حساب پس انداز
___
برای مورچه بودن
برای کسب احترام
برای زندگی مشترک
برای حلقه ی طلا
برای مجلس گرم
برای بستر نرم
برای پتوی مخملی
برای آنکه بگویی : فرش من ، مبل من ،
یخچال من
برای ایجاد تفاوت
برای اتکای به نفس
برای فخر به مسکینان
برای آزمودن بخت
برای روءیت تصویر ملکوتی خود
در روزنامه ها
برای احساس مالکیت
برای سفرهای به غرب
برای سفرهای به غربت
برای آنکه بگویی : من نیز دیده ام ، من ..
برای روزهای مرطوب و کفش های نو
برای چتر ، بارانی ، سرپوش
برای پیاده نبودن
برای کسب احترام
برای آنکه بگویی : من از مورچه کمتر نیستم
برای روزهای ناپیدا
برای روزهای گم
برای روزهای سست
برای روزهای بیکاری
برای روزهای باطل
برای روزهای در فنای آینده
برای روزهایی که هرگز نخواهد آمد
برای فراموشی
برای شب های پر درد
برای دردهای بی سرانجام
برای غیر ممکن ها و هرگزها
برای آخرین روزها
برای واپسین رویاها
برای نمازهای پس از مرگ
برای بازخرید تمام گناهان
برای احساس آرامش در بهشت
برای آخرین منزل
برای آخرین غسل
برای آنکه به مرده شوی بگویی : دندان طلای من..
برای سنگ گور
برای خطی خوش بر سنگ
برای جایی خوب در خاک
برای آنکه بگویی : " مورچگان مورچگان
من به سوی شما می آیم که از شما بوده ام و
نه بیشتر ...."
#نادر_ابراهیمی
سخن ، دوره ی هفدهم
آبان ۱۳۴۶
شماره ۸
@forsatesabz
زندگی می کنیم ، کر ،
برای زمینی که زیر پایمان است
ده گام آن سو ترک ، کسی سخنانمان را
شنوا نیست
اما ، جایی که در آنجا خردک سخنی ،
گپی باشد
از صدر نشین کرملین ذکری خواهد آمد .
انگشتانش فربه چونان کرم حشره
و کلمات آخرینش ، چون گلوله های سرب
می افتد از لبانش ،
سبیل های سوسک حمامیش چپ می نگرند
و پوز چکمه هایش می درخشند .
گردش ، گروهی رهبران فربه گردنند -
مجیز گو مردکانی تا سرگرمش کنند
شیهه می کشند ، خرخر می کنند یا می نالند
همین که او پچ پچی کند یا انگشتی بنماید ،
یکی بعد از دیگری قانون هایش را
جعل می کنند ، تا ( - آن قوانین - )
ضربه ای شوند
چونان نعل اسبان ، بر سر ،
چشم یا برخوردگاه (کسی ) .
و هر کشتاری سور و ساتی است
برای قفقازی فراخ سینه .
اسیپ ماندلشتام
برگردان و برداشت
منوچهر آتشی
شعری درباره استالین، که توقیف ، تبعید ،
حبس و دست آخر مرگ شاعر را به دنبال داشت..
@forsatesabz
چه کنیم؟ ما در عهد مضحکه و جنایت واقع
شده ایم. اگر حق خودمان را که به اسم قانون و
به اسم های مختلف دیگر غصب کرده اند
بخواهیم محرمانه یا به انواع دیگر تصرف کنیم
مارا دزد و خودسر و خیانتکار اسم می گذارند.
ما عموما اسیر، محروم زندگی می کنیم. بین ما
مخالفت و دشمنی و نزاع مهیا کرده اند تا از زد و
خورد ما با هم جیب ها و کیسه هاشان متصل پر
شود! این است عدالت واقعی آنها.
#نیما_یوشیج
۲۱ مرداد ۱۳۰۳
مجموعه
نامه های نیما
چاپ سوم ۱۳۷۶
ص ۱۲۱
@forsatesabz
تا نیستی بهار به درد چه می خورد
بوی گل انار به درد چه می خورد
در سایه ی چنار نشستم نیامدی
پس سایه ی چنار به درد چه می خورد
این جاده ی رها شده در یال گردنه
این جنگل کُنار به درد چه می خورد
بادی که از چهار طرف دست می کند
در زلف آبشار به درد چه می خورد
کلهر چرا کمانچه ی بد کوک می زند
فریاد کامکار به درد چه می خورد
خاموش شد تراکتور رومانی پدر
بعد از تو کشت و کار به درد چه می خورد
خورشید پشت مزرعه ی کدخدا که چه
عطر برنج زار به درد چه می خورد
تا نیستی تفنگ برایم تفنگ نیست
تا نیستی شکار به درد چه می خورد
سالار بی قبیله ی من زودتر بیا
سردار بی سوار به درد چه می خورد
این شعر را برای خودم گفته ام نخوان
شعر بدون یار به درد چه می خورد
#حسن_بهرامی
@forsatesabz
تعویض نقش / ۲
آن اتفاق
افتاده بود و صحنه پر از نعش ____
افتاد
دیر
پرده
سرانجام.
بیرون که آمدیم
دیدیم می گذشتند
انگشت هیس روی لب و بینی
یعنی
نمرده ایم ببینید
بازی تمام نیست هنوز.
گفتیم " ما که داخل بازی نبوده ایم "
یا داخل آدم ."
گفتند " هر چند
بی مزه بود بازی ی ما
تا آخرش نشستید. "
گفتیم " شاید از ترس ."
" یا وهن ؟ بی خیال نمایش
لو رفته بود قصه از اول "
گفتند .
یا شاید این تصور ما بود ___
حالا چگونه بایدمان خندید
و یا گریست
یا شکلک همین هیس
بیرون صحنه هم مگر بازی ست ؟
گلخارهای پولکی ی برف می شکفت
بی ریشه در هوا .
#حسن_عالیزاده
دوچرخه ی آبی
ص ۱۴۲
@forsatesabz
قسم به بازو
قسم به چوب
متبرک باد مرزهایت
وطن
#گراناز_موسوی
@forsatesabz
صبحم بلند می شود از گیجگاه تخت
یک مشت کار ساده و یک مشت کار سخت
از شیشه شیر بچه که باید بجوشد و
شلوارهای شسته ی او روی بند رخت.....
#فاطمه_هویدا
۶ابان ۱۴۰۳
پانزدهمین همایش شعر سیمرغ
کرمان
@forsatesabz
در کودنان اهل جهان
امتیاز نیست
این خر طبیعتان
همه از یک طویله اند
#نجیب_کاشانی
دیوان
ص ۴۷۷
@forsatesabz
آن روزها
اصفهان
__
به هوشنگ گلشیری
__
روبروی چهلستون یک کتابفروشی بود
حالا که آوازهای قدیمی را باد برده است .
و باران آخر پاییز سطرهای عاشقانه را
از کتاب ها شسته
معلوم نیست عابران
با کدام کفش و عصا از کدام پیچ کوچه گذشته اند
حالا همیشه آبهای راکد پیاده رو ،
شتک می زنند روی عینکم
آن روزها
روبروی چهلستون ( روی زمزمه هامان )
یک سطر عاشقانه ی حافظ جوانه می زد
گنجشک ها
هجوم برای خوردن عطر سنبل الطیب
می آوردند .
روی چهلستون
آن روزها نُقل بیدمشک و برگ سنبل الطیب
می فروختند
#اورنگ_خضرایی
@forsatesabz
قالت عَجِبتُ لِصَبٍّ مِن مَحاسِنِهِ
تَختالُ ما بَينَ أَزهارٍ وَبُستانِ
فَقُلتُ لا تَعجِبي مِمَّن تَرَينَ فَقَد
أَبصَرتِ نَفسَكَ في مِرآةِ إِنسانِ
ترجمان الاشواق
ابوبکر محمد بن احمد بن عبد الله بن حاتم طائی مشهور به
#ابن_عربی
■●■●■
یاللعجب از نرگسی کز خود پرستی
در صحن گُل گردن میفرازد به بستان
حیرت چرا ؟ چشم تو می بیند ز مستی
دیدار زیبای تو در مرآتِ انسان
برگردان :
بیژن الهی
□■□■
وی گفت : در شگفتم از عاشقی که به خوبی ها
و شایستگی های خود می بالد و با غرور و نخوت در میان گل های بوستان گام می نهد .
