33747
Хаётий ва Ибратли ҳикоялар... Хикматлар хазинаси... Инсон такдирини аччик синовлари... Hamkorlik va reklama uchun 👇👇 @Bronzam . . . . . .
#Ҳаётий ҳикоя
Насиба
Моҳирага эри қўнғироқ қилиб, маош олганини айтди. Бу ёқимли хабардан кейин аёл янада чаққонлик ва завқ билан уй ишларини бажаришга киришиб кетди. Ахир турмуш ўртоғи ҳозир келиб қолади, кейин бирга рўзғор қиладилар.
Эр-хотин бозор айланиб рўзғорнинг кам -кўстини қилиб чиққанларида кун шомга яқинлашиб қолган эди. Хўжайини Моҳирага қараб: "Юр, сенга бир кабоб олиб берай" -деди. Моҳира гарчи жудаям хоҳласа-да, эрига қараб: " Уйда шўрва солиб қўйган эдим"-деди секингина."Сен пиширган шўрвагаям жой топилади "-деди Нозимжон.
Кечки овқат маҳали бўлганиданми, тамааддихона тирбанд эди.Официант қиз кўзи билан жой қидириб,уларга бурчакдаги бўш жойни ҳозирлади. Улар ўтирган жойда 5-6 нафар аёл баланд овозда гурунг қилишарди, афтидан" гапчилар"эди. Моҳира ва Нозимжон оҳиста, суҳбатлашмай овқатланишарди. Шу боисми аёлларнинг суҳбатлари ҳам истар- истамас қулоққа чалинарди. Аёлларга хизмат қилаётган официант йигит ёш, рангпаргина эди. Негадир ушбу мижозлар бу болага бироз жеркиб муомала қилишгандай туюлди, Моҳирага.
Моҳира институтда дарс берар, талабаларининг аксарияти дарсдан сўнг турли тўйхона ва емакхоналарда шу йигит каби ишлашларидан хабардор эди. Бир куни талабаларидан бири шаҳарнинг энг номдор тўйхонасида ишлаётиб битта патнисдаги идишни синдириб қўйиб, бўйнига жуда катта сумма илишганида шерикларининг барчаси ўша куни ишлаган бир кунлик пулидан воз кечиб, унга ёрдам берганларини айтиб берганини хотирлаб ўтираркан, яна ёнидаги аёлларнинг бир-бирига гал бермай таом буюртма бераётганлари хаёлини бузди. Аёллардан бири: "Бизга сабзовотлар билан димланган гўштдан олиб келинг" -деса, бошқаси: "Йўқ кабоб олиб келинг"- дейди. Хуллас, биринчи аёл гўшт деб туриб олди. Официант йигит
" Гўшт сайми? "-деб, қайта -қайта сўради ва иккитага буюртма олиб чаққонлик билан столни устидаги ортиқча нарсаларни йиғиштириб кетди.
Нозимжон жилмайиб:" Тўй тўйдай бўлсин"-деб, музқаймоқ буюртма қилди. Иссиқ кунда музқаймоқ ўзгача ҳузур бағишларди. Моҳира ўзи анчадан буён бундай бемалол ўтирганларини эслолмайди. Ҳозир ҳомиладорлик таътилида бўлгани боисми, фақат бозор -ўчарга чиқмаса ортиқча ҳеч қаерга ҳам бормапти. Мана кичкинтойи ҳам ҳадемай боғчага боради, у ҳам янги ўқув йилидан иштиёқ билан ишга чиқади, насиб этса.
Бирдан қўшни столдан аёлларнинг овози баланд эшитилди, сочини калта кесган ёши каттароғи овқат устидаги ажабтовур қопқоқни очиб: "Нима бу?! Биз сенга қовурилган гўшт олиб кел, демадикми?!" -дея ўшқириб кетди. Қолганлари ҳам уни қўллаб чувиллашди. Официант бола пешона терини артиб зўрға:" Гўшт сай шу... "-дерди ялингансимон. Аммо бу аёлларни кўндириб бўлмади. Моҳира еётган музқаймоғини ютолмай қолди, қараса эри ҳам шу аҳвол. Бироздан сўнг емакхонанинг иш бошқарувчиси келиб юмшоқлик билан тушунтиришга ҳарчанд ҳаракат қилмасин аёллар ўз сўзларида туриб олдилар, дарҳол бу таомни кўздан йўқотишини ўрнига кабоб олиб келишини талаб қилдилар. Иш бошқарувчи эса официант томонга қараб қўлини бўғзига ишора қилиб, бошини сарак-сарак қилиб
" калланг кетди"ишорасини қилди. Моҳира бир ранги оқариб турган официант йигитга, бир эрига жавдираб қаради. Нозимжон иккаласи бир -бирини тушунди. Нозимжон нима қиларини билмай аёлларга мўлтираб турган йигитга қараб паст овозда: "Укам, шу овқатингни бизга идишга солиб берақол, болаларга олиб бораман, мазалига ўхшайди, чекни олиб келиб берарсан,"- деди. Йигитча бироз қараб турди ва юзи ёришиб: "Хўп бўлади,"-деб, югуриб кетди. Эри кассага пул тўлаётганда йигит Моҳиранинг қўлига таомни тутқазиб:
" Раҳмат, сизларга опа... "-деди овози титраб.
Маҳбуба Баҳодир қизи.
КЕНЖА ЎҒИЛ САБОҒИ
(жуда ибратли)
Узоқ-узоқлардаги бир қишлоқда ёшгина йигит ўз ишини бошлади. Яъни, икки кўчанинг чорраҳасида савдо қилишга киришди. У жуда оқкўнгил, меҳрибон йигит эди. Ҳамма уни яхши кўрарди. Нарсаларни ундан олишиб, танишларига ҳам тавсия қилишарди.
Ҳалиги йигит бир йилни ичида мамлакатнинг бир томонидан иккинчи томонига етадиган, халқларни бир-бирига жипслайдиган занжир ҳосил қилганди. Орадан йиллар ўтди...
Кунлардан бир куни ўша киши ҳасталаниб, шифохонага ётқизилди. Врачлар уни текшириб, кўп яшамаслигини айтишди.
Шунда ҳалиги киши ёнига уч ўғлини чақириб, уларга қуйидагича топшириқ берди:
- “Мен бир неча йиллар тер тўкиб, яратган фирмамга ичинглардаги биттанглар бошлиқ бўласизлар. Лекин, қайсингиз энг лойиқ эканингизни билиш мақсадида ҳар бирингизга бир доллардан бераман. Ушбу бир долларга ҳоҳлаган нарсангларни олишинглар мумкин. Лекин, бир шартим: бугун кечга бу ерга келганингларда, олган нарсанглар мана шу хонани бошдан-оёқ тўлдириб туриши керак!”
Учала ўғил ҳам бундай нуфузли фирмага эга бўлиш илинжида ҳаяжонлана бошлади. Ниҳоят, учаласи ҳам шаҳарга бориб, пулларини ишлатишди. Кечга қайтганларида оталари сўради:
-“Қани, тўнғич ўғлим, пулингга нима олдинг?”
Ўғли жавоб берди:
- “Дўстимнинг даласига бордим. Пулимни унга бериб, икки қоп сомон олдим”.
Кейин чиқиб, сомонларни олиб кирди-да, хонага соча бошлади...
Хона бир онда учиб юрган сомонга тўлди. Лекин, кўп вақт ўтмасдан ҳалиги сомонлар ерга тушди. Яъни, ота айтгандай: хонани бошдан-оёқ тўлдиролмади.
У киши иккинчи ўғлига юзланди: “Ўғлим, сен пулингни нима қилдинг?”
- “Мен бир кўрпа-ёстиқ тикадиган одамни уйига бордим. Икки дона ёстиқ сотиб олдим”, - деди иккинчи ўғил. Ва, хонага иккита ёстиқ опкелиб, ичидан парларни (патларни) чиқариб, ер билан битта қилиб хонага соча бошлади. Ҳамма ёқ пат билан тўлса-да, лекин, дарров ерга тушиб, яна хонани тўлдиролмади...
Шунда ота учинчи ўғлидан сўради: “Сен пулингни нима қилдинг?”
Учинчи ўғил бундай деб жавоб берди:
- “Сиз берган ўша бир долларни олиб, бир дўконга бордим-да, майдалатиб олдим. 50 центини муқаддас жойга садақа қилдим. 20 центини шаҳримиздаги иккита ёрдам ташкилотига бердим. Яна 20 центини заифларга тарқатдим. Шундай қилиб, 10 центим қолди. Унга эса иккита нарса олдим”.
Бола қўлини чўнтагига солиб, бир гугурт қутиси ва битта шам чиқарди.
Хонанинг чироғини ўчириб, шамни ёққан эди: хона шам ёруғи билан тўлди!
Хона сомон ёки патлар билан эмас, бошидан-охиригача “нур билан, ёруғ билан” тўлган эди!
Ота бениҳоя хурсанд эди:
- “Жудаям яхши, ўғлим!
Фирманинг бошлиғи – сен бўласан. Чунки, сен – ҳаётдаги энг муҳим нарсани биласан,
яъни ўз ёруғингни сочишни!
Бу – жудаям муҳим...”
@ibratli_sozlar
Жигар
Акасининг ишлари юришмай қолди. Бир кунда, ҳеч қандай огоҳлантиришсиз ишдан бўшатиб юборишди. Акаси қолиб Имронга ташвиш тушди. Тўғрида, акасининг уйи бўлак, фарзанди кичкина, келинойиси ҳам ишламайди. У ота-онаси билан қолган, рўзғори бадастир.
Акаси бир ой иш топа олмади. Юраги сиқилиб, уни ўзининг ишхонасига олиб кетди.
Ошхонада ишлайди. Ошпаз. Бир дамлаганда олтита қозонда ош дамлайдилар. Қурувчиларга хизмат кўрсатадиган бу ташкилот нонушта, тушлик, асрда бериладиган енгил таом ва кечки овқат тайёрлайди. Имрон ҳали коллежни битирмаёқ иш бошлагани сабабли пишиб кетган.
Бошлиғига акаси ҳақида айтганида уни ҳам ўзидек тасаввур қилдими, осонгина кўнди.
Хушнуд газетада, озода шароитда ишлаб ўрганган. Шу пайтгача битта пиёз арчиб кўрмаган. Укасининг меҳнатини кўрибоқ қочиб кетгиси келди. Қоп-қоп сабзиларни тозалаб, тўғраш—эртанги масаллиқни тайёрлаш билан тун ярим бўлди. Хушнуднинг қани қўли келишса! Ҳаракат қилади, уддасидан чиқолмайди. "Ака, сиз сиқилманг, тўғрамасангиз ҳам майли, сиз учун ҳам ўзим ишлайман, ёнимда ўтиринг',- шатирлатиб сабзи тўғраганча гапириб қўяди Имрон. Укаси ўнта тўғраганда битта сабзини амаллаб тўғраган бўлади..
Икки соат ухладими, йўқми, уйғониб кетди, чиқса укаси ошпазлар билан беш юз киши учун нонушта тайёрлаяпти. Ёрдамга ошиқди. Ўзидан уялди, наҳотки қўлидан оддий тухум қовуриш ҳам келмаса?
Тушлик тайёрлаш ундан ҳам азоб экан. Баравар ўт ёқилган олтита қозонга тинимсиз югураётган укасини кўриб, ёрдам беришга ошиқади. На ўтин ёқишни билади, на зирвак тайёрлашни. "Ака, қўяверинг, ўзим эплайман, ўт қалаётгандек ёнимда турсангиз бўлди, икки киши учун ҳам ўзим ишлайман!"
Хушнуд у қозондан бу қозонга югураётган полвонкелбат укасига қараб ўзидан хафа бўлди. "Мана нимага дам олиш кунлари донг қотиб ухлар экан бу! Нимага уйимга чақириб суҳбатлашайлик десам, ўтирган жойида ухлаб қолар экан бу! Шинам хонада ўтириб нолисам, бир марта нолимабди-я! Мен ҳам юк бўлмай, қўлимдан келмайди, ўрнимга ўзига ўхшаган бир полвон ошпазни ишга олса, иши енгиллашади, бугуноқ кетишим керак!"
У нарсаларини йиғиштириб кетишга хозирланди.
Укасини маҳкам бағрига босиб "Жигар, ҳаммаси учун, раҳмат, эплолмадим, узр, сени ҳам уятга қўйдим"-деди." Ака, ман сиз билан ҳамиша фахрланганман, ҳали ҳаммаси яхши бўлади! Сиз энг яхши журналисти бўласиз, бунга ишонаман", -деди.
Уйда ҳеч вақо йўқ эди, хотини овқат қилдимикан?Бирдан телефонига хабар келди. Кимдир пул ташлабди. Каттагина миқдорда. Юраги ҳапқириб кетди.
Ким ташлаши мумкин? Ўпкаси тўлиб турган бўлса-да, ўзини босиб онасига қўнғироқ қилди
—Онажоним, раҳмат сизга
—Тинчликми? Нима муносабат билан, болам?
—Шундай ука туғиб берганингиз учун...
Кейин укасига хабар жўнатди
"Борингга шукур, жигар!
Феруза Салходжаева
@IBRATLI_SOZLAR
Соғинчли ва ширин хотира...
Касбим хисобчи бўлганлиги учун, базида “қайсар” мижозларни айримлари “бухгалтерни ўзи билан гаплашамиз” деб туриб оладилар, гохида шикоят қилиб келувчилар хам бўлиб туради.
- Мени тўсманглар, мен шахсан бухгалтерни ўзи билан гаплашишим керак. Бу гал хам ана шундай мижозларни бирини мудаосини эшитиш тарадудини бошладим. Кўринишидан бошқа миллат вакили, анча кексайиб қолган, аммо тетитклиги ёшига нисбатан ёш кўринишига ёрдам бераётган бир кекса онахон кириб келарди. Онахонни гаплариям дона- дона, қулоқлариям эшитиши яхши, бир куришда саксонни қоралаган аёлларга сир хам ўхшамасди.
- Ассалому алейкум келинг онахон, хуш келибсиз даргохимизга
- Рахмат, ўғлим мана буларингни қара, ярим соатдан бери ёнинга йўлатмайдия.
- Уларни хам тўғри тушунинг вазифаси, майли хуш кўрдик, биз томонларга қайси шамоллар учирди. Онахон мудаосини айтаркан, гап орасида шахсини тасдиқловчи хужжатини хам тақдим қилди. Исми шарифи, Шакирова Гулнарь, туғилган вақти, 1934 йил.
- Мен уруш кўрган аёлман болам, ўша даврда бир тўғрам нон учун эртадан кечгача қўшнимиз боласини кўтариб юрардим, бир кун ўтиши шу қадар қийин эдики, аксига олиб берган бир тўғрам нонни укам иккимиз бир паста еб қўярдик. Отам ўрушга кетиб қайтиб келмадилар, онам бизни болалар уйига беришга мажбур бўлдилар, эллик бир йил давлат ишида мехнат қилиб, пенсияга чиқдим. Бу кунларга етиб келиш осон бўлмади.
Онахон илтимослаб келган ишини тегишли жойга қўнғироқ қилиб битказиб бердимда, ташкаригача кузатиб қўйдим. Бечора иши битганидан болаларча хурсанд бўлиб, таркрор ва такрор дуолар қилдилар.
Онахон саксонни қораласа хам хали анча тетитик. Хат-хужжатларни кўзокнайсиз бемалол кўра олади. Юзини ажин оралаган, қариликни гўё тан олмагандек шахдам қадамлар билан кетиб бораркан бу кетишда албатта юз ёшга етиши аник валлоху аълам.
Нигохидан қайсидир танишимни кўргандек бўлдим. Хонамга кириб, яхшилаб ўйландим. Қаерда кўргандима бу нигохларни.
Топдим... ва нихоят эсладим... эсладиму...бутун болалигим кўз ўнгимдан ўта бошлади. Онамнинг рахматли оналарида эди бу нигохлар...
Оллох жойини жаннатдан қилган бўлсин, бувим бизни боришимизни кўзлари тўрт бўлиб кутардилар. Хар гал бахорда, қизил мачин териб, бахор таомларидан бўлмиш чучвара қилиб берардилар. Чучвара билан бирга бир коса қаймоқ қўярди, таомни қаймоққа ботириб есангиз бошқача маза берардида. Сут ва сариёғ солиб нон ёпардилар. Ёпган нонлари бир хафта утса хамки кўкариб кетмасди, агар суви қочса тўғраб қуярдилар. Ўша қотган нонларини хам мазалари бошқача бўлардида. “Мени нимамни яхши кўрасизлар а, мана шу қотган нонларимни яхши кўрасизларми” дея хазил қилиб қуярдилар.
Бўвим рахматли чевар эдилар. Қўшнилари Хонойим эна ва Фотима эналарни барча бичиш ва тикиш ишларини қилиб берардилар. Шунгиндек махалладаги келин бўлиб кетаётган қиз-жувонларни хам кулакларни тикиб берардилар. Бу одатларини то қазо қилигунича хам ташламадилар.
Хар гал борганимизда уччала дугоналар гурунглашиб ўтиришарди.
Қиш ойларида оёқлари оғригани учунми, Сандал қуриб олардилар. Билмадим ўша махаллари қиш кечалари хам узок бўлармиди, тун ярмигача сандал атрофида биз хам ўтирардикда, бизга болалик даврларини сўзлаб берардилар.
Токчасида доим ўрик қоқи, дарахт ёнғоқ манғизи, шунингдек майиз турарди. Кечки овқатдан кегин токчадан анашу қуруқ меваларани олардида ““малака” қилиб ўтиринглар” дерди. Айтиб берган хотираларни биз худди эртак эшитгандек мароқ билан тинглардик. Аксига олиб уйқу хам келмасди. Уйқу олдидан бир хазили бор эди. “қай бирилар тушакка хуллаб қуйсаларинг беш қуяман дердилар” эрталаб уйғонганимизда “хамангиз иккичи экансизлар” дея яна кулдирарди.
Мана қазо қилганига хам роппа роса ўн уч йил бўлибди, ўша ўтган ўн уч йилдан бери мачин чучвараю косадаги қаймоқ таъмини қумсайман...
Исмоилжон Саттаров.
@ibratli_sozlar
эзила-езила йўқ бўлиб кетаёзган чиптани Кариманинг қўлига тутқазаркан, у севинчдан додлаб юбораёзди. Чунки, Карима учун энасининг омон қолгани бир бахт бўлса, чиптани қайта қўлга киритиш яна битта қувонч эди…
Яқинда аллакимдан эшитиб қолдим. Салима опа тузалиб чиқиб ўз ютуғини олгач, алоҳида уй, машина, яна беш-ўнта қорамол сотиб олибди.
@ibratli_sozlar
Har xil so‘zlarga parvo qilmang..!
Sizni ko‘rganlar o‘t-o‘lan deb xayol qilaversin...
Siz esa gul bo‘ling.. Xatto bulbullar uyalsin...
- Rumiy
@ibratli_sozlar
Ота шаънини топтаган оғир маломат.
Туни билан ухламай, бу ёнбошдан у ёнбошга ағдарилиб тонг оттирган бўлса-да, ёстиқдан аранг бошини кўтарди. Бутун жисми қақшаб оғрирди. Ташқарига чиқди. Ҳамма жой сув қуйгандек жим-жимжит.
– Ҳей, қаердасан?! – У шундай деб бақирдию, шу топда кимга, нега жаҳл қилаётганини ўзи ҳам билмасди.
– Дадаси... – Хотини ошхонадан оёқ учида юриб чиққандай сирғалиб келди. Хотинининг юзига ҳам қарамай ювиниш хонасига ўтди. Бошидан муздай сув қуйиб, бироз тетикланган бўлиб, нонушта дастурхонига ўтирди.
– Болаларинг қани ?
– Ўқишига кетишди... Қизингиз ичкарида... Нонушта қилмайман, деяпти...
Хотинининг қалтираб чиқаётган овозига ҳам раҳми келар, ҳам ғаши қўзирди.
– Ичкарида нима қилади, уйига қачон қайтаркан?!
– Дадаси... – Хотини йиғламсираган товушда сўз бошлаб “қилт” этиб ютинди. – Қудаларингиз сўраб келишмаяпти-ку...
– Келмайди ҳам! – У заҳрини хотинига сочиб бақирди. – Кутмаларинг қуда-пудангни! Келмайди барибир! Сенларга бошидан айтгандим, бу одамларнинг кўзи очга ўхшайди, бунақа тоифадан хайр топиб бўлмайди, деб. Ундай дединг, бундай дединг, ўз билганларингдан қолмадинг. Ана оқибати. Олти ойда тўрт марта қизинг аразлаб келди. Турмуш бунақа бўлмайди. Ўлса ўлиги ўша уйдан чиқади, тамом-вассалом!..
Чойини ҳам ичмай, жаҳл билан юзига фотиҳа тортиб ўрнидан қўзғалди. Дарвозадан чиқишга чиқдию, бир муддат қаерга боришни билмай туриб қолди. Бугун дам олиш куни. Ҳамма оиласи бағрида, кимдир меҳмон кутган, биров меҳмонга борган, кимдир ҳафта давомида тўпланиб қолган ишини адо этиш билан машғул. Яна биров якшанбани телевизор томоша қилиб, диванда ёнбошлаб газета варақлаш билан ўтказаяпти. Фақат у уйига сиғмайди. Ҳозир кўчада ҳам саросар юрибдию, йўлидан биров чиқиб қолишидан, кимгадир рўпара келишдан чўчияпти. Биров тугул, шу онда ҳатто ўзидан ҳам уялади, у. Бир кўнгли куёвининг, эркак қуданинг олдига бориб эркакчасига гаплашмоқчи ҳам бўлди. Бироқ... Уялди. Тўйдан олдинги қизи билан куёвининг “томоша”лари, никоҳ кунидаги қилғиликлари кўз олдига келиб қудасига, куёвига рўпара келишга юраги дов бермади.
Унаштирувдан кейин эрталаблари қизи ясан-тусан, пардоз-андоз қилиб уйдан чиқиб кетаётганига бир-икки кўзи тушган эди. “Ҳадеб унаштирилган йигит билан учрашиши яхши эмас”, деб ичида ғашлангандию, қизига ҳам, хотинига ҳам индамаган эди. Никоҳ базмида, ўшанда қизидан қаерга кетаётганини сўраб-суриштирмагани учун пушаймон қилди. Базм ўртасига бориб тўйхонада чироқлар ўчди. Ҳайрон бўлиб, сабабини билиш учун тўйхона маъмуриятига учрамоқчи бўлган ҳам эди, хотини уни кулиб қайтарди:
– Дадаси, чироқ ўчмади, ўзлари ўчиришди. Ҳозир ҳамма тўйда шунақа қилишади-ку? Ҳалиги, нимайди, ҳа “Лав стори” бўларкан...
– Нима деганинг у? – Лав сторининг нималиги хаёлининг четига ҳам келмай, хотинига қоронғуда қаттиқ тикилди.
– Ёшларнинг тўйдан олдинги учрашувлари суратга туширилган, ҳозир ўша суратлар меҳмонларга кўрсатилади...
– Нима деяпсан?! ؘ– Унинг ғазаби қайнади. – Тўйга келганлар учун қизинг билан куёвинг учрашувининг нима кераги бор?!
– Дадаси, ахир, ҳозир ҳамма тўйда шунақа қилишяпти-ку!? Бу урфга айланган. Унаштирилган йигит-қиз тўйгача суратга тушиб, фото альбом қилади. Тўй куни шу суратлар меҳмонларга катта экранда кўрсатилади...
– Ҳе ўша урфингни...
Шу пайт катта экран ёришиб унда қизи билан куёвининг суратлари кўрина бошлади. Бирида иккови қўлини юрак шаклига келтиришга уринган, думбага ўхшаб қолган. Бир суратда куёви қизини қучоқлаб тушган, бошқасида қизи йигитнинг пинжига тиқилган... Унинг нафаси қайтиб, бошига оғриқ кирди. Кўзларидан олов чиқаётгандек юзи ёнар, худди ҳамма қўлини бигиз қилиб уни кўрсатганча, “Ана, шарманда қизнинг отаси шу!” дегандек бошини эгиб, букчайиб қолганди. Шармисорлик томошаси анча пайт давом этди. Унинг кўзи суратларда эдию, ҳуши ўзида эмасди. Ёнида ўтирган катта экранда термулиб қизининг беҳаёлигини ғурурланиб томоша қилаётган хотинига нимадир демоқчи бўлар, лекин овози чиқмай, бўғзига тахир тугун тиқилган эди. Йигитлар қийқириб ҳуштак чалар, қизлар увиллашиб чинқирар, катталар қарсак чалар, у эса қўлларини билан бошини чангаллаб, “Бўлди, тўхтатинглар”, демоқчи бўларди. Ҳартугул чир
-у, хоҳлаганингча олиб чиқаверасан. Мен унгача Мастурани чалғитиб тураман.
- Шу ердами?
- Йўқ, бир жойга обориб… Хуллас, буёғиминан ишинг бўлмасин!..
— Яхши, қани, кетдик унда ишга!..
Мастура чет эл виносининг кайфини сурганча бепарво ўтирарди. Азбаройи ўзини бўш қўйиб юборганидан Анварнинг қўли елкасига келиб қўйилганини ҳам пайқамай қолди.
- Яхши ўтирибсанми? — сўради Анвар мулойимлик билан.
Бу орада қарама-қарши томондаги стуллардан бирига қўйилган сумкачасини Холида титкилаш билан овора бўлди.
- Ёмон эмас. — жавоб қилди Мастура кулимсираб. — Вино жуда ўткир экан.
- Ие, бу винони грузин ўртоқларим совға қилишганди. Аслида меникида ўтирсак ҳам бўларди-ку, бироқ Холида қаҳвахонага борайлик деявергани учун… Биласанми, уйимда бунданам зўри бор. Фаранглар коньяги. Бир қадаҳини ичсанг, еттинчи осмонда юргандай бўласан.
- Йўғ-э, шунақаям зўрми?..
- Боргин, биласан. Мен алдамайман-ку сени!..
- Афсуски, боролмайман. Ойим қайтиши керак бугун.
- Қайтса нима қипти?.. Кўп ўтирмаймиз.
- Холи, сенам борасанми? — сўради Мастура калитни олиб ҳеч нарса бўлмагандай атрофни томоша қилиб ўтирган дугонасига юзланиб.
- Йўқ, менинг зарур ишим бор. Сизлар бориб келаверинглар!..
- Бормасанг борма. — деди Мастура беихтиёр Анварнинг елкасига бош қўйиб. — Мен бораман. Анварнинг ҳимматини кўраман.
Пулга, бойликка ўчлик ўз сўзини айтди. Умрида ўғирлик қилиб кўрмаган Холида бу оқшом ҳамма нарсага тайёр эди. Аммо тажрибасизлик қилиб қўйди.
Бу вақт Мастуранинг ойиси Меҳрибон опа олис йўлдан келиб эндигина ваннахонага чўмилиш ниятида кирганди. Ичкарида кимнингдир юргани қулоғига чалиндими, безовталаниб йўлакка чиқди. Не кўз билан кўрсинки, қаршисида қизининг яқин дугонаси қўлида бир даста долларларни чангаллаганча чайқалиб турарди.
- Вой, мен ўлиб қўя қолай!.. — шивирлаб қизга яқин борди Меҳрибон опа. — Бу ерда нима қиляпсан? Пулларни қаердан олдинг? Мастура қани?..
Холида орқага тисланиб деворга суяниб олди.
- Яқинлашма!.. — деди қўлини олдинга чўзиб. — Яқинлашсанг, ўлдираман!..
- Ие, нега ўлдирасан?.. Менда қасдинг бормиди?.. Пулларни бер! Яхшиликчасига бер, қизим! Шайтоннинг гапига учма!.. Қани, берақол, мен сенга ёмонлик қилмайман!.. Ҳеч кимга айтмайман ҳам. Адашибсан!..
- Нимага берарканман? — Холида пулларни маҳкам кўксига босди. — Сенлар бойийверасанларми? Биз-чи?Биз юраверамизми зор бўлиб?Йўқ, мениям ҳаққим бор бу пулларда.
- Хўп, аввал менга бергин. Ўзим сенга бераман керагини. Қўлингдаги пуллар кўп…
- Бериб бўпман! Аҳмоғинг йўқ.
- Шунақами? Унда ўзингдан кўр! Ҳозир мелисага қўнғироқ қиламан. Қамоқда чиритаман сен ўғрини!..
Меҳрибон опа шундай деб секин телефон тепасига бормоқчи бўлди. Бироқ Холида эпчиллик қилди. Жонҳолатда телефонга ёпишиб симларини узиб ташлади.
- Қўнғироқ қилармиш. У югурганча ошхонага кирди-да, ошпичоқни олиб яна ортга қайтди. — Қани, қилмайсанми қўнғироғингни?.. Бир томоша қилай-чи!
- Ғирт мегажин экансан,- деди пичоққа кўзи тушиб ранглари оқариб кетган Меҳрибон опа. Қизимнинг яқин ўртоғи деб юрсам…
- Ким мегажин?.. Менми?.. Ўзинг-чи? Манави пулларни ҳаромдан топгансан ўзинг ҳам!.. Ғирт бузуқисан-ку!..
- Нима?.. Вой ифлос-эй!.. Меҳрибон опа бу гапни эшитиб кутилмаганда Холидага ташланди.
Ўртада олишув бошланди. Холида сочини чангаллаган қўлларни қайириб ташлай олмай ҳалак, Меҳрибон опа эса бир қўли ўғри қизнинг сочларида бўлса-да, иккинчи қўли билан пичоқни тортиб олишга интиларди…
Улгурмади. Холида ёшлигига борди. Куч билан уни итариб юборди-да, кўксига пичоқ урди. Бир, икки, уч…
Нима қилаётганини билмай Меҳрибон опанинг дуч келган жойига пичоқ солаверди.
Дугоналар шу тахлит безишишди.
Ичкилик, маишат орқасидан қувиб номусигача бой берган Мастура шу куни онадан ҳам айрилиб қолди. Айниқса, онасини Холида ўлдирганини билгач,килмишларига минг пушаймонлар еди.
Лекин энди кеч. Бўлар иш бўлган эди.
Онани барибир қайтариб бўлмасди.
@ibratli_sozlar
Aslida bu dunyoda hamma ertak misolidir..
“Bir bor ekan”la boshlanib,
“Bir yoʻq ekan”la tugaydi..!
@ibratli_sozlar
📝 Ёз кунларининг бирида талабалар шахарчасининг қадрдон йўлакларидан юриб, метрога қараб йўл тортдим. Келаётиб кўча бўйидаги йўлакчада Университет биносига темулиб турган йигитчага кўзим тушди:
- Ха, мунча бу бинога махлиёсан, абитуриентмисан?
Йигит хаёлидан чалғиб мен томонга қаради. Дабдурустдан берилган савол уни ноқулай ахволга солди шекилли, ўзини сал ноўнғай хис қилиб жавоб берди:
- Қайдам. Абитуриент хам бўлаолмадим. Насиб қилмаган экан. Ассалому алайкум, дея у менга қўл узатди.
- Ва алайкум ассалом! - саломга алик олдим-у, энди мен хижолатга тушдим. “Савол беришдан олдин салом берсам бўларкан”. Яхшиям бола одобли экан, вазиятни тўғрилаб қўйди.
- Нега абитуриент бўлолмайсан ёки фуқаролигинг йўқми?
- Йўғ-ей. Хаммаси жойида. Фақат уч кун олдин хужжатларимдаги айрим камчиликлар учун қабул қилишмаган эди. Уйга хужжатларимни бериб юборувдим, тўғрилаб жўнатишди. Энди эса ўзимнинг топширгим йўқ.
- И-е, қизиқ экансанку, нега топширмадинг?
- Ўзимга ишонмадим- кулимсиради бола...
- Унда нега бу ерга келдинг? Балки бошқа жойга топширарсан?
- Йўғ-е, кетаман. Хамма синфдошларим университетга киришга интилгани учун қизиқиб келувдим. Уч кун шу ерда юриб билдим. Менинг билимим етмас экан. Мен ўзи мактабда “тўрт” бахога ўқиганман. Бу ерда бошқа жойлардан келган болаларни кўриб хавасим келди. Жуда кучли болалар экан. Мен уларга тенг эмасман.
- Бекор қилибсан, бир уриниб кўриш керак эди. Энди нима касб қиласан?
- Уйда косибчилигимиз бор. Туман марказида эса дўконимиз хам бор. Ўша ерда тирикчилик ўтар, балки бошқа касб қиларман. Аммо шундай билимли тенгдошларимга халақит қилмай...
- Мард экансан!
- Ўзингизчи, ака. Домламисиз?..
- Йў-ўқ. Мен хам сенга ўхшаганларданман. Бир замонлар шу ерда ўқиб, ўқишни тугатгач, мендан зўрлар борлигини билиб, шу даргохда дарс бермай кетиб қолганман.
Икковимиз эски қадрдонлардай самимий кулишдик. Йигит шунчалар самимий эдики, унга қараб менинг хам кайфиятим кўтарилди.
Сўнг икковимиз шу хуш кайфият билан метрога йўналдик. Кетар йўлда яна савол бердим:
- Исминг нима?
- Толиб.
- И-е. Шундай исм билан талабаликдан кечдингми?
- Шундай...
- Ёки бошқа сабаби хам борми?
- Шунақароқ. Кеча эшитдим, бу ерда намоз ўқишга рухсат беришмас экан. Намоз ўқимаслик улкан гунох, ака. Яхшиси уйга кетай.
Толибнинг қўлларида, хозиргина қабул бўлимидан қайтган хужжатларга кўзим тушди:
- Қани хужжатларингни берчи?
- Нима қиласиз?
- Берчи, бир кўргим келди.
Хужжатларни олиб, аввал шаходатномасига кўз югуртирдим, биттагина “тўрт” бахо бор экан, қолганлари фақат аъло.
Толиб метрога тушмас экан. Шу ерда ажрашдик. Аммо унинг айтган сўзларидан хеч ажрала олмадим.
164
— Сабиҳа, — Аброр қўлидагиларни эшик олдида қўяркан, ҳар куни чиройли табассум билан кутиб оладиