-
فصلنامهٔ سینمایی فیلمخانه را می‌توانید از شهرکتاب‌ها و کتابفروشی‌ها تهیه کنید www.filmkhanehmag.com Instagram: Filmkhane
گریفیث در زمان ساخت «تولد یک ملت» به این کشف نائل آمد که مقاصد فیلم‌ها هرچقدر آرمان‌گرایانه باشند، بر شالوده و اصالت روح ما اثر می‌گذارند. علم به این موضوع، که در تمام طول سال‌های فعالیتش با آن گلاویز بود، ماندگارترین (هرچند ناشناخته‌ترین) میراث گریفیت برای فیلم آمریکایی است.
بازاندیشی هالیوود؛ تأملی بر سینمای کلاسیک آمریکا/ ویلیام روتمن/ ترجمۀ کتایون یوسفی/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۹
@filmkhanehmag
موسیقی متن فیلم «تک‌تاز»، ساختۀ انیو موریکونه.
@filmkhanehmag
این همان تصویر سِتسوکو هارا است که همگان به یاد دارند: چهره‌ای همیشه جوان با صدایی آرام، چشمانی درخشان، نگاهی محجوب، و لبخندی که تمام فیگورهایش را همراهی می‌کرد. اما این سادگی چگونه توانست او را به ستارۀ اول سینمای ژاپن در تمام دوران‌ها تبدیل کند؟ تصویری که با تصمیم خودخواسته‌اش، همانا کناره‌گیری از دنیای بازیگری در اوج پختگی، وجهی کنایی نیز به خودش گرفت: تنشی درونی میان ستسوکو هارا (نام هنری‌اش) و ماسائی آیدا (نام واقعی‌اش)!
در بی‌تکیه‌گاهی: شناور در میان ابرها؛ ستسوکو هارا و هنر بازیگری‌اش/ علی‌سینا آزری/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۵/ ویژه‌نامۀ «سینمای اُزو، میزوگوچی، و ناروسه»
- زادروز ستسوکو هارا
@filmkhanehmag
گریس کلی و بینگ کرازبی در پشت صحنۀ فیلم «دختر روستانی» (جرج سیتون)
@filmkhanehmag
قطعۀ «ساراباندِ» جرج فرید‌ریش هندل؛ موسیقی متن فیلم «بری لیندون».
@filmkhanehmag
«فانی و الکساندر» شاید در نوع خودش مشهورترین مینی‌سری‌ای باشد که به فیلم سینمایی تبدیل شده است. همانطور که می‌دانیم نسخۀ سینمایی به موفقیت عظیمی دست یافت و جوایز بزرگی چون بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان، بهترین فیلمبرداری، بهترین طراحی صحنه و بهترین طراحی لباس را از شش نامزدی خود در مراسم اسکار ۱۹۸۳ به دست آورد – درخششی که نه قبل از آن سابقه داشت و نه بعد از آن هیچ فیلم خارجی در اسکار موفق به تکرار آن نشد.
مینی‌سری چیست؟/ بصیر علاقه‌بند/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۲۰ و ۲۱/ ویژه‌نامۀ «سریال و سریال‌بینی»
@filmkhanehmag
پوستر فیلم «شهر بازی» ساختۀ جرج رومرو. این فیلم در سال ۱۹۷۳ ساخته شده، اما به تازگی در دسترس قرار گرفته است.
@filmkhanehmag
پوستر تازۀ «شکوفه‌های شانگهای»، اثر ونگ کار-وای.
@filmkhanehmag
گویا نخستین بار این کره‌ای‌ها بودند که اصطلاح «نوآر هنگ‌کنگی» را باب کردند. نشریات کره‌ای برای نشان‌دادن و توضیح تأثیر سینمای اکشن هنگ‌کنگ راهی به جز روی‌آوردن به اصطلاحاتی همچون نوآر نداشتند. در ادامۀ این جریان، همان‌گونه که نوآر جان وو از دل آثار ملویل زاده شده و در ابعادی متفاوت تحول پیدا کرده بود، نوآرهای کره‌ای نیز با دگرگونی‌هایی وسیع و با الهام از آثار جان وو تولید شدند.