پاسخ دادم در آنچه مشاهده می کنی در شگفت مباش زیرا تو خود را در آیینه یک انسان دیده ای
ترجمه ء گل باباسعیدی
@forsatesabz
ای عشق تو کشته عارف و عامی را
سودای تو گم کرده نکو نامی را
ذوق لب میگون تو آورده برون
از صومعه بایزید بسطامی را
این رباعی به بایزید بسطامی ( متوفی ۲۶۱ ه ق )
منسوب است ( مجمع الفصحا ) چاپ دکتر مظاهر
مصفا ج ۱ ص ۱۳۳ ، ریاض العارفین چاپ مهر
علی گرگانی ص ۳۳ ) اما همین رباعی در ديوان
خاقانی تصحیح علی عبدالرسولی ( ص ۸۹۳ ) به
این شکل نقل شده است :
عشق تو بکشت عالم و عامی را
زلف تو برانداخت نکو نامی را
چشم سیه مست تو بیرون آورد
از صومعه بایزید بسطامی را
و در هیچ یک از نسخ خطی دیوان خاقانی وجود
ندارد .
ضمنا با اینکه هدایت در مجمع الفصحا دو رباعی
دیگر نیز به بایزید بسطامی نسبت داده نظر
قطعی توان که رباعی مورد بحث باید از دیگری
باشد.
در لغت نامه ی دهخدا بیت دوم با " شوق لب "
آغاز می شود .
شرح حال و اقوال بایزید بسطامی در تذکره
الاولیاء عطار به تفصیل ذکر شده ( تذکره الاولیا
از روی چاپ نیکلسون با مقدمه محمد قزوینی
ص ۱۱۵- ۱۴۵) ، تصحیح دکتر محمد استعلامی
ص ۱۶۰- ۲۱۰) و باید توجه داشت که نخستین شعر
فارسی را به سال ۲۵۳ ه ق دانسته اند ، و ابتکار
رباعی را صاحب المعجم به رودکی( متوفی ۳۲۹
ه ق ) نسبت داده ، از طرف دیگر باید دانست که
بایزید بسطامی مطلقاً شعر فارسی نگفته است ..
دکتر سید ضیاء الدین سجادی
@forsatesabz
" نکته ای چند را روشن می کنم "
می پرسید: یاس های کبود کجایند؟
و حکمت پیچیده در افیون ؟
و باران که کلام خود را چنین پیاپی
می شکند و می پاشد تا از جویبارها و پرندگان
فوران زنند؟
باز می گویم به شما
دیدگاهم از رویدادها را .
من در شهر کی زندگی می کردم ،
یکی از شهرک های مادرید ، با ناقوس هایش ،
ساعت ها و درختانش .
از آنجا می توانستی
به سیمای خشک کاستیل بنگری:
اقیانوسی از چرم .
خانه ی مرا
خانه ی گل ها می نامیدند،
خانه ی انفجار شمعدانی ها
خانه ای قشنگ ،
با سگ هایش و کودکان .
به یاد می آوری ، رائول ؟
یادت می آید ، رافائل ؟
فردریکو ، از زیر خاک
به خاطرش می آوری ؟
می توانی خانه مرا به یاد آوری با مهتابی هایش
ِآنجا که تابش خرداد گل ها را در دهانت غرق کرد؟
برادر من ، برادر من
همه
صداها بلند و سخی بودند ، نمک کالاها ،
ستون های انبوه نان در طپش ،
پیشخوان های شهرک من " آرگوی "
با مجسمه پریده رنگش
چون دواتی خشک افتاده در چارچوبی براق :
قاشق ها لبریز از چربی بودند ،
ازدحامی پرهیاهو
از انگشتان و پاها چون سیل به معبرها
سرازیر می شد ،
گزها و پیمانه ها ، میزان های دقیق زندگی
توده ماهی بر بساط ها ،
یکرشته بام در آفتابی سرد که در آن
پیکان های بادنما هم آهسته و
تنبل می شدند ؛
سیب زمینی، عاج ناب برافروخته ،
موج موج گوجه فرنگی غلطان به سوی دریا.
و یک صبحدم همه چیز شعله ور شد
و یک صبحدم شعله های عظیم
از زمین فوران زدند
و همه ی زندگان را بلعیدند ؛
ِاز آنگاه ، فقط آتش
از آنگاه ، خون و باروت
از آنگاه .
