Telegram-канал honarmohitzistenergy - رسانه سبزآبی: Unsorted

رسانه سبزآبی

27 May 2025 18:13

📃 «کمبود» آب (۱) | ✍🏻 مورای روتبارد

➣ @Notes_On_Liberty

همگان می‌دانند که غرب، و به‌ویژه کالیفرنیای شمالی، از یک خشکسالی یک‌ساله رنج می‌برد که سبب شده خیل دولت‌گرایان و فضولان برای کنترل، جیره‌بندی و تعیین مقرّرات خیز بردارند. «کمبود» آب را نمی‌توان دقیقاً بر گردن بخش خصوصی انداخت، ولی ظاهراً کمبود وجود دارد، و مطمئنّاً حکومت باید برای مبارزه با آن برخیزد -البته، نه با خلق آب بیشتر، بلکه با متوقف کردن توزیع کمبود عظیم‌تر.

نخستین چیزی که در این باره باید گفت این است که در بازار آزاد، فارغ از شدّت و حدّت عرضه، هیچگاه «کمبود» وجود ندارد، یعنی شرایطی وجود ندارد که خریدار نتواند محصولات موجود را با نرخ بازار پیدا کند. در بازار آزاد همیشه عرضه به‌اندازه‌ی کافی برای تأمین تقاضا وجود دارد. سازوکار واضح، نوسانات قیمت است. برای مثال، اگر پرتقال‌ها آفت‌زده شوند، و عرضه‌ی پرتقال افت کند، پس کمیابی پرتقال افزایش می‌یابد، و کمیابی، با افزایش بی‌رویه‌ی قیمت، تا حدّی‌که عرضه و تقاضا برابر شود، داوطلبانه برای خریداران «جیره‌بندی» می‌شود. از سوی دیگر، اگر محصول پرتقال افزایش و بهبود یابد، عرضه افزایش می‌یابد، پرتقال نسبتاً کمتر کمیاب می‌شود، و قیمت پرتقال کاهش می‌یابد تا مصرف‌کنندگان وادار به خرید مازاد عرضه می‌شوند.

اگر صنعت آب رقابتی و آزاد بود، پاسخ به خشکسالی بسیار ساده می‌بود: قیمت آب افزایش می‌یافت. بی‌گمان افزایش قیمت آب گلایه‌برانگیز بود، ولی هیچ «کمبودی» وجود نمی‌داشت، و نیاز یا درخواستی برای جاروجنجال‌های میهن‌پرستانه، درخواست حفظ منافع طبیعی، خواهش‌های نوع‌دوستانه جهت فداکاری برای خیر عمومی، و غیره وجود نمی‌داشت. ولی صنعت آب به‌ندرت آزاد است؛ برعکس، آب در تقریباً همه‌جای ایالات متحده محصول و خدمات انحصار حکومتی است.

زمانی‌که خشکسالی کالیفرنیای شمالی را درنوردید، افزایش قیمت زیاد آب غیرقابل تصوّر بود؛ اتّهاماتی همچون ظلم به فقرا، خودخواهی، و غیره مطرح شد. نتیجه لحاف چهل‌تکّه‌ای از جیره‌بندی اجباری آب، همراه با نصایح میهن‌پرستانه‌ی محیط‌زیست‌دوستانه بود: «منابع را حفظ کنید! حفظ کنید! چمن‌های خود را آبیاری نکنید! تنهایی دوش نگیرید! توالت را شست‌وشو نکنید!» خب، جنبه‌ی خنده‌دار این‌ها این بود که توصیه‌هایی پوچ مانند مائده‌ی آسمانی از بهشت برای جمعیت ثروتنمند نخبه‌گرای محیط‌زیست‌دوست خلیج سان‌فرانسیسکو بودند. مقامات آب کالیفرنیا امیدوار بودند و هدف داشتند که در سال ۱۹۷۷ مصرف چیزی در حدود ۲۵ درصد نسبت به سال ۱۹۷۶ کاهش یابد. ولی، در کمال شگفتی، در اواخر ماه ژوئن، ارقام جمع بسته شدند و نتیجه آن شد که جوامع خلیج سان‌فرانسیسکو داوطلبانه پاسخ داده و مصرف آب‌شان را ۴۰-۵۰ درصد کاهش دادند.

«اخلاقیّات» مردم منطقه‌ی خلیج از انتظار همگان فراتر رفته بود. ولی واکنش به این جهش نوع‌دوستی میهن‌پرستانه و فداکاری چه بود؟ به‌طرز شگفتی، درهم‌ریخته و متضاد بود -بدین‌ترتیب به‌طرز کاملاً خنده‌آوری برخی از تضادهای درونی دولت‌گرایی را نشان داد. ناگهان، بسیاری از حوزه‌های آبی حکومتی، از جمله سان‌فرانسیسکو، متوجّه شدند که، لعنت! درحال از دست دادن درآمد هستند! اکنون کمبود آب در وضعیّت خوبی است، ولی برای یک بوروکرات و سازمان او هیچ چیز مهم‌تر از درآمدشان نیست. و بنابراین حوزه‌های آب محلی کالیفرنیا فریاد برآوردند که: «نه، نه، احمق‌ها، شما بیش از حد از محیط‌زیست محافظت کرده‌اید.» (برای ضدّبوم‌شناس کهنه‌کاری همچو من، اصطلاح «بیش‌ازحد محافظت کردن» آرامش‌بخش بود.) حوزه‌های آبی شروع به فریاد کردند که مردم زیادی صرفه‌جویی کرده‌اند، آن‌ها باید بیشتر هزینه کنند، آن‌ها به‌طرز سختگیرانه‌ای توسط مقامات آب دولتی، که گروه‌های شهرداری را به «خرابکاری» در برنامه‌های محافظتی متّهم کرده بودند، توبیخ و تنبیه شدند.

در همین حال، دیگر بوم‌شناسان محلّی و دولت‌گرایان وارد میدان شدند. آن‌ها معترض بودند که محافظت بیش‌ازحد مردم را واداشته است که چمن‌هایشان را آبیاری نکنند، و این منجر به «آلودگی بصری» چمن‌های «زشت و کریه» گشته، و نیز سبب شده که برگ‌های خشکیده تبدیل به خطری برای آتش‌سوزی شوند، که ظاهراً ممنوعیّت محیط‌زیستی دیگر است.

➣ @Notes_On_Liberty