1665
مولوی، دیوان شمس، غزل شمارۀ 2219 من به گوش تو سخنهای نهان خواهم گفت سر بجنبان که بلی، جز که به سر هیچ مگو
غیب‌دان کُن سینه‌هایِ خلق را
سینه‌هایِ عیب‌دان را برشکن
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۰۱۱)
درست است؟
و [شکل ۷ (مثلث ستایش با مرکز همانیدگی‌ها)] پس از این اگر این دو بیت را عمل کنیم متوجه می‌شویم که این آفتاب که صحبتش شد، همیشه می‌تابیده. «آفتاب می‌تابیده» یعنی زندگی یا خداوند دائماً به ما توجه دارد، عنایت دارد و می‌خواهد ما را جذب کند و منتظر هست که ما از جنس او بشویم ما را جذب کند.
پس تا حالا که اجسام را گذاشته بودیم مرکزمان و بت‌پرستی می‌کردیم، چیزها را می‌پرستیدیم و از طریق آن‌ها می‌دیدیم، الآن می‌آییم مرکزمان را عدم می‌کنیم [شکل ۸ (مثلث ستایش با مرکز عدم)]، درواقع داریم می‌گوییم که من فعالانه دارم در کار تبدیل شرکت می‌کنم، می‌خواهم قدرت من‌ذهنی را برشکنم، می‌خواهم با عدم کردن مرکزم به خداوند بگویم: «تنها کس من تو هستی و آن کسانی را که در من‌ذهنی [شکل ۷ (مثلث ستایش با مرکز همانیدگی‌ها)] می‌دیدم کسِ من هستند، واقعاً کس من نبودند، من اشتباه می‌کردم که از آن‌ها خوشبختی و زندگی می‌خواستم».
جانِ جانهایی تو، جان را برشکن
کس تویی، دیگر کسان را برشکن
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۰۱۱)
اگر «کس» فقط خود زندگی‌ست، باید مرکز را عدم کنی [شکل ۸ (مثلث ستایش با مرکز عدم)]. می‌بینیم که شما از عنایت او و جذبهٔ او استفاده می‌کنید، یواش‌یواش شما را جذب می‌کند می‌کِشد به‌سوی خودش می‌بَرد و با او یکی می‌شوید. درعین‌حال می‌بینیم وقتی مرکز را عدم می‌کنید «گوهرِ باقی» می‌آید در چشم شما، چشم عدم شما، و لحظه‌به‌لحظه «سنگ» می‌گیرید و «باقیان»، یعنی باقیان غیر از عدم هرچه هست، یعنی همانیدگی‌ها را می‌شکنید.
[شکل۳ (مثلث تغییر با مرکز همانیده)] همین‌طور که می‌دانید برای این‌که «سنگ بستان، باقیان را بشکن» واقعاً به آخر برسد، باید هرموقع یک جسمی از بیرون به دلیلی آمد مرکزتان، من‌ذهنی یک عینک زد به مرکزتان، شما این‌قدر تعهد داشته باشید به مرکز عدم [شکل۴ (مثلث تغییر با مرکز عدم)] که فوراً فضا را باز کنید. هرموقع دیدید فضا را بسته‌اید یادتان بیاید که فضا را باید باز کنید، مرکزتان را عدم کنید تا این تبدیل صورت بگیرد.
بنابراین شما متعهد به مرکز عدم هستید. اگر مرکزتان جسم می‌شود [شکل۳ (مثلث تغییر با مرکز همانیده)]، فوراً باید متوجه بشوید، بدون قید و شرط فضا را باز کنید مرکزتان را دوباره عدم کنید. این باید هرچقدر که لازم است و آگاه هستید تکرار کنید، یک سه‌چهار سال این کار را بکنید تا شما به‌طور کامل تبدیل بشوید.
9️⃣5️⃣4️⃣ ۱۷ 9️⃣5️⃣4️⃣
شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)
Читать полностью…
شکل ۸ (مثلث ستایش با مرکز عدم)
Читать полностью…
شکل ۶ (مثلث واهمانش)
Читать полностью…
فایل PDF متن کامل ویژه برنامه پیام‌های تلفنی شمارهٔ ۱-۹۴۰
Читать полностью…
برای انتخاب برنامه روی لینک‌های آبی زیر کلیک کنید. 👇👇👇
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۴۰
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۹
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۸
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۷
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۶
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۵
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۴
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۳
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۲
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۱
🔸برنامه‌های شماره ۹۲۱ الی ۹۳۰
🔸برنامه‌های شماره ۹۱۱ الی ۹۲۰
🔸برنامه‌های شماره ۹۰۱ الی ۹۱۰
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
برنامه‌های شماره ۸۰۱ الی ۹۰۰
برنامه‌های شماره ۷۰۲ الی ۸۰۰
برنامه‌های شماره ۶۰۰ الی ۷۰۱
برنامه‌های شماره ۵۰۰ الی ۶۰۰
برنامه‌های شماره ۱۰۰ الی ۵۰۰
🔹🔹🔹
فایل word متن کامل برنامهّ شمارهٔ ۹۴۰
Читать полностью…
می‌گوید این جهان منظم‌‌‌شده به‌وسیلهٔ ما، چیده‌شده، به‌هم می‌ریزد و ما زنده می‌شویم، دیگر این‌ها را رها می‌کنیم، این پارک ذهنی و غیره را، پارک نظم جنگل را می‌گیریم، اگر دو دیدهٔ ما مبدّل بشود، یعنی هشیاری جسمی را رها کنیم و از طریق عدم ببینیم، اما می‌گوید این حقایق برای انسان ناتمام است، برای من‌ذهنی ناتمام است.
توجه می‌کنید هرچیزی که اتفاق می‌افتد این لحظه تمام می‌شود از نظر زندگی، ولی می‌بینید مثلاً ما می‌رنجیم؛ آن جاهایی که ما به موفقیت نمی‌رسیم، بی‌مراد می‌شویم، نمی‌گوییم بی‌مراد شدیم اشکالی ندارد، البته آن‌هایی که فضاگشایی می‌کنند می‌گویند اشکالی ندارد و از آن یاد می‌گیرند، در اطراف بی‌مرادی فضاگشایی می‌کنند و به خدا زنده می‌شوند و گفت که خداوند عمداً ما را بی‌مراد می‌کند:
عاشقان از بی‌مرادی‌های خویش
باخبر گشتند از مولای خویش
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۴۶۶)
اما برای من‌ذهنی اتفاقات و حقایق تمام نمی‌شود، برای این‌که خام هستند. می‌بینید حیوانات مثلاً خشم را می‌ریزند؛ فرض کن به یک آهو، یک یوزپلنگی حمله می‌کند، خب وحشت می‌کند آهو، وقتی فرار می‌کند می‌رود آن‌‌ور خودش را تکان می‌دهد، ترس را می‌ریزد، اضطراب را می‌ریزد، آن حالت از بین می‌رود برایش تمام می‌شود، این‌‌طوری نیست که کینه به دل داشته باشد، برنجد و رنجش را با خودش حمل کند. نه، این کار را نمی‌کند کار برایش تمام می‌شود، اما برای ما تمام نمی‌شود، در ذهنِ ما گیر می‌کند می‌ماند.
پس بنابراین کارها تمام نمی‌شود تا به ثمر برسد و این به‌ثمررسیدگی یک سیستم به‌اصطلاح به ثمر رسیدن در ذهن ایجاد می‌کند، برای همین کارهای ما همه ناتمام است و کارهای ناتمام به‌قول روان‌شناسان مخصوصاً گِشتالت‌‌تراپی (Gestalt therapy)، پِرلز (Perls) که بنیان‌گذارش بود سبب بیماری‌های روانی است.
یعنی در شما تمام چیزهای گشودهشده باید بسته بشود، ولی خیلی‌ها به ثمر نرسیده‌اند، ناراحت هستند که در آینده به ثمر برسند و این گِشتالت‌ها، اسمش گِشتالت (Gestalt) است، یک چیزی باز می‌شود، فوراً باید بسته بشود.
شما با یکی بگومگو کرده‌اید یک گِشتالت باز شد، پس از دو، سه دقیقه آن را ببندید یعنی ببخشید تمام کنید برود، نگذارید باز بماند در درونتان نیرو ایجاد کند، نیروی‌های منفی، چون آن دائماً از شما انرژی خواهد دزدید؛ پس گِشتالت را باید ببندید حالا بگذریم از این.
می‌گوید:
نعمتِ جَنّاتِ خوش، بر دوزخی
شد مُحَرَّم، گرچه حق آمد سخی
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۲۹)
در دهانش تلخ آید شهدِ خُلد
چون نبود از وافیان در عهدِ خُلد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۰)
مر شما را نیز در سوداگری
دست کَی جنبد چو نَبْوَد مشتری؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۱)
مُحَرَّم: حرام شده، تحریم شده
سَخیّ: بخشنده، سخاوتمند
خٌلْد: بقا، جاودانگی، بهشت
وافی: وفا کننده به عهد
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
می‌گوید که نعمت بهشتِ خوش بر دوزخی. نعمت فضای گشودهشده بر اهل من‌ذهنی که دوزخی است و در ذهنِ پُر از درد زندگی می‌کند حرام است، گرچه خداوند سخی است، سخاوتمند است یعنی در ذهن بودن ما هست که شادی را به ما حرام می‌کند نه خداوند.
نعمتِ جَنّاتِ خوش، بر دوزخی
شد مُحَرَّم، گرچه حق آمد سخی
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۲۹)
در دهان من‌ذهنی تلخ آید «شهد خلد»، شهد خلد یعنی عسل جاودانگی. امروز هم راجع‌به عسل جاودانگی بود، گفت اگر «میر» نیستی این برای تو خوب نیست که به نمُردن، به جاودانگی دست پیدا کنی، به شادی بی‌سبب جاودانه، به آرامش بی‌سبب جاودانه، از مرگ نترسی، مرگ برای تو از بین برود!
الآن هم می‌گوید در دهان من‌ذهنی شهد جاودانگیْ تلخ می‌آید، برای این‌که در عهد خُلد، «عهد خُلد» یعنی الآن برای ماست که ما برویم به جاودانگی، ما «وافی» نیستیم یعنی وفا کننده نیستیم، ما به «اَلَست» وفا نمی‌کنیم، من‌ذهنی به اَلَسْت وفا نمی‌کند در «عهد خُلد» یعنی زمان جاودانگی ماست.
انسان موجودی‌ست که پس از مدت کوتاه اقامت در ذهن، باید به جاودانگی خداوند زنده بشود، احتمال دارد همین حرف‌هایی که ما می‌زنیم بچه‌های هفت، هشت‌ساله بشنوند و عمل کنند آن‌ها زنده بشوند، ما هم هِی داریم صحبت می‌کنیم.
گفت راجع‌به رستاخیز بحث نکن، زنده بشو، بچه‌ها از آن‌جا دور نیستند، بنابراین بعید نیست که آن‌ها زنده بشوند ما هم با عقل من‌ذهنی‌مان صحبت می‌کنیم، بحث می‌کنیم، سؤال می‌کنیم، معطّل می‌کنیم و به همان دیر کردن ادامه می‌دهیم!
و دارد می‌گوید که خداوند هم مثل ماست شما هم در بازرگانی، در سُوداگری مشتری نداشته باشی دستت نمی‌جُنبد، یعنی ما مشتری خداوند نیستیم، می‌خواهد یک عسلی را بفروشد، ما حرکت نمی‌کنیم آن هم به شوق نمی‌آید.
9️⃣4️⃣⏺ ۶۳ 9️⃣4️⃣⏺
آدمی دید است، باقی گوشت و پوست
هرچه چشمش دیده است آن چیز اوست
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۱۲)
پس می‌گوید آدمی دید است بقیه‌اش گوشت و پوست و استخوان است. شما الآن چشمتان عدم است خدا را می‌بیند، دراینصورت از جنس خدا هستید پس ارزش دارید.
الآن هرچیزی که در مرکزتان است، شما از جنس او هستید. اگر خدا در مرکزتان است، زندگی در مرکزتان است ارزش دارید. اگر نه، دید جسمی دارید همان گوشت و پوست هستید و این بیت را هم داشتیم:
بر هر چه همی‌لرزی، می‌دان که همان ارزی
زین روی دل عاشق از عرش فزون باشد
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۶۰۹)
پس به هرچه که می‌لرزیم، هرچیزی که ما را می‌ترساند که در مرکز ما اگر اجسام باشند آن‌ها ما را می‌ترسانند، شما اگر برای ده دلار عصبانی می‌شوید، ده دلار می‌ارزید. اگر برای صد دلار عصبانی می‌شوید صد دلار می‌ارزید.
اگر برای پول عصبانی نمی‌شوید پس ارزشتان از پول بالاتر است. اگر هر همانیدگی که در این جهان هست می‌گوییم آن‌ها تغییر می‌کنند و شما نمی‌ترسید و عصبانی نمی‌شوید پس ارزش شما خیلی بالاست، پس مرکز شما عدم است.
پس اگر شما یک‌دفعه مرکزتان از عدم تبدیل به جسم می‌شود و می‌ترسید، خب شما ارزش دارید برای این‌که مرکز عدم برای شما ارزش دارد. مواظب هستید که عدم از مرکزتان نرود.
«بر هر چه همی لرزی، می‌دان که همان ارزی»، پس حالا که ما خدا را گذاشتیم در مرکزمان، مرکز ما یا درون ما بیش‌تر از عرش است.
«زین روی دل عاشق»، چون ما فهمیدیم که جسم‌ها را نگذاریم دیگر از مصرع اول، بنابراین دل ما به‌عنوان عاشق از آسمان بزرگ‌تر است.
زیباییِ پروانه به اندازهٔ شمع‌ست
آخر نه که پروانهٔ این شمعِ منیری؟
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
به ما می‌گوید زیبایی پروانه بستگی دارد که شمعش چجوری است. بعد می‌گوید ما پروانه هستیم. آیا ما پروانهٔ این شمع پُرنور نیستیم که در مرکز ما روشن می‌شود؟ بله، چرا.
سرانجام، آخر ما فهمیدیم ما پروانهٔ پول، پروانهٔ درد، پروانهٔ مستغلات، پروانهٔ جسممان، پروانهٔ مقاممان نیستیم. بالاخره فهمیدیم که پروانهٔ این خورشیدی هستیم که از مرکز ما می‌آید بالا. باید این را ما روشن نگه داریم، بله دیگر این واضح است.
شمس‌الحق تبریز، از آنت نتوان دید
که اصلِ بصر باشی، یا عینِ بصیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
شمس تبریزی همین آفتابی‌ست که از مرکز ما طلوع می‌کند. فضا را باز می‌کنیم. وقتی ما به خداوند زنده می‌شویم آن خورشیدی که یا آن باشنده‌ای که از مرکز ما می‌آید بالا و ما می‌بینیم دیگر در من‌ذهنی نیستیم. آن شمس تبریزی است. شمس تبریزی هم از جنس خدا بود.
پس وقتی این خورشیدِ زندگی از مرکز ما طلوع می‌کند یا ما به بی‌نهایت او زنده می‌شویم، آن باشنده‌ای که ما می‌شویم، آن دیده نمی‌شود به‌وسیلهٔ چشم ما.
می‌گوید ما شمس تبریزی را یا اصلمان را از مرکز ما می‌آید بالا، نمی‌توانیم با این چشم ببینیم. چرا؟ برای این‌که او «اصلِ بصر» است یعنی بینایی به‌وسیلهٔ او صورت می‌گیرد.
9️⃣4️⃣⏺ ۶۱ 9️⃣4️⃣⏺
و این چند بیت را دوباره برایتان می‌خوانم که بسیار مهم است، این چند بیت را شما شاید حفظ باشید.
ما در این دِهلیزِ قاضیِّ قضا
بهرِ دعویِّ الستیم و بَلیٰ
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۴)
که بَلی گفتیم و آن را ز امتحان
فعل و قولِ ما شهود است و بیان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۵)
از چه در دهلیزِ قاضی تن زدیم؟
نه که ما بهرِ گواهی آمدیم؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۶)
تن زدن: ساکت شدن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
پس ما در این راهرو و دالان خداوند، قاضی قضا، وقت صرف می‌کنیم یعنی در ذهن، هزاران سال است اینجا هستیم، اینجا دهلیز قاضی قضا یا خداوند است، برای این هستیم که دوباره «بله» بگوییم، بگوییم ما از جنس تو هستیم و این از جنس تو هستیم را در قول و فعل و «بودن» نشان بدهیم؛ که ما «بلی» گفتیم، تو از ما پرسیدی روز اَلَست که تو از جنس من هستی، ما گفتیم «بله» و یادمان رفته.
الآن دوباره هشیارانه می‌گوییم «بله» ما از جنس تو هستیم، پس فضا را باز می‌کنیم و می‌دانیم که «بودن» ما و قول و فعل ما، نه همین‌طوری در ذهن، «بودن»، فضا را باز می‌کنیم، «بودن»، زنده شدن به زندگی‌ست، «شدن» نیست، «بودن»، شاهد هستیم، ما هم «شاهد» هستیم، هم «ناظر» هستیم، هم حرف زدن ما، هم عمل ما، باید نشان بدهد که واقعاً از جنس اَلَستیم، چون اگر فضا را باز نکنیم خرد زندگی به فکر و عمل ما نریزد، فایده ندارد، ذهناً داریم این کار را می‌کنیم.
می‌گوید چرا ما ساکتیم، چرا بی‌کاریم در این دهلیز خداوند؟ یعنی درست مثل این‌که مثلاً یک اتاقی هست قاضی آن‌جاست، اینجا هم راهرو است، ما هی آن‌جا قدم می‌زنیم تا برویم پیش قاضی. خب هزار سال، دوهزار سال، سه‌هزار سال، چهارهزار ...، بابا کی می‌رویم؟ پس کِی، کِی؟ دارد همین را می‌پرسد. برای چه ساکت هستی می‌گوید، نه که اینجا آمده‌ایم به این جهان، هشیارانه بگوییم «بله» و این «بله» با بله گفتن به اتفاق این لحظه صورت می‌گیرد؟
چند در دهلیزِ قاضی ای گواه
حبس باشی؟ دِه شهادت از پگاه
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۷)
زآن بخواندندت بدینجا، تا که تو
آن گواهی بدْهی و ناری عُتُو
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۸)
از لِجاجِ خویشتن بنشسته‌یی
اندرین تنگی کف و لب بسته‌یی
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۷۹)
دهلیز: راهرو
پگاه: صبح زود، سحر
عُتُو: سرکشی، نافرمانی
لِجاج: لجاجت، یکدندگی، ستیزه
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
دیگر می‌دانید یعنی چه دیگر، یعنی ای شاهد، وقتی گواهی بدهیم می‌شویم حضور ناظر، چقدر در این راهروی قاضی شما می‌خواهی حبس باشی؟ هرچه زودتر شهادت بده، بگو من از جنس تو هستم. همین که بگویی و فضا را باز کنی، می‌شوی ناظر ذهنت.
برای همین آورده‌اند به ذهن که ستیزه نکنی، سرکشی نکنی، لجبازی نکنی و گواهی بدهی یعنی بگویی من از جنس تو هستم با فضاگشایی. از لجبازی خودت، از ستیزهٔ خودت اینجا بنشسته‌ای، تو را خدا نگه نداشته. می‌گوید هرچه زودتر به من اقرار کن بیا داخل، منتها در این جای تنگ، دست و لب تو بسته شده، هیچ کاری از دستَت برنمی‌آید.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۹ 9️⃣4️⃣⏺
تا فضل و مقامات و کراماتِ تو دیدم
بیزارم ازین فضل و مقاماتِ حریری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
مقاماتِ حریری: کتابی از ابومحمد قاسم بن علی حریری درگذشتهٔ ۵۱۵ یا ۵۱۶ هجری.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
حریری همین‌طور که روی صفحه می‌بینید، اسم شخص است. پس مقاماتِ حریری یعنی سلسله‌مراتب احترام و ارزش این‌جهانی که ذهن به آن قائل است. می‌گوید من از این بیزارم که براساس ارزش‌های ذهنی و طبقه‌بندیِ ذهنی انسان ارزش پیدا کند.