راهزنان با هواپیماها ، وحشی ها
و غارتگران با انگشتری ها و دوشس هایشان
رهبانان سیاهپوش و چپاولگران ، صلیب برگردن ،
فرود آمده از آسمان ها
برای قصابی کودکان :
و خون کودکان بر معابر جاری بود ،
به همین سادگی ، چون خون کودکان.
شغالانی که شغال از آنان نفرت دارد ،
سنگ هایی که بوته ی خار تشنه گازشان می گیرد
و تف می کند ،
افعی هایی که افعی خوار می شمارد ،
رو در روی شما من شاهد بوده ام
خون اسپانیا را که در خیزابی عظیم
قد می کشد
تا در موجی از غرور و خنجر
شما را فرو کشد
ژنرال های خائن :
مرگ خانه ی مرا بنگرید ،
بر ویرانه ی اسپانیا نظر افکنید :
از خانه ی مرده به جای گل ،
فلز سوخته زبانه می کشد ،
از درون نهرهای اسپانیا
اسپانیا قد راست می کند
و از کشته هر کودک تفنگی با چشم ،
و از هر جنایت رسوای شما
گلوله هایی زاده می شوند
که یک روز قلبتان را نشانه خواهند گرفت .
و شما می پرسید : چرا شعر او
سخن از رویاها و برگ ها نمی گوید
و از آتشفشان های عظیم سرزمینش ؟
بیایید و بر سنگفرش ها
خون را بنگرید
بیایید و
بر سنگفرش ها خون را بنگرید
بیایید و بر سنگفرش ها خون را
بنگرید
#پابلو_نرودا
ترجمه
#احمد_محیط
از کتاب منزلگاهی بر روی زمین
جلد سوم
@forsatesabz
عشق آمد و خیمه زد به صحرای دلم
زنجیر جنون فکند در پای دلم
گر یار به فریاد دل من نرسد
پس وای ِ دلم ، وایِ دلم ، وایِ دلم
این رباعی از فریدون حسین میرزا صفوی است
و به این رباعی ابوالمعالی نحاس رازی ( دوره ی سلجوقی) مانند است و مصراع چهارم هر دو یکی است :
آن روز مباد ، ای تمنای دلم
کز کوی تو بگسسته شود پای دلم
ار دست غمت ، مرا زمن بستاند
پس وای دلم ، وای دلم ، وای دلم
(نزهه المجالس
تصحیح دکتر محمد امین ریاحی
ص ۲۶۴ رباعی ۷۸۹ )
دکتر سید ضیاء الدین سجادی
@forsatesabz
دریای خزر
فوج فوج موج های کبود و کف آلود
می شتابند از افق ها تا افق ها
خزر به زبان باد
سرداده خروش
می گوید و می جوشد به زبان باد.
که گفته :
«- چورت وازمی
دریاچه ی مرده ای بیش نیست خزر ؟...»
آبی بی کران و کرانه و شور و دیوانه است خزر
دوست و دشمن را
معبر است خزر .
موج کوه است و ،
بلم گوزنی
موج چاه است و ،
دلوی است بلم
می پرد بلم
می خزد بلم
از اسبی سرنگون
فرو غلتیده
بر اسبی
گردنکش
می جهد بلم .
و قایقران ترکمن
چهار زانو نشسته کنار سکان
بر سرش کلاهی سیاه و گنده
که این نه کلاهی است
گوسفند سیاهی را شکم دریده
کشیده به سرش
پشم گوسفندان
افتان و چرخان
درهم پیچیده
با ابروانش .
می پرد بلم
می خزد بلم ...
و قایق ران
چون مجسمه ی سنگی ی یک بودای ترکمنستانی
چهار زانو نشسته کنار سکان
اما نه خیال کنی که او
دست بر سینه نهاده در پیشگاه خزر
او با اطمینانی چون سکون سنگی یک بودا ،
چهار زانو نشسته کنار سکان
انگار نه انگار
که باد می تازد
می کوبد به موج
موج می رمد
می غرد به باد
می پرد بلم
می خزد بلم
از اسبی
سرنگون
فرو غلتیده
بر اسبی
گردنکش
می جهد بلم .
