330
Crivica. Baltica. Indogermanica Этнарэлігійнае з'адзіночанне Супраць экстрымізмы ў любых праявах. У адносінах да сучаснай палітыкі займаем пазіцыю апалітэйі Зваротная сувязь — @kryvisbot
Рэакцыя на Алеся Белага на выступ вядомага рутэніста Алега Латышонка была даволі вострай і тут нельга адмовіць Беламу ў справядлівасці. Усе гэтыя беларуска-праваслаўныя аб’яднанні збудаваны на абсалютна гнілой глебе інтэрнацыянальнай артадоксіі ды яшчэ і робяцца людзьмі не яцьвяжска-крыўскага (беларускага) паходжання, а этнічнымі ўкраінцамі. Няхітрая гісторыясофія гэтых дзеячаў з’яўляецца чарговым пераказам трыадзінства славян, дзе беларушчына ёсць усяго толькі рэгіанальнай адменай “общерусскости”, што бачна па іх праграмных дакументах, паданых вышэй. Як з такім увогуле можна мець штосьці супольнае?
Але праблема паўстае тады, калі аўтар крытычных опусаў пачынае пераходзіць да ўласнага бачання ідэнтычнасці і гісторыі, дзе, нагадаем, этнічная традыцыя – гэта “этна-вясковая маці”, крыніца калгасна-работніцкай ідэалогіі; літоўцы, беларусы, жыды, татары ды палякі – вось так, праз коску, раўнапраўныя спадкаемцы літоўскай спадчыны; каталіцкі цывілізацыйны код...
Дарэчы, такі падыход ёсць і з літоўскага боку – яго носьбіты (як, напрыклад, Томас Венцлова) часта ў піку нацыяналістам прапануюць шматкультурны вобраз Літвы як абразчык залатога веку, а некаторыя беларусы нават цешацца наданаму побач з татарамі месцам. Шматкультурны праект абсурдальна ставіць знак роўнасці паміж прадстаўнікамі аўтахтонных этнасаў і такімі недарэчнымі з’явамі, як літвакі, робячы з дыскурсу абсалютную прафанацыю.
У чым жа тады тут праблема нацыяналістаў? Іх перспектыва, якая хоць фармальна бліжэйшая нам па некаторых тэзах (мова, культура, традыцыя), не да канца раскрывае і разумее сутнасць тых з’яваў, за катарыя выступае. Іх мэта – завузіць літоўскую прастору да межаў сучаснай літоўскай рэспублікі, ігнаруючы вялізарную балцкую прастору. Найлепшым прыкладам такога падыходу ёсць вядомы гісторык Томас Баранаўскас.
У выніку мы маем дзве “мейнстрымныя” візіі, якія фрагментарна маюць рацыю, але ў сваім поўным і раскрытым выглядзе не пакідаюць ніякіх шансаў з сабой пагадзіцца.
Проклятие Европы: Прометей, Икар, Фауст
Всегда поражался, с каким упорством разного рода консерваторы и "традиционалисты" держатся за откровенно ублюдочные архетипы в европейской культуре.
00:00 Начало
01:33 Прометей и его последние люди
10:41 Наивная дерзость Икара
13:24 Фаустианское проклятие Европы
https://www.youtube.com/watch?v=qwoxtmsUnGc
Справа ў тым, што Мадгва знаходзіўся пад наўпроставым уплывам аўраамічных рэлігій, таму ягоную думку можна не лічыць паганскай. Яго тлумачэнне шастраў у дусе дваістасці асабіста мне здаецца нацягнутым. Да таго ж, у кананічным паданні аб яго жыцці захоўваюцца звесткі аб добрых стасунках з мусульманамі, тым часам як ведантыстаў-шанкарачарынаў (якія мелі супрацьлеглую пазіцыю) ён лічыў створанымі для вечных пакутаў.
У сваю чаргу, паламізм — даволі спецыфічная з'ява, паходжанне якой з хрысціянства мне падаецца спрэчным.
У крыўскім фальклоры добра праяўляецца выключна маніфестацыянізм. Багі не ствараюць свет "з нуля", а ўпарадкоўваюць праяўленае.
Такім чынам, я бачу крэацыянізм пазіцыяй не ўласцівай паганству.
Часам сустракаюцца заявы пра "нацыянальную рэлігію беларусаў". Гэты "тытул" часцей за ўсё выдаюць грэка-каталіцтву, але могуць даць і іншай канфесіі, але абавязкова хрысціянскай. Ці можа хрысціянства быць традыцыйнай рэлігіяй нейкага народа?
Раннехрысціянскі апалагет Тэртуліян сказаў: "Хрыстос называў сябе ісцінай, а ня звычаям". Рыгор Багаслоў прызывае пазбягаць служэння айчынным багам, што б пад гэтым ня мелася на ўвазе. У Бібліі напісана: «Сапраўды кажу табе, калі хто не народзіцца нанова, не можа ўбачыць Божага Валадарства» (Ян 3:3). Хрысціянамі не нараджаюцца, а становяцца. Статус хрысціяніна нельга атрымаць у спадчыну. Ян Залатавусны выкарыстоўваў панятак "уранапаліт" ("грамадзянін неба") ў дачыненні да хрысціян. Пастаноўка этнічнага або нацыянальнага вышэй за хрысціянскае і царкоўнае (этнафілетызм) — засуджаная царквой ерась.
Такім чынам, інтэрпрэтацыя хрысціянства як нейкай культурнай спадчыны непрымальна з боку ўласна хрысціянства.
Веруючыму ў яго жыцці абсалютна не павінны адкрывацца пытанні Веры. Хто ён такі, каб даведацца хоць нешта аб багах і свеце? Акрамя таго, павінна быць зразумелым тое, што ў гэтым уцелаўленні чалавек можа проста па сваёй прыродзе не разумець пэўныя пытанні. Адна з галоўных рысаў традыцыі — жорсткі іерархічны прынцап. Прасцей кажучы, трэба ведаць сваё месца. Трэба здарова ацэньваць сябе. Хто ты такі, каб атрымаць хоць нейкія веды? Вера, носьбіт Ісціны, абсалютна не павінна раскрывацца тым, хто гэтага недастойны, там больш тым, хто ў ёй нават сур'ёзна не зацікаўлены. Чалавек можа пражыць усё жыццё, мала што зразумеўшы. У гэтым і ёсць уся жорсткасць і праўда нашай веры, у адрозненне ад сласцівых пропаведзяў аб боге-любові, які працягвае руку кожнаму. Шлях да Сакральнага — гэта радыкальны рывок, прарыў узроўня, злом парадзігмы. Прычым нават у гэтым выпадку яго спазнанне хоць на нейкую частку мякка кажучы не гарантавана.
Паганства — вера Сакрытага. Вернік, што мае гераічную прыроду віры — той, хто намагаецца хоць трошкі раскрыць Сакрытае, для якога гэта мае абсалютную важнасць. Ёсць і вернікі пашу — тыя, хто праз сваю прыроду ня хочуць і ня могуць ісці шляхам богапазнання.
Сярод людзей Залатога веку багі хадзілі, у нашым выпадку яны знаходзяцца так далёка, што нават пры моцнай духоўнай працы, яны могуць нават не павярнуцца ў наш бок.
Мы маем тое, што для нас адкрылася і з дапамогай багоў мы маем намагацца гэта зразумець.
Сярэднявечны Браслаў — добры прыклад спекуляцый беларускай гісторыяграфіі. Яны пачынаюцца з вывядзення назвы ад імя рускага князя Брачыслава(*), з якога вызначаюць заснаванне паселішча апошнім. З гэтага гіпатэтычнага заснавання выводзяць "заходнюю" плынь палітыкі полацкага князя ў дусе ўмацавання межаў і "славянскай каланізацыі балцкіх земляў". А для падцверджання гэтых высноў праводзіцца вольная інтэрпрэтацыя матэрыялаў археалогіі, добры прыклад якой прадэманстраваны ў фрагменце на фота.
(*) Найбольш верагодным ёсць выведзене назвы ад балцкага brasla ("брод"). Яго падцвярджае як месцазнаходжанне браслаўскага гарадзішча паміж азёрамі Дрывята і Навята, так і аналагічныя назвы на тэрыторыі сучаснай Латвіі. Акрамя таго, нават у 19 ст. усходней Браслава, у раёне вёскі Іказнь, захоўвалася балтамоўнае насельніцтва.
Не следует заблуждаться, думая, что если, согласно идеалистической теории знание само есть реальность, тогда нет разницы между субъективной иллюзией и объективными знаниями. Каждый идеализм, особенно Кашмирский Шиваизм, признает степени или уровни идеальной реальности. То, что называется объективным миром, – это само-проекция не индивидуального сознания (ану, или пашу), а Вселенского Сознания, Шивы. Творением индивидуального сознания является обычная иллюзия. Следовательно, для человека знание мира кажущихся явлений – объективно и реально. Поскольку эпистемологическое различие между иллюзорным и реальным постигнуто, нет разницы между реалистом и идеалистом; иллюзорное и реальное – это два уровня реальности, или Сознания.
Здесь надо добавить, что в Тантризме онтология мира проявления не принята на основе обычного знания и не является спекулятивной метафизикой; она принята на основе знания Агам (Божественных откровений, т.е. Тантр). Посредством нашего обычного переживания мы можем знать только то, что мир появляется перед нами; мы не можем знать, ложен ли он (простое кажущееся явление) или истинен (материальная реальность).
Автор Камалакар Мишра.
Второе, идеалистический тантрик, такой как кашмирский шиваит, указал бы, что прагматическая реальность, в которую нйайа-реалист вкладывает так много, не является критерием истины. Анализ случаев иллюзии может легко показать, что иллюзорные объекты также имеют прагматическую ценность. Истинное значение иллюзии в том, что она нереальна, но все же является артха-крийа-кари («имеющая прагматическую реальность, или кажущаяся реальной»). Если она не кажется реальной, другими словами, если она не является артха-крийа-кари – это не иллюзия вовсе; она просто ничто. Иллюзорный объект имеет то же количество артха-крийи, что имеет и реальная вещь. Переживание сна, например, несмотря на то, что это – иллюзия, имеет сто процентов артха-крийи – мир сна кажется полностью реальным. Если я «вижу» стул во сне и сажусь на него, чтобы испытать его прагматическую ценность, выдержит ли он меня? Стул сна пройдет прагматическое испытание.
Реалист, возможно, думает, что первое знание, которое он считает нейтральным, одного порядка, а второе знание, которое испытывает подлинность первого, другого порядка, оно обладает большей силой. Но это, как указал бы идеалист, явно неправильное понимание; в действительности, эти два относятся к одному и тому же порядку. Оба являются чувственными данными; то есть, оба представляют себя сознанию. Как может одна чувственная величина испытывать подлинность другой? Как может один каторжник выносить приговор другому? Абхинавагупта говорит: «Проявление прагматической ценности (артха-крийа) – это только еще одно проявление: итак, наличие прагматической ценности не является реальностью вещей».
В западной философии критика соответственной теории истинности, предложенная следующими логике теоретиками, является по сути более или менее той же, что и критика теории внешней обоснованности теми, кто присоединяется к теории внутренней обоснованности. Теория соответствия близка теории внешней обоснованности. Согласно теории соответствия, если знание вещи соответствует самой вещи, тогда знание обосновано и, следовательно, соответствие между знанием и вещью – это критерий истины. Критикуя Лока, который был сторонником теории соответствия, Беркли указывает, что соответствие может быть принято как тест истинности только тогда, когда оба термина соответствия: знание, с одной стороны, и вещь, с другой стороны – известны. Наш эпистемологический подход ограничен только одним термином – знание, или «идея»; мы не знаем и не можем знать саму вещь. Всякий раз, когда мы приближаемся к вещи чтобы узнать ее, мы можем знать ее только так, как она проявляется для нас, мы не можем знать вещь саму по себе; ее природа в себе может быть отлична от того, как она проявляется для нас, как происходит при иллюзии или во сне. Другими словами, мы не можем знать вещь; мы можем знать только одно из двух – только знание, или то, что называется мыслеобразом, или кажущимся явлением, или чувственными данными. Следовательно, мы не можем знать, согласуется наше знание с вещью или нет. Соответствие, следовательно, – непригодная теория.
Праўдзівай бядой эгалітарнай эпохі ёсць тое, што кожная кухарка (ці ўжо бульба?), гаворачы па-польску, ma coś do powiedzenia, у любой тэме, да якой яна не павінна падыходзіць на стрэл гарматны . У сваю чаргу, бядой айчынных геапалітыкаў на поўстаўцы ёсць неразуменне таго, што этнічная традыцыя, прынцып крыві і глебы не можа, паводле прынцыпу, служыць утылітарна-прапагандысцкім цэтлікам “альтэрнатывы Маскве”, “франтыру еўрапейскай цывілізацыі” ці тым больш адзінству “цэнтральных славянаў”. Раз за разам бяручы суцэльна рускую (калі хочаце расейскую) ідэю адзінства славян, гэтыя дзеячы па нейкай незразумелай і крыўднай несправядлівасці забываюць яе праўдзівага аўтара – Расею. Вялізарны рэгіён паміж Віслай і Днепрам не аб'ядноўваюць ані “цэнтральныя”, ані “пярэднія”, ані “заднія” славяне, бо на гэтай тэрыторыі паняцце “славянскі” з’яўляецца сута над-этнічным моўным тэрмінам. Нікай таямнічай сувязі, якая б аб’ядноўвала жыхароў фіна-балцкай Плескавы з казакамі ў шараварах ці польскімі мазурамі і кашубамі наўпрост не можа існаваць. Сучасныя польскі і ўкраінскі народы – гэта поліэтнічныя культурна-канфесыйныя аб’яднанні, якія ў сваім сучасным выглядзе існуюць дастаткова нядаўна і ў іх яднанні з Псковам і Смаленскам праўды ці, не дай Бог, традыцыйнасці не больш, чым у выпадку з чачэнцамі ды якутамі.
Усе гэтыя праекты польска-ўкраінска-беларускага адзінства – плод бязглуздых паліттэхнагічных чужынцаў да саміх сябе. Да той краіны-мары, як цяпер ужо зразумела, на шчасце, яны не далучаюць усялякіх незразумелых “латышоў ды летувісаў”, бо куды ж гэтым стратэгам бачыць тое, што ляжыць пад нагамі.
Любое пытанне можна разгледзіць толькі пры ўмове спасылкі на яго грунт. Спекуляцыі ў паветры, заснаваныя на ўмоўнасцях парадзігмаў, у якіх знаходзіцца іх рэпрэзентатары не з'яўляюцца для нас чымсьці цікавым. Толькі Традыцыя, іскра Ісціны, Промень Таго, можа даць адказы на хоць якія пытанні. У дадзеным артыкуле мы разгледзім пытанне сацыяльнага ўладкавання такім метадам.
Читать полностью…
Надо помнить и то, что восточные периферийно-балтийские племена наподобие голяди исторически не имеют прямого отношения к современным балтам. Будучи родственны и им, и славянам языком, физически они являются предками немалой части именно современных славян. Подавляющая часть «балтов» была поглощена славянами в процессе их расселения, и лишь немногие племена у Балтийского моря сохранили прежний язык. Эта малая часть на крайнем северо-западе и стала предками литовцев, латышей, а также пруссов. Остальные полностью ославянились и влились в состав белорусского, отчасти русского, украинского и польского народов. Эти современные славянские народы и являются подлинными наследниками как своих прямых предков — древних славян, так и древних «эстиев» Восточной Европы. С такой точки зрения древние «балты», основными потомками которых являются славянские народы, тоже могут в известном смысле претендовать на определение «праславяне».
— Сергей Алексеев
#quotes #historia
У індыйскіх брагманах напісана:
Багі любяць таемнае (परो क्षकामा हि देवाः) і пагарджаюць тым, што можна ўбачыць ясна (प्रत्यक्षद्विषः)
Балтыйская брошка са свастыкай эпохі вікінгаў
Гэтая брошка — дакладная копія арыгінальнай знаходкі. Перш за ўсё, ён незвычайны тым, што відавочна зьяўляецца творам эпохі вікінгаў, акрамя таго, датуецца IX ст. то бок супадае з прыходам у Літву швэдзкіх вікінгаў.
Скандынавы, акрамя гандлю й набегаў, заўсёды імкнуліся весьці за сабою плямёны, у землі якіх яны йшлі «шукаць славы». Прыклад таму - гісторыя Русі, Пранцыі, Англіі ды многіх іншых дзяржаў, якія зьявіліся дзякуючы імкненьню паўночных воінаў да прыгод і новых земляў.
Ёсьць меркаваньне, што змеяносная свастыка родам з Прыбалтыкі. Таму можна меркаваць, што заказчык гэтай брошкі быў адным са шматлікіх шукальнікаў славы і хацеў уліцца ў мяйсцовае грамадзтва, выбіраючы ўпрыгожваньне ў адпаведнасьці з модай і звычаямі плямёнаў, якія жылі на тэрыторыі Літвы.
Зараз выяву гэтай брошкі можна ўбачыць на сьцязе літоўскай «Рамувы».
Пытанне пасмяротнага жыцця ёсць, магчыма, цэнтральным пытаннем любой філасофскай ці рэлігійнай дактрыны. Гэты артыкул — вынік працяглай працы па зборы і асэнсаванні разнастайнага матэрыялу. Пазіцыя, выкладзеная ў артыкулы, ня мае дагматычнага характару і не з'яўляецца спробай нейкай "найбольш дакладнай" рэканструкцыі.
Читать полностью…
Примеры балтизмов (и, возможно, иранизмов) в «ядерной» лексике мокшанского языка:
– мокш. вирь ‘лес’ ~ лтш. vēris ‘большой лес, пуща’;
– мокш. ал ‘яйцо’ ~ лтш. ola [uõla] ‘яйцо’;
– мокш. сал ‘соль’ ~ лтш. sāls ‘соль’;
– мокш. карда, ‘двор’, ср. лит. gar̃das ‘огороженное место’;
– мокш. крда, 'kartas, vienąsyk’ (фин. kerta, эст. kord), ср. др.-прус. kērdan ‘время’;
– мокш. кяржи, ‘левый’ из балт. *kurs(i̯)a- (~ этноним kur̃šis?);
– мокш. ленгя, ‘лыко’, ср. лит. lùnkas ‘лыко’;
– мокш. пандоз, ‘узда’, ср. лит. pántis ‘путы’;
– мокш. пеель ‘нож’, ср. лит. peĩlis ‘нож’;
– мокш. пурхц, ‘поросёнок’ (фин. porsas, эст. põrsas), ср. лит. par̃šas ‘поросёнок’;
– мокш. седь ‘мост’ (фин. šilta, эст. sild), ср. лит. tìltas ‘мост’;
– мокш. сод ‘сажа’, ср. лит. súodys ‘сажа’;
– мокш. стирь, ‘дочь’ (фин. tytär, эст. tütar), ср. лит. duktė̃|Gsg. dukter̃s ‘дочь’;
– мокш. тёжянь, ‘1000’ (фин., эст. tuhat), ср. лит. tū́kstantis ‘1000’;
– мокш. шна, ‘обработанная кожа’ (фин. hihna, эст. ihn), ср. лит. šikšnà ‘кожа’.
Начытваючы артыкул Агусцінаса Валдэмараса (між іншым, заснавальніка арганізацыі “Жалезны Воўк”) “Нацыянальная барацьба ў Вялікім Княстве Літоўскім у XV-XIV стагоддзях”, напрошваецца думка аб суцэальнай непрыдатнасці хрысціянства ў рэалізацыі ці нават пераказванні тутэйшых сэнсаў. Аўтар разглядае эпізоды барацьбы літоўскага біскупцтва з прасоўваннем польскай мовы праз ксянзоў, што прыяджалі з розных куткоў Польшчы. Іх, так бы мовіць, намагаліся замяняць літоўцамі, высоўвалі патрабаванні да святароў ведаць літоўскую мову, але ўсе парафіі, дзе калісьці мэтанакіравана праводзілася моўная палітыка, сталі асродкамі пальшчызны і польскага палітычнага ўплыву ўжо ў 18-19 ст.
Справа ў тым, што хрысціянскае вучэнне не патрабуе дадатковых легітымізацый праз тутэйшую мову, культуру, абраднасць. Усюды, дзе царква выкарыстоўвала вышэйпералічаныя з’явы, яна рабіла гэта брутальна, павярхоўна, бяручы ад “народнага” выключна форму для прасоўвання ўніверсалісцкіх каштоўнасцяў. Інакш кажучы, у знікненні нейкіх моваў, культураў ды самабытнасцяў з біблійнага гледзішча няма ніякай праблемы. Таму Жыгімонт I у 16 стагоддзі загадаў тлумачыць вучнаям Евангеле не толькі па-літоўску, але і па-польску, бачыўшы слабасць літоўскага духавенства ў змаганні з паганствам. Фактычна, ужо з другой паловы 15 стагоддзя эліта з этнічна-народнай пераўтварылася на дзяржаўніцкую (у тым ліку хрысціянскую), што асабліва пасілілася пасля смерці апошняга нашчадка лініі Кейстутавічаў Міхала Жыгімонтавіча.
Тыя, хто цешацца рознымі катэхізмамі і іншай рэлігійнай літаратурай на народных мовах, пачынаючы з 15 стагоддзя, чамусьці абсалютна не цэняць пераклады трудоў “айца народаў” таварышча Сталіна на ўсе магчымыя і немагчымыя мовы, уключаючы латышскую і літоўскую.
Прапануем вам кароткае апісанне асноўных рысаў вядомых нам прускіх дыялектаў: памезанскага, самбійскага і яцвяскага
Читать полностью…
Для нашых продкаў-друвінгаў былі непатрэбныя пісьмовыя выклады Веры, бо яны ўспрымалі яе ў патрэбным для іх выкладзе з самага пачатку жыцця. Друва была для іх адзіным светаўяўленнем. Цяпер, у посттрадыцыйную эпоху, падобныя выклады неабходны, каб пазнаёміць сучаснікаў з Верай
Читать полностью…
Усю бязглуздасць падзелаў на правых і левых можна пабачыць на прыкладзе сучаснай палітыкі, дзе “ратавальнікі Еўропы” і “абаронцы кансерватыўных каштоўнасцяў” у сваіх выступах закранаюць тэмы знешняй палітыкі і вайны. Тут высвятляецца, што найбольшай пагрозай для іх ёсць вайна, а дрэннай палітыкай тое, што гэтую вайну набліжае. Ад іх жа — бясконцыя мірныя ініцыятывы, прага стабілізацыі.
Справа ў тым, што гэтае пытанне знаходзіцца па-за сімпатыямі да бакоў канфліктаў ці фармальнымі прыналежнасцямі да нейкіх рухаў. Стаўленне да вайны, як да маніфестацыі найбольш шляхетных чалавечых якасцяў — гэта храбет светапогляду індаеўрапейскіх народаў. Гэтая рыса яшчэ захоўвалася ў сярэднявечнай Еўропе, але ўшэнт знікла ў 20 стагоддзі разам з трыюфам трэцяга саслоўя. Адсюль жа — гэта скоцкая мірнасць, пацыфізм, спажывецкія каштоўнасці, з якімі ахвяраванне дзеля ідэалаў, натуральна, не можа мець нічога супольнага.
Нашыя продкі, якія прытрымліваліся Друвы, ня ведалі такога феномена як навука ў сучасным разуменні. Так званая "навука" цалкам паходзіць ад постхрысціянскіх заходнееўрапейскіх выдумак і ня можа мець для нас ніякага аўтарытэту. Калі для кагосьці навука мае аўтарытэт, то ўзнікае пытанне патрэбнасці такому чалавеку паганства. Трэба абраць нешта адно. Сучасная навука — гэта ў прамым сэнсе антытрадыцыя. Акрамя таго, сумяшчэнне традыцыі (ці таго, што за яе выдаецца) і антытрадыцыі — яскравая рыса таго феномена, які французскі філосаф Рэнэ Генон называў неаспірытуалізм. Цяпер гэты феномен больш вядомы як "нью-эйдж". У традыцыяналізме ён разумеецца як сімптом заняпада грамадства і чалавека. Можна сказаць, што на нашым абшары ўва ўсіх паганскіх задзіночаннях у той ці іншай ступені гэты сімптом праяўляецца. Пазбегнуць яго можна толькі прыняўшы наступны прынцап: паганства — гэта традыцыяналізм, традыцыяналізм — гэта паганства. Немагчыма быць традыцыяналістам і не быць прыхільнікам канкрэтнай паганскай традыцыі.
Акрамя таго, ня можа не непакоіць зацікаўленасць пэўных прадстаўнікоў паганства заходняй філасофіяй. Любая філасофія правільная настолькі, насколькі не супярэчыць канкрэтным традыцыям і іх міту. На маю асабістую думку, заходняя філасофія ў суцэльным не нясе ў сабе амаль ніякай мудрасці, а тое што можна назваць мудрасцю, утрымлівае і філасофія паганскага Ўсходу. Для нас магчымы хіба зварот да індыйскай філасофіі, як той, што паходзіць з роднаснай традыцыі. Але зноў жа, трэба пазбягаць капіявання і прамых запазычанняў.
Так, нас здесь собралось ровно двадцать тысяч - в связи с последними событиями даже не знаю, может попросить отписаться каждого второго. Но пока юбилей нужно как-то отметить. Подборки давно всем наскучили в них появляются одинаковые каналы, сделаем по-другому. Если вы сделаете репост этой записи, то я это увижу в TGStat и в ответ прорекламирую ваш канал - особое предпочтение будет отдаваться каналам маленьким и недостаточно известным.
Читать полностью…
Если обоснованность знания не может быть познана внешне, что тогда является критерием обоснованности? Сторонник внутренней обоснованности считает, что знание обоснованно само по себе. «Обоснованность возникает сама по себе и известна сама по себе» – это основной лозунг теоретика внутренней обоснованности. Согласно Абхинавагупте, который является приверженцем этого мышления, все знание должно считаться обоснованным, пока оно не противоречит другому знанию. Не-противоречие, или логичность, следовательно, – критерий обоснованности. Переживание сна, например, истинно, пока оно не противоречит бодрствующему переживанию. Пока мы находимся во сне, одно знание согласуется, или не противоречит, с другим знанием; следовательно, оно считается обоснованным. Только когда мы просыпаемся, переживание сна становится ложным, потому что бодрствующее знание сейчас противоречит знанию сна. Следовательно, «недействительность», или фальсификация знания вызвана противоречием. Это аналогично высказыванию, что отдельный атлет является чемпионом, пока он не побежден другим атлетом. Быть чемпионом – значит быть непобежденным.
В защиту теории логической обоснованности, или теории внутренней обоснованности, кто-либо может сказать, что если соответствие не может быть знаемым, или если знание не может быть обосновано внешними источниками, что еще является критерием истины? Единственный способ – рассматривать знание как обоснованное, пока оно согласовано, или не противоречиво. Даже прагматическое испытание – это в действительности другой путь подтверждения согласованности. Когда посредством прагматического теста открывается, что вещь в обсуждаемом вопросе – стул, например, имеет прагматическую ценность, это просто означает, что знание стула логически последовательно. В случае миража, волны воды считаются ложными, потому что они опровергнуты новым знанием. Дело заключается в том, что даже теоретик внешней обоснованности, который применяет прагматическое испытание, косвенно применяет и теорию логической обоснованности, не зная ее. Каждый сознательно или бессознательно использует тот же критерий. Абхинавагупта говорит: «Это соответствие, которое используется, чтобы различить истину и фальшь; является жизнью всего нашего поведения».
Если мы рассматриваем теорию внутренней обоснованности с точки зрения идеалистической метафизики, она оказывается еще более значительной. Согласно идеалистическому видению знания, нет большой разницы между знанием и реальностью; то, что известно как реальное, это не что иное, как проявление сознания, материя не существует. Следовательно, то, что кто-либо знает – это сама реальность. Это означает, что иллюзия или сон также обладают эпистемической реальностью; иллюзия реальна, пока она существует. Адвайта-Веданта также признает иллюзорное и феноменальное как относительно реальное. Здесь также логика в том, что реальность знаемого заключается в его существовании как знаемого, или воспринимаемого (cловами Беркли, «esse est percipi», «действительное есть воспринимаемое»). Если реальность того, что человек знает, зависит от познавания им этого, тогда знание внутренне обосновано.
Действительность знания.
Автор Камалакар Мишра.
Действительность знания – тема, которая очень широко обсуждается в индийской философии. Некоторые системы полагают, что знание обосновано или не обосновано внешними источниками; они верят во внешнюю обоснованность знания. Другие верят в его внутреннюю обоснованность; они считают, что знание само по себе обосновано, и оно только сводится на нет внешним знанием. Тантрические системы, особенно Кашмирский Шиваизм, защищают теорию внутренней обоснованности знания. Нйайа (индийская школа материальных реалистов) защищает теорию внешней обоснованности. Она утверждает, что знание само по себе нейтрально – оно ни истинно, ни ложно. Его истинность или ложность доказывается другим знанием – прагматическим, которое является внешним по отношению к исходному знанию. Возьмем, например, знание стула. Когда кто-либо впервые воспринимает стул, знание «это стул» – ни истинно, ни ложно. Чтобы выяснить его обоснованность, кто-либо подвергает стул прагматической проверке, садясь на него. Если стул выдерживает, это означает, что он работает, или, техническим языком, «стул имеет прагматическую ценность» (артха-крийа). Это означает, что стул реален и, следовательно, знание стула обосновано.
В случае миража, однако, сначала кто-либо видит волны воды, плавающие над песчаной пустыней в летний сезон. Когда это знание проверено, видимые волны не удовлетворяют прагматическому тесту – они не ощущаются влажными при касании и не утоляют жажду. Они не имеют прагматической ценности и, следовательно, они иллюзорны. Следовательно, знание волн воды не обосновано – оно является иллюзией.
Согласно реалисту, артха-крийа – это тест реальности вещи. Реалистическая логика в том, что вещь может иметь артха-крийу только тогда, когда она реальна; иллюзорная вещь не может иметь артха-крийу. Если стул иллюзорен, он не может иметь ее: человек упадет, если попытается сесть на него; вода в мираже не утолит жажды. Если вещь реальна, знание этой вещи обосновано; если она не реальна, – знание не обосновано.
Таким образом, согласно материальному реалисту, знание вещи, истинно оно или ложно, доказывается вторым знанием, которое проверяет артха-крийу этой вещи. Это знание артха-крийи является внешним по отношению к первоначальному знанию в вопросе. Следовательно, обоснованность знания приходит извне первоначального знания.
Те, кто присоединяется к мнению о внутренней обоснованности знания, такие как Абхинавагупта, не признают вышеупомянутую теорию. В качестве критики теории могут быть указаны две вещи. Первое, теория подразумевает ошибку бесконечного повтора. Если знание само нейтрально и обосновано внешним знанием, тогда внешнее знание, которое само нейтрально по отношению к настоящему знанию, требует третьего знания, чтобы быть обоснованным; третье знание нуждается в четвертом и т.д. до бесконечности. Знание не может быть обосновано таким образом. Это означает, что теория внешней обоснованности знания является противоречивой. Если знание само по себе не обосновано, оно не может быть обосновано никаким количеством внешнего знания.
Нагадваем, што вы можаце задаць свае пытанні на @kryvisbot. На добрыя пытанні мы адкажам.
Читать полностью…
Славяна-расеянскае паганства цяпер выводзіць сваю кволую ідэнтычнасць з балтаў, бо сучасныя балцкія народы не маюць дачынення да перыферыйных плямёнаў сваёй жа супольнасці... а веруны ў рэлігію народа, што ніколі не існаваў, як этнічнічная структура -- маюць.
Читать полностью…
Городище на Менке не перестает удивлять! Теперь там нашли "дуб громовержца"
Во время изучения деревянных конструкций, которые лежали в основании вала, обнаружился дуб, с вживленной туда челюстью кабана. Это такая первая находка на территории Беларуси, сообщает Институт истории НАН.
Челюсть вепря была вживлена в древесину, когда дерево было еще живым. Только потом его срубили и использовали для постройки клетей. Такие находки дубов с вживленными челюстями кабанов известны из других регионов.
Находили подобные дубы на территории Подесенья и польского Гнезно. Обычно их отождествляют с культом бога-громовержца в силу того, что дуб традиционно считается деревом бога грома. По одной из гипотез, челюсти принадлежали не дикими кабанам, а домашним свиньям. Это была такая своеобразная жертва, которая проводилась поздней осенью или в зимний период.
Если оттолкнуться от этой гипотезы, то очень соблазнительно провести параллели с ритуальным забоем свиньи на Каляды. Вполне вероятно, что такой обычай уходит в седую индоевропейскую древность, поскольку ритуальное жертвоприношение свиньи в конце года было известно, например, римлянам, которые закалывали хрюшек на Сатурналии.
Культ кабана в Беларуси известен с самых древних времен. Про это рассказывают, например, неолитические подвески из Кривинского торфяника. А использовать клыки кабана в качестве подвески начали в каменном веке и носили их чуть ли не до средневековья.
Интересный аспект еще связан с кабаном в сюжете правильного погребения человека. Совий, изобретатель традиции трупосожжения, поймал однажды кабана и его девять селезенок раздал сыновьям, чтобы они испекли их. Дети съели селезенки, а разгневанный Совий решил отправиться на тот свет. Спуститься он смог только через девятые ворота. Дети похоронили Совия в земле, на утро он пришел и сказал, что изъеден червями. Тогда дети положили тело Совия в дерево, на утро он снова пожаловался, что его ели комары и совы. Лишь после сожжения душа Совия успокоилась. В тексте «Хроники» Иоанна Малалы Совий назван проводником в царство мертвых. Миф о Совии связан с Солнцем, ученые связывают пойманного вепря и огонь с солярными элементами. Девять селезёнок вепря символизируют девять ворот в потусторонний мир. Необходимо отметить, что по селезёнке вепря литовцы гадали, каким будет следующий год.
Тацит, описывая быт балтов эстиев, сообщает, что они поклоняются праматери богов и как отличительный знак своего культа носят на себе изображения вепрей; они им заменяют оружие и оберегают чтящих богиню даже в гуще врагов. В скандинавских мифах вепрь служил ездовым животным бога Фрейра, а у полабских славян существовало предание, что недалеко от священного города Ретры из озера выходит гигантский вепрь с блестящими клыками, валяется в болоте и таким образом предсказывают войну.
Напомню, что буквально недавно при обработке и консервации конструкций из-под вала Менского городища обнаружилась фигура, которая одним исследователям напомнила птиц или дракона, а другие склонны видеть в ней голову барана.
Хібная сутнасць рэканструктывісцкага падыходу была, зрэшты, добра праілюстравана знаёмай нам Рамувой, што некалькі дзесяцігоддзяў апранаецца ў археалагічныя строі (што цікава -- пахавальныя), арганізуе "балцкія" вяселлі для нігілістычна налаштавай моладзі і прыгожа спявае. Вельмі характэрна, што і ў сваю назву яны дадалі "таварыства старажытнабалцкай рэлігіі". Непаглыбленнасць і павярхоўнасць іх падыходу кальсьці прымусіла пераацаніць ролю сучнаснага літоўскага этна-традыцыяналісцкага дыскурсу на ўсёй нашай прасторы. Падрабязней пра гэтую вельмі архетыповую з'яву ў новым відэа на канале Яўгенія Нячкасава.
Читать полностью…
Да тэмы пасмяротнага жыцця наўпростава прымыкае тэма жыцця і яго метафізікі ў друвінгаўскім светаразуменні. Звернемся да яе.
Читать полностью…
Як выглядалі крыўскія паганскія бажніцы? Кароткае апісанне канструкцыі культавых пабудоў друвінгаў на грунце фальклорных звестак
Читать полностью…
Ці гуды ад готаў? Краткая гісторыя словаў германскага паходжання, што трапілі, ў тым ліку, і ў беларускія дыялекты.
Читать полностью…