در درجه‌بندیِ معنوی ما فقط زنده شدن به خدا داریم. نمی‌توانیم بگوییم که من بیش‌تر از شما به خدا زنده‌ام، بیش‌تر به من احترام بگذارید.
برای همین می‌گوید فضل و مقامات و کرامات خداوند با فضای گشودهشده برای همه می‌آید. وقتی ما از جنس خدا می‌شویم، این دیگر من بهتر از شما هستم، بدتر از شما هستم ندارد.
ولی در فضل و مقامات طبقه‌بندی ذهنی یکی از یکی برتر است. این شخص دو سال در کارِ مثلاً تدریس چیزهای دینی بوده، آن یکی ده سال. پس آن کسی که ده سال است نسبت‌به این مزیت دارد، پس طبقه‌بندی می‌شود و این‌ها. می‌گوید من این چیزها را قبول ندارم.
بیزارم از این فضل و مقامات حریری که مال ذهن است، مال این جهان است، تا دانش تو را دیدم، فضل می‌تواند دانش باشد و هرچه ما فضا را گشوده‌تر می‌کنیم می‌بینیم که خیر و برکت بیش‌تر می‌آید به زندگی‌مان.
شما مثلاً حافظ و مولانا را می‌توانید با هم مقایسه کنید؟ ممکن است بکنید، اگر بکنید، من‌ذهنی دارد این کار را می‌کند. جفتشان از جنس زندگی هستند.
پس ما داریم به زندگی می‌گوییم، به خدا می‌گوییم، از وقتی که فضاگشایی می‌کنم و دانش و بخشش تو را می‌بینم و می‌بینم چقدر من را بالا می‌بری و واقعاً بخشش‌های بدون عوض تو را می‌بینم، من دیگر از درجه‌بندی‌های این‌جهانی که ذهن انجام می‌دهد، من‌ذهنی انجام می‌دهد بیزارم. ببینید شما هم می‌توانید این کار را بکنید.
خیلی موقع‌ها ما گیر می‌کنیم در این‌که ما در کجا هستیم. من مولانا درس می‌دهم، آن هم مولانا درس می‌دهد، مثل این‌که او مهم‌تر از من است، مردم او را بیش‌تر قبول دارند. این غلط است این، این چه کاری است؟
چرا او از این‌همه توجه و تأیید برخوردار است، من نیستم؟ فضل و مقامات حریری است. اگر شما به زندگی زنده می‌شوید، خشنود هستید، راضی هستید، شاکر هستید، تمام شد رفت. نیایید دیگر ذهن به درجه‌بندی و احترام این‌جهانی. درست است؟
9️⃣4️⃣⏺ ۵۷ 9️⃣4️⃣⏺
زآنکه در اِلّاست او از لا گذشت
هر که در الّاست او فانی نگشت
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۰۵۴)
هر که او بر در، من و ما می‌زند
رَدِّ باب است او و بر لا می‌تند
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۰۵۵)
هرکسی «در اِلّاست»، یعنی در فضای ذهن هرچه را که تجسم می‌کند می‌گوید من تو نیستم، من تو را شناسایی کردم، پس می‌اندازد.
دردهای من همه را شناسایی کردم، من تو نیستم. همانیدگی‌ها من شما نیستم. گفت با هیچ‌چیز همانیده نشو، در خاک میامیز، در سرکه هم میامیز. پس در ذهن ما هیچ‌چیز نماند. پس رفتیم به فضای «اِلّا».
فضای اِلّا جایی است که فقط خدا هست. دارد کلمۀ «لااله‌الاالله» را می‌گوید. پس «لا» جارو هست، پس زدن هست، که من این‌ها نیستم.
بعد وارد «اِلّا» شدیم؛ حالا، «هر که در الّاست» یعنی از جنس خداست، او دیگر از بین نمی‌رود.
اما ما در درِ خدا هِی می‌گوییم من، ما، من، ما، من، ما. تا کِی می‌خواهیم من، ما؟! این رفوزه است، برگردانده می‌شود، وارد فضای یکتایی نمی‌تواند بشود. مسلمان نمی‌شود، یعنی در «لا» می‌ماند.
به‌جای این‌که خدایان آفل را انکار کند، خدا را انکار می‌کنیم ما؛ هر موقع به‌صورت من یا ما بلند می‌شویم ما. وقتی جمع خشمگین می‌شود، جمع دارد می‌گوید لا، من و ما می‌گوید.
«لا» در اینجا یعنی ما خدا را قبول نداریم، وگرنه همه‌مان به او زنده می‌شدیم. اگر به او زنده می‌شدیم دیگر خشمگین نبودیم.
پس «رَدِّ باب» خدا هستیم و بر «لا» می‌زنیم. این «لا» یعنی داریم انکار می‌کنیم الست را، خدا را انکار می‌کنیم.
هر چه گویی ای دَمِ هستی از آن
پردۀ دیگر بر او بستی، بدان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوّم، بیت ۴۷۲۶)
آفتِ ادراک آن، قال است و حال
خون به خون شستن، مُحال است و مُحال
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوّم، بیت ۴۷۲۷)
این هم می‌دانیم، هرچه که من‌ذهنی ما می‌گوید، که می‌خواهد به خدا زنده بشود، بحث در مورد خدا می‌کند، پردۀ دیگر بر آن می‌بندد. برای همین می‌گویم بهترین کار خاموشی است.
مخصوصاً سؤال کردن ذهن را تحریک می‌کند. سؤال کردن سبب می‌شود شما در ذهن بمانید، بیش‌تر بمانید. جواب سؤال به شما کمک نمی‌کند در این مورد. ما فیزیک، شیمی نمی‌خوانیم که شما سؤال کنید.
شما می‌خواهید جنسیت خداوند را در خودتان زنده کنید، باید فضا باز کنید تا قضا و کن‌فکان و دمِ او شما را زنده کند. این‌که دیگر سؤال ندارد که.
حالا، همین را می‌گوید. شما به‌عنوان من‌ذهنی هرچه بگویید، پردۀ دیگر بر او می‌بندید. یعنی دارید پرده‌سازی می‌کنید که نبینید.
«آفتِ ادراک» خدا، شناسایی خدا، همین حرف زدن است، حرف زدن و رسیدن به حالِ ذهنی است، و ما می‌دانیم که خون را به خون نمی‌شود شست.
یعنی من‌ذهنی و دردهای آن را با صحبت‌های من‌ذهنی که هرلحظه برحسبِ ذهن و هستیِ ذهنی و اثبات من‌ذهنی کار می‌کند نمی‌شود شست.
خلاصه ما به‌وسیلۀ من‌ذهنی از دست من‌ذهنی یا این سیستم درد نمی‌توانیم خلاص بشویم.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۵ 9️⃣4️⃣⏺
این عالمِ مرگست و درین عالمِ فانی
گر زانکه نه میری، نه بس است این که نمیری؟
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
پس ما می‌فهمیم که ذهن که هشیاری جسمی دارد فقط چیزها را می‌بیند. ما چون در ذهن هستیم و چیزهای میرنده و آفل را می‌بینیم در عالم مرگ هستیم. مگر شما فضا را باز کردید و هیچ همانیدگی در مرکزتان نمانده، پس بنابراین از عالم مرگ خارج شدید.
یعنی در عالم مرگ از طریق همانیدگی‌ها ما فقط مرگ می‌بینیم. چرا؟ مرکز ما هم دائماً سقوط می‌کند، فرو می‌ریزد، برای همین می‌ترسیم. اگر شما می‌ترسید حتماً من‌ذهنی دارید.
کسی که نمی‌ترسد معنی‌اش این نیست که کارهای احمقانه می‌کند. مثلاً می‌آید سرِ سه‌راهی اتومبیل را یواش نمی‌کند سریع می‌رود می‌زند دیوار، چون نمی‌ترسد دیگر! نه این احمقی است. نمی‌ترسی معنیِ دیگری دارد. یعنی مرکزت همانیده نیست. ترس مردن نداری، از این‌که همانیدگی‌هایت کم می‌شود زیاد می‌شود، برای تو فرق نمی‌کند.
هرکه را فتح و ظَفَر پیغام داد
پیشِ او یک شد مُراد و بی‌مُراد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۴٠۵٩)
ظَفَر: پیروزی، کامروایی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
هرکسی که پیغام خداوند را بگیرد که تو فاتح هستی و پیروز هستی، یعنی فضا دارد باز می‌شود، بی‌مراد بشود بامراد بشود برایش فرقی نمی‌کند، نمی‌ترسد. ما از بی‌مرادی می‌ترسیم.
و می‌گوید این عالمی که ذهن نشان می‌دهد عالم مرگ است و در این عالم فانی که همه مرگ می‌بینند اگر تو امیر نیستی، «گر زانکه نه میری»، یعنی امیر نیستی، این برای تو بس نیست که هیچ‌وقت نمیری؟ جاودانه بشوی؟ البته که بس است برای ما.
تلویحاً دارد می‌گوید که در تو یک عنصر نامیرا هست، برای این‌که «سلطانبچهای»، حیف است تو بترسی، حیف است تو در عالم مرگ بمانی، عالم ترس بمانی، بجَه از ذهن بیرون به عالم بی‌ترسی و نامیرایی. اگر فضا را باز کنیم به او زنده بشویم ما می‌شویم نامیرا، از قبل هم نامیرا می‌شویم.
می‌گوید اول اوست، آخر هم اوست و این وسط بافت ذهنی چیست؟ یک مرحله‌ای که اصلاً ارزش بحث هم ندارد، یعنی بپر بیرون، فقط عالم مرگ و فانی را نشان می‌دهد این، هشیاری جسمی را نشان می‌دهد.
و درواقع برای این‌که برای شما ثابت بشود ما نامیرا هستیم و نامیرایی خودتان را به‌دست بیاورید، شما می‌دانید هرچیز میرا، هرچیزی که ذهن نشان می‌دهد میراست و ما این را شناسایی می‌کنیم. اگر ما نامیرا نبودیم چجوری می‌فهمیدیم که چیزها میرا هستند؟
پس نامیرایی در ما هست درست مثل این سکوت‌شنو، شما حرف‌های من را می‌شنوید، فاصلهٔ بین جملات هم می‌شنوید که سکوت است. سکوت را چجوری می‌شنوید؟ سکوت را که این گوش نمی‌شنود. سکوت را در شما یک عنصری وجود دارد که اصل شماست، بگویید خداست، همان خداییت شماست، او می‌شنود، چون او سکوت‌شنو است.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۳ 9️⃣4️⃣⏺
بعد می‌گوید تو می‌فهمی اصلاً من چه می‌گویم؟
گر صورتِ گرمابه نه‌ای، روح طلب کن
تا عاشقِ نقشی ز کجا روح پذیری؟
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
این فضای یکتایی را، فضای گشودهشده را، این اقیانوس خدا را، که بی‌نهایت فضاداری است، یا فضا است، به گرمابه تشبیه می‌کند و داخل این صورت‌های گرمابه‌ای است. صورتِ گرمابه، تمثیلاً عکس‌هایی بود که در رختکن حمام‌ها می‌کشیدند، مثل رستم و سهراب و این‌جور چیزها. می‌گوید ما الآن در گرمابه هستیم اگر فضا را باز کنی، میتوانی خودت را شست‌وشو بدهی. ولی انسان‌ها می‌روند در گرمابه خودشان را شست‌وشو می‌دهند، آن صورت‌ها که نمی‌دهند.
پس اگر صورت نیستی، یعنی من‌ذهنی نیستی، پندار کمال نیستی، روح بخواه. جان بخواه. زنده بشو به زندگی، یعنی به اَلَست زنده بشو. اما تو عاشق نقش هستی. لحظه‌به‌لحظه می‌خواهی این نقش را بالا بیاوری. «تا عاشقِ نقشی ز کجا روح پذیری؟»، یعنی همه‌اش تو به این همانیدگی‌ها [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)]، فکر می‌کنی و نقش من‌ذهنی را بالا می‌آوری، که پندار کمالی است با صَد مَن ناموس. تو عاشق این هستی و هرلحظه این را درست می‌کنی، یعنی صورت گرمابه را درست می‌کنی. تو که صورت انسان درست نمی‌کنی. اگر صورت انسان می‌خواستی درست کنی [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)]، باید فضا را باز می‌کردی با مرکز عدم، آن موقع روح می‌داشتی، منظورش این است که در من‌ذهنی ما یک بافت بی‌جان هستیم، صورت گرمابه هستیم.
برای همین است که در ذهنمان مُردیم و یک من‌ذهنی احتمالاً این چیزها را نمی‌فهمد که اگر ما مرکزمان را عدم کنیم، فضا را باز بکنیم، از ترس مرگ رها می‌شویم، چرا؟ عیناً به خدا زنده می‌شویم.
پس معلوم می‌شود که تا ما اقرار اَلَست نکنیم و به او زنده نشویم، ترس از مرگ باقی خواهد ماند و اصلاً همین ترس از مرگ، همین یک ترس می‌تواند ما را به‌صورت نقش نگه دارد. کسانی که می‌ترسند نمی‌توانند به زندگی زنده بشوند. شما اگر می‌ترسید، برای ترستان باید چاره بکنید. ترس، یک انقباض است. یعنی فضاگشایی نمی‌کنید. برای این کار باید به چشمان ترس نگاه کنید و در شعر هست می‌گوید شیر خدا بشوید، تو شیر خدا هستی در قالب و هیبت آدم، می‌رسیم الآن و خودش می‌گوید:
در خاک میامیز، که تو گوهرِ پاکی
در سرکه میامیز، که تو شِکّر و شیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
«در خاک میامیز»، یعنی با چیزها همانیده نشو. چیزهایی را که در بیرون برایت مهم هستند به‌صورت فکر تجسم نکن و نیاور مرکزت و مرکزت نگذار و از طریق آن‌ها نبین. در خاک میامیز، یعنی این.
خاک یعنی چیزهای جسمی که ذهن می‌تواند ببیند و شما می‌توانید بیاورید به مرکزتان، چرا؟ برای این‌که از جنس اَلَست هستی، از جنس خدا هستی، هشیاری خالص هستی تو. می‌دانیم ما هشیاری خالص هستیم و شایسته نیست ما با خاک، یعنی فرم‌های ذهنی همانیده بشویم؟
«در سرکه میامیز»، یعنی با درد هم‌هویت نشو. برای این‌که تو از جنس شادیِ خداوند هستی.
«در سرکه میامیز، که تو شِکّر و شیری»، خُب شما می‌توانید به این دستور عمل کنید؟ بگویید من با چیزهایی که ذهنم نشان می‌دهد، همانیده نخواهم شد. با دردها هم همانیده نخواهم شد و دردها را شناسایی کرده و به‌محض شناسایی خواهم انداخت و با چیزِ جدید که ذهنم نشان می‌دهد [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)]، همانیده نخواهم شد. درست است؟
به‌ترتیب می‌بینید دارد چاره به ما می‌دهد، اگر بیت‌ها را پشت‌سرهم بخوانید.
«در خاک میامیز»، یعنی مرکزت را عدم کن، فضاگشایی کن [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)]، در اطرافِ هرچیزی که ذهنت نشان می‌دهد. در درد هم میامیز. درحالی‌که هم با خاک می‌آمیزیم ما، هم با درد و این عادت سیستم زحیری ما است. پس داریم شناسایی می‌کنیم چه کاری غلط است تا نکنیم.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۱ 9️⃣4️⃣⏺
برنامه شماره ۹۴۰ گنج حضور
فایل صوتی - بخش چهارم
اما پس از تشکیل من‌ذهنی و این‌که من‌ذهنی، ما را وادار می‌کند باور کنیم که ما او هستیم و سَبْکِ زندگی‌اش را به ما تحمیل می‌کند و دیدش را به ما تحمیل می‌کند، پندار کمال می‌سازد، ناموس درست می‌کند، درد درست می‌کند و دیدیم که افسانهٔ من‌ذهنی درست می‌کند، آیا ما محکوم هستیم که در این افسانهٔ من‌ذهنی که مثل جهنم می‌ماند [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)] زندگی کنیم؟ نه.
مولانا می‌گوید به نیروی زندگی، تو میتوانی این را بشکنی. [شکل ۶ (مثلث واهمانش)] وقتی در این لحظه ما متوجه اشتباهمان بشویم، اشتباه هم همان چیزهایی است که مولانا توضیح داد.
جانِ جانهایی تو، جان را برشکن
کس تویی، دیگر کسان را برشکن
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۰۱۱)
وقتی متوجه می‌شویم که این «جان» دروغین است، من‌ذهنی دروغین است و ما می‌توانیم در این لحظه من‌ذهنی را رها کنیم و انکارش کنیم و از جنس «جانِ جان‌ها» بشویم و از اول هم از جنس جانِ جان‌ها بودیم و متوجه بشویم «کس» فقط یک باشنده است آن هم خود زندگی‌ست و «کسان» دیگر که ذهن نشان می‌دهد این‌ها کس نیستند، تا حالا ما فکر می‌کردیم کَسِمان هستند، انتظار خوشبختی و زندگی از آن‌ها داشتیم، وقتی متوجه این اشتباه شدیم، وقتی تصمیم گرفتیم خودمان را تبدیل کنیم، آن موقع «گوهرِ باقی، درآ در دیده‌ها».
«گوهرِ باقی» در این شکل [شکل ۶ (مثلث واهمانش)] می‌بینید در دیده‌ها آمده، شده مرکز ما. و ما وقتی متوجه اشتباهمان شدیم، به‌جای این‌که این را ملامت کنیم و به گردن یکی دیگر بیندازیم و بگوییم که ما را این‌ها به اینجا رسانده‌اند یا نمی‌توانیم تغییر کنیم، ما می‌توانیم عرض کردم آن اتفاق این لحظه را جدی نگیریم و اطرافش فضا باز کنیم؛ این فضای گشودهشده همین «گوهرِ باقی» است.
وقتی گوهرِ باقی می‌آید و ما عذرخواهی می‌کنیم، این معادل عذرخواهی هم هست. عذرخواهی از خدا یا زندگی یعنی فضاگشایی و آوردن او به مرکزمان، یعنی درست مثل این‌که ما می‌گوییم خدایا من اشتباه کردم تا حالا من‌ذهنی را گذاشتم مرکزم، اجسام را گذاشتم مرکزم، از طریق جسم‌ها دیدم، الآن دیگر بعد از این نمی‌کنم.
بعد از این هر لحظه فضاگشایی خواهم کرد و از طریق تو خواهم دید؛ اگر این کار را بکنم، واقعاً انجام بدهم و من‌ذهنی دیدش را، رفتارش را، فکرش را به من تحمیل نکند، متوجه می‌شوم که دوتا خاصیت صبر و شکر بهوجود آمد و همین‌طور درعین‌حال من یک حالت پرهیزگاری به خودم گرفته‌ام، یعنی من میل ندارم دیگر چیزها را بیاورم به مرکزم.
اگر کسی مرکز عدم را تجربه کند، چیزها را دیگر به مرکزش نمی‌آورد، این اسمش «پرهیز» هست، چیزها را نمی‌آورد دردها را هم نمی‌آورد. و متوجه می‌شویم که با عذرخواهی و فضاگشایی آمده‌ایم به این لحظهٔ ابدی و ذهن ما خاموش شد، مرکز ما عدم شد.
و [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] می‌بینیم که ما دیگر مقاومت نمی‌کنیم بلکه اتفاق این لحظه را با فضاگشایی قبول می‌کنیم.
«فضاگشایی» در اطراف اتفاق این لحظه معنی‌اش این است که شما به ذهنمان یا به من‌ذهنی می‌گویید: «اتفاقی که تو نشان می‌دهی و فکر می‌کنی خیلی مهم است اصلاً مهم نیست، بلکه این فضای گشودهشده مهم است». پس این لحظه را با پذیرش می‌پذیریم، اتفاق این لحظه را با پذیرش می‌پذیریم. پذیرش یعنی همین فضاگشایی.
بعد از یک مدتی می‌بینیم که شادی بی‌سبب جوشید از اعماق وجود ما آمد بالا، پس از یک مدتی می‌بینیم ما ذوق آفرینندگی داریم، یعنی فکرهایمان را نوبه‌نو در این لحظه می‌آفرینیم، که در این غزل هم می‌گوید که
9️⃣5️⃣4️⃣ ۱۶ 9️⃣5️⃣4️⃣
شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)
Читать полностью…
شکل ۷ (مثلث ستایش با مرکز همانیدگی‌ها)
Читать полностью…
برای انتخاب برنامه روی لینک‌های آبی زیر کلیک کنید. 👇👇👇
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۴۰
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۹
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۸
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۷
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۶
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۵
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۴
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۳
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۲
🔹برنامهٔ شمارهٔ ۹۳۱
فایل word متن کامل ویژه برنامه پیام‌های تلفنی شمارهٔ ۱-۹۴۰
Читать полностью…
فایل PDF متن کامل برنامهّ شمارهٔ ۹۴۰
Читать полностью…
مر شما را نیز در سوداگری
دست کَی جنبد چو نَبْوَد مشتری؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۱)
ما اگر دستمان می‌جنبید به‌عنوان مشتری خدا، «وافی» بودیم وافی یعنی وفا کننده.
و الآن به ما می‌گوید فقط تماشا نکن، بخر! شیر باش، دلیر باش، در نقش بنی‌آدم تو یک شیر هستی، حضور را بخر، من‌ذهنی را بینداز دور، حضور را بخر، نترس.
کی نَظاره اهلِ بِخْریدن بُوَد؟
آن نَظاره گولِ گردیدن بُوَد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۲)
پُرس پُرسان، کین به چند و آن به چند؟
از پِی تعبیرِ وقت و ریشخند
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۳)
از ملولی کاله می‌خواهد ز تو
نیست آن کس مشتری و کاله‌جو
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۴)
تعبیرِ وقت: گذراندنِ وقت
کاله: کالا، متاع
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
می‌گوید کسی که می‌رود به این مغازه، به آن مغازه، آقا این پیراهن چند است؟ این‌قدر است. خیلی خب بگذار سر جایش. بعد می‌رود مغازهٔ بعد آقا، خانم این پیراهن چند است؟ این‌قدر. خب ممنونم خداحافظ.
این «نظاره» تماشاچی است نمی‌خواهد بخرد شما چه، شما تماشاچی هستید؟ یا فهمیده‌اید باید فضا را باز کنید مرکز را عدم کنید و این حضور را بخرید، زنده بشوید به خدا؟
می‌گوید آن نظاره فقط گولِ گردیدن است، عقلش فقط به‌وسیلهٔ گردیدن دزدیده شده، می‌خواهد فقط بگردد، یعنی من‌ذهنی دارد، می‌خواهد وقت تلف کند. هی می‌پرسد پرس‌پرسان از این مغازه به آن مغازه، این چند است، آن چند است؟ برای وقت‌گذرانی است، «تعبیر وقت» یعنی وقت‌گذرانی، برای مسخره کردن است؛ نپسندیدم!
نَه پول دارد بخرد، نَه می‌خواهد بخرد. شما چه؟ داشتیم می‌گفتیم شما مولانا گوش می‌دهید آیا از این Comfot zone، از این «ناحیهٔ سلامتی» که دارید حرکت می‌کنید، می‌خواهید تغییر کنید، یا گوش می‌دهید و تمام می‌شود می‌رود؟
می‌گوید از این‌که حوصله‌اش سررفته از تو کالا می‌خواهد. شما هم حوصله‌تان سررفته، به مولانا گوش می‌دهید. «از ملولی کاله می‌خواهد ز تو»، مثل آن خریدار، حوصله‌اش سررفته می‌گوید برویم قیمت کنیم این لباس‌ها را ببینیم چند هستند؟ وقت ما می‌گذرد، «نیست آن کس مشتریّ و کاله‌جو»، مشتری نیست. چون مشتری نیستیم ما، دست خداوند هم نمی‌جنبد.
کالَه را صدبار دید و باز داد
جامه کَی پیمود او؟ پیمود باد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۵)
کو قُدوم و کَرّ و فَرِّ مشتری
کو مِزاحِ گَنگلیِّ سَرسَری
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۳۶)
جامه پیمودن: در اینجا یعنی خریدنِ لباس
باد پیمودن: تعبیری است از بیهوده‌کاری
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
ما بارها فضا را باز کردیم، شاید ساکت بودیم خداوند خودش را به ما نشان داده، دنباله‌اش را نگرفتیم. «کاله را صدبار دید و باز داد»، آن کسی که رفته پیراهن بخرد، صدجور پیراهن دیده، نخریده. او جامه را نخرید بلکه «باد» خرید یعنی هیچ‌چیز نخرید.
الآن به ما می‌گوید قدم‌های خوش، پربرکت و جلال و شکوه مشتری کجا، آن مشتری که وارد مغازه می‌شود می‌گوید آن پیرهن را لطف کن ببینم، چند است؟ این‌قدر. بفرما پولش، خداحافظ.
این کجا؟! آن کسی که می‌آید قیمت می‌کند این را، آن را، آن را، خیلی ممنون خداحافظ شما، این کجا؟!
«کو مِزاحِ گَنگلیِّ سَرسَری؟» یعنی کو مسخره کردن آدمِ مسخره‌ای که با من‌ذهنی‌اش سَرسَری فقط برای مزاحمت و وقت‌گذرانی است؟
9️⃣4️⃣⏺ ۶۴ 9️⃣4️⃣⏺
🔹🔹🔹 پایان بخش چهارم 🔹🔹🔹
بینایی یعنی دیدن به‌وسیلهٔ این پیه و چشم ما صورت نمی‌گیرد بلکه این همین خود زندگی‌ست که به‌وسیلهٔ آن می‌توانیم ببینیم.
یا عین بیننده هستیم. پس خداوند هم بیننده است هم سببِ دیدن می‌شود. توانایی دیدن است. هم بیننده است، هم توانایی دیدن. پس به‌وسیلهٔ چشم حسّی ما دیده نمی‌شود.
حالا این چشم حسّی ما، من‌ذهنی می‌گوید من می‌خواهم ببینم [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)]. شما به‌عنوان «فضای گشودهشده» [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] متوجه می‌شوید که هشیاری که فرم ندارد، جسم نیست، به‌وسیلهٔ چیزی‌که جسم را فقط می‌تواند ببیند، هشیاری جسمی دارد دیده نمی‌شود.
پس شما در این مانع گیر نمی‌کنید که من می‌خواهم خدا را ببینم یا نمی‌گویید که شما بیایید خدا را به من نشان بدهید من ببینم تا ایمان بیاورم تا این من‌ذهنی را رها کنم. هم‌چون چیزی نمی‌شود [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)].
به‌تدریج که این من‌ذهنی و دیدن برحسبِ ذهن از بین می‌رود ما به او زنده می‌شویم و وقتی زنده می‌شویم موقع زنده شدن به‌وسیلهٔ چشممان نمی‌توانیم آن را ببینیم. به‌وسیلهٔ ذهنمان نمی‌توانیم ببینیم. به‌وسیلهٔ این گوشمان نمی‌توانیم بشنویم. توجه می‌کنید.
آن بُعد عدم‌بین، سکوت‌شنو و جنسی است که سبب دیدن می‌شود. می‌گوید سبب دیدن می‌شود و خودِ بیننده است یا خودِ خداست.
پس ما داریم به جنس اصلی‌مان که گفت «سلطانبچهای» داریم زنده می‌شویم. اما اجازه بدهید چند بیت بخوانم برای همین بیت:
هر چند ازین سوی تو را خلق ندانند
آن سوی که سو نیست، چه بی‌مثل و نظیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
این بیت هم مهم است. برای همین این ابیات را بعد از این می‌خوانم که مال دفتر ششم است که شما در ذهن این دید را ممکن است پیدا کنید که مردم باید این «کارِ من را روی خودم» ارزش‌گذاری کنند و تأیید کنند که من دارم به خدا زنده می‌شوم.
مردم که من ذهنی دارند این کار را نمی‌کنند. مسخره هم می‌کنند و مولانا می‌گوید که:
دیده‌یی کو از عدم آمد پدید
ذاتِ هستی را همه معدوم دید
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۲۶)
این جهانِ منتظم محشر شود
گر دو دیده مُبْدَل و انور شود
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۲۷)
زآن نماید این حقایق ناتمام
که برین خامان بود فهمش حرام
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۸۲۸)
پس چشمی که از طریق همانیدگی‌ها بهوجود می‌آید، هشیاری جسمی دارد، ذات هستی را که بی‌فرمی است، هشیاری خالص است، خداست همه لاشیء می‌بیند، همه معدوم می‌بیند. می‌گوید نیست. درست است؟
در اینجا عدم به‌معنی نیستی است. عدم به‌معنی «دیده‌ای کو از عدم آمد پدید»، بعضی اوقات مولانا عدم را به همین همانیدگی‌ها و دید آن‌ها اطلاق می‌کند.
می‌گوید دید هشیاری جسمی نمی‌تواند ذات هستی واقعی را که ذات خداست ببیند و این جهانی که ذهن منظم کرده، ذهن چون هشیاری جسمی دارد چیزها را پهلوی هم می‌چیند. ما گاهی اوقات می‌گوییم شما با پارک ذهنی‌تان زندگی می‌کنید.
این جهانی که شما چیده‌اید و برای شما یک خلوت توأم با آرامش درست کرده که گفتیم اسمشcomfort zone است، این به‌هم می‌ریزد.
«این جهانِ منتظم محشر شود» یعنی قیامت می‌شود، به‌هم می‌ریزد و شما زنده می‌شوید. الآن داشتیم می‌گفتیم.
گفت که شمس تبریزی یا خداوند از درون شما بالا می‌آید شما این من‌ذهنی را، پوسته را رها می‌کنید به او زنده می‌شوید و این هم خداست و هم «شما» از درون شما می‌آید بالا.
شما به‌صورت آینه، هشیاری ناظر هم ذهنتان را می‌بینید و هم آینه را می‌بینید و این هم آینه است، هم ترازو هست و ما آمدیم برای این‌کار.
9️⃣4️⃣⏺ ۶۲ 9️⃣4️⃣⏺
تا بِنَدْهی آن گواهی ای شهید
تو از این دهلیز کی خواهی رهید؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۰)
یک زمان کار است بگزار و بتاز
کارِ کوته را مکن بر خود دراز
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۱)
خواه در صد سال، خواهی یک زمان
این امانت واگُزار و وارهان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۲)
گزاردن: انجام دادن، ادا کردن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
این‌قدر این‌ها را من برای شما خوانده‌ام که دیگر همه حفظ هستید ولی چون می‌خواهیم طرح ما کامل بشود این را هم اینجا گذاشته‌ایم.
می‌گوید ای شاهد، ای ناظر، ای انسان تا گواهی ندهی، از این دهلیز، از این دالان، از این ذهن رها نخواهی شد، یک لحظه کار است، این را بگو. پس این لحظه مرکز را عدم کن، فضا را باز کن، دیگر این کار را ترک نکن.
و همان‌طور که در غزل دیدیم این یک دلیری می‌خواهد. شیروار باید این کار را بکنی، نباید بترسی، نباید بگویی که من در "Comfort Zone" یا در گوشهٔ سلامت هستم به‌قول حافظ، من دیگر پارکی درست کرده‌ام، اینجا دارم زندگی می‌کنم، حالا مولانا را هم گوش می‌کنم، به موقعش عوض می‌شوم؛ نگو نمی‌توانم چون این عجز است یا ناتوانی یادگرفته را ما داریم، یاد گرفته‌ایم، جامعه به ما یاد داده، ناتوان باشیم یا به ما یاد داده، تو میتوانی با هزینهٔ کم‌تر این را به‌دست بیاوری، هم‌چون چیزی نیست باید زحمت را بکشیم.
پس بنابراین می‌گوید خواه بخواهی صد سال طول بکشد، خواه یک لحظه، این کار را باید بکنی یعنی باید بگویی من از جنس خدا هستم و هشیارانه به او زنده بشوی وگرنه از این غم و غصه رها نخواهی شد.
«أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا...»
«آيا من پروردگار شما نيستم؟ گفتند: آرى، گواهى دادیم...»
🌴(قرآن کریم، سورهٔ اعراف ۷، آیهٔ ۱۷۲)
این هم آیه‌اش است. این را باید شما یاد بگیرید. این آیهٔ «اَلَست» است. پس خداوند از هر کدام از ما پرسیده به‌صورت هشیاری، من خدای شما نیستم؟ آیا شما از جنس من نیستید؟ ما با هم هم‌جنس نیستیم؟ هرچه من می‌دانم تو نمی‌دانی؟ این‌ها را ما اقرار کردیم گفتیم «بله»، همه را شهادت دادیم ولی الآن یادمان رفته‌است.
چند بیت بالا می‌گوید که چطور الآن شهادت نمی‌دهی؟ این حرف را نمی‌زنی تو؟ در ذهن یادت رفته. به یادت بیاور و انکار کن. درست است که از طریق همانیدگی‌ها می‌بینی تو، آن «دید» غلط است، حالا بدان که آن «دید» غلط است. لجبازی نکن، مقاومت نکن. با ذهن این کار را نکن. با «بودن» و «قول و فعل» این کار را بکن.
اندازهٔ معشوق بُوَد عزّتِ عاشق
ای عاشقِ بیچاره ببین تا ز چه تیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
می‌گوید اندازهٔ معشوق است بزرگی عاشق یعنی شما می‌خواهید به‌عنوان عاشقِ خدا بزرگی‌تان را اندازه بگیرید، ببینید که خدای شما چجور خدایی است. یک جسم است؟ یا از طریق فضاگشایی او را می‌شناسید؟
پس تشبیه‌اش این است، می‌گوید که بزرگی عاشق به‌اندازهٔ بزرگی معشوقش است. اگر معشوق شما پول است دراینصورت بزرگی‌تان هم اندازهٔ پول است. هی کم و زیاد می‌شود.
اگر معشوق شما خداست چون خدا بی‌نهایت است، شما هم بی‌نهایت ارزش دارید. بنابراین می‌گوید: «ای عاشق بیچاره ببین از چه تیره‌ای هستی. از چه نژادی هستی؟ از چه جنسی هستی؟»
شما از چه جنسی هستید الآن؟ مرکزتان عدم است؟ فضای درونتان گشوده است؟ یا ببینید که مرکزتان پُر از همانیدگی‌ست.
اگر پر از نقطه‌چین است [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)] ارزش شما، عزت شما به‌اندازهٔ معشوقتان است، به‌اندازهٔ من‌ذهنی‌تان است. به‌اندازهٔ همانیدگی‌هایتان است. یعنی ارزشی ندارید. برای این‌که از مرگ می‌ترسید. «میرِ اجل» نیستید. اسیر اجلید، اسیر ترسید، اسیر دردید. پس ارزشی ندارید. برای همین می‌گوید «ای عاشق بیچاره. ببین از چه جنسی هستی؟»
خب شما مرکز را عدم کنید [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)]، فضا را باز کنید، بگویید معشوق من خداست. من هم مثل او بزرگم. منقبض می‌شوید، فضا را می‌بندید، من‌ذهنی دارید بی‌ارزش می‌شوید [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)] و این بیت را هم داشتیم:
9️⃣4️⃣⏺ ۶۰ 9️⃣4️⃣⏺
بیگاه شد این عمر، ولیکن چو تو هستی
در نورِ خدایی چه به‌گاهی و چه دیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
دارد همین را می‌گوید، می‌گوید هم درمورد بشر دیر شده‌است، بشر خیلی در من‌ذهنی بوده، بیش از حد به‌اصطلاح سکونت کرده در ذهن، باید متوجه می‌شد. هنوز هم که هنوز است می‌بینیم مولانا آمده، بزرگان ایران آمده‌اند، حتی ما ایرانی‌ها متوجه نشده‌ایم از ذهن بپریم بیرون، از من‌ذهنی دست برداریم، دیر شده، برای بشر دیر شده، برای ما هم دیر شده‌است.
می‌گوید اشکالی ندارد. ما می‌دانیم تو هستی، می‌دانیم خدا هست، می‌توانیم فضا را باز کنیم، همیشه تو هستی. بنابراین ما می‌توانیم در نور خدایی باشیم. در نور خدایی هم «به‌گاهی» و «دیری» نداریم. «به‌گاهی» یعنی به موقع بودن، «دیری» یعنی دیر شدن.
پس بشر گرچه که دیر شده، الآن می‌تواند فضا را باز کند به‌طور جمعی آگاه بشود از این اَلَست. هرکسی به نوبهٔ خودش، به نمایندگی از طرف خودش. زنده بشود به زندگی و بعد هرکسی روی خودش کار کند، بعد به دیگران هم کمک کند. کمکش چیست؟ کمکش این است که آن‌ها را به واکنش درنیاورد. اگر می‌تواند ارتعاش کند به زندگی و زندگی را در درون مردم به آن‌ها نشان بدهد، زیبایی را نشان بدهد بکُند، اگرنه به واکنش واندارد، ساکت بشود.
ما می‌دانیم ما در ضرر زدن هستیم، در زیان‌کاری هستیم. یک سورهٔ عصر هست می‌گوید که انسان در زیان‌کاری است. بعد می‌گوید که انسان باید توصیه کند به خدا و صبر. یعنی ما به‌هم که می‌رسیم باید ارتعاش کنیم به زندگی و زندگی را در هرکسی که به او می‌رسیم زنده کنیم، او متوجه بشود از جنس زندگی است و توصیه کنیم به صبر. اگر این کار را بکنیم ما داریم خدمت می‌کنیم.
اگر در زیان‌کاری هستیم، یعنی یکی را به واکنش وامی‌داریم که از جنس من‌ذهنی بشود، دارد زیان‌کاری می‌کند. ما زیان‌کاریم، مردم را هم به زیان‌کاری تشویق می‌کنیم، این درست نیست.
«بیگاه شد این عمر، ولیکن چو تو هستی»، این طوری هم می‌توانستیم بخوانیم «بیگاه شد این عمر، ولیکن چو تو هستی در نور خدایی»، نگران نباش، چه «بی‌گاهی» و چه «دیری».
این «توِ» مصراع اول را می‌توانیم بگوییم به خدا می‌گوید «بیگاه شد این عمر، ولیکن چو تو هستی»، ما می‌دانیم تو هستی، ما می‌دانیم خدا هست، ما در نور خدایی هستیم؛ پس باکی از «به‌گاهی» و «دیری» نداریم.
و اگر بگوییم «تو» انسان است، پس می‌گوییم «بیگاه» شد، اما چون تو در نور خدایی هستی، «به‌گاهی» و «دیری» برایت فرق نمی‌کند.
[شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)] پس می‌بینید که در من‌ذهنی، انسان چه مرد، چه زن، بسیار طولانی اقامت کرده، متوجه نشده که این دید برحسب همانیدگی‌ها، من‌ذهنی بهوجود می‌آورد، درد بهوجود می‌آورد، سیستم «زحیری» را ادامه می‌دهد.
ما از مولانا و بقیهٔ بزرگان [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] یاد می‌گیریم که در اطراف آن چیزی که ذهن نشان می‌دهد، فضا باز کنیم، من‌ذهنی توهم است، آن چیزی هم که ذهن نشان می‌دهد، زندگی ندارد و هستی همان عدم است، وقتی به خدا زنده می‌شویم هستی‌دار می‌شویم ولی به‌غلط فکر کردیم که به‌صورت خشم، به‌صورت پندار کمال که بلند می‌شویم، دارای هستی می‌شویم، نه آن هستی نیست آن نیستی است درواقع.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۸ 9️⃣4️⃣⏺
در نقشِ بنی‌آدم تو شیرِ خدایی
پیداست درین حمله و چالیش و دلیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
چالیش: زد و خورد، جنگ و جدال
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
این صورت ظاهری ما که دو دست داریم، صورت همۀ ما شبیه هم است تقریباً، نقش آدم یعنی، ما آیا همین نقش هستیم؟ نه. می‌گوید تو شیر خدا هستی. تو درواقع خدای زنده‌شده در فرم هستی و این در کجا پیداست؟ در این‌که حمله می‌کنی و جلوی چالش‌ها درمی‌آیی و شجاعی.
چه کسی شجاع است؟ حمله می‌کند به همانیدگی، وقتی شناسایی می‌کند می‌اندازد. و اگر این چالش یا وضعیتِ مبارزه‌ای شما که فضا را باز می‌کنید، همانیدگی را شناسایی می‌کنید، و رحم به آن نمی‌کنید، می‌اندازید.
این‌که درد شما در شما هست، رنجش شما شناسایی می‌شود و می‌افتد. چه کسی می‌اندازد؟ شما. چرا؟ برای این‌که حمله و چالش و به‌اصطلاح دلیری می‌کنید.
پس آن چیزی که در ظاهر دیده می‌شود، یک نقش، که غذا می‌خورد، تولید مثل می‌کند، می‌خوابد، استراحت می‌کند، ما آن نیستیم. ما شیر خدا هستیم.
شیر دلیر است و وارد مبارزه می‌کند، حمله می‌کند. شما هم می‌توانید؟ می‌توانید همانیدگی خودتان را شناسایی کنید؟ فضا باز کنید؟ زیر بار بروید؟ مسئولیت قبول کنید؟ کار کنید؟ نمی‌افتد دوباره صبر کنید؟
صبر چالش است و تصمیم، که من می‌خواهم حتماً زنده بشوم به زندگی و از این من‌ذهنی بیایم بیرون، دردهایم را بیندازم، به او زنده بشوم، درواقع دارید با فضای گشودهشده و به‌عنوان شیر، شیرِ خدا، حضورِ ناظر تماشا می‌کنید ذهنتان را و فرار نمی‌کنید.
اگر دیدید عیب دارید، اگر دیدید درد دارید، به‌عنوان یک پندار کمال ترسو یا بی‌مسئولیت فرار نمی‌کنید. نمی‌گویید نمی‌توانم تحمل کنم. نمی‌گویید تا حالا فکر می‌کردم من یک آدم معنوی هستم، یک آدم دینی هستم، الآن می‌بینم آدم خرافاتی هستم، پر از درد هستم. وای نمی‌توانم تحمل کنم، فرار کردم، می‌خواهم بروم یک گوشه‌ای پنهان بشوم. نه.
مثل شیر خدا جلوِ من‌ذهنی می‌ایستید. می‌گویید بله من وقتم را به خرافات و کارافزایی و دردسازی، سیستم زحیری صرف کردم. اشتباه کردم. اشتباهم را می‌پذیرم. بعد از این روی خودم کار می‌کنم، دلیرانه. چالش‌ها را می‌پذیرم، حمله می‌کنم.
«درین حمله و چالیش و دلیری» شیر خدا خودش را نشان می‌دهد. اگر حمله نکنید، چالش نداشته باشید، دلیری نکنید، شیر خدا خودش را نشان نمی‌دهد. آن موقع می‌شوید فقط نقش بنی‌آدم.
ولو من‌ذهنی دارید شما، در شما درواقع خود خداوند به‌عنوان شیر پنهان هست و شما نمی‌گذارید کار کند. فضا را باز کنید، بگذارید کار کند. فضا را باز کنید خواهید دید که خداوند کار می‌کند و شما این دفعه می‌شوید حمله‌کننده، چالش‌پذیر و شجاع.
این سه بیت هم زیباست.
وقتِ آن آمد که حیدروار من
مُلک گیرم یا بپردازم بدن
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۳۵۲)
برجهید و بانگ برزد کای کیا
حاضرم، اینک اگر مردی بیا
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۳۵۳)
در زمان بشکست ز آواز، آن طلسم
زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۳۵۴)
حَیْدَر: شیر، لقب حضرت علی(ع)
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
این از مسجد مهمان‌کش است که قبلاً هم خواندیم. الآن زمان آن رسیده برای همۀ ما که مثل حیدر، شیر یا حیدر لقب حضرت علی هم هست، دلیرانه بلند شویم، مثل شیر و فضا را باز کنیم مُلک را بگیریم. شما می‌گویید یا می‌میرم یا زنده می‌شوم به خداوند، اصلاً دیگر نمی‌ترسم.
من‌ذهنی من را می‌ترسانی؟ فرعون من را می‌ترسانی؟ شما به من می‌گویید که من اگر این کار را بکنم، به خدا زنده بشوم، دوستانم را از دست می‌دهم؟ تأیید مردم را از دست می‌دهم؟ توجه مردم را از دست می‌دهم؟ مردم دیگر به من پول نمی‌دهند؟ ندهند. نمی‌ترسم. از هیچ‌چیز نمی‌ترسم.
پس بنابراین بلند می‌شوید، می‌گویید که ای کسی که سروصدا راه انداختی، بیا. بیا بکش، حاضرم. همین‌که شما نترسید، فضا را باز کنید، طلسم می‌شکند.
ما همیشه خودمان خودمان را ترساندیم، چون با چشم من‌ذهنی نگریستیم. اگر یک لحظه فضا را باز کنید به‌صورت فضای بازشده بلند بشوید و به چشمان من‌ذهنی نگاه کنید بگویید من از تهدیدهای تو نمی‌ترسم، طلسم می‌شکند.
برای همین می‌گوید، هشیاری از هرچیزی که در آن گیر افتاده بود ریخت. یعنی هشیاری حضور شما که در همانیدگی‌ها سرمایه‌گذاری شده، پنهان شده، همه می‌ریزد و شما به بی‌نهایت خدا زنده می‌شوید.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۶ 9️⃣4️⃣⏺
پرندگان در آسمان می‌آیند پرندگان را می‌بینید و فضای اطرافش هم می‌بینید، پرندگان را این چشم می‌بیند و فضای اطرافش را این عدم‌بین می‌بیند. عدم‌بین، سکوت‌شنو و فانی‌بین، فانی‌شناس، همین خودِ خداوند است که در ما خودش را نفوذ داده. و ما او را رها کردیم گرفتیم این چیزهای جسمی و هشیاری جسمی را حالا می‌ترسیم. ای وای این را داشتم مُرد، از دستم رفت!
می‌گوید اگر امیر نیستی، اگر شاه نیستی، اگر وزیر نیستی، اگر من‌ذهنی نداری، اگر پندار کمال نداری، اگر مردم به شما ارزش نمی‌گذارند، تأیید نمی‌دهند، توجه نمی‌دهند، خب این اشکالی ندارد. اگر نامیرایی‌ات را درک کنی به آن زنده بشوی بسَت نیست؟ چرا دیگر، برای این‌که ما از مرگ و ترس رهایی پیدا می‌کنیم.
ما از مرگ و ترس رهایی پیدا کنیم، شاد می‌شویم. درواقع به اصلمان برمی‌گردیم. پس بس نیست یعنی تو الآن از جنس خدا بشوی، دیگر از جنس جسم نشوی، از جنس من‌ذهنی نشوی شما راضی نیستید به این؟ حتماً راضی هستید. برای این‌که این خِرَد پس از این شما را اداره می‌کند، خِرَد کل، که دیگر شما نمی‌ترسید.
و این اشعار را قبلاً خوانده‌ایم:
کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ جز وَجهِ او
چون نه‌ای در وَجهِ او، هستی مجو
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۰۵۲)
هر که اندر وَجهِ ما باشد فنا
کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ نَبوَد جَزا
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۰۵۳)
و این آیهٔ قرآن است می‌گوید که همهٔ چیزها ازبین‌رفتنی‌اند غیر از جنس خداوند. اگر اینجا باشد، بله:
«وَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۘ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۚ كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ ۚ لَهُ الْحُكْمُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ »
«با خداى يكتا خداى ديگرى را مخوان. هيچ خدايى جز او نيست. هر چيزى نابود شدنى است مگر ذات او. فرمان، فرمان اوست و همه به او بازگردانيده شويد.»
🌴(قرآن کریم، سورهٔ قصص(۲۸)، آیهٔ ۸۸)
«با خدای یکتا خدای دیگری را مخوان»، که ما خوانده‌ایم، همین من‌ذهنی‌مان را می‌پرستیم. «هیچ خدایی جز او نیست.» ما آفلین را خدای خودمان کردیم. «هرچیزی نابود شدنی است مگر ذات او.»
الآن به ما می‌گوید به ذات او زنده بشو. هرچیزی را که تو گذاشتی مرکزت از جنس او شدی این‌ها مرگ‌پذیرند بنابراین تو هم مرگ‌پذیری و می‌ترسی. «فرمان فرمانِ اوست و همه به او بازگردانیده شوید.» همه برمی‌گردند به‌سوی او. حالا بهترین کار این است که ما الآن که زنده هستیم از ذهن بپریم بیرون و به‌سوی او برویم و بگوییم ما از جنس آفلین نیستیم.
پس همهٔ چیزها به‌جز جنس او ازبین‌رفتنی هستند. و به ما می‌گوید اگر در حالت فضاگشایی و جنس او نیستی، هستی مجو. یعنی نگو وجود دارم، حس وجود نکن. حس وجود موقعی بکن که فضا را باز کنی در وجهِ او باشی.
و بعد می‌گوید هرکسی در وجهِ ما فنا بشود، یعنی هرکسی بیاید به فضای گشودهشده از جنس ما بشود، من‌ذهنی را رها کند، دیگر این آیهٔ «کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ نَبوَد جَزا» دیگر او ازبین‌رفتنی نیست، نمی‌ترسد. این تهدید یا این فرمان شامل او نمی‌شود.
پس در ما دوتا چیز بالا می‌آید یکی من‌ذهنی است که از مرگ می‌ترسد، فانی است. اگر بفهمیم ما من‌ذهنی نیستیم به‌صورت هشیاری ایزدی بیاییم بالا، جنس اصلی، این تا ابد زنده هست. پس ترس از بین می‌رود، مرگ از بین می‌رود.