«- بد جوری می وزد باد توفانی
مواظب کلک های خزر باش
مبادا به بازی بگیردت باد .»
- هر چه بادا باد
بگذار تا بتازد باد
بکوبد به موج
تا هارتر شود موج
بتوپد به باد
خزر است گور کسی که زاده در خزر ...»
می پرد
به بالا
بلم
می خزد
به پایین.
بلم
پایین
بلم
بالا
بلم
پایین
بالا ...
پا ...
#ناظم_حکمت
ترجمه ی
#ثمین_باغچه_بان
کتاب نمونه
با نظر عاطفه گرگین
بهار ۵۱
@forsatesabz
داریم بسی نکته و گفتن نتوانیم
چون غنچه ی پژمرده شکفتن نتوانیم
این طرفه بلائیست که درد دل خود را
گفتن نتوانیم و نگفتن نتوانیم
مانند گدایی که فتد گنج به چنگش
راز غم عشق تو نهفتن نتوانیم
این قطره ی خونابه که چون لعل نسفتست
با مثقب مژگان تو سفتن نتوانیم
زان بستر ما تیره چو بختست که هرگز
جز با نفس سوخته رفتن نتوانیم
خودرا زره سیل به یک سوی کشیدیم
کاندر ره بیداد تو خفتن نتوانیم
در گوش از آن پنبه نهادیم مسیحا
کافسانه ی این خلق شنفتن نتوانیم
حکیم رکنا
#مسیح_کاشانی
قرن یازدهم
▪︎▪︎▪︎
دارم سخنی باتو و گفتن نتوانم
وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم
تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست° چنانم که شنفتن نتوانم
شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم
با پرتو ماه آیم و چون سایه ی دیوار
گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم
دور از تو من سوخته در دامن شب ها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم
فریاد ز بی مهریت ای گل که درین باغ
چون غنچه ی پاییز شکفتن نتوانم
ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنی باتو و گفتن نتوانم
شفیعی کدکنی
آیینه ای برای صداها
ص 26
@forsatesabz
چشمداشت
___
ای کشیده سر سحرگاهان درین میدان
ای گرفته طعمه ی پیچنده ای را باز بر منقار
ای بلندِ سرد ِ بی رفتار
میوه های دیگری را بر فراز ِ شاخِ خشکت
چشم می دارم
ای عبوس ، ای دار
سیاوش کسرایی
از خون سیاوش
ص ۴۸۰
@forsatesabz
توفیق یا عدم توفیق یک شعر در یک دوران معین، تعیین کننده ی کیفیت آن یا سرنوشت آتی آن نیست
تزهایی درباره ی شعر
ترجمه ی سعید یوسف
گاهنامه ی ویژه ی شعر
شماره ی ۱
اکتبر ۱۹۹۵
@forsatesabz
دیدی چگونه چشم زمین و زمان گریست
بر خانمان خرابی ما آسمان گریست
دیدی هلال ماه دی آن صبح دردناک
برگورهای گمشده ی بی نشان گریست
تنها نه خون ز دیده ی این قوم خسته رفت
دنیا نشست و بر غم این دودمان گریست
کی می توان به قدمت تاریخ گریه کرد ؟
کی می توان به وسعت یک کهکشان گریست ؟
آوار شد هر آنچه فرود و فراز بود
اندوه این جماعت عجب جانگداز بود
بر سر زنان نشستم و هر گوشه و کنار
از زیر خاک دست نحیفی دراز بود
پس می زدم زهر طرف آوار ، مادری
تسبیح داشت ، زیر سرش جانماز بود
" گلپونه های وحشی دشت امید من "
جسم شما ، ز رنج کفن ،بی نیاز بود
خون می گریستم پس از این هم برایتان
باور کنید گریه اگر کارساز بود ....
#محمدعلی_جوشایی
@forsatesabz
بر مزار مستبد
___
نوعی از کمال بود آنچه او می جست .
و شعر ابداعیِ او چه آسان فهمیده می شد .
حماقت بشری را همچون کف دستش
می شناخت ،
و به ناوگان ها و لشکرها علاقه ی فراوان داشت.
وقتی می خندید سناتورهای محترم
ریسه می رفتند ،
و آنگاه که می گریست کودکان در خیابان ها
می مُردند .
#ویستان_هیو_اودن
ترجمه ی
#مراد_فرهادپور
شعر مدرن
ص ۲۲۸
__
_
خطابه ی مرگ یک مستبد
نوعی از کمال ، همان است که او به دنبالش بود
و شعری که او ساخت
راحت قابل درک بود
نوع بشر را مثل کف دستش می شناخت
بسیار علاقمند بود به ارتش ها و ناوگان دریایی
وقتی می خندید سناتورهای موقر
به خنده می افتادند
و تا گریه می کرد کودکان خردسال می مُردند
در خیابان ها
#دبلیواچ_اودن
برگردان فارسی
#علیرضا_بهنام
@forsatesabz
قطعه زمینی از پدرم بود
داده بودنش برای شکافتن
خرابه های آن دیوار هم
خانه ی پدری بوده روزی
ویرانه ای مانده برایم
#رزا_جمالی
@forsatesabz
"هي! هو! شبانعلي!
زانوی اشتران اجدادت را،
محكم ببند
كه بنه‌هاي گندم امسال كدخدا
از پارسال سنگين‌تر است..
شعر وصدا
#منوچهر_آتشی
@forsatesabz
غروب
خانه‌ها تلّ خاک و خاکستر، کوچه در کوچه غرق در خون است
زامبی‌ها رسیده‌اند به شهر، شهر از پای تا به سر خون است
در خیابان به جای خط سفید، سرخیِ خون تازه پاشیده
روی فواره‌‌ها به میدان‌ها، چشمه در چشمه شعله‌ور خون است
خم شده قد سروهای کهن، زخم خورده چنارهای جوان
برگها سر به سر همه سرخ‌اند، تن هر شاخه در نظر خون است
راه‌ها تیره، کوچه‌ها بُن‌بست، زامبی‌ها تفنگ‌ها در دست
ساعتی بعد مُرده‌ایم همه، سطر در سطر هر خبر خون است
زامبی‌ها رسیده‌اند به ما، به تماشا نشسته است جهان
از هیاهوی پوچ بوق و حقوق، سهم آشفته‌ی بشر خون است
شهرِ زخمی نشسته رو به غروب، نگران شبی که در راه است
آسمان دل‌شکسته و خورشید در نشیب افق جگرخون است
شهر من! شهر شور و هنگامه، وارث بزم و رزم شهنامه!
تا که جان است در کنار توییم، تا به رگ‌های هر نفر خون است
#ضیا_قاسمی
@forsatesabz
...
دیگر نوشته های من عصیان نمی کنند
نه بر شما و نه بر سربازان .
باور کنید
من تیر باران را ندیده ام
من در باران تنها جسدها را دیده ام
آه آه
دستم را آزاد بگذارید
تا آسمان را پاک کنم
#احمدرضااحمدی
____
زیباتر از این روایتی مه آلود درباره ی تیرباران
هایی که سخن گفتن از آن ها عصیان شمرده
می شود نشنیده ام . شاید خون بر آسمان شتک
زده باشد . این شعر اگر بی مقدمه هم شروع
می شد چیزی کم نداشت. با همه ی کوتاهی
تمام، است .
#سیمین_بهبهانی
عصر پنجشنبه
شماره ۷۹ و ۸۰
@forsatesabz
شخصی حکایت کرد ، در عرب به قبیله ای
رسیدم،
غلامی را دیدم بر در خیمه مقید .
گفتم : " چه گناه کرده است ؟ "
گفتند :" هیچ گناه ندارد ."
گفتم :" وی را باز گشای" .
گفت : " نگشایم "
و دست من گرفته ،به صحرا رفت ، شتران را
دیدم مرده ،
گفت :" این شتران از آواز این غلام بمردند کی
آوازی خوش دارد و شعر خواند .
شتران از آن مدهوش گردند نه آب خورند و نه
علف تا بمیرند. " و این بر خلاف عادت فیل
است .
و فی الجمله آواز را و تاثیر آن را منکر بودن
از جهل بُوَد .
#عجایب_المخلوقات_و_غرایب_الموجودات
محمد بن محمود بن احمد طوسی
به اهتمام منوچهر ستوده
ص ۳۹۱
@forsatesabz
آیا زنی را دیده ای
که جنازه ی پاییز را به دوش می کشد ؟
بر پیاده روها
چهره می مالد
و از نخ باران ها
جامه می بافد
و آدمی
خلواره ای ست خاموش
به خاکستر پیاده روها
#آدونیس
@forsatesabz
آنقدر مهملات در رخت های تازه به بازار رفته است که کهنگی را در انحصار شعر کهنه شمردن یک جور بی لطفی است . نه شعر کهنه منحصراً کهنه است نه یاوه بودن و هذیان مختص به شعر نو . شعر وقتی که شعر باشد نه کهنه است نه یاوه ،
شعر یا شعر هست ، و یا نیست.
#ابراهیم_گلستان
گفته ها
ص ۱۱۷
****
حقیقت این است که به لحاظ نقد ادبی شعر یا خوب است یا بد، و فرم چه کهنه باشد و چه نو فرقی نمی کند
#سیروس_شمیسا
@forsatesabz
" شرح چند نکته"
زودا که بپرسید: یاسها چه؟ یاسها کجاست؟
کجاست آن الهیّاتِ شقایقی؟
و رگبار که دمْریز
واژه‌ها میفشانْد پر از
روزنه‌ها و پرنده‌ها؟
خواهم گفت با شما
که بر من چه گذشت.
خانه‌ــ‌زندگی‌ام
در حومه‌ی مادرید بود،
در شهرکی پر از ناقوس،
و پر از برجهای ساعت، و پر از درخت.
هم از آنجا می‌شد
به چهره‌ی خشکِ کاستیل نگریست:
اقیانوسی از چرم.
خانه‌ام معروف
به خانه‌ی گلها بود، که در هر شکاف و هر ترکی
شمعدانی عطری شکفته بود:
خانه‌ی چشم‌نوازی بود،
و پر از کودک و سگ.
به یاد داری تو، رائول؟
به یاد داری، رافائل؟
فدریکو، تو که دیگر به یاد داری از
همان زیرِ زمین،
هم از آنجا که غرقه‌ی نورِ خرداد شدند
در دهانِ تو گلها.
برادر، ای برادر من!
همه‌چیزی
بلند با صدای قوی،
نمک کالاها،
توده‌های تپنده‌ی نان،
بازارهای حومه‌ی من
با مجسمه‌اش
چون دواتی خشک
میان خیک روغنماهی:
روغنی جاری در قاشقها
نبضانی ژرف
از انبوهیِ پاها و دستها
در خیابانها،
مترها و لیترها،
زندگی با مقیاسی برّا،
تلی از ماهی،
نسج شیروانی‌ها
با خورشیدی سرد
که لغ می‌زند در آن بادنما،
عاج لطیف، عاج شوریده‌ی سیبزمینی‌ها،
گوجه‌فرنگی‌ها
که انبارانبار
قل می‌خورند تا دریا.
و یک روز صبح
این‌همه گر گرفت،
یک روز صبح
لهیب‌ها
برجهید از خاک،
همگان به کام او رفتند‌ــــــ
و دیگرْ آتش بود،
دیگر باروت،
و دیگر همه خون.
راهزنان یا طیاره‌ها و مغربیان،
راهزنان با حلقه‌ها در انگشت، با همسران طاغوتی،
راهزنان با راهبانِ زنگیِ دست‌‌ــ‌درــ‌دعا،
به آسمان آمدند برای کشتن کودکان،
و خون کودکان
در خیابانها دوید
بی‌هیاهو، چون خون کودکان.
ای شغالان که شغالان همه خوار خواهندتان شمرد،
ای خرده‌ریگها که خارهای خشک بیابانی
خواهندتان جوید و تف خواهند کرد،
ای افعیان که هر افعی
بیزار
از شماست!
روی‌در‌روی شما، دیده‌ام که خون،
خون اسپانیا،
برمیاید چون کوه
تا شما را همه غرق کند
در موجی از غرور،
از غرور و از خنجر!
ژنرالها
خائنان!
در خانه‌ی مرده‌ام نظر کنید،
در اسپانیای شکسته نظر کنید:
آهن داغ می‌روید
از هر خانه جای گُل،
از هر چاله‌ی اسپانیا
درمیاید اسپانیا،
و از هر کودک مرده
تفنگی که چشم دارد، چشم،
و از هر قتلی
گلوله‌یی
تا روزی برسد
به چراگاهِ هر دلی.