نوآر کره‌ای: از گذشته؛ مروری بر سینمای نوآر کره / سونگ هان سک/ ترجمۀ حامد صرافی‌زاده/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۲۳
Sympathy for Lady Vengeance (2005)
@filmkhanehmag
فیلم‌های شرکت‌کننده در بخش رقابتی فستیوال کن معرفی شدند:
The French Dispatch (Wes Anderson)
Paris, 13th District (Jacques Audiard)
Casablanca Beats (Nabil Ayouch)
Red Rocket (Sean Baker)
Annette (Leos Carax)
La fracture (Catherine Corsini)
Titane (Julia Ducournau)
On a Half Clear Morning (Bruno Dumont)
The Story of My Wife (Ildikó Enyedi)
A Hero (Asghar Farhadi)
Drive My Car (Ryusuke Hamaguchi)
Bergman Island (Mia Hansen-Løve)
Lingui (Mahamat-Saleh Haroun)
Compartment No.6 (Juho Kuosmanen)
Nitram (Justin Kurzel)
The Restless (Joachim Lafosse)
Ahed's Knee (Nadav Lapid)
Three Stories (Nanni Moretti)
Everything Went Fine (François Ozon)
Flag Day (Sean Penn)
Petrov's Flu (Kirill Serebrennikov)
The Worst Person in the World (Joachim Trier)
Benedetta (Paul Verhoeven)
Memoria (Apichatpong Weerasethakul)
@filmkhanehmag
موسیقی متن فیلم «پاریس، تگزاس»، ساختۀ رای کودر.
@filmkhanehmag
«من یک قصه‌گو هستم. این کار مهمترین وظیفۀ هر فیلمسازی است».
- زادروز هاوارد هاکس
@filmkhanehmag
پوستر جدید فیلم The French Dispatch، ساختۀ وس اندرسون. این فیلم پس از اکران در جشنواره‌های کن و نیویورک، از تاریخ ۲۲ اکتبر در سالن‌های سینما به نمایش در خواهد آمد.
@filmkhanehmag
جان وین، درست مثل جرج واشینگتن، بازنمای شمایل پدر اسطوره‌ای ماست. وین آن پدر افسانه‌ای‌ست که همیشه دلمان او را می‌خواست و هیچ وقت واقعاً نداشتیمش.
سر دوک سلامت/ جوزف مک براید/ ترجمۀ امیر خضرایی‌منش/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۲۳
-زادروز جان وین
@filmkhanehmag
اولین تصویر از فیلم «شب گذشته در سوهو» ساختۀ ادگار رایت، با بازی آنیا تیلور جوی.
@filmkhanehmag
پوستر شرکت کرایتریون برای فیلم «مونا لیزا»، ساختۀ نیل جُردن که در ماه سپتامبر ارائه خواهد شد.
@filmkhanehmag
در روزهای آتی قصد داریم در صفحۀ اینستاگرام مجلۀ «فیلمخانه» به مرور صحنه‌هایی در فیلم‌ها و سریال‌ها بپردازیم که در فصل تابستان اتفاق می‌افتند. لحظاتی که شخصیت‌ها به استراحت و بازی می‌پردازند، در گردهم‌آیی‌های خانوادگی و دوستانه دور یکدیگر جمع شده‌اند، به سفر می‌روند، در تعطیلات به سر می‌برند و یا از گرمای هوا به تنگ آمده‌اند. از آنجایی که تابستان گرم و طولانی امسال پیش از موعد از راه رسیده، ما هم زودتر به استقبال تابستان رفته‌ایم و این مجموعه را تحت عنوان «تابستان گرم و طولانی» ارائه می‌کنیم. شما هم اگر لحظاتی را به خاطر می‌آورید که در فصل تابستان به وقوع می‌پیوندند، برایمان بنویسید تا به معرفی آنها بپردازیم. پست اول این مجموعه را با فیلم «استخرِ» ژاک دوره آغاز می‌کنیم.
The Swimming Pool (1969)
Director: Jacques Deray
@filmkhanehmag
وودی آلن دربارۀ «فریادها و نجواها» می‌گفت: «فیلمی دربارۀ مرگ که بعد از آن مغموم نیستی، که به تأمل فرو می‌روی». قصد، ذهن‌خوانیِ بیننده نیست: نانی مورتی داستان را به همان ظرافت می‌گوید که بیش از تأثر، تأمل می‌آفریند.
بخشی از ریویوی فیلم «مادرم» ساختۀ نانی مورتی/ مهدی امیدواری/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۵
@filmkhanehmag
پوستر فیلم «مادران حقیقی»، اثر تازۀ نائومی کاواسه.
