردم شهر و روستا را دعوت می کرد که برای تبریک چیزی به نوروزخوان بدهند و البته باید یادآور شد که نوروزخوانان این انعام را در قالب شعر درمی آوردند و بیان می نمودند. به عبارتی دیگر انعام را از صاحبخانه درخواست می کردند. در این هنگام افراد صاحبخانه به پاس آنکه این نوروزخوانان آمدن بهار و سرزندگی را به خانواده ی آنان مژده داده و شادی را به خانه شان آورده بودند، مقداری میوه، شیرینی، تخم مرغ، برنج، پول یا هر چیز دیگری را به آنها مژدگانی یا انعام می دادند.یکی از نوروزخوانان معمولا همراه خود کیسه ای داشت و این انعام را در آن کیسه می ریخت.
🔺متن کامل این گزارش را هم‌اکنون از سایت بندپی ببینید. + پخش آنلاین و دانلود موسیقی و فایل تصویری نوروزخوانی
www.Bandpay.ir/?p=10936
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
💢 زندگی نامه پهلوان زنده یاد ، #الله_وردی_علی_تبار_فیروزجایی :
✍️ #سایت_بندپی – الله وردی علی تبار در سال 1330 در خانواده ای روستایی در روستای هندوری از توابع بخش بندپی متولد شد. در یک سالگی اش، مادربزرگش که زن زحمتکش و دلیری بود او را نزد خود برد و از او نگهداری کرد.
وی در همان سنین کودکی به کشتی علاقه مند بود و به علت داشتن اندام مناسب، در روزهای نوجوانی خود را با ورزش دیرینه منطقه یعنی کشتی لوچو سرگرم می کرد. شغل خانواده اش دامداری بود و نگهداری از دام ها را از بزرگترهایش آموخت. هنگام ییلاق و قشلاق کردن و کوچ دام ها، با آن که هنوز سنش کم بود همپای پدرش در این راه پیمایی های سالانه شرکت می کرد.
در این زمان که ابتدای دوران نوجوانی را سپری می کرد؛ آنچنان اندام ورزیده ای داشت که راه رفتن عادی اش به قول خودش «پلنگ پرش» بود.
او از همان دوران نوجوانی و جوانی در بزرگترین مسابقه کشتی لوچو منطقه که در آستانه حضرت امامزاده عبدالله (ع) و حاج شیخ موسی (ره) برگزار می شد شرکت می کرد و کشتی ها را از نزدیک دنبال می کرد یا اینکه در رده های تنگله کشتی می گرفت. این زمان؛ دوران پهلوانی بزرگانی چون رحمت محمدی و رشید کریمی در منطقه بود.
در زمانی که حدود 18 سال سن داشت، سرپهلوانی منطقه فیروزجاه و بندپی را به دست آورد اما این پهلوانی در اوج دوران جوانی اش، بدون تکبر و غرور بود که این اخلاق بین مردم بندپی مشهود بود. زمانی که در یک میدان کشتی برنده شد و جایزه اش را به رقیبش تقدیم کرد، حاج محمد فیروزی در توصیف این حرکت ارزشمند گفت: «تو کشتی بگیری، چه زمین بزنی یا زمین بخوری، پهلوان ایل فیروزجاه هستی».
در سال 1350 زمانی که 18 سال سن داشت با بابا عباسی آشنا شد و از آن پس آن دو به مانند دو برادر شدند. با توجه به اینکه حاجی بابا عباسی هم درشت هیکل و از ورزشکاران بود، از آن پس به اتفاق یکدیگر میدان دار و کمیته فنی بودند. در دوران سربازی هم کشتی آزاد را ادامه داد و در طی این مسابقات چند عنوان را برای ارتش کسب نمود.
اوج فعالیت های ورزشی الله وردی علی تبار در سطح شهرستان بابل، کیاکلا، آمل، قائمشهر، جویبار و شهرهای دیگر بود و در مسابقات مختلف شرکت می کرد و مقام به دست می آورد. در طی سال های 1352 تا 1366 در میادین بزرگ کشتی لوچوی استان حضوری فعال داشت و سرپهلوانی لوچوی استان را هم بدست آورد. چند سال متوالی هم به عنوان سرپهلوان مسابقات لوچوی پرقدمت شیخ موسی بود و در اواخر چون رقیبی نداشت کشتی نمی گرفت.
سال 1366 آخرین سرپهلوانی خود را در سطح شهرستان بدست آورد و از میدان کشتی خداحافظی کرد. بعد از آن همچنان کشتی را رها نکرد و با همراهی پهلوان بهمن کاظمی به کشتی منطقه سروسامان دادند. در سال های مختلفی به عنوان میدان دار، داور یا کمیته فنی برگزاری در کشتی های شیخ موسی، امامزاده حسن و محلات اطراف فعالیت می کرد.
چهره ی خندان؛ رفتار و منش پهلوانی، خدمت به مردم و اخلاق نیکوی او هنوز که هنوز است در بین مردم منطقه روایت می شود و نسل های جدید کشتی منطقه، او را به عنوان الگویی بزرگ از رفتار پهلوانی می دانند. به راستی که نام «پهلوان» شایسته این مرد بزرگ است.
پهلوان خوش نام و آوازه ی منطقه بندپی، الله وردی علی تبار فیروزجایی؛ سرانجام در غروب روز یکشنبه 21 بهمن ماه سال 1381 دار فانی را وداع گفت و مزار ایشان هم اکنون در روستای ادملا و در حیاط آستانه امامزاده یحیی (ع) قرار دارد.
🔹متن کامل زندگی نامه پهلوان الله وردی علی تبار را از لینک زیر در سایت بندپی بخوانید. (این گزارش در تاریخ 15 آذر 1394 در سایت بندپی منتشر شده است.)👇
www.Bandpay.ir/?p=16417
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
🎵 ترانه محلی مازندرانی " لال اِنه "
🔹موسیقی ویژه آیین #لال_زنشو در جشن #تیرما_سیزده
خواننده : علی اصغر رستمی
✅ کانال اطلاع رسانی #سایت_بندپی
Telegram.me/Bandpay
💢 معرفی جشن " تیرما سیزده شو " و آیین های آن در منطقه #بندپی
صفحه 1 از 2
سایت بندپی - جشن ها و آئین های مردم مازندران بسیار است مانند بیست و شش عید ما، جشن خرمن، آئین‌های مربوط به تولد و عروسی ها، چله شو و... که این جشن‌ها بسیار متنوع و گسترده هستند. جشن تیرما سیزده شو (جشن تیرگان) یکی از مهم ترین و گسترده ترین جشن مازندرانی ها به حساب می آید که این جشن در بین مردمان بندپی هم بسیار مرسوم است که هر ساله در شب سیزدهم تیرما از تقویم فرس قدیم (گاهشماری باستانی یا محلی مردم منطقه) توسط اهالی هر منطقه و روستا برگزار می شده است اما امروزه این جشن نیز همانند دیگر آیین های سنتی منطقه کم فروغ شده است.
در مورد خاستگاه جشن تیرگان چند نگاه وجود دارد. یکی پاسداشت «حماسهء آرش کمانگیر (پهلوان ایرانی) در تعیین مرز ایران و توران» (نگاه تاریخی) و دیگری «مبارزه با کم آبی، خشک سالی و باران خواهی» است (نگاه اسطوره ای). در باور عمومی برخی از مردم منطقه بندپی شب تیرما سیزه شو را شب «تولد حضرت علی (ع)» نیز می دانند. این باور گرچه از نظر تاریخی درست نیست اما به نظر می رسد سبب حفظ و ماندگاری این آیین در جامعه اسلامی شده باشد.
یکی از آئین های برگرفته از جشن بزرگ تیرگان، همین تیرما سیزده شو است که عناصر مشترک زیادی با جشن تیرگان دارد و برخی صاحب نظران، تیرما سیزده را همان جشن تیرگان می دانند. این جشن تا چند دهة پیش در شهرها و روستاهای مازندران پاس داشته می شد، اما اکنون بخش کوچکی از آن باقی مانده که بیشتر مربوط به خوردنی هاست و نمایش های آیینی آن حتی در نقاط کوهستانی نیز اجرا نمی شود.
ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه عن قرون الخالیه راجع به جشن تیرگان چنین می گوید: «هنگامی که افراسیاب پادشاه توران بر لشگر ایرانیان غلبه می کند، منوچهر (پادشاه ایران) به جنگل های مازندران پناه می برد، افراسیاب لشکر منوچهر را محاصره می کند و منوچهر به ناچار پیکی به نزد افراسیاب فرستاده و از او می خواهد که از کشور ایران به اندازه پرتاب یک تیر واگذارد و باقی را بگیرد، افراسیاب با کمال میل این پیشنهاد را می پذیرد.
منوچهر فکر می کند که چه کسی را برای پرتاب تیر انتخاب کند تا اینکه یکی از امشاسپندان به نام اسفندارمذ پیش منوچهر آمده و آرش را که مردی خدا پرست و دیندار بود و در یکی از غارهای کوه البرز مشغول عبادت بود نامزد این کار می کند، چنانکه در اوستا آمده است، " آرش را حاضر می کنند و منوچهر تیر و کمان را به او داده و می گوید تو باید به فرمان خداوند این تیر را پرتاب کنی و کشور ما را از چنگال اهریمن (لشگر افراسیاب) رها سازی".
آرش برهنه می شود و به بالای بلند ترین نقطه کوه رویان می رود و خطاب به مردم می گوید: ای مردم تن من را ببینید که سالم است و در آن هیچ زخم و جراحتی وجود ندارد، اما بدانید که هنگامی که من این تیر را رها کنم تکه تکه خواهم شد و خود را فدای شما خواهم کرد. آرش کمان را می گیرد و با تمام نیرو آن را می کشد به گونه ای که تمام رگ های بدنش بیرون می زنند و پاره پاره می شوند، او تیر را رها می کند و خداوند به باد فرمان می دهد که تیرش را از کوه رویان بردارد و به شهر فرغانه (شهری در خاور افغانستان کنونی که فاصله آن تا جای پرتاب تیر هزار فرسنگ بود) ببرد. تیر پس از چند روز حرکت در این شهر به درخت گردویی برخورد می کند و این درخت گردو مرز بین ایران و توران می شود، افراسیاب ناگزیر لشکر خود را از ایران بیرون می برد و ایرانیان آزاد می شوند.»
پژوهندگان متاخر خاستگاه این جشن آریایی را در اسطوره آرش، کشت و طلب باران، هم زمان با طلوع ستاره تیشتر، دانسته اند. فرضیه اساسی آن است که این جشن پیوندی ریشه ای با اسطوره آرش ندارد، بلکه خاستگاه آن جنبه آیینی اسطوره تیشتر، ستاره و ایزدبانوی باران است. مطابق این اسطوره هند و ایرانی، تیشتریه اوستایی، همتای تیشیه ودایی، با دیو خشکی، اپوش؛ می جنگد، بر او غلبه می یابد و آب ها را آزاد کرده در جهان می پراکند. بن مایه باروری و باران خواهی در تابستان چندان اهمیت داشته که اسطوره تیشتر در نزد هند و ایرانیان کارکردی آیینی یافته است و اهمیتش طبعا بیش از اسطوره آرش بوده است. (ابوالقاسم اسمعیل پور مطلق ،مجله علوم اجتماعی ، تابستان 81 ، شماره 1).
در اوستا تیشتر رقیب دیو خشکی است. فرشتة نگهبان باران، زمین خشک را آبیاری و کشتزارها را سیراب می کند. تیر یا تیشتر (عطارد) ایزد نگهبان باران و فرشتة رزق و روزی است و روز سیزدهم از ماه تیر به مناسبت ستایش دو ایزد عمدة آب (تیر و ناهید) جشن برپا می‌کردند و آن را رسمی کهن از عهد کی خسرو می دانستند.
🔹این نوشته را در سایت بندپی مشاهده کنید :
http://www.bandpay.ir/?p=15511
✅ کانال اطلاع رسانی #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
🔸بخش دوم - آیین های جشن تیرما سیزده شو در ادامه ؛👇
📸 تصویری از برگزاری مراسم آیینی داوِت (دعوت) در آستانه حضرتین امامزاده عبدالله و حاجی شیخ موسی
سال ۱۳۸۷
عکس از کتاب بندپی (نوشته یوسف الهی و شهرام قلی‌پور گودرزی)
🔺معرفی مراسم آیینی داوِت👇
/channel/bandpay/7057
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
وا دَکِن لَلِه چی تِ للِه وا رِ
تا خونِش هاکِنه عاشِق نَجما رِ
تَبِری و کَتولی رِ بَخوندِه
سَر هادِه اَمیری و طالِبا رِ
✍️ #عیسی_غفوری
🎥 #کتولی - ارتفاعات #بندپی - آذرماه ۱۴۰۲
نوازنده‌ی لَلِ وا : محمدحسین ادبی فیروزجائی
✅ #سایت_بندپی (رسانه #تاریخ و #فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
#شوپه ؛ نگهبانی از زمین کشاورزی در شب
برای جلوگیری از حمله حیوانات وحشی
فیلم اختصاصی از سایت بندپی
ضبط شده در امرداد ماه ۱۴۰۲
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
شوپه ( نگاهبانی از زمین کشاورزی در شب )
ویدئویی کوتاه از شوپه گری در مازندران
✅ کانال اطلاع رسانی #سایت_بندپی
@Bandpay
دانلود آهنگ قدیمی " شوپه " با صدای زنده یاد محمد دنیوی در پست زیر 👇👇
یک سال از رفتنت گذشت.
خلیل طهماسبی عمران در سال « ۱۳۳۴» در قریه سنگچال آمل متولد شد. پدرش حسینعلی، علاوه بر نواختن لَلِوا و مهارت در هنر چوب تراشی، لحنی دلنشین داشت و آوازهای مازندران را به خوبی می دانست و می‌خواند. مادرش نازخانم نورمحمدپور عمران نواجش‌های عاشقانه و گَهره سری‌ها را می‌خواند و اصطلاحات و مثل‌های مهجور به وفور در کلامش جاری بود.
عمو خلیل از شش سالگی صدای سازش مورد توجه اطرافیان قرار گرفت و با گوش دادن به صدای لَلِوای گالش‌ها و چوپانانی که قطعات للوایی را به درستی می‌شناختند و می‌نواختند، به دانسته‌های خود در ساز افزود.
او با الهام از طبیعت بکر جنگل و کوهستان محل زندگی و کارش، تحولی شگرف در اجرای قطعات چوپانی للوا به وجود آورد و قطعات ضربی زیبا در این ساز ابداع کرد.
صدای لَلِه‌وای مرد کوهستان‌ها و جنگل‌های مازندران، گنجینه زنده بشری و آخرین بازمانده موسیقی شبانی (چوپانی) این سرزمین، سرانجام پس از طی مدت بیماری، در چهارم تیر ماه ۱۴۰۳ برای همیشه خاموش شد و پیکر او در خانه ابدی‌اش در ییلاق سنگچال آرام گرفت.
روحش شاد و نامش مانا
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
✳️ آیین «وّرف چال» در مازندران
این آیین، ریشه‌ای تاریخی و مذهبی دارد و پیشینه آن به دوره آل بویه در طبرستان باز می‌گردد. امروزه این مراسم در منطقه اسک وشِ لاریجان شهرستان آمل گرامی داشته میشود.ساکنان این منطقه ازجمله ساکنین آب اسک، نیاک و… گردهم می‌آیند و در روزی معین، بقایای برف‌های زمستانی را از کوهستان برداشته و درجایی مشخص در دامنه کوه دماوند انبار می‌کنند.
حضور چشمه‌های شفا دهنده و آب‌های معدنی جوشان در روستای آب اسک از عوامل مهم تداوم باور به قداست آب است.
زمان اجرای این مراسم، بسته به عوامل طبیعی، آب و هوایی و وجود برف در منطقه دارد. (معمولا اواخر فروردین و اوایل اریبهشت)
امروزه بعد گذشت حدود ۶۰۰ سال هنوز این مراسم در این منطقه برگزار میشود. برف چال توسط مرد‌ها برگزار میشود و زنان هم بیکار ننشسته و در داخل روستا مراسم خاص خود را دارند که به نام زن شاهی یا مادرشاهی معروف است و روستا یک روز در اختیار زنان است. مردان باید مراقب خود باشند، چون درصورت حضور آگاهانه یا بی‌خبرانه در روستا مورد مجازات زنان قرار می‌گیرند.
متن: کانال تغ سنگ
عکس: خبرگزاری ایسنا / حسن عیسی‌پور
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay.ir
#ببیند
🎥 کلیپی کوتاه از معرفی آیین #مارمه (عمل نو شدن سال)
رسم و رِسوماتِ قدیمیِ جانِ مازِرون رِ حفظ هاکنیم، اجرا هاکنیم و شه وَچونا رِ هَم یاد هادیم.🙏🌹
گوینده: امیر محمدی
🔺معرفی آیین مارمه👇
/channel/bandpay/6507
فیلم‌ها مربوط به چهارمین دوره برگزاری #جشن_مارمه در روستای #فیروزجاه (#پریجا)/ جمعه ۲۴ اسفند ۹۷
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
💢 سالِ آخِر چهارشنبه (چهارشنبه سوری) در #بندپی
✍️ #سایت_بندپی - نوشته زیر به بیان آیین هایی در مورد جشن چهارشنبه سوری در ایران و سپس در بندپی می پردازد.
جشن چهارشنبه سوری که یکی از جشن های آتش ایران باستان است هم اکنون در شب آخرین چهارشنبه ی هر سال برگزار می شود. اما در مورد پیدایش و چگونگی برگزاری آن اتفاق نظر نیست.عده ای این جشن را مربوط به ایران باستان می دانند و گروهی آن را جشنی مربوط به سده های نخست اسلامی که اشکال و آیین های آن ریشه در فرهنگ ایران باستان دارد، می دانند.
بی شک تقسیم ماه به چهار بخش و نام های هفته ی امروزی در ایران قبل از اسلام وجود نداشته است و هر روز ماه نامی داشته است و در روزی که نام ماه و نام آن روز یکسان بوده جشن برگزار می شد. مثلا در شانزدهمین روز از ماه مهر که به نام مهر بوده است، جشن مهرگان برگزار می شده است.
یکی از اهداف جشن چهارشنبه سوری تقدیس آتش در واپسین روزهای زمستان درست هنگامی که سرما رخت برمی بندد، است.دلیل تقدیس آتش در این روز می تواند بیدار کردن و تحریک خورشید باشد تا بر جهان بتابد و جهان را از فسردگی و سکون خارج بکند.اساسا تقدیس آتش برای بارور کردن طبیعت است.
عده ای که جشن چهارشنبه سوری را مربوط به ایران باستان می دانند بر این باورند که جشن سوری در ایران باستان در یکی از چند شب پایانی سال برگزار می شده است و با آتش افروزی همراه بوده است. بر عقیده ی این افراد در دوران اسلامی بعد از نام گذاری روزها به دلیل بدیمن بودن چهارشنبه در نزد تازیان این جشن در آخرین چهارشنبه سال برگزار می شود تا نحوست و بدیمنی این روز از بین برود.
دلایل دیگری برای انتخاب چهارشنبه می آورند. مشهور است که مختار، منتقم خون حسین(ع)، در هنگام خروج خود دستور داد که شیعیان بر پشت بام های خود آتش بیافروزند تا موافقان و مخالفان خود را از هم تمییز دهد و می گویند که آن روز چهارشنبه آخر سال بوده است.
🔹چهارشنبه سوری در #بندپی :
یکی از ویژگی های جشن های ایرانیان و از جمله چهارشنبه سوری این است که در هر منطقه از ایران با توجه به طبیعت و محیط زندگی باشندگان آن منطقه آیین های متفاوتی در برگزاری آن جشن ها اجرا می شود. مسلما منطقه ی بندپی از این قانون مستثنی نیست.
نیاکانمان اعتقاد داشتند که در شب بیست وششم اسفند فروهرها و روان درگذشتگان فرود می آیند و حدود ده روز در این جهان می مانند بنابراین برای شادکردن این روان ها از خود به رفت و روب خانه ها می پرداختند و سفره می گستراندند و بر بام خانه ها چراغ و آتش می افروختند.
اما به هرحال به اعتقاد مردم بندپی در روز چهارشنبه آخر سال می بایست خانه مرتب و تمیز باشد. همچنین آن ها در غروب سه شنبه بر سر چشمه ها چراغ می افروختند که باز می تواند ریشه در جشن فروردگان داشته باشد.
روشن کردن آتش و پریدن از روی آن و خواندن ترانه معروف سرخی تو از من، زردی من از تو که در همه جای ایران رواج داشته و دارد، در بندپی نیز اجرا می شود اما به نظر می رسد در گذشته بسیار پررنگ تر از امروز بوده است.
یکی از موضوعات مهم و جالب توجه در جشن چهارشنبه سوری اهالی بندپی این است که بخشی از آیین و آداب این جشن در صبح روز چهارشنبه برگزار می شود. نیاکانمان در این روز بر این باور بودند که نباید در این روز به کار بپردازند و این روز را به استراحت و شادی می پرداختند شاید به همین دلیل بوده است که بر روی دستگاه نخ ریسی (چل) خود پارچه ای می انداختند.
خاص ترین آیین چهارشنبه سوری در نزد مردم بندپی، پختن #آش_ترش در صبح روز چهارشنبه است. پختن این آش چنان مهم بوده است که از چند روز قبل برای تهیه ی مقدمات آن آماده می شدند و بر این اعتقاد بودند که باید در پختن آن هفت نوع ترشی، انواع ادویه، گلپر، انواع سبزی که در آن موقع سال در طبیعت وجود داشته است مانند پونه (اوجی)، ایه (زلنگ)، اناریجه، گزنه و… استفاده کنند.
اعتقاد عمومی بر این است که این آش باعث دفع انواع بیماری ها و ناراحتی ها یی که درطول سال در بدن انسان رخنه کرده اند، می شود.هنگام پختن آش سکه ای در آن می انداختند و باور داشتند هرکس این سکه را بیابد خوش شانس ترین فرد خانواده در سال آینده خواهد بود و سال خوب و خوشی را در پیش خواهد داشت.
این گزارش در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۹۳ در سایت بندپی منتشر شده که به مناسبت نزدیک شدن به سال نو بازنشر شده است.
🔺توجه: متن کامل این نوشته را در لینک زیر از سایت بندپی بخوانید👇
www.Bandpay.ir/?p=11001
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ، فرهنگ و هنر بندپی)
🆔 @Bandpay
آیین های نوروزی در #بندپی
✍️ " گل مالی و آیین های خانه تکانی "
#سایت_بندپی - هر ساله با نزدیک شدن به فصل بهار، مردم روستاهای بندپی با خانه تکانی و انجام آیین های زیباسازی خانه ها و روستا به استقبال نوروز می روند.
خانه‌تکانی سنتی دیرینه و کهن است که مردم ایران از گذشته‌های دور با پاک کردن گرد و غبار، دور ریختن اشیای کهنه و جایگزینی آن با اشیای نو به استقبال بهار می‌روند. مردم ایران از دیرباز در روزهای پایانی اسفندماه، با خانه تکانی که یکی از رسم های دیرینه و نشان دهنده رسیدن بهار است به استقبال نوروز می روند و معتقدند که این پاکی با زیبایی و طراوت بهار عجین شده و روح شادابی و سرزندگی به آنان می‌بخشد. همچنین این رسم می تواند ریشه در جشن فروردگان داشته باشد که در آن به اعتقاد نیاکانمان، روان درگذشتگان در روزهای آخر سال به خانه باز می گشت و بنابراین برای آنکه این فروهرها و روان ها از آن ها خشنود شوند، خانه ها را رفت و روب می کردند، لباس نو می پوشیدند و انواع خوراکی ها را آماده می کردند و آتش می افروختند.
در مازندران به علت شرایط متفاوت آب و هوایی خانه تکانی با شور و حال خاصی انجام می شود و به علت شرایط نمناکی زیاد منطقه، مردم اغلب سعی می کنند خانه تکانی را زودتر آغاز کنند تا در روزهای باقی مانده، با خیالی آسوده به استقبال نوروز بروند.
به عبارتی دیگر خانه تکانی را می توان به عنوان نخستین نشانه های فرارسیدن سالی نو دانست که مردم علاوه بر پاک کرن گردوغبار منازل، سعی می کنند کینه ها و ناراحتی های درونی خود را نیز بیرون ریزند.
🔹 خانه تکانی در #بندپی
در بندپی هم همانند دیگر نقاط مازندران، سنت دیرینه خانه تکانی با شور خاصی برگزار می شود. صورت معمول خانه تکانی به این صورت است که معمولا افراد یک خانواده و یا زنان همسایه و یا هم محلی ها گردهم می آیند و برای پاکسازی خانه ها و گردوغبار روبی همدیگر را یاری می رسانند.
از روش های متداول خانه تکانی در گذشته، خِنِه بِننوسِن kheneh bennossen (= گل مالی کردن خانه های روستایی) است.
خانه های روستاهای بندپی در گذشته های نه چندان دور با نگاه به مصالح موجود در منطقه ساخته می شد یعنی از چوب و اینکه برای پوشاندن دیوار از گل استفاده می کردند. بنابراین زنان پرتلاش و زیبا پسند منطقه برای آنکه خانه های زیبایی داشته باشند دیوار خانه ها را با مخلوطی از خاک نرم و پهن گاو که به آن « گِل گویی gel goie » می گفتند، می اندودند.
این زنان هنرمند گل مالی دیوارهای خانه را عموما به دو صورت انجام می دادند یا اینکه کل دیوار با همان مخلوط گل گویی می اندودند و دیگر آنکه آنان که خوش ذوق تر بودند دیوار خانه را به دو قسمت تقسیم می کردند؛ قسمت پایین دیوار را گل مالی می کردند و قسمت بالای آن را با نوعی گل سفید می اندودند.
به این روش اندودن دیوارها « کمر بُر ( Kamer bor ) » می گفتند و دلیل این کار آن بود که این گل های سفید عموما رنگ پس می دادند. بنابراین تا آن قسمتی از دیوار که هنگام نشستن و تکیه دادن تا حدود سر آن ها را تشکیل می داد با گل گویی می اندودند؛ هم اینکه گل گویی رنگ پس نمی داد و هم با ترکیب رنگ ها زیبایی خاصی به دیوارها داده می شد.
از ویژگی های این نوع مصالح این است که درون خانه را در زمستان گرم و در تابستان خنک نگه می دارد. البته امروزه با وجود گسترش مصالح ساختمانی جدید و تغییر شکل خانه ها و استفاده از مصالح جدیدتر برای ساخت خانه، این سنت در حال فراموشی است و حتی تعدادی از خانه هایی که به این شکل ساخته شده اند با این روش نوسازی نمی شوند و این سنت فقط در برخی نقاط روستایی و کوهستانی بندپی به کورسویی زنده است.
زنان بندپی علاوه بر اندودن خانه ها، فرش ها و لحاف و پرده ها و هر چیز قابل شستن را از خانه های خود خارج می کنند و آن ها را می شویند و غبار سال گذشته را می زدایند و به استقبال سالی پر از خوشی و شادی گام برمی دارند.
🔺مشاهده گزارش تصویری از خانه تکانی و استقبال بهار در روستاهای بندپی / از لینک زیر ببینید : 👇
www.Bandpay.ir/?p=21007
✅ کانال اطلاع رسانی #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
#نوروزخوانی ؛ آیین دیرینه پیشوازی نوروز در مازندران
🎵 نوروزخوانی 14 معصوم توسط استاد زنده یاد #حسین_طیبی
🔺معرفی کامل آیین نوروزخوانی 👇
/channel/bandpay/8879
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay
#نوروزخوانی ؛ آیین دیرینه پیشوازی نوروز در مازندران
🎥 نوروزخوانی در بندپی
🔺معرفی کامل آیین نوروزخوانی + پخش آنلاین و دانلود موسیقی و فایل تصویری نوروزخوانی 👇
www.Bandpay.ir/?p=10936
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
🆔 @Bandpay
وَرفِ دِشو ؛ بستنی مخصوص روزها و شب‌های زمستانی در #مازندران
یکی از خوراکی‌های مرسوم و بومی مازندرانی‌ها از گذشته تا کنون، خوردن "وَرفِ شَکِر" و نیز "وَرفِ دِشو" در شب‌های زمستان است.
#ورف_دشو به مخلوطی از شیره‌ی خرمالوی جنگلی (فِروونی دِشو) و #برف_تازه و تمیز گفته میشود.
در گذشته برای تهیه ورف دشو از برف تمیز استفاده می‌شده است. دکتر محمدرضا امانی (دکترای طب سنتی از چین) خوردن برف و شکر یا برف و دشو را به علت ضعیف‌تر شدن مقاومت بدن و #تمیز نبودن برف‌ها و مخلوط بودن آن با انواع آلاینده‌های سنگین در مناطق شلوغ و پر از سکنه که باعث به وجود آمدن ناراحتی‌های معده میشود، تایید نمی‌کند./مازندنومه
پ.ن : #دشو فرآورده‌ای است که با تلاش‌های فراوان و طی یک فرایند طولانی از میوه‌های جنگلی به دست می آید و با خواص درمانی‌اش، در موارد مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ بندپی)
معرفی #دشو و آیین #دشوپزی را در لینک زیر از #سایت_بندپی بخوانید👇
www.Bandpay.ir/?p=15606
#تاریخ_بندپی
۲۱ بهمن ۱۳۸۱ : درگذشت پهلوان با اخلاق و نامی #بندپی
#الله‌وردی_علی‌تبار_فیروزجائی
(۱۳۳۰-۱۳۸۱)
🔺معرفی و زندگی‌نامه این پهلوان نام‌آشنای خطه #بندپی را می‌توانید از لینک زیر در #سایت_بندپی مشاهده کنید👇
www.Bandpay.ir/?p=16417
✅ #سایت_بندپی (رسانه #تاریخ، #فرهنگ و #هنر #بندپی)
🆔 @Bandpay
💢 معرفی جشن #تیرما_سیزده_شو و آیین های آن در منطقه #بندپی
صفحه 2 از 2
🔸بخش اول گزارش را از لینک زیر بخوانید
/channel/bandpay/2219
⭕️ آیین های جشن تیرما سیزده شو
🔹پذیرایی ویژه شب تیرما سیزده : در شب تیرما سیزده خانواده ها، دوستان و خویشاوندان نزدیک، گرد هم جمع می شوند و بنا بر رسم محل آجیل و میوه هایی مانند انار، پرتقال، خربزه، هندوانه، ازگیل، سنجد، انگور، نیشکر، تخمه، بشتی زیک و گردو دور سفره می چینند و با هم می خورند. (الهی و قلی پور، 1393: 514)
همچنین نان و شیرینی های محلی همچون کماج و بادونه هم در این شب پخته و در پذیرایی ها استفاده می شده است.
🔹آیین لال زن شو : در منطقه بندپی و فیروزجاه در این شب بنا بر سنت پیشینیان آیین «لال زنِ شو» یا کتک خوردن از لال برگزار می شود. نحوه انجام بازی در گذشته بدین صورت بوده است که سر شب چند نفر از جوانان روستا دور هم جمع می شدند، یک نفر را به عنوان لال که نمی بایست حرف بزند انتخاب می کردند و «شیش» یا چوب بلندی را به دستش می دادند.
این جوانان به همراه فرد لالی که چوب بلندی در دست داشت در روستا می گشتند و در خانه های روستایی را می کوبیدند. هنگامی صاحب خانه از در بیرون می آمد، این لال با شیش (چوب) به صاحب خانه می زد و فرار می کرد و دوستانش پشت سرش می رفتند و آوازهای محلی سر می دادند و صاحب خانه هم مقداری میوه، پول یا برنج به همراهان لال می داد. (علی اکبر کیانی، جشن تیرما سیزده شو)
اهالی بر این باورند که لال هرکسی را بزند تا سال دیگر مریض نمی شود. این زدن را شگون درستی می دانند یا اگر صاحب خانه هوشیار باشد و قسمتی از چوب را می گرفت و می شکست می گفتند که شگون دارد. بیشتر مواقع لال سراغ زنان نازا، دختران دم بخت، حیوانات نازا و درختان بی میوه می رود. در هنگام زدن، کسی پادرمیانی می کند و با قول و ضمانت جلوی زدن لال را می گیرد. صاحب خانه هم ترکه چوب را در بین چوب های سقف می گذارد و معتقدند که برکت می آورد. (الهی و قلی پور، 1393: 514)
آواز محلی جوانان هم عمدتا به صورت زیر بود :
لال اِنه لال اِنه
پار بورده امسال اِنه
پار بورده امسال اِنه
مهمانِ پارسال اِنه
سرخانِ سوار اِنه
مه مارِ برار اِنه
🔹فال گوش ایستادن زنان : نوع دیگری از جشن تیرما سیزده شو «فال گوش ایستادن زنان» بود. به این صورت که زنان در هنگام غروب چادر بر سر خود می کردند و در کوچه می ایستادند و به اولین سخنانی که از رهگذران کوچه می شنیدند توجه می کردند و با خود آن را می سنجیدند. اگر حرف بدی بود برای آن متأسف می شدند و اگر هم سخن خوبی می شنیدند آن را به فال نیک می گرفتند.
🔹ترساندن درختان بی بار : از دیگر کارهای این شب این بود که اگر درختی مثل درخت گردو، پرتقال یا آلوچه که در سال میوه نمی داد یا کم میوه می داد با تبر حمله می کردند تا آن را قطع کنند و در این میان یک نفر پادرمیانی می کرد و مانع از قطع کردن درخت می شد. این عمل به گونه ای ترساندن درخت برای بارور شدن بود.
🔹جشن و پایکوبی : جشن و پایکوبی بخش دیگری از این مراسم است که معمولا نوازندگان محلی با سورنا می نوازند و مردم به شادمانی و پایکوبی می پردازند.
🔹گردو شکستن : از آیین های دیگر جشن تیرما سیزده شو که در بندپی بسیار مرسوم بود،شکستن گردو بوده است.به باور مردم منطقه،هرکسی اگر گردویی را می شکست و مغز آن پربار و تمیز بود، عقیده داشتند که برای آن فرد خوب است و سال خوشی در انتظار است اما اگر پوچ یا خراب بود برای آن فرد بد بوده است.
🔹امیری خوانی : از دیگر رسم هایی که در این شب برگزار می شده است، جمع شدن اهالی روستا در یک محیط بوده و در هنگام برپایی جشن تیرماسیزده امیری خوانی انجام می شده است.
🔸این نوشته را در سایت بندپی مشاهده کنید :
http://www.bandpay.ir/?p=15511
✅ کانال اطلاع رسانی #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
📸 عکسی قدیمی از اطعام دهی در مراسم آیینی داوِت (دعوت سالانه حضرت #امامزاده_عبدالله و #حاج_شیخ_موسی)
سال ۱۳۷۱
🔺معرفی مراسم آیینی داوِت👇
/channel/bandpay/7057
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
💢 معرفی مراسم آیینی #داوت
(دعوت سالانه حضرتین امامزاده عبدالله و حاج شیخ موسی)
✍️ #سایت_بندپی - آیین سنتی داوِت یا دعوت در #بندپی، هر ساله قبل از برپایی جشن ۲۶ عَیدِ ما برگزار میشود. در گذشته این مراسم در تاریخ ۲۵ عَیدِ ما فرس قدیم، به عنوان مراسم سالگرد حضرتین امامزاده عبدالله و حاج شیخ موسی در آستانه این دو حضرت در روستای ییلاقی #شیخ_موسی از توابع #دهستان_فیروزجاه برگزار می‌شده است.
مراسم دعوتین هر ساله به مناسبت بزرگداشت مقام حضرت امامزاده عبدالله(ع) و حاج شیخ موسی(ره)، عارف بزرگ منطقه فیروزجاه بندپی با حضور گسترده آحاد مردم منطقه در محل زیارتی آستانه حاجی شیخ موسی برپا میشود.
روایت است این آیین را سرشناسان و علمای بندپی از قدیم به منظور تجلیل و تکریم از مقام والای حضرت امامزاده عبدالله و حاج شیخ موسی که مروج خدمات ارزشمند اسلامی در منطقه بوده اند برپا کرده‌اند.
اهالی بندپی برای بجا آوردن صله رحم و شرکت در این آیین، با ارادت خاصی در محل زیارتگاه حاج شیخ موسی که در فاصله‌ی ۴۵ کیلومتری از مرکز بخش #بندپی_شرقی قرار دارد جمع می‌شوند و این مراسم را بجا می‌آورند.
اهالی منطقه در این مراسم نذر و نیاز و زیارت را به جای می‌آورند. این گردهمایی باشکوه از نخستین ساعات بامداد آغاز میشود و بندپی‌های ساکن در دیگر شهرهای کشور نیز برای بجای آوردن صله ارحام در این آیین سنتی و صمیمی حضور می‌یابند. در محوطه امامزاده جمعیتی مملو از اهالی بندپی به یاد گذشته‌ها و خاطرات قدیم با هم گپ و گفتگو می‌کنند و یاد ایام را گرامی می‌دارند.
تشکیل بازارهای محلی و درمانگاه سیار و اطعام، از ویژگی‌های این مراسم بوده است.
هزینه برپایی مراسم داوت توسط نمایندگان هر تبار از ایل فیروزجایی که قرا و مراتع موقوفه حاج شیخ موسی را در اختیار دارند، تهیه میشود که بیشتر مواقع شامل احشام، برنج و محصولات لبنی است. اما در سال های اخیر مشاهده می شود که مسائل دیگر در برگزاری این مراسم باشکوه و باقدمت، جای اجرای برنامه های اصلی و سنتی آن را گرفته است و آن آیین‌ها را بسیار کمرنگ کرده است.
🔹احیاء مراسم دعوت امامزاده عبدالله و حاج شیخ موسی به پیشنهاد #حاج_محمد_فیروزی در سال ۱۳۴۱:
در برخی از ادوار گذشته زمان برگزاری این مراسم به صورت دقیق مشخص نبوده است و هر ساله روزی را برای برگزاری مراسم داوِت انتخاب می‌کردند؛ در تاریخ ۱ فروردین ۱۳۴۱ خورشیدی در جلسه‌ای با حضور بزرگان طایفه‌های مختلف #ایل_فیروزجایی و معتمدین محلی #وقف_نامه حاجی شیخ موسی گردآوری و نوشته و توسط حاضرین در جلسه امضاء شد. به پیشنهاد حاج محمد فیروزی از این تاریخ زمان برگزاری مراسم دعوت هر ساله در روز ۲۵ عیدما فرس قدیم (تقویم محلی) و یک روز پیش تر از جشن بیست و شش عیدما تعیین شد.
🔺این گزارش در سایت بندپی منتشر شده است. برای مشاهده متن کامل گزارش به لینک زیر مراجعه کنید :
www.Bandpay.ir/?p=13185
✅ #سایت_بندپی (رسانه #تاریخ، #فرهنگ و #هنر بندپی)
🆔 @Bandpay
✍️ گِرماس پلا : غذایی بسیار مقوی که از برنج، ماست و شیر تازه تهیه میشود.
🔹این غذا را بیشتر، اهالی مناطق کوهپایه‌ای و کوهستانی مازندران به ویژه گالش‌ها و چوپانان مصرف می‌کنند.
🔹برای تهیه این غذای خوشمزه ابتدا برنج پخته شده را در داخل ظرفی به‌نام "خِردِخار یا لاک" ریخته و شیر را آهسته آهسته به آن اضافه می‌کنند و همگام و همزمان آنها را بهم می‌زنند. پس از آن ماست تازه را هم به آن اضافه می‌کنند و هم می‌زنند تا به خوبی درهم آمیخته و آماده خوردن شود. برای خوشمزه ترشدن و خوش‌رنگ‌تر شدن گرماس، کدو را نیز به ترکیب آن اضافه می‌کنند که به آن "کَئی گِرماس" می‌گویند. در مواقعی از آش دوغ نیز بجای ماست و شیر برای تهیه گرماس استفاده میشود.
🎵 « آمی دِتِر جان » با صدای استاد #نورالله_علیزاده
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ و فرهنگ #بندپی)
🆔 @Bandpay.ir
#بشنوید
🎵 ترانه مازندرانی بسیار زیبای #شوپه
اثر زنده یاد #محمد_دنیوی
شعر : زنده یاد #غلامرضا_کبیری
✅ #سایت_بندپی
🆔 @Bandpay
instagram.com/Bandpay.ir
💬 ارتباط با ما👇
@bandpayir
#شوپه (نگاهبانی از زمین های کشاورزی در شب) + آهنگ قدیمی شوپه
✍ #سایت_بندپی – شوپه را شاید بتوان یکی از مهم ترین و حساس ترین مراحل کشت برنج دانست. در مناطق کوهستانی و جنگلی مازندران، به دلیل قرار گرفتن زمین های کشاورزی در مناطقی که دور تا دور آن را جنگل‌های انبوه و عمدتا خالی از سکنه فرا گرفته است و همچنین وجود حیوانات مزاحمی همچون گراز، این مرحله از زراعت برنج از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.
مزرعه در مازندران، به ویژه شالیزار همیشه با تهدید جانوران جنگل روبرو بود. خوک و گراز و دیگر حیوانات وحشی چون « تَشی »، همان جوجه تیغی، در تابستان و در فصل کشت و کار، برای کشاورزان خسارت بار بوده و آفت هایی مهم به شمار می آیند. این جانوران زیان بار، دیر وقت شب فعال شده به مزرعه و آیش ها نزدیک می شوند. تنها چاره کار، شوپه گری است. حضور شب پا در مزرعه و در ساعات نیمه شب علاج کار بود. او با استفاده از چراغ و برافروختن آتش و ایجاد سر و صدا ، جانوران را که از گوشه و کنارجنگل بیرون می آمدند از مزرعه دور نگه می داشت.
شوپه یا شب پایی به نگاهبانی از زمین های کشاورزی در هنگام شب برای جلوگیری از حمله حیوانات وحشی مثل گراز گفته می شود.
شوپه گر یا «شب پا» یک واژه مازندرانی است. معنای «شوپه»، شب پایی مزرعه است. فرهنگ های فارسی به این واژه یا به این اصطلاح اشاره ای نمی کنند اما در مازندرانی بودن اصل واژه « شوپه » شکی نیست.
شوپه یا نگهبانی از زمین بر روی یک خانه چوبی که به آن « نِفار » می گویند و در یک قسمت مناسبی از زمین کشاورزی که بر دیگر قسمت ها اشراف و دید داشته باشد ساخته می شد که در آن لوازم خوردن غذا و نان و … هم بود؛ صورت می گرفت.
در برخی از قسمت های بندپی همچون زمین های کشاورزی فیروزجاه (پریجا آیِش) که در قسمت هایی از روستای فیروزجاه ثابت و سرجی کلا قرار دارد، به علت پلکانی بودن زمین ها و جدا نبودن زمین های هر شخص و وسعت شالیزار، اهالی یک نفر را به عنوان «میراِشکار» انتخاب می کنند و آن فرد در شب هنگام از محصولات برنج محافظت می کند. هزینه نگاهبانی فرد میراشکار توسط کشاورزان تأمین می شود.
شوپه گر (شب پا) شب را در بالای نفار با سروصدای بسیار و های و هوی گاه و بیگاه خود به صبح می رساند. در گذشته سرو صدای شوپه گرها هم از یکدیگر متفاوت بود و آنها حتی از سرو صدای یکدیگر در دل شب همدیگر را می شناختند. شوپه گر برای ایجاد سرو صدا جهت جلوگیری از ورود خوکها به مزرعه از هر وسیله ای که می توانستند استفاده می کردند. از جمله وسایل مورد استفاده برای شوپه پیتهای حلبی بود. شوپه گران برای فراری دادن خوکها دم غروب به پیتهای حلبی میکوبیدند و با آن صدایی طبل مانند در می آوردند و با آن خوکها را فراری می دادند. صدای کوبیدن افراد با هم فرق می کرد. در هنگامه غروب و زمانی که قرص خورشید خونرنگ به آرامی در انتهای افق محو می شد، دهها پیت حلبی در دشت به صدا در می آمد. انگار شوپه گران به اجرای مراسم آیینی خاصی مشغولند. این سروصدا ها از دل های لبریز از شادی و آرامش خبر می داد. آنها می دانستند در تاریکی که دقایقی دیگر فرا می رسد تنها نیستند.
نپار یا نفار جایگاه استراحت کشاورزان در مزارع است که با مصالح چوب به شکل های مختلف ساخته می شود . نفارها روی پایه هایی به تنهایی و یا محصور شده با چوب ساخته می شوند و معمولا ساختمان دائمی مزارع هستند گاهی هم ساده تر و با کمترین هزینه برای یک فصل زراعی ساخته می شوند. نپار به معنی دماندن و دور کردن و همچنین محل استراحت کشاورزان است.
این بنای چوبی ساده در میان شالیزارها برای حفظ و حراست از محصول ساخته می شود که هر شب مرد شالیکار بعنوان شب پا یا به گویش محلی شوپه شب تا صبح را به منظور پاسداری از شالیزار در مقابل یورش شبانه حیوانات بر بلندای نپار بیدار می نشیند تا مزرعه از آسیب خوک و دیگر حیوانات در امان بماند. این نفارها ساده و فاقد آثار تزئینی هستند.
این گزارش در سایت بندپی منتشر شده است:
www.Bandpay.ir/?p=13947
✅ #سایت_بندپی (رسانه تاریخ، فرهنگ و هنر بندپی)
🆔 @Bandpay
مشاهده فیلم کوتاه از #نفار و #شوپه‌گری و دانلود آهنگ قدیمی "شوپه" با صدای زنده یاد #محمد_دنیوی در ادامه 👇👇