و خواهید پرسید: چرا
چرا سروده‌ی او
سخن از خوابها و از برگها نمی‌گوید
و نه از آتشفشانهای بزرگ زادبوم او؟
بیایید و ببینید چه خونی‌ست در خیابانها.
بیایید و ببینید
چه خونی‌ست در خیابانها.
بیایید و ببینید چه خونی‌ست
در خیابانها!
#پابلو_نرودا
ترجمه ی
#بیژن_الهی
@forsatesabz
کاش می توانستم با این باد توفنده پرواز کنم
و به سیلی که از کوه سرازیر می شود
بپیوندم
و با ایلی که دور افتاده، بگریم
تا ببینم چه کسی جدایی افکند
و در سرزمین مان ، کی مرده است و کی
مانده ....
#شهریار
یک بند از #حیدربابا
ترجمه
#عمران_صلاحی
دنیای سخن
شماره ۱۶
بهمن ۶۶
□■□■
کاشکی بیام به پرواز ، با این باد پُر تکون
بشم همآغوش با ، سیلاب ِ از کوه غلتون
با ایل دور مونده ، همگریه شم پریشون
ببینم که بین ما ، جدایی رو کی انداخت
از مردمون ِ دیار ، کی مونده و کی جون باخت
کتاب
سلام به حیدر بابا
#بهمن_فرسی
لندن ۱۹۹۳
@forsatesabz
دریای خزر
از کران تا به کران
نیلگون امواج کف به لب در هیجان ،
خزر درگیر با طوفان .
خزر می خروشد
خزر چون برکه ای ساکت
خزر بی انتها بی سر
خزر شور
خزر جولانگه دشمن
خزر گردشگه دوست
موج کوه است
قایق چون گوزن
موج چاه است
قایق همچو دلو
قایق در فراز
قایق در فرود
از پشت اسبی واژگون
بر گرده ی اسبی دگر قد می افرازد
قایقران ترکمن
با پوستینی چون شبق
کز کرده سکانش به دست .
پوستین نیست این
پوستی از گوسفندی بر دریده
بر سرکشیده
موی حیوان روی ابروهای او .
قایق در فراز
قایق در فرود
قایقران
همچون هیکل تندیس بودا
پشت سکان
بر زانو نشسته
پنجه اندر پنجه ی غول خزر افکنده
چون آرامش تندیس بودا
از خود در یقین ،
چشم از قایق گرفته
قایق در تلاطم
قایق در فراز
قایق در فرود
از پشت اسبی واژگون
بر پشت اسب دیگری قد می افرازد
- غم مخور مادر
باکی نیست
بگذار
بشوراند
بریزد
آبها را
طوفان سیاه
دیده در آغوش دریای خزر بگشاده
دیده در آن نیز می بندد
قایق در فراز
قایق در فرود
قایق در فرا..
قایق در فرو..
قایق در فَر..
قایق در فُر..
قایق در ..
قایق...
#ناظم_حکمت
ترجمه احمد پوری
گردون
شماره ۲۸، ۲۷
مرداد ۷۲
@forsatesabz
آشنایی با رنگ
-------
مظفر حسین ، لنگ کاشی ، از شاعران فاضل و عارف قرن یازدهم هجری در اصفهان حجره ای داشته ، گویند چند شیشه شراب با یک شیشه آب انار در طاقچه ی حجره چیده بود ، روزی چند تن از طالب علمان را به حجره می برد ، چشم ایشان به طاقچه افتاده با یکدیگر اشاره
می کنند ، و او دریافته شیشه ی آب انار را به زیر آورده پیاله ای به هر یک می دهد و
می گوید همه آب انار است ، و پس از رفتن آنان به رفیق خود می گوید :
حریفان را به رنگ آشنا کردیم
همو وقتی از معشوق خود رنجیده بوده و در آن باب گفته است :
بد باطن و چاپلوس می باید گشت
خواهان کنار و بوس می باید گشت
حیف است چو پروانه به گردت گشتن
بر گرد تو چون خروس می باید گشت
آینه ی میراث
گلچین معانی
شماره ۷
سال ۱۳۸۵
@forsatesabz