این‌همه هم سرمایه‌گذاری روی سلاح برای دفاع از خودمان، به‌خاطر ترس‌های توهمی از بین می‌رود. ما به‌عنوان بشر پولمان را برای سلامتی، برای کمک به انسان‌ها خرج می‌کنیم.
راه‌های بهتری داریم تا پول خیلی زیادی بدهیم به یک سلاحی، خیلی گران، بعد از چند سال از مُد بیفتد، بگویند به‌درد نمی‌خورد، بینداز دور.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۴ 9️⃣4️⃣⏺
و این بیت راقبلاً خوانده‌ایم:
این هم از تأثیرِ آن بیماری است
زهرِ او در جمله جُفتان ساری است
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۶۸۳)
جُفتان: جمعِ جُفت به معنیِ زوج، قرین، همنشین
ساری: سرایت‌کننده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
درست است که به ما می‌گوید با خاک میامیز، با درد میامیز، ولی ما می‌دانیم از طریق قرین، نزدیک یک آدمی که بیمار است و پُر از درد است بنشینیم، به ما سرایت می‌کند. از دل به دل راه است.
می‌رود از سینه ها در سینه‌ها
از رهِ پنهان صلاح و کینه‌ها
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۴۲۱)
این را چکار کنیم؟
این هم از تاثیرِ آن بیماری است
زهرِ او در جمله جُفتان ساری است
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۶۸۳)
جُفتان: جمعِ جُفت به معنیِ زوج، قرین، همنشین
ساری: سرایت‌کننده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
یعنی دوتا انسان با هم بشوند، زهر یعنی درد از یکی می‌رود به آن یکی. پس شما باید مواظب باشید، ممکن است شما شخصاً پرهیز کنید ولی از طریق ارتعاش و قرین کسی دردش را بدهد به شما. همین‌که کسی از درد شروع می‌کند صحبت کردن شما پاشوید بروید. مواظب باشید، خودتان را در معرض درد آدم‌های درد‌پخش‌کن قرار ندهید، یا برنامه‌های درد‌پخش‌کن، برنامه‌های تلویزیونی یا سوشال مدیا (social_media)، که می‌دانید این به شما درد می‌دهد.
هر چند ازین سوی تو را خلق ندانند
آن سوی که سو نیست، چه بی‌مثل و نظیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
به یک مانعی اشاره می‌کند، این‌که ابتدا که ما شروع می‌کنیم روی خودمان کار کنیم، الآن شما پیغام را شنیدید می‌دانید که اگر در یک سیستم زحیری هستید، درد ایجاد می‌کنید، درد انباشته می‌کنید، درد پخش می‌کنید و این خاصیت بیماری هم ساری است، یعنی سرایت‌کننده هست، این آدم‌ها که من‌ذهنی دارند کسی را که می‌خواهد روی خودش کار کند و شما فهمیدید که باید روی خودتان کار کنید، شناسایی نمی‌کنند، قدر نمی‌دانند، ارزش نمی‌گذارند.
پس شما نگویید که خب اگر مولانا خوب بود همهٔ مردم می‌آمدند گوش می‌کردند. نه. «ازین سوی» یعنی از سوی دنیا، من‌های ذهنی، تو را که روی خودت داری کار می‌کنی مردم ارزش‌گذاری نمی‌کنند، نمی‌گویند تو آدم باارزشی هستی، کار باارزشی می‌کنی. چون من‌های ذهنی که از جنس درد هستند بی‌دردی را نمی‌شناسند، به درد احترام می‌گذارند.
کسی که درد زیادی پخش می‌کند از نظر آن‌ها خیلی بااحترام است. بعضی موقع‌ها هم می‌گوییم قدرتمندند. برای من‌ذهنیِ پردرد آدم‌های خشمگین باارزشند چون قدرتمندند. درحالی‌که آدم‌های خشمگین ترسو هستند، بی‌ارزشند، از نظر زندگی.
«آن سوی که سو نیست» یعنی طرف خدا، «چه بی‌مثل و نظیری»، پس روی خودت کار کن. اگر شما با مولانا روی خودتان کار می‌کنید و آدم‌های اطرافتان می‌گویند این چه کاری است دیگر، سبک است این، مگر دیوانه‌ای؟ مگر اشکال داری؟ تو که اشکال نداری، مسئله داری؟ شما گوش ندهید.
«هر چند ازین سوی تو را خلق ندانند»، «ازین سوی»، یعنی از سوی جهان، از سوی من‌های ذهنی کسی به شما نخواهد گفت آفرین چه کار خوبی می‌کنی، مسخره هم می‌کنند. امروز بود در آیهٔ قرآن گفت مواظب باشید از مسخره‌کنندگان نباشید. از سوی خدا، از سوی زندگی تو مثل و نظیر نداری، یعنی این‌قدر باارزش هستی. درست است؟
پس شما اگر آمدید روی خودتان کار کنید، روی خودتان سرمایه‌گذاری کنید، وقت بگذارید، توجه بگذارید و فضا را باز کنید به زندگی زنده بشوید، می‌خواهید به کسی نگویید اصلاً. برای این‌که آن‌ها شما را ممکن است پشیمان کنند. اصلاً خودتان را از قرین‌های بد و پر از درد باید دور کنید.
از این سو [شکل ۹ (افسانه من‌ذهنی)] یعنی از سوی من‌های ذهنی، مردم، قدرشناسی نمی‌کنند. اما از این سوی [شکل ۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] از سوی فضای گشودهشده نظیر نداری، خدا به تو آفرین می‌گوید.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۲ 9️⃣4️⃣⏺
در غزل امروز خواندیم که انسان پس از ورود به این جهان به‌صورت هشیاری دچار یک سیستم ایجاد درد می‌شود که مولانا اسمش را گذاشت «زحیری»، می‌اُفتد به نالیدن در زیرِ درد. و این سیستم زحیری توأم هست با سودای وزیری، و سودای وزیری یعنی بلند شدن به‌عنوان یک من‌ذهنی با پندار کمال.
و گفتیم پندار کمال همراه است با ناموس صَد مَن آهن، بسیار سنگین که نمی‌تواند تکان بخورد که به‌لحاظ تغییر کاهل است، اینرسیِ زیادی دارد به‌خاطر این ناموس و سبب می‌شود که مقدار زیادی درد، که مولانا اسمش را گذاشت سرگین در تهِ جوی، یعنی ذهن ما ته‌نشین بشود و شخص فکر می‌کند با این عقل من‌ذهنی می‌تواند این دردها یا سرگین ته‌نشین را شست‌وشو بدهد.
گفت این هم‌چون چیزی امکان ندارد باید یک پیر یا خودِ خداوند این کار را بکند. خودِ خداوند این کار را نمی‌کند برای این‌که ما نمی‌گذاریم بکند، برای این‌که گفت که این شاهدی که تو درست کردی به آن نگاه می‌کنی، سد رویِ شاهد است. یعنی خدا را نمی‌توانی ببینی، تا زمانی که این پندار کمال و سودای وزیری را می‌بیند.
و به عقلش هم ایراد گرفت، تو عقل پیدا نمی‌کنی تا زمانی که از عقلِ این استفاده می‌کند. این‌ها را خواندیم و بعد گفت که آن، یعنی این من‌ذهنی، سیستم زحیری، سودای وزیری، «وزر» و دردهای آن امیرِ اجل نیستند. بیت قبل بود. بنابراین هر انسانی که من‌ذهنی دارد، در هر درجه‌ای، می‌ترسد و مادرِ تمام ترس‌ها، ترس از مرگ است.
بیت قبلی مهم است از آن‌جا که ما به‌طور جمعی هم این رفتار را داریم. علّت این‌که ما تا دندان مسلّح می‌شویم و تمام یا اکثرِ یا قسمت عظیمی از پولمان را، درآمد ملی را صرف خرید اسلحه می‌کنیم، ظاهراً از هم می‌ترسیم و روزبه‌روز سلاح‌های مخوف‌تر تولید می‌کنیم، گرچه که از هم‌دیگر می‌ترسیم، ولی درواقع از مرگ می‌ترسیم و اگر ما این سیستم زحیری را که از مرگ می‌ترسد. چرا از مرگ می‌ترسد، به ما گفت:
آن میرِ اجل نیست، اسیرِ اجل است او
جز وزر نیامد همه سودایِ وزیری
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۶۲۷)
وزر: گناه، گرانی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
اگر اسیر ترس از مرگ، ما به‌صورت جمعی نبودیم، قسمت اعظمی از بودجهٔ ملی هر کشوری صرف خرید اسلحه نمی‌شد که پس از دو، سه سال دِمُده شده، بیایند بیندازند دور. پس خیلی مهم است که ما بفهمیم که این ترس برای این است که مرکز ما عدم نیست.
و رها نمی‌کنیم این سودایِ وزیری، یا سودای من‌ذهنی با پندار کمال را. گفت پندار کمال، یک مرضی است که ابلیس هم به آن درد مبتلا بوده و باید از چشمانت خون بیاید، خون گریه کنی، تا این خودخواهی و خودبینی و عُجب از بین برود.
پس می‌بینید که ترس سبب تخریب می‌شود. ترس، ترس از مرگ، پندار کمال، دردهای شخص یا اشخاص و ناموس که نمی‌توانند خم شوند، دنیا را دارد خراب می‌کند و این‌هایی که دنیا را خراب می‌کنند درست است که ظاهراً امیر هستند، ولی امیر اجل نیستند، اسیر اجل هستند. برای از روی اسیر بودن، اسیر ترسشان هستند، ترس از مرگشان هستند و مادر همهٔ ترس‌ها، ترس از مرگ است. یعنی از مرگ می‌ترسند و به‌ظاهر فکر می‌کنند که از هم‌دیگر می‌ترسند. اگر این موضوع حل بشود ما از هم‌دیگر نمی‌ترسیم، به هم‌دیگر اعتماد می‌کنیم. بیت مهمی است.
9️⃣4️⃣⏺ ۵۰ 9️⃣4️⃣⏺
برنامه شماره ۹۴۰ گنج حضور
فایل تصویری - بخش چهارم
/channel/GanjeHozourMessages