گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:20

قبض دیدی چارهٔ آن قبض کن
زآن‌که سَرها جمله می‌رویَد زِ بُن
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۶۲)

بُن: ریشه
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

بسط دیدی، بسطِ خود را آب دِه
چون برآید میوه، با اصحاب ده
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۶۳)

اگر منقبض شدی، چرا؟ مقاومت کردی. چرا؟ چیزی که این لحظه ذهنت نشان می‌دهد برایت مهم و جدی شد، بازی نشد، نتوانستی فضاگشایی کنی، واکنش نشان دادی، دراین‌صورت باید الآن فضاگشایی کنی، چاره‌‌اش هم فضاگشایی است، برای این‌که سَرهای بَد از ریشهٔ بَد به‌وجود می‌آید. منقبض بشوی من‌ذهنی بشود ریشه، یک چیز بدی از آن‌جا رشد می‌کند.

اما اگر بسط دیدی، دراین‌صورت این بسط را باید دوباره آب بدهی، تقویت کنی و از آن‌جا میوه می‌آید، این را با دوستانت شریک بشوی. بله این‌ها را خوانده‌ایم. و:

لذّتِ بی‌کرانه‌ای‌ست، عشق شده‌ست نامِ او
قاعده خود شکایت است، ورنه جفا چرا بُوَد؟
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۵۶۰)

توجه کنید ما دائماً در ذهن در جفا هستیم، وفا کردن به خداوند یا به اَلَست، یعنی در این لحظه با فضاگشایی از جنس او بشویم. اگر شما منقبض می‌شوید، به سبب‌سازی ذهن می‌روید، درواقع دارید می‌روید به قاعده، این قاعده در این‌جا به‌معنی ابزارهای ذهن است، الگوهای فکر کردن است، سبب‌سازی است.

پس عشق، فضاگشایی، یکی شدن با خداوند، لذت بی‌نهایت است، بی‌کرانه است. لذت بی‌کرانه اسمش عشق است، لذت واقعی است، نه لذت من‌ذهنی، اما ما رفتیم توی فضای ذهن سبب‌سازی می‌کنیم. همیشه در ذهن ما برحسب قواعد ذهن و الگوهایی که ذهن از قبل ساخته، به‌وسیلهٔ آن‌ها سبب‌سازی می‌کنیم، علت و معلول می‌کنیم، فکر می‌کنیم، این شکایت است، چرا؟ شما در این لحظه صُنع و طرب را قبول ندارید، کار کردن برحسب قواعد من‌ذهنی ضدّ صنع است و اسمش جفا است، شما در این لحظه اگر از جنس خداوند نیستید، این جفا است، وفا نیست. جفا عکس وفا است.

اگر شما جفا کنید، خداوند هم جفا می‌کند. شما در این لحظه از جنس جسم هستید، او به شما درست است که لطف اندر لطف می‌کند، ولی شما تبدیل می‌کنید به قهر، به درد.

پس هنر آن نیست که ما برحسب الگوهای ذهنی علت و معلول کنیم، در توهم ذهن باقی بمانیم، این هنر نیست. پس:

خود هنر آن دان که دید آتش عِیان
نه کَپِ دَلَّ عَلَی‏‌النّارِالدُّخان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۵۰۵)

«کسی را باید هنرمند بدانی که آتش را آشکارا ببیند، نه آن‌که فقط بگوید تصاعدِ دود دلیل بر وجود آتش است.»

کَپ: گَپ، گفت‌وگو کردن
دَلَّ عَلَی‏‌النّارِالدُّخان: دود بر آتش دلالت دارد.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖

هنر آن است که ما تبدیل بشویم، وفا کنیم تبدیل بشویم. آتش را، یعنی عشق را عیان ببینیم، با زندگی عیناً یکی بشویم در این لحظه. نه در توهم ذهن و تجسم‌های ذهن یک خدایی تجسم کنیم و به‌صورت‌های الگوهای ذهنی فکر کردن با او یکی بشویم و عبادت کنیم و جسم داشته باشیم و صُنع نداشته باشیم و. جفا کنیم، جفا می‌بینیم.

معنیِ جَفَّ‌القَلَم کِی آن بُوَد
که جفاها با وفا یکسان بُوَد؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۱۵۱)

بَل جفا را هم جفا جَفَّ‌القَلَم
وآن وفا را هم وفا جَفَّ‌القَلَم
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۱۵۲)

«جَفَّ‌ اَلْقَلَم»، یعنی خداوند زندگیِ شما را در این لحظه می‌نویسد برحسب شایستگی‌تان و شایستگی‌تان بستگی دارد به این‌که چقدر فضا باز می‌کنید، معنی «جَفَّ اَلْقَلَم» این نیست که شما در این لحظه از جنس جسم باشید، یا از جنس فضای گشوده‌شده و خلأ باشید، این‌ها هر دو یکی است. نه یکی نیست. اگر از جنس جسم باشید جفا کردید، از جنس وفا باشید، فضا را باز می‌کنید مرکزتان عدم است.

شما اگر جفا کنید، خداوند هم جفا می‌کند، شما وفا کنید او هم وفا می‌کند. پس وفا کنید، فضا را باز کنید، زیبا می‌نویسد، اگر فضا را ببندید، مرکزتان جسم باشد، زشت نوشته می‌شود، گرچه که او رحمت اندر رحمت است.

🔟1️⃣5️⃣ ۲۶ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:18

خداوند را امتحان می‌کنیم. جنگ هم امتحان خداوند است. می‌گوییم ما با جنگ می‌توانیم زندگی‌مان را درست کنیم. می‌گوید درست کنید، بفرمایید! «هلا، مبارک، در قَعرِ چاه می‌پایید»، مبارکتان باشد، در ته چاه زندگی کنید. «به دوغِ گَنده و آبِ چَه و بیابان‌ها»، با دردهای من‌ذهنی، با آبی که از همانیدگی‌ها می‌گیری، در بیابان ذهن زندگی‌تان را فرسوده می‌کنید، برای چه این کار را می‌کنید؟ توی غزل هست.

پس شما به یک واژه‌ای به‌نام خرّوب می‌خورید که اگر با شما باشد که هست، زندگی‌تان را خراب می‌کند و شما باید از فضای ذهن بروید تا این خرّوب خشک بشود.

ما یک داستانی خواندیم به‌نام سُنقُر، این امروز هم آوردیم ممکن است نرسیم، ولی یک توضیح خلاصه‌ای بدهم. سنقر درواقع غلام است و زیر نفوذ امیر است، یک امیر دارد. نماد حالت ما است این داستان. در ما امیر، من‌ذهنی است، سنقر اصل ما است، من اصلی ما است. درست است؟

همین الآن دوتا بیت خواندم می‌گفت که فهمیدن که کار ذهن است، فقط برای این است که من باید یک شمع دیگری را روشن کنم، ذهناً می‌دانم یک هشیاری نظر وجود دارد، زنده شدن به خدا وجود دارد، ولی باید این صورت بپذیرد، فقط دانستن کافی نیست. یک عده‌ای فکر می‌کنند چون می‌دانند همین کافی است. نه، دانستن و تبدیل کافی است. اگر بدانید، تبدیل نشوید فایده ندارد.

خلاصه، امیر متوجه می‌شود باید برود حمام، محتاج گرمابه شده. به سنقر می‌گوید ای ناچار، یعنی به اصل ما می‌گوید باید برویم حمام، پا شو از کلفَت خانواده که او هم دختر است، آلتون است اسمش، تو وسایل حمام را بگیر.

وسایل حمام چیست؟ کاسه است که آب بریزند، گِل سرشوی است که سرشان را بشویند، یعنی فکرشان را بشویند. و مَندیل فرض کن پارچه‌ای است که آن چیزی که به‌وجود آمده، آن را بپوشانند. می‌گوید این‌ها را بگیر برویم حمام.

وقتی راه می‌افتند به حمام بروند، توی راه مسجدی بوده، مسجد همین فضای گشوده‌شده است، صدای اذان می‌آمده که الله اکبر به گوش چه کسی می‌رسد؟ به گوش سنقر می‌رسد.

یعنی وقتی من‌ذهنی ما تصمیم می‌گیرد و شما الآن به‌عنوان حتی ذهن تشخیص می‌دهید بابا ما باید حمام کنیم، این همانیدگی‌ها و دردها را بشوییم، پا می‌شوید به اصلتان می‌گویید که پا شو برویم حمام.

پس اصلتان باید بشویَد. یعنی اصل با فضای گشوده‌شده اصلتان متوجه می‌شود. در راه مسجدی بوده، مسجد نماد همین فضای گشوده‌شده است. سنقر به امیر می‌گوید که ای مهربان، ای کسی که این‌همه بخشش داری، در این دکان، دکان هم ذهن است، این‌جا بنشین، من یک «لَمْ یَکُن» را بخوانم.

لَمْ یَکُن را بخوانم یعنی این‌که این را به خودم تلقین کنم که من نظیر ندارم، نمی‌شود من را مقایسه کرد. امیر می‌گوید بفرمایید. امیر دم در می‌نشیند، این می‌رود توی مسجد.

پس توجه می‌کنید ما فضا را که باز می‌کنیم، ما به‌عنوان اصلمان در این فضای گشوده‌شده ظاهر می‌شویم، من‌ذهنی ما هم دم در نشسته. این داستان را خوانده‌ایم، امروز هم آورده‌ایم نمی‌رسیم، حالا بگوییم که از آن استفاده بکنیم.

سنقر می‌رود آن تو، بعد لَمْ یَکُن را دائماً می‌خواند. لَمْ یَکُن یعنی من نظیر ندارم، من نظیر ندارم. خداوند نظیر ندارد، من هم نظیر ندارم. پس من مقایسه خودم را با کسی نمی‌توانم بکنم. اگر مقایسه بکنم، حتماً رفته‌ام به ذهن.

خلاصه امیر هفت بار این را صدا می‌کند، آقا بیا بیرون. می‌گوید صبر کن می‌آیم چشم، این را می‌دانم که آن‌جا منتظر هستی، ولی هر لحظه فضا را باز می‌کند. فضاگشایی یعنی من نظیر ندارم، من نظیر ندارم. همین تجربهٔ «قافِ قربت» است. توجه می‌کنید؟

بعد امیر به او می‌گوید که بابا امام مسجد و مردم آمده‌اند بیرون. می‌خواهد این را ببرد به مقایسه و تقلید، و این‌که مهم‌ترین آدم‌هایی که ما ذهناً می‌شناسیم توی مسجد نماندند، تو چرا مانده‌ای؟ این‌جا است که شما روی خودتان تمرکز می‌کنید و می‌گویید من خودم را با دیگران مقایسه نمی‌کنم، حتی با امام مسجد، حتی مهم‌ترین آدمی که در این دنیا هست می‌گویند این مذهبی‌ترین آدم است، دینی‌ترین آدم است، من خودم را با او هم مقایسه نمی‌کنم، من فقط کارم این است که بگویم خداوند نظیر ندارد، من هم نظیر ندارم، خداوند نظیر ندارد، من هم نظیر ندارم، همین! یعنی فضاگشایی.

خلاصه هفت بار صدا می‌کند، هر دفعه می‌گوید می‌دانم، یکی من را نمی‌گذارد بیایم، می‌گوید آخر کیست؟ تو را چه کسی گرفته آن تو؟ اسم نمی‌برد. می‌خواهد امیر، من‌ذهنی می‌خواهد این یک اسمی بگوید که ذهن می‌شناسد. نمی‌گوید، نمی‌گوید چه کسی من را نگه داشته، می‌گوید این ذوالفنون، این خداوند، خداوند هم نمی‌گوید، می‌گوید این ذوالفنون.

🔟1️⃣5️⃣ ۲۴ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:17

پس این شکل را [شکل‌۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] ببینید. این مرکزی که گشوده‌ شده، فضای‌ گشوده‌شده، درواقع ما برکه بودیم، روزن باز شد به‌سوی دریا. دریا همان خداوند است، دیگر از آن‌ور خرد می‌آید، حس امنیت می‌آید، هدایت می‌آید، قدرت می‌آید، هزارتا چیز دیگر می‌آید، شادی بی‌سبب می‌آید، دیگر آن غم رفت.

پس یک راهی داری به دریا ای آبگیر. آبگیر همین ذهن ما است که الآن چسبیده‌ایم نمی‌خواهیم از این‌جا برویم، که می‌گوید بروید بیرون از این‌جا، چقدر می‌پایید؟ خجالت بکش از برکه می‌خواهی آب جست‌وجو کنی. «که اَلَمْ نَشْرَح» یعنی این آیۀ به‌اصطلاح که سینه‌ات را باز نکرده‌ایم؟ اگر این‌جا باشد بله، نه این چیز است، خلاصه این «لاتُبْصِرون» هست:

«وَفِي أَنْفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ.»
«و نيز در وجود خودتان. آيا نمى‌بينيد؟»
🌴(قرآن کریم، سورهٔ ذاریات (۵۱)، آیهٔ ۲۱)

«وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَٰكِنْ لَا تُبْصِرُونَ.»
«ما از شما به او نزدیک‌تريم، ولى شما نمى‌بينيد.»
🌴(قرآن کریم، سورهٔ واقعه (۵۶)، آیهٔ ۸۵)

«لاتُبصِرون» از این دوتا آیه آمده‌. پس خداوند در ما است، همیشه با ما است، چون فضاگشایی نمی‌کنیم نمی‌بینیم. پس، از من‌های‌ ذهنیِ مرده خداوند به ما نزدیک‌تر است.

ما پس فَرعمان، در مورد ما هم، ما این فرعمان نیستیم، بلکه در این فضای‌ گشوده‌شده از جنس خداوند هستیم و می‌گوید که باید از جنس من بشوید من را ببینید. درست است؟ می‌گوید شما فضاگشایی کنید در درون که خداوند به شما نگوید که چرا من را نمی‌بینید. متوجه شدیم.

حالا دوباره ابیاتی می‌خوانیم که شما این‌ها را بشنوید و تصمیم بگیرید که از فضای ذهن بروید.

از هر جهتی تو را بلا داد
تا باز کَشَد به بی‌جهاتت
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۳۶۸)

بی‌جَهات: موجودی که برتر از جا و جهت است، عالَم الهی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

در جهت آن نقطه‌چین‌ها که هر کدام یک جهت فکری بودند، جهت پول، جهت همسر، جهت بچه، جهت مقام، جهت مستغلات، جهت دانش، جهت بدن، ما رفتیم، یعنی این‌ها را گذاشتیم در مرکزمان، رفتیم این‌ها را اعلا کنیم از این‌ها زندگی بگیریم به بلا رسیدیم، چرا؟ برای این‌که او می‌خواسته ما را به بی‌جهات بکشد. بی‌جهات همین فضای‌ گشوده‌شده هست، همین رفتن از ذهن است.

آدمی در عالَمِ خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بیاید ساخت و از نو آدمی
🌸(حافظ، دیوان غزلیات، غزل ۴۷۰)

این بیت از حافظ هست. پس در عالم خاکی با من‌ذهنی، آدمی که خدا در نظرش بوده ساخته نمی‌شود. پس ما باید یک عالَم دیگری بسازیم از فضای‌ گشوده‌شده و یک آدم دیگری که براساس فضای‌ گشوده‌شده و این‌که جوهر روی خودش قائم شده، بسازیم.

جوهر آن باشد که قایم با خود است
آن عَرَض باشد که فرعِ او شده‌ست
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۸۰۸)

عَرَض ما و هرچه که در ذهنمان ساخته شده براساس این حادث‌ها، این آن آدمی نیست که خداوند در نظر داشته. کدام آدم در نظر داشته؟ خداوند آدمی را در نظر داشته که بیاید در این‌جا فضا را باز کند، به بی‌نهایت و ابدیت او زنده بشود. این آدم را در نظر داشته. و با ذهن و دعوا و من‌ذهنی و من از تو بهترم و، که ما خاصیت‌هایی درست می‌کنیم برحسب آن خاصیت‌ها بلند می‌شویم.

هریکی خاصیّتِ خود را نمود
آن هنرها جمله بدبختی فزود
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۱۰)

وارد این جهان می‌شویم ما، هر کدام یک چیزهایی یاد می‌گیریم می‌گذاریم مرکزمان برحسب آن‌ها بلند می‌شویم خاصیت خودمان را نشان می‌دهیم که آی مردم من را به‌خاطر این خاصیت ببینید! من هم این را بلدم، براساس این دیده بشوم. این‌ها همه‌شان بدبختی فزود.

آن هنرها گردنِ ما را ببست
زآن مَناصِب سرنگون‌ساریم و پست
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۱۱)

مَناصِب: جمع منصب، درجه، مرتبه، مقام
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

آن هنر فی جیدِنا حَبْلٌ مَسَد
روزِ مُردن نیست زآن فن‎ها مدد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۱۲)

این‌ها گردن ما را بستند به یک طنابی می‌کشند، هر همانیدگی، هر خاصیتی که برای ما مهم بود.

جز همان خاصیّتِ آن خوش‌حواس
که به شب بُد چشمِ او سلطان‌شناس
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۱۳)

آیا الآن فضا را باز کردید چشمتان سلطان‌شناس شده؟ خداوندشناس شده؟ آن هنرها که ما یاد گرفتیم، آن فنون، خاصیت‌ها، اگر گذاشتیم مرکزمان، آن‌ها همه غول راه بودند. اتفاقاً آن هنرها را در مرکز قرار دادن که ما را به‌اصطلاح غول راه بودند، آدرس غلط دادند، چون به ما گفتند که شما بیایید همانیدگی‌ها را این‌جا جمع کنید، برحسب آن‌ها بلند شوید، خودتان را مقایسه کنید، برتر از دیگران باید بیاید، خاصیت شما این است، وظیفۀ شما این است، زندگی این است، این‌ها همه غول راه بودند. درست است؟ «غیرِ چشمی کاو ز شه آگاه بود».

🔟1️⃣5️⃣ ۲۲ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:14

باد تُند است و چراغم اَبْتَری
زو بگیرانم چراغِ دیگری
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۱۰۸)

اَبْتَر: ناقص و به‌دردنخور
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

پس می‌دانید عمر ما کم است، اتفاقات هم می‌افتد ممکن است وسط عمرمان بمیریم، معلوم نیست کِی بمیریم، چه اتفاقی بیفتد. بنابراین فقط می‌دانم آمده‌ام که با این ابزار فهمیدن یک چراغ دیگری را که اسمش چراغ حضور است روشن کنم. و قبل از مردن باید آن را روشن کنم، اصلاً برای همین کار آمدم. اما،

او نکرد این فهم، پس داد از غِرَر
شمعِ فانی را به فانی‌ای دِگر
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۱۱۲)

غِرَر: جمع غِرَّه به‌معنیِ غفلت و بی‌خبری و غرور
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

اما ما این موضوع را نمی‌فهمیم، با همانیدگی‌ها زندگی ذهنی را ادامه می‌دهیم. انسان این موضوع را نمی‌فهمد، بنابراین از روی غِرر یعنی غفلت و بی‌خبری و غرور، تکبرِ پندارِ کمال، خاصیت‌های من‌ذهنی، زندگی را در ذهن ادامه می‌دهد. و یکی از خاصیت‌های او این است که یک چیز آفل را برمی‌دارد، یک چیز آفل دیگر می‌گذارد. این‌طوری نیست که یک چیز آفل را بردارد، به‌جایش عدم را بگذارد.

شما الآن می‌گویید عمر من کوتاه است، من چیزهای آفل را برمی‌دارم، دیگر جایش را پُر نمی‌کنم. و شما بدانید که زندگی چیزهای آفل را که جای خداوند را گرفته از شما می‌گیرد، چیزهای آفل را می‌گیرد. وقتی می‌گیرد باز هم این ندا یک پیغام است برای شما که این‌ها را به‌جای من نگذار. خداوند می‌گوید این‌ها را به‌جای من نگذار، تنبیه می‌شوی ها! باید بشنویم.

و این مثلث واهمانش [شکل‌۶ (مثلث واهمانش)] است، می‌بینید.

ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید؟
به سویِ خانۀ اصلیِّ خویش بازآیید
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۹۴۵)

پاییدن: درنگ کردن، پایدار ماندن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

اگر شما این بیت را خوب برای خودتان معنی کردید که فهمیدید چیست، دراین‌صورت الآن فضاگشایی می‌کنید. می‌فهمید که تا حالا چیزهای آفل را گذاشته بودید مرکزتان، این چیزهای آفل را ذهنتان نشان می‌داده، به‌ غلط فکر کردید این‌ها مهم هستند، این‌ها را آوردید به مرکزتان، الآن می‌فهمید، این‌‌ها را نمی‌آورید، به‌جایش خلأ را می‌گذارید، یا فضاگشایی می‌کنید در اطراف هر اتفاقی که در این لحظه می‌افتد، یا درک می‌کنید که آن چیزی که ذهنتان نشان می‌دهد، چیست؟ بازی است. و این را هم، این سه بیت را هم که دائماً می‌خوانیم دیگر، می‌گوید:

یار در آخرزمان کرد طَرَب‌سازی‌ای
باطنِ او جِدِّ جِد، ظاهرِ او بازی‌ای
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۳۰۱۳)

خداوند، یار، در آخرِ زمانِ روان‌شناختی، یعنی برای انسانْ زمانِ روان‌شناختی عیب است، پایان رسیده، می‌خواهد طرب‌سازی کند. خداوند می‌خواهد طربش را، شادی‌‌اش‌ را، ذاتش را در ما تجربه کند. یار در آخرِ زمانِ روان‌شناختی طرب‌سازی کرده و فضای گشوده‌شده جِدِّ جِد است، ظاهر خداوند که همین اتفاق این لحظه است، ذهن نشان می‌دهد، بازی است، شما هر لحظه می‌گویید این بازی است.

و «جملهٔ عشّاق را یار بدین عِلم کُشت»، همهٔ عاشقان از این طریق نسبت‌به من‌ذهنی مرده‌اند. شما مواظب باشید «تا نکُند هان و هان، جهلِ تو طنّازی‌ای»، جهلِ تو طنّازی نکند. جهل ما دیدن برحسب من‌ذهنی است، عقل من‌ذهنی است.

عقل من‌ذهنی، جهل ما است، ما فکر می‌کنیم عقل ما است. شما عقل من‌ذهنی را نگذارید دلربایی کند از شما بگوید که بابا من این‌جا هستم اداره می‌کنم با سبب‌سازی، این سبب‌سازی‌های من عین صنع هست! و الآن می‌خوانیم اگر سبب‌سازی ذهنی را به‌جای صنع بگذارید در این لحظه، این امتحان خداوند است و شما می‌شوید خَرّوب، خراب‌کنندۀ زندگی خودتان، نمی‌توانید این‌ کار را بکنید. پس:

ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید؟
به سویِ خانۀ اصلیِّ خویش بازآیید
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۹۴۵)

پاییدن: درنگ کردن، پایدار ماندن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

اگر این پیغام را گرفته باشید، در این لحظه فضاگشایی می‌کنید [شکل‌۶ (مثلث واهمانش)]، مرکزتان عدم می‌شود و دوتا خاصیت مرکز عدم، صبر و شکر و، درواقع یک خاصیتی که همیشه با آن بوده پرهیز است، پرهیز است. پرهیز از آوردن چیزهای ذهنی به مرکز، این پرهیز است.

🔟1️⃣5️⃣ ۲۰ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

29 Aug 2024 13:21

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۲-۱۰۱۲ (روزهای سه‌شنبه)
(مخصوص چاپ سیاه و سفید)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

29 Aug 2024 13:19

فایل WORD متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۲-۱۰۱۲ (روزهای سه‌شنبه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 16:50

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱-۱۰۱۲ (روزهای جمعه)
(مخصوص چاپ سیاه و سفید)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 16:49

فایل WORD متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱-۱۰۱۲ (روزهای جمعه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 11:53

فایل تصویری بخش سوم برنامه ۱۰۱۲ با زیرنویس چسبیده

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 11:51

فایل تصویری بخش اول برنامه ۱۰۱۲ با زیرنویس چسبیده

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 19:04

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱۰۱۲ (روزهای چهارشنبه)
(مخصوص چاپ سیاه و سفید)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 19:02

فایل WORD متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱۰۱۲ (روزهای چهارشنبه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 18:59

فایل PDF متن کامل برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۱۲

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 13:34

موضوع کلی برنامهٔ ۱۰۱۲:

✓بخش چهارم

- تفسیر دوبارهٔ ابیات سوم تا چهاردهم غزل به‌همراه دو شکل افسانهٔ من‌ذهنی و حقیقت وجودی انسان، و ابیاتی جهت روشن شدن این ابیات غزل؛ از جمله:

- در ارتباط با بیت چهارم غزل ابیاتی در بازهٔ ۲۲۲۷ تا ۲۲۵۳ دفتر سوم بیان می‌کند که وقتی به‌وسیلهٔ مانع‌سازی و مسئله‌سازی من‌ذهنی گرفتار می‌شویم، خداوند و پای اصلی زندگی کمکمان می‌کند که نجات پیدا کنیم ولی ما همچون روباه می‌گوییم این دُممان یعنی زرنگی و عقل‌ من‌ذهنی ما نجاتمان داده‌است. با این ابیات باید خود را بسنجیم که آیا ما با من‌ذهنی‌مان عشق‌بازی می‌کنیم، و آیا ادعا می‌کنیم هشیاری بی‌درد هستیم؟

- جهت تکمیل معنای بیت ششم غزل، ابیات ۶۲۳ تا ۶۲۸ دفتر ششم که باید حفظ باشیم می‌گوید وقتی با فضاگشایی با خدا یکی شویم، این فضای گشوده‌شده همان حلق عشق و اژدهایی‌ست که عقل مانند کوه من‌ذهنی را به خودش جذب می‌کند، به‌طوری‌که عقل انسان اگر از آن آگاه شود، همهٔ محتویات ذهن را می‌ریزد در جوی این لحظه تا آب زندگی ببَرد.

- در ابیاتی جهت روشن شدن بیت سیزدهم غزل، خداوند خود را گنجینهٔ رحمت و مهربانی معرفی می‌کند. ما نیز باید در خود بازبینی کنیم که آیا ما هم گنجی هستیم که خدا می‌خواهد خودش را از طریق ما بیان کند و رحمتش را به ما برساند؟ یا این‌که فقط می‌خواهیم در من‌ذهنی مردگی را اظهار کنیم؟

🟣صفحه دوم

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 13:32

💠💠💠پایان بخش چهارم💠💠💠

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:19

بعد می‌گوید آخر کیست؟ آخرسر می‌گوید آن کسی که تو را نمی‌گذارد بیایی تو، من را نمی‌گذارد بیایم بیرون، نمی‌گوید چه کسی، چون اگر کلمه بگوید می‌رود به ذهن و می‌آید بیرون و دوباره زیر سلطهٔ امیر قرار می‌گیرد.

