Telegram-канал ganjehozourprogramstext - گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour: Unsorted

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

05 Jun 2025 01:58

همین دم او است که داریم الآن صحبت می‌کنیم دیگر. در بیت غزل بود که

بر گوش ما نهاده دهان او به دَمدَمه
تا جانِ ما بگیرد یک‌باره بویِ دوست
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۴۲)

دَمدَمه: افسون، آوازه، مجازاً سخنِ شگفت‌انگیز
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

توجه کنید دوباره، این‌ها را هی تکرار می‌کنم که جا بیفتد. زندگی، خداوند مثل این‌که دهانش را گذاشته به گوش عدمِ ما، گوش اَلَست ما، آن جنس اصلی ما و هر لحظه با دمدمه، در این‌جا دمدمه دم او است، دم او جان می‌دهد به تو، برو از آیهٔ «نَفَختُ» یاد بگیر، و کار او می‌گوید بشو و می‌شود. پس دمدمه‌ای که در غزل است در واقع او می‌گوید بشو و می‌شود.

شما اگر فضا را باز کنید، توجه کنید، اعتماد کنید، او می‌گوید بشو و می‌شود، قضاوت هم او می‌کند، این می‌شود همین «قضا و کُن‌ْفَکان». قضاوت شما صفر می‌شود، قضاوت شما صفر بشود دخالت شما صفر می‌شود.

پس تغییر شما، تبدیل شما موقوف سبب‌سازی شما در ذهن نیست، دانش ذهنی شما نیست، جدی گرفتن چیزها در این لحظه نیست، بلکه فضاگشایی و دمدمۀ او که معادل «قضا و کُنْ‌فَکان» اوست، او می‌گوید بشو و می‌شود.

پس جمله دوست است. به این شعر هم توجه کنید می‌گوید «خود اوست جمله طالب و»، خود اوست جمله طالب و، یعنی همه‌اش او طالب است، اگر شما با دیدِ من‌ذهنی یک چیزی می‌گویید و تصمیم می‌گیرید و این‌ها همه توهماتی است که هیچ فایده‌ای ندارد. تنها چیزی که مؤثر است جست‌وجوی دوست با فضاگشایی است، دمِ او جان می‌دهد به ما، ما را زنده می‌کند، با قضاوت ما صفر است، بنابراین قضاوت او می‌آید، کُنْ‌فَکان او می‌آید. کُنْ‌فَکان او یعنی او می‌گوید «بشو و می‌شود» و ما تبدیل می‌شویم.

اگر کُنْ‌فَکان او نیاید طبق این بیت‌ها ما نمی‌توانیم تبدیل بشویم. علت این‌که مردم تا حالا می‌دانستند باید به عشق روی بیاورند و به بی‌نهایت خدا تبدیل بشوند، تا حالا نشده‌اند برای این‌که با سبب‌سازی ذهن می‌روند، یعنی «موقوفِ علل»، موقوف علل یعنی علت‌های ذهنی، سبب‌سازی ذهنی.

شما می‌گویید این کار را بکنم، مثلاً ما می‌گوییم احسان بکنیم، خب به فقرا کمک کنیم خب تبدیل به خداوند می‌شویم دیگر. نیست چنین چیزی. می‌رویم پول بدهیم مدرسه بسازیم، راه بسازیم، به مردم کمک کنیم، اصلاً من نود درصد پولم را احسان کنم، بدهم به مردم، به فقیر بیچاره‌ها، من تبدیل می‌شوم. نه، نمی‌شوید شما. این علت ذهنی است، این سبب‌سازی ذهن شما است. شما به‌راحتی می‌توانستید فضا باز کنید، فضا باز کنید:

حُکمِ حق گسترد بهرِ ما بِساط
که بگویید از طریقِ انبساط
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۲۶۷۰)

بِساط: هر چیزِ گستردنی مانند فرش و سفره
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

حکم خداوند در این لحظه می‌گوید فقط می‌توانی منبسط بشوی. برای همین عرض کردم شما انشا بنویسید که الگوهای انقباض شما چیست؟ اگر شما پرهیز می‌خواهید بکنید، واقعا الگوهایی که شما را منقبض می‌کند در ذهن، این‌ها را پیدا کنید و از این‌ها پرهیز کنید، یعنی خودتان را زیر نورافکن خودتان قرار بدهید، مچ خودتان را بگیرید، بگویید که این کار را من می‌کنم من منقبض می‌شوم، این‌جور آدم‌ها من را منقبض می‌کنند. همسرم وقتی مثلاً صحبت می‌کند راجع‌به فامیل‌های من، من منقبض می‌شوم. من یک راه چاره‌ای پیدا کنم، من فضاگشایی و انبساط را یاد بگیرم در مقابل این رفتارهای همسرم.

همین‌طور ببینید کدام قرین‌ها شما را منقبض می‌کنند، چه کتابی می‌خوانید، به کدام برنامه گوش می‌کنید منقبض می‌شوید؟ شما خودتان را از انقباض دربیاورید، شروع کنید به انبساط. درست است؟

خلاصه موقوفِ، تبدیل شما موقوف سبب‌سازی و علت‌های ذهنی نیست، بلکه گسترش، «قضا و کُنْ‌فَکان» است، دم او است. در غزل هست دمدمهٔ او است. دمدمه یعنی افسون.

من‌ذهنی به حرف است، یک چیزی بگویید من تبدیل بشوم، بابا به حرف نیست، به عملِ من‌ذهنی نیست، به استدلالِ ذهن نیست، به بحث و جدل نیست، به تغییرِ باور نیست، اصلا به باور نیست. خداوند از جنس باور نیست.

شما چه می‌گویید؟ سبب‌سازی شما چیست؟ شما می‌گویید چه‌کار می‌کند آدم به خداوند زنده می‌شود؟ نکند شما هم در سبب‌سازی گیر کردید، موقوف علل شدید؟ خب این بیت را بخوانید:

🔟3️⃣1️⃣ ۲۸ 🔟3️⃣1️⃣