@filmkhanehmag
موسیقی متن فیلم «ریو براوو»، با صدای دین مارتین.
@filmkhanehmag
در اواخر فیلم «کلاه»، سیلین (ژان‌پل بلموندو) به وگل (سرژ رجیانی) می‌گوید: «هرگز به یک دوست خیانت نکن». خلافکار، سامورایی، پلیس؛ مبنای رفاقتشان این نیست که واقعاً از هم خوششان می‌آید یا نه، بلکه براساس قوانینی سری و محکم است – رمزی برای زنده ماندن و همبستگی رسوخ‌ناپذیر که آدم‌های عادی از آن سر در نمی‌آورند.
نوآر، نهضت مقاومت و مردان پالتوپوش؛ دربارۀ ژان-پیر ملویل و نوآرهای نسل دوم/ مارک اسوتوف/ ترجمۀ بهنام باقری/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۹/ ویژه‌نامۀ ژان-پیر ملویل
@filmkhanehmag
پوستر ایتالیایی فیلم «اومبرتو دی» (ویتوریو دسیکا).
@filmkhanehmag
جودی فاستر به عنوان مهمان ویژۀ مراسم افتتاحیۀ فستیوال کن حضور خواهد داشت. همچنین قرار است نخل طلای افتخاری این فستیوال به فاستر تقدیم شود.
@filmkhanehmag
تاریخ سینمای ایستوودِ کارگردان، تاریخ چهره و بدن ایستوودِ بازیگر است. آنجاست که اولی، مرور زمان را در قامت دومی به نمایش می‌گذارد. از همان اولین فیلم کارگردان، به هر حال بهانه‌ای برای نمایش بالاتنۀ ستبر بازیگر پیدا می‌شد. جلوتر که بیاییم، می‌توانیم زنگار زمان را روی آن ببینیم. هرگز نخواسته خود را با گریم جوان‌تر نشان دهد.
بازیابی ایستوود معاصر؛ به بهانۀ ایستوود معاصر/ مسعود منصوری/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۰
-زادروز کلینت ایستوود
@filmkhanehmag
یک روز هیچکاک به تروفو می‌گوید: «فرانسوا! می‌دانید که منتقدها همیشه دربارۀ من می‌گویند که نفْس فیلمبرداری برایم جذابیتی ندارد و سرگرمم نمی‌کند. اشتباه می‌کنند البته. ممکن است در جریان بداهه‌پردازی، احساساتی برانگیخته شود. می‌شود برای فیلمبرداری همه‌چیز را از قبل برنامه‌ریزی کرد، اما نتیجه یکسان نخواهد بود... به عکسِ آن چیزی که می‌گویند، چیزی که سرگرمم می‌کند، بداهه‌پردازی است». شاید تروفو هم در جواب گفته باشد: «به نظر من نیازی به این نیست که آدم کارشناس بزرگی باشد تا احساس در سینما را درک کند.»
تصویرهای احساس؛ گزیده‌ای از ویژه‌نامۀ هفتصدمین شمارۀ مجلۀ کایه دو سینما/ ژیل ژاکوب/ ترجمۀ محمدرضا شیخی/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۱۱
@filmkhanehmag
ترانۀ ۵۰۰ مایل از فیلم «درون لوین دیویس».
@filmkhanehmag
هرولد پینتر: یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌هایی که در طول عمرم دیده‌ام، «خوشه‌های خشم» (جان فورد، ۱۹۴۰) است. به احتمال قوی وقتی سیزده ساله بودم آن را دیدم. همیشه با من باقی می‌مانَد. و همینطور فیلم‌های دیگر، مثل «حادثۀ آکس بو». و از طرفی بخت یارم بود که وقتی پانزده – شانزده سال داشتم، اتفاقی با یک انجمن فیلم آشنا شدم. ده شیلینگی جور کردم و عضو شدم. نمی‌دانم چطوری جورش کردم، ولی جورش کردم.
گفته‌های هرولد پینتر دربارۀ سینما/ ترجمۀ غلامرضا صراف/ فصلنامۀ فیلمخانه/ شمارۀ ۳
@filmkhanehmag
موسیقی متن فیلم «داستان استریت»(دیوید لینچ)، ساختۀ آنجلو بادالامنتی.
@filmkhanehmag