خلاصه این این‌قدر می‌ماند تا ظهر. تا ظهر می‌ماند یعنی چه؟ آفتاب از مرکزش می‌آید بیرون، امیر هم که من‌ذهنی است، آن‌جا خشک می‌شود دم در، تمام می‌شود می‌رود. توجه می‌کنید؟ درنتیجه او می‌گوید خداوند غیرت دارد، خاکیان را نمی‌گذارد بیاید تو و ماهیان را نمی‌گذارد بیاید بیرون.

وقتی شما ماهی شُدید در دریای یکتایی، شما را نمی‌گذارد بیایید دیگر به ذهن. اما کسی از جنس ذهن باشد، از جنس خرّوب باشد، نمی‌گذارد بیاید توی دریا.

حالا این قصه را خواندم که شاید از آن استفاده کنیم. شما اگر خرّوب باشید، نمی‌توانید بروید تو، توی فضای یکتایی نمی‌توانید بروید تو. ولی شما می‌توانید با ذهنتان تجسم کنید که چه ضررهایی به خودتان زدید، چه‌جوری بدنتان را خراب کردید.

آن کسانی که برای تسکین دردهای من‌ذهنی به مواد بیرونی متوسل می‌شوند مثل مواد مخدر و چه می‌دانم مشروب الکلی و داروهای مُسکن و همهٔ این‌ها، این‌ها درواقع می‌توانند بگویند که بابا این من‌ذهنی‌ام خرّوب است، این خراب می‌کند برای این‌ است که من بفهمم این را رها کنم، من از فضای ذهن بروم. این پیغامی است برای من.

خرّوب هم پیغام است، می‌گوید من زندگی‌ات را خراب می‌کنم، فهمیدی؟ ول کن بروم. چه‌جوری ول کنم؟ خب همانیدگی‌ها را نیاور مرکزت، اتفاقات را مهم ندان، در آن دو بیتی که خواندم گفت که ظاهر بازی است، باطن جدی است. یک بیت دیگری هم دارد می‌گوید:

در حرکت باش از آنک، آبِ روان نَفسُرد
کز حرکت یافت عشق سِرِّ سَراندازی‌ای
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۳۰۱۳)

فِسُردن: یخ بستن، منجمد شدن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

سراندازی، در حرکت باش، دائماً فضا باز کن، جهد کن، غزل می‌گوید، «در حرکت باش از آنک، آبِ روان نَفسُرد» از «حرکت یافت عشق سِرِّ» انداختن سَر را.

و همین‌طور که در قصهٔ سُنقر عرض کردم خدمتتان، می‌گوید که گِل سَرشوی را هم از آلتون بگیر که ما برویم سرمان را بشوریم. بله ما به‌عنوان سنقر سرمان را باید از همانیدگی‌ها و دردها بشوییم. اما:

خُطوَتَیْنی بود این رَه تا وِصال
مانده‌ام در رَه ز شَستَت شصت سال
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۵۴۹)

«این راه تا وصال به معشوق دو قدم بیشتر فاصله ندارد، درحالی‌که من در این راه شصت سال است که از کمند وصال تو دور مانده‌ام.»

خُطوَتَیْن: دو قدم، دو گام، بایزید نیز خُطوَتَیْن را این‌گونه بیان می‌کند: هرچه هست در دو قدم حاصل آید که یکی بر نصیب‌های خود نهد و یکی بر فرمان‌های حق. آن یک قدم را بردارد و آن دیگر بر جای بدارد.
شَست: قلّاب ماهی‌گیری
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

«این راه تا وصال به معشوق دو قدم» است، ما چون با روش‌های من‌ذهنی پیش می‌رویم، با عقل من‌ذهنی پیش می‌رویم، شصت سال سعی می‌کنیم، کار می‌کنیم آخرسر ناامید می‌شویم.

پس خُطوَتَیْن: دو قدم، دو گام، بایزید نیز خُطوَتَیْن را این‌گونه بیان می‌کند: هرچه هست در دو قدم حاصل آید که یکی بر نصیب‌های خود نهد و یکی بر فرمان‌های حق. آن یک قدم بردارد و آن دیگر بر جای بدارد. یعنی ما یک قدم فضاگشایی می‌کنیم، می‌گوییم که این جسم نیاید به مرکز من، بعد از آن عمل نمی‌کنیم تا زندگی عمل بکند، توجه می‌کنید؟ پس دو قدم است.

چرا این‌همه ما زحمت کشیدیم به‌ جایی نرسیدیم؟ برای این‌که با عقل من‌ذهنی عمل کردیم، این لحظه یک چیزی را آوردیم برحسب آن فکر کردیم، سبب‌سازی کردیم، لحظهٔ بعد یک چیز دیگر را، لحظهٔ بعد یک چیز دیگر را، توی ذهن باقی ماندیم. پس این بیت مهم است.

«خُطوَتَیْنی بود این رَه تا وِصالِ» خداوند «مانده‌ام در» راه «ز شَستت»، یعنی از این دامی که در آن گرفتاریم، شصت‌ سال است من سعی می‌کنم به‌ جایی نرسیدم، برای این‌که با عقل من‌ذهنی دارم کار می‌کنم.

و شما می‌دانید که بهترین کار همین، یا حکمِ حق گستردگی است:

حکم حق گُسترد بهرِ ما بِساط
که بگویید از طریقِ اِنبساط
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۲۶۷۰)

پس شرح‌ دل و انبساط کار ما است. درست است؟ ما حق نداریم منقبض بشویم، اگر منقبض شدیم باید چارهٔ این کار را بکنیم.

🔟1️⃣5️⃣ ۲۵ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:18

آن هنرها جمله غولِ راه بود
غیرِ چشمی کاو ز شه آگاه بود
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۱۴)

شما بگویید آیا چشم من از شاه آگاه است؟ اگر فضا را باز می‌کنید آری، وگرنه «طعنهٔ لاتُبْصِرون» را می‌شنوید.

اما یکی از واژه‌هایی که بسیاربسیار رسا است برای من‌ذهنی و مجبور می‌کند که ما از فضای ذهن حرکت کنیم فضا را باز کنیم برویم، این واژهٔ خرّوب است. خرّوب یعنی بسیار خراب‌کننده.

گفت: نامت چیست؟ برگو بی‌دهان
گفت: خَرّوب است، ای شاهِ جهان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۳۷۶)

خَرّوب: گیاه خَرنوب که بوته‌ای بیابانی و مرتفع و خاردار است و در هر بنایی برویَد آن را ویران می‌کند.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

گفت: اندر تو چه خاصیّت بُوَد؟
گفت: من رُستَم، مکان ویران شود
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۳۷۷)

رُستن: روییدن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

من که خَرّوبم، خرابِ منزلم
هادمِ بنیادِ این آب و گِلم
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۳۷۸)

هادِم: ویران‌کننده، نابودکننده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

شما فرض می‌کنیم سلیمان هستید فضا را باز می‌کنید. فضا را باز کنید این من‌ذهنی‌تان را به‌عنوان ناظر و شخص حاضر و شاهد می‌بینید. می‌گویید آقا شما این‌جا چکاره هستید؟ خانم چکاره هستید شما این‌جا؟ اگر خانم هستید خانم، آقا هستید آقا. خاصیت تو چیست؟ به من بگو ببینم، نمی‌خواهد حرف بزنی، در عمل به من نشان بده.

می‌گوید خب به من، عملم را نگاه کن، من خروبم. من‌ذهنی می‌گوید من خروبم، من زندگی تو را خراب می‌کنم، می‌دانی چرا خراب می‌کنم؟ من مریض نیستم، خراب می‌کنم که من را ول کنی. آخر این قابل فهم نیست؟

شما فضا را باز کنید بگویید که ای من‌ذهنی اسمت چیست؟ می‌گوید خروبم. خب یک چندتا از عملت نشان بده؟ خب نگاه کن این‌همه زندگی‌ات را خراب کردم، رابطه‌ات را با همسرت، با بچه‌ات خراب کردم، بدنت را خراب کردم، فکرهایت را توهمی کردم، تو را رساندم به افسانهٔ من‌ذهنی، توی جهنم زندانی کردم، هر لحظه درد می‌کشی، دیگر بیشتر از این می‌خواهی؟! آخر برای چه این کار را کردی؟ برای این‌که ول کنی من بروم، من خریدارم خداست، شما برای چه من را ول نمی‌کنی؟ چرا من را هر لحظه استفاده می‌کنی؟

من که خَرّوبم، خرابِ منزلم
هادمِ بنیادِ این آب و گِلم
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۳۷۸)

هادِم: ویران‌کننده، نابودکننده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

یعنی هرچه که حادث است، من فقط یک چیز را نمی‌توانم خراب کنم، آن که از آن‌ور آمده، من خدا را نمی‌توانم خراب کنم، اما تو هرچه بسازی اگر من این‌جا باشم خرابش می‌کنم.

خب در شما یک همچو باشنده‌ای هست، نمی‌خواهید ول کنید این را و از فضای ذهن بروید؟ دیگر بهتر از این بگوید مولانا؟

آن زمان کِت امتحان مطلوب شد
مسجدِ دینِ تو پُرخَرّوب شد
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۸۷)

خَرّوب: گیاهِ خَرنوب که بوته‌ای بیابانی و مرتفع و خاردار است و در هر بنایی برویَد آن را ویران می‌کند. در این‌جا نماد من‌ذهنی است.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

وقتی شما زندگی را در ذهن ادامه می‌دهید، برحسب سبب‌سازی ذهن عمل می‌کنید، چیزها را می‌آورید مرکزتان برحسب آن‌ها عمل می‌کنید، فکر می‌کنید، از عقل آن‌ها استفاده می‌کنید و فکر می‌کنید حالا شاید درست شد، شاید جواب داد، مردم همه که این‌طوری زندگی می‌کنند. نمی‌دهد.

وقتی شما خدا را امتحان می‌کنید یعنی چه؟ این یعنی چه که شما برحسب همانیدگی‌ها و من‌ذهنی و این سبکْ زندگی کنید و فکر کنید کامیاب می‌شوید و هر دفعه امتحان کنید رفوزه بشوید؟ یعنی همین‌که خرّوب می‌گوید ول کن من بروم.

«مسجدِ دینِ تو» یعنی این فضای گشوده‌شده پر از خرّوب شده. درست است؟ «آن زمان»، هر لحظه‌ای که تو را امتحانْ مطلوب است، دلخواه توست، که متأسفانه همه خدا را امتحان می‌کنند، یعنی به خداوند ما می‌گوییم من صنع و طرب تو را قبول ندارم، خودم با سبب‌سازی زندگی‌ام را ادامه می‌دهم، خواهش می‌کنم مزاحم نشوید.

خب به درد می‌رسیم، به گرفتاری می‌رسیم، هم فرداً هم جمعاً، توجه می‌کنید؟ جنگ‌ها درواقع ندای خداوند است که به‌صورت صَدا منعکس شده. نتیجهٔ فکرهای من‌ذهنی است.

🔟1️⃣5️⃣ ۲۳ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

03 Oct 2024 03:15

حق همی خواهد که تو زاهد شوی
تا غَرَض بگذاری و شاهد شوی
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۸۷۲)

خداوند می‌خواهد که تو پرهیز کنی و غَرَض یعنی همانیدگی‌ها را کنار بزنی و شاهد بشوی، ناظر بشوی، حاضر بشوی. پس صبر، ضدِ تعجیل است و شتاب من‌ذهنی‌ است. در عالم توهم و سبب‌سازی توهمی، ما تعجیل داریم، یعنی ما زمان روان‌شناختی خودمان را داریم. ما فکر می‌کنیم خیلی زودتر از آن‌، ما به حضور باید برسیم. الآن من‌ذهنی می‌شنود، می‌گوید که این‌که کاری ندارد که، من در عرض دو سه روز به حضور می‌رسم! این توهمِ ذهن است. حضور را یک جسم تجسم می‌کند، خودش را از همه زرنگ‌تر می‌داند، کامل‌تر می‌داند، می‌گوید من زودتر از دیگران می‌رسم، مسابقه دارد، مقایسه می‌کند. نه!

صبر، شما می‌گویید که ببینید قضا، قضا یعنی خداوند تصمیم می‌گیرد، قضاوت می‌کند در مقابل قضاوت من. «کُن‌فَکان»، او می‌گوید بشو و می‌شود. دائماً این فضا دارای «بشو، می‌شود» است. این فضای‌ گشوده‌شده دارای خاصیت «کُن‌فَکان» است، یعنی آن خداوند می‌گوید بشو و می‌شود، بشو و می‌شود. این زمان خودش را دارد مثل باز‌ شدن گل گفتم. این صبر است.

هر کسی سؤال می‌کند صبر ندارد، هر کسی گفت‌و‌گو می‌کند، بحث‌ و جدل می‌کند و اعتراض می‌کند، نمی‌دانم استدلال می‌کند، صبر ندارد، نمی‌داند صبر چه هست یعنی، اصلاً نمی‌داند چه هست. شکر هم نمی‌داند چه هست. شکر یعنی یک همچو ابزاری در اختیار ما هست به‌نام فضا‌سازی، این‌که می‌گوید:

درنگر در شرحِ دل در اندرون
تا نیاید طعنهٔ لاتُبْصِرون
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۷۲)

این شُکر دارد. می‌گوید فضا در درون تو می‌تواند گشوده‌ بشود به من تبدیل بشوی، این شکر ندارد؟ این‌که شما می‌توانید با خِرد کُل، خردی که تمام کائنات را اداره می‌کند، در اختیار شما باشد، این شکر ندارد؟ یعنی شما راضی نیستید؟! برای این کار، مدیون حالا بگوییم زندگی یا خداوند نیستید؟! شما حس نمی‌کنید این یک لطف بزرگی است در حق یک باشنده‌ای که شما به خرد کل دارید مجهز می‌شوید؟! دارید با صنع عمل می‌کنید، دارید به طرب بی‌همانند، طرب ذاتی‌تان که دائماً شادی است، ارتعاش به شادی هست می‌رسید، این در شما هیچ‌گونه قلقلکی ایجاد نمی‌کند که من باید در هر لحظه شاکر باشم، راضی باشم؟ این شما را مجبور نمی‌کند که چیزها را نیاورید، مرکزتان پرهیز کنید؟ اگر یکی ندا را بگیرد، این کار را می‌کند.

«ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید؟» یک معنی‌اش این است که چرا فضاگشایی نمی‌کنید؟ چرا من را نمی‌آورید مرکزتان؟ اگر حداکثرِ نزدیکی شما به من «زاد و بود» شما است، چرا الآن نمی‌پرید؟ مگر از جنس من نیستید؟ چرا از آن استفاده نمی‌کنید؟ استفاده از جنسیت من شکر شما است، استفاده از این ابزارهایی که من به شما دادم شکر شما است. درست است؟ خالی‌ کردن مرکزتان، تمیز کردن خانۀ من که دل شما است، شکر شما است که نمی‌کنید، پرهیز شما است که نمی‌کنید! این‌ها را مولانا می‌گوید، من نمی‌گویم ها!

بعد آن موقع حقیقت وجودی انسان [شکل‌۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] ظاهر می‌شود که حقیقت وجودی انسان همین مثلث قبلی هست [شکل‌۶ (مثلث واهمانش)] که شما وقتی فضا را باز می‌کنید، زمان روان‌شناختی می‌رود دنبال کارش، من‌ذهنی می‌رود دنبال کارش، حرف‌ زدن برحسب ذهن می‌رود دنبال کارش، «اَنْصِتوا» می‌آید، شما ساکت می‌شوید. درنتیجه می‌آیید به این لحظهٔ ابدی، هشیاری‌تان از جنس نظر می‌شود، هشیاری جسمی نمی‌شود. هشیاری نظر همان هشیاری‌ است که قبل از ورود به این جهان داشتیم، یک هشیاری دیگری‌ است که وقتی ما ناظر می‌شویم و شاهد می‌شویم آن را داریم.

الآن هم دارید شما، حتماً تجربه کردید منتها چون با ذهن می‌خواهید ببینید نمی‌توانید ببینید. ولی این شکل نشان می‌دهد که [شکل‌۱۰ (حقیقت وجودی انسان)] «ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید؟» این دیگر صبر نمی‌کند، درنگ نمی‌کند در ذهن، فضا را باز کرده، به صبر و شکر و پرهیز دست می‌زند، آمده به این لحظهٔ ابدی، درست است؟ این لحظه را با پذیرش کامل شروع می‌کند، از شادی بی‌سبب، از طرب درونی‌اش، ذاتش دارد استفاده می‌کند، این چشمه‌ای است که جوشان است می‌آید و هر لحظه به صُنع دست می‌زند، می‌بینید که فکر جدید تولید می‌کند.

این بیت را خواندم برایتان، سه بیت را:

مَنفَذی داری به بحر، ای آبگیر
ننگ دار از آب جُستن از غدیر
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۷۰)

غدیر: آبگیر، برکه
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

که اَلَمْ نَشْرَحْ نه شرحت هست باز؟
چون شدی تو شرح‌جو و کُدیه‌ساز؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۷۱)

کُدیه‌ساز: گدایی‌کننده، تکدّی‌کننده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

درنگر در شرحِ دل در اندرون
تا نیاید طعنهٔ لاتُبْصِرون
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۷۲)

🔟1️⃣5️⃣ ۲۱ 🔟1️⃣5️⃣

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

29 Aug 2024 13:21

/channel/GanjeHozorTeleText/11273

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

29 Aug 2024 13:20

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۲-۱۰۱۲ (روزهای سه‌شنبه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 16:51

/channel/GanjeHozorTeleText/11184

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 16:49

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱-۱۰۱۲ (روزهای جمعه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 11:54

فایل تصویری بخش چهارم برنامه ۱۰۱۲ با زیرنویس چسبیده

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

25 Aug 2024 11:52

فایل تصویری بخش دوم برنامه ۱۰۱۲ با زیرنویس چسبیده

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 19:05

/channel/GanjeHozorTeleText/11156

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 19:03

فایل PDF متن کامل پیغام‌های تلفنی برنامه ۱۰۱۲ (روزهای چهارشنبه)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 19:02

فایل PDF متن کامل برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۱۲
(مخصوص چاپ سیاه و سفید)

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 18:56

فایل WORD متن کامل برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۱۲

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 13:34

✨خلاصه‌ای فهرست‌وار از برنامه ۱۰۱۲✨

موضوع کلی برنامهٔ ۱۰۱۲:

ای انسانی که در همانیدگی‌ها به خواب ذهن فرورفته‌‌ای و هیچ نشانی از جان زندگی در تو نیست، تو که با خواندن اشعار زنده‌دلانی چون مولانا یا قرین شدن با انسانی زنده به حضور، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهی و هیچ اثری روی تو ندارد، درواقع مانند مرده‌ای هستی که هرچقدر هم او را بشویند درونش پاک نمی‌شود، بلکه فقط ظاهرش کمی تمیز می‌شود یعنی موقتاً یک ذره حال من‌ذهنی‌ات بهتر می‌شود، درحالی‌که باید هشیاری‌ات تبدیل شود.


✓بخش اول

- تفسیر بیت اول و دوم غزل به‌همراه بررسی چهار دایره‌

- تفسیر بیت سوم غزل

- مقایسه‌ای بین غزل این برنامه و چهار بیت اول غزل ۳۰۱ که در برنامهٔ قبل (برنامه ۱۰۱۱) تفسیر شد، جهت بازبینی خودمان که ما چطور از ابیات مولانا در عمل استفاده می‌کنیم؛ آیا قدردان این آموزش‌ها هستیم و در عمل به‌کار برده هشیاری‌مان را تبدیل می‌کنیم و وضعمان بهتر شده؟ یا نه همچون مرده‌ای هستیم که خواندن ابیات هیچ واکنشی در ما ایجاد نمی‌کند؟
مقایسهٔ این دو غزل نشان می‌دهد که چقدر فرق می‌کند با فضاگشایی زندگی را به مرکز بیاوریم و همین‌طور بمانیم؛ یا نه، با فضا‌بندی و گذاشتن چیزها در مرکز خود را مرده کنیم.

- بررسی مثلث همانش و شکل افسانهٔ من‌ذهنی به‌همراه بیت اول و دوم غزل اصلی

- بررسی مثلث پندار کمال به‌همراه ابیات مربوط‌ به این شکل

- مجموعه ابیات تمرکز روی خود و عدم تمرکز روی دیگران

- بررسی مثلث واهمانش به‌همراه دو بیت اول غزل

- دو بیت کلیدی عدم نگریستن در سبب‌ها و حادث‌ها و دوپاره کردن آن‌ها

- بررسی شکل حقیقت وجودی انسان به‌همراه دو بیت اول غزل

- دو بیت اساسی در بیان اصل و جوهر انسان


✓ بخش دوم

- خلاصه‌ای از تفسیر سه بیت اول غزل و ادامهٔ تفسیر (ابیات چهارم تا چهاردهم) غزل اصلی

- ارائهٔ سه بیت دیگر از غزل ۳۰۱ برنامهٔ قبل، که مرتبط با این بخش از غزل اصلی بود.

- تفسیر مابقی غزل اصلی (ابیات پانزدهم و شانزدهم) و در ارتباط با بیت پانزدهم، یادآوری بیت دهم از غزل ۳۰۱ برنامهٔ قبل که چقدر اجرای این بیت در سلامتی ما مؤثر است.

- تفسیر دوبارهٔ بیت اول غزل، به همراه بررسی دو شکل افسانهٔ من‌ذهنی و حقیقت وجودی انسان، و ابیاتی در شرح بیشتر این بیت


✓بخش سوم

- ادامهٔ ابیات تکمیلی جهت فهم بهتر بیت اول غزل؛ از جمله:

- ابیات ۱۷۸۸ تا ۱۷۹۹ دفتر ششم می‌گوید تا خیال گوسالهٔ من‌ذهنی از جان ما نرود، محورهای من‌ذهنی در بیابان ذهن مثل گردابی تند، ما را به‌دنبال افسانهٔ من‌ذهنی می‌بَرد. درحالی‌که تمامی اجزای ما را خدا به‌خاطر لذت و شادی بی‌سبب آفریده ولی دراثر پیچانده شدن در ذهن این شادی لاغر شده‌است.

- شاید اگر شخصی ابیات ۴۴۶۲ تا ۴۴۷۲ دفتر سوم را درست بفهمد، اصلاً برایش کافی باشد تا به حضور زنده شود و نیازی نباشد هیچ‌چیز دیگری بخواند. در این قسمت یکی از نشانه‌های مردگی در ذهن به این صورت بیان می‌‌شود که هرگاه بی‌مراد می‌شوید با من‌ذهنی واکنش نشان دهید و برنجید، شما در ذهنتان مرده‌اید و معنی بی‌مرادی را متوجه نمی‌شوید، چون مانند عاشقان حاضر و ناظر نیستید تا پیغام بی‌مرادی را بگیرید.

- تفسیر دوبارهٔ بیت دوم غزل به‌همراه دو شکل افسانهٔ من‌ذهنی و حقیقت وجودی انسان، و ابیاتی جهت روشن شدن این بیت؛ از جمله:

- بیت ۱۴۳۷ تا ۱۴۳۹ دفتر سوم می‌گوید من در ذهن نباید به نقش خوب یا زشت خود نگاه کنم که‌ مردم چه می‌گویند، بلکه باید به عشقم و یکی شدن با خداوند نگاه کنم. بنابراین همواره باید این طلب را داشته باشم تا همچون مرده‌ و در پاییز نباشم.

🟣صفحه اول

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 13:32

درنگر ای سایلِ محنت‌زده
زین قیامت صد جهان افزون شده
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۴۸۱)

ور نباشد اهلِ این ذکر و قُنوت
پس جوابُ الْاَحْمَق ای سلطان، سکوت
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۴۸۲)

ز آسمانِ حق، سکوت آید جواب
چون بُوَد جانا دعا نامُسْتَجاب
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۴۸۳)

سایل: خواهنده، پرسنده
➖➖➖➖➖➖➖➖➖

ما سایل، خواهندۀ محنت‌زده هستیم، در ذهن هستیم. از این قیامت که ما رها می‌کنیم و همانیدگی‌ها را رها می‌کنیم و به زندگی زنده می‌شویم، زنده می‌شویم واقعاً به او، «صد جهان افزون شده» یعنی صدتا انسان فضا را باز کرده، هزاران تا انسان فضا را باز کردند و بزرگ شدند به‌لحاظ فضاگشایی.

اگر کسی اهل این ذکر و این اطاعت نباشد، شما به او چیزی نگویید. جواب احمق ای سلطان، سکوت است. و اگر کسی مرده باشد، بیت اول، از آسمان حق جواب سکوت است. دعای مرده در من‌ذهنی مستجاب نمی‌شود، بله هیچ موقع.

آن عشقِ می‌فروش قیامت همی‌کند
زان باده‌ای که درخورِ خمّ و سبوی نیست
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۵۹)

این را می‌دانید که عشق، اتحاد ما با خداوند می‌ای به ما می‌دهد که قیامت ما می‌شود. بله بلند می‌شویم روی پای خودمان می‌ایستیم، دیگر مثل روباه نیستیم که روی دُممان بایستیم. اما این را باده‌ای به انجام می‌رساند که در خُم‌های ذهنی نمی‌گنجد، شما نمی‌توانید این‌ها را تجسم کنید در خم‌های ذهنی بریزید.

جوهر آن باشد که قایم با خود است
آن عَرَض باشد که فرعِ او شده‌ست
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۸۰۸)

پس ما موقعی جوهر اصلی‌مان هستیم که قایم با خودمان بشویم، بلند بشویم روی پای زندگی بایستیم و این من‌ذهنی عَرَ‌ض است، یک چیز ساخته‌شده هست، حادث است که فرع جوهر است، ولی ما روی این ایستاده‌ایم، باید رها کنیم این را.

اجازه بدهید به همین‌جا بسنده کنیم احتمالاً شما خسته شده‌اید. فکر می‌کنم تعداد زیادی از ابیات را پوشاندیم و بیت‌های زیادی را که مربوط‌ به ابیات مختلف غزل بود خواندیم و شما دیدید که درست است که بیت اول می‌گفت شما مرده‌اید و عشق زنده‌دلان مرده‌شوی نیست، ولی آخرش رسید به قیامت، زنده‌ شدن و بلند شدن و ایستادن روی پای اصلی خودمان.

ما دیگر از روباهی دست کشیدیم گرچه که در ابتدای غزل می‌گفت که «روباه لنگ رفت که بر شیر عاشقم» الآن دیگر روباه لنگ نیستیم. فهمیدیم که دُم ما نیست که ما را می‌رهاند، پای اصلی ماست، پس بلند شدیم روی پای اصلی‌مان ایستادیم الآن.

جوهر اصلی روی پای خودش، روی هشیاری قائم است، روی ذات خودمان قائم شده‌ایم، روی چیزی که ذهن نشان می‌دهد قائم نیستیم، اتکا به جهان نداریم. پس به‌عنوان اَلَست و امتداد خدا گذاشتیم که خداوند ما را از ذهن بکشد بیرون و در ما به بی‌نهایت خودش و ابدیت خودش قائم بشود، زنده بشود.

🔟1️⃣2️⃣ ۵۴ 🔟1️⃣2️⃣