Telegram-канал hesekhobezendegi0 - حس خوب زندگی: Hesekhobezendegi: Unsorted

حس خوب زندگی: Hesekhobezendegi

02 Jul 2025 03:09

#ساز_ناکوک (19)
#مژگان_قاسمی
#رمان_صوتی

@Hesekhobezendegi0

حس خوب زندگی: Hesekhobezendegi

02 Jul 2025 03:08

دل‌خور و عتاب آلود گفت:
بازم که من استادم و حرف خودت رو می‌زنی!
تو کاری به آرامش من نداشته باش
خودم حلش می‌کنم.
اینم‌ که فکر می‌کنی زندگیت نرمال نیست رو بسپارش به من
درستش می‌کنم.
دیگه چی میگی؟!تمام تنم به عرق نشسته بود
حس می‌کردم لا به لای موهایم خیس است.
کاش زودتر می‌رفت یا مامان می‌آمد
و مرا از این موقعیت نجات می‌داد.

سکوت کرده بودم.

آمرانه گفت:
- لِیا منو نگاه کن!

با سرگشتگی سرم را بالا آوردم و نگاهش کردم .

ناراحت بود.

گفت :
- خواهش می‌کنم حداقل به من و خودت فکر کن
همین‌طور الکی نگو نه!

برای رهایی از مخمصه‌ای که در آن گیر کرده‌ بودم
سری به نشانه‌ی موافقت جنباندم....

نفسم سنگین شده بود
حس می‌کردم راه تنفسم بسته است.

مامان با بوی خوش قهوه وارد شد
و نگاه استاد سمت در اتاق کشیده شد

و من توانستم نفسم‌ را به راحتی آزاد کنم.

استاد به احترام ورود مامان برخاست
و سینی را از دستش گرفت.

بوی خوش قهوه او را هم تحت تاثیر قرار داده بود.

صدایش به شادابی ورودش نبود

ولی خطاب به مامان گفت:
- ممنون خانم موحد!
دستتون درد نکنه!

مامان تو درست کردن قهوه مهارت خاصی داشت
کسی رو دستش نبود.
چون پدرش همیشه عادت به خوردن قهوه داشته
برای همین مامان تبحر ویژه‌ای هم در تشخیص نوع قهوه و هم در به عمل آوردنش داشت.

از تعریف استاد خوشش آمده بود
و برایش از پدربزرگ می‌گفت و علاقه‌ی خاصش به قهوه!

لحظه‌ای نگاهم به استاد افتاد
ظاهراً توجهش به مامان بود
ولی گرفته و ناراحت به‌نظر می‌رسید.

جدی شده بود
و دیگر از آن خنده و شیطنت خبری نبود.

دلم گرفت.
دوست نداشتم کسی از من ناراحت باشد.
خصوصاً استاد،
بعد از زحماتی که برایم کشیده،
این حقش نبود.

آدم نمک نشناسی نبودم،
ولی پشیمانی دیگر سودی نداشت.

درد پایم را که از صبح به خاطر مامان پنهان کرده بودم شدت گرفت .

بغضم بالا آمد
ولی به سختی کنترلش کردم.

دردهای مقطعی صبح،
ممتد شده بود و اذیتم می‌کرد
ولی نباید ضعیف بودم
نباید اشکم جاری می‌شد.

بعد از رفتن استاد به مامان می‌گفتم با دکترم تماس بگیرد.
استاد قهوه‌اش را خورد.‌
حس کردم مثل قبل نیست.
با مامان هم زیاد حرف نزد.

انگار فقط می‌خواست قهوه‌ی مامان را رَد نکرده باشد،

بعد از تمام شدن قهوه برخاست و خطاب به مامان گفت:
- با اجاز‌تون مرخص می‌شم.
ممنون بابت قهوه خیلی طعمش عالی بود ...

مامان انتظارش را نداشت استاد به این زودی برود‌.

گفت:
- می‌خواستم میوه بیارم ...

- ممنونم باید برم!

مامان دیگر حرفی نزد.
عادت داشت برای احترام کفش‌های مهمان را جلوی پایش جفت کند
به این منظور رفت‌.
استاد کیفش را برداشت
نزدیکم شد.

با وجود ناراحتی
گفت:
- مراقب خودت باش،
کاری داشتی خبرم کن!

خدا حافظی کرد و رفت.
به محض محو شدن قامتش از چهارچوب در اتاق،
اشک‌هایی که تا آن لحظه پشت پرده‌ی چشمهایم پنهانشان کرده بودم سرازیر شد.

پای راستم به شدت درد داشت
شاید همان صبح باید به مامان می‌گفتم.

مامان بعد از دقایقی وارد اتاق شد
با دیدنم، جاخورد
نگران خود را به من رساند
و آشفته پرسید:

- چی شده قربونت برم؟
با استادت حرفت شده؟
آخه اونم مثل همیشه نبود!

- نه مامان،
پای راستم خیلی درد داره
با دکتر تماس می‌گیری؟

مامان با عجله برخاست
به هال رفت تا تماس بگیرد‌.

علاوه بر پا،
قلبم هم درد داشت
حال خودم را درک نمی‌کردم
و تلاشم برای جلوگیری از ریزش بی‌وقفه‌ی اشک‌هایم بی‌نتیجه بود.

« سامین »
دل‌آزرده از پیله‌‌ی سختی که لِیا دور خودش تنیده
و هربار حرف از تمایلش به تنها بودن می‌زند،
رنجیدم و به بهانه‌ی کار داشتن خداحافظی کردم .

این دختر سخت‌تر از آن بود که فکرش را می‌کردم.
تمام شور و حال و توان ماندن را از من گرفت.
اسانسور طبقه‌ی آخر بود
حوصله‌ی انتظار نداشتم،
هوای آزاد حالم را بهتر می‌کرد.
دوست داشتم زودتر از آنجا دور شوم.

پله‌ها را به سرعت پایین رفتم
از خانه بیرون زدم و پشت رُل نشستم‌‌.

بوی شکلات کیت کت و کیندر فضای بسته‌ی اتاقک ماشین را پرکرده بود.
یادم آمد موقع رفتن به خاطر سبد گل دستم پر بود و ظرف غذای خانم موحد روی صندلی پشت مانده است.

@Hesekhobezendegi0