Telegram-канал ganjehozourprogramstext - گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour: Unsorted

گنج حضور متن کامل برنامه ها - Ganje Hozour

22 Aug 2024 13:13

ای بسا سرمستِ نار و نارجو
خویشتن را نورِ مطلق داند او
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۳۶۶)

جز مگر بندهٔ خدا، یا جذبِ حق
با رهش آرَد، بگردانَد ورق
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۳۶۷)

تا بداند کآن خیالِ ناریه
در طریقت نیست اِلّا عاریه
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۳۶۸)

نارِیه: آتشین
عاریه: قرضی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

چه‌بسا آدم‌ها هستند که به‌جای این‌که در بزم خدا سرمست بشوند با شراب آن‌وری، با درد‌های خودشان سرمست هستند. و دائماً هم درد‌جو هستند. می‌خواهند درد را زیاد کنند، می‌خواهند کارافزایی کنند. ای بسا انسان‌هایی که مستِ درد هستند و درد‌جو هستند، در حالِ خودشان نور مطلق خداوندی می‌دانند. می‌گویند به خدا زنده شدیم تمام هشیاری‌مان را از گِل کشیدیم بیرون رویش قائم شدیم و به بی‌نهایت خدا زنده شدیم. این‌ها را می‌گوید کاری نمی‌شود کرد، مگر این‌که یک بندهٔ خدایی مثل مولانا، یا یک‌ جوری جذبِ حق، به ره بیاورد ورقشان را برگرداند، که درجا نزنند و مشغول درد‌سازی و پخش درد نباشند، ورقشان برگردد. تا بدانند در درون با فضا‌گشایی که این خیال، این من‌ذهنیِ دردایجادکن، ناریه، آتشین، نار یعنی آتش دیگر، یعنی درد، در طریقت یعنی با دنبال کردن آموزش‌های مولانا نه باورهای جامد ذهن. طریقت یعنی فضاگشایی، یک‌ جورِ دیگرش می‌شود ذهن.

صادقان و عاقلان که الگوهای جامد ذهن را به راستی و درستی با جدیّت دنبال می‌کنند، ولی نمی‌دانند که زندانی هستند و چه‌بسا سرمستِ درد و درد‌جو هستند. و کسی که سرمست درد و درد‌جو هست مخرّب هم هست، خرّوب هم هست.‌ و روز‌به‌روز هم سرد‌تر می‌شود. و مردم را هم سرد می‌کند.

شما بگویید به خودتان که من چه کسی هستم؟ آیا من پندار کمال دارم؟ سرمست درد هستم؟ و درد‌جو هستم؟ یا نه، ارتعاش عشقی دارم، من مسائل را حل می‌کنم، من راه‌حل می‌دهم، من مسئله درست نمی‌کنم. من سرما درست نمی‌کنم، گرمای عشق را پخش می‌کنم.

می‌گوید که این شخص باید بداند که این خیال ناریه، این خیال درددرست‌کن، در ما موقتی بوده.

اوّل و آخِر تویی ما در میان
هیچِ هیچی که نیاید در بیان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۵۰۱)

آن‌چه بر صورت تو عاشق گشته‌ای
چون برون شد جان، چرایش هشته‌ای؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۷۰۴)

هِشتن: رها کردن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

می‌گوید که ما عاشق صورت هستیم. می‌گوید واقعاً عاشق صورت هستیم؟ وقتی یکی می‌میرد پس چرا عشقمان هم می‌میرد، دیگر نمی‌رویم دوست داشته باشیم؟! پس عاشق صورت نیستیم، صورت که آن‌جاست! پس جان ما عاشق جانش بوده.

آن‌چه بر صورت تو عاشق گشته‌ای
چون برون شد جان، چرایش هشته‌ای؟
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۷۰۴)

هِشتن: رها کردن
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

جانش بیرون شد تو دیگر عاشق نیستی. مگر صورتش آن‌جا نیست برو بغل کن! چرا می‌گذاری می‌روی پس؟! پس بدان که عشقِ جان به جان درست است. این توهم بوده که من به‌صورت عاشق هستم، پس از صورت بیرون بیا، از مردگی بیرون بیا.

جانِ جان، چون واکَشد پا را زِ جان
جان چنان گردد که بی‌جانْ تن، بدان
🔰(مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ٣٢٧۴)

جانِ جان، یعنی اگر ما گرمای عشق را از دست بدهیم، گرمای خداوند را از دست بدهیم، چون مرکز ما درد شده، سرد شده و پاییز هستیم روی به‌سوی زمستان می‌رویم، اگر این‌طوری بشود دراین‌صورت جان ما که من‌ذهنی ما است درست شبیه این است که تن ما بی‌جان بشود. یک تنی بمیرد آن‌جا، خب جان ندارد دیگر. من‌ذهنی هم وقتی خیلی شدت پیدا می‌کند عین آن مرده می‌شود.‌ پس مولانا هم بیهوده نیست می‌گوید:

ای مرده‌ای که در تو ز جان هیچ بوی نیست
رو رو که عشقِ زنده‌دلان مرده‌شوی نیست
🌺(مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۵۹)

بوی: نشان، اثر
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

عین این مرده‌ای که آدم به تن می‌میرد آدم می‌تواند به روح هم بمیرد. و روح به‌طور‌ کلی اگر جذب جسم‌ها بشود و درد‌ها بشود دیگر ما جان نخواهیم داشت. زندگی نخواهیم داشت.

🔟1️⃣2️⃣ ۳۶ 🔟1️⃣2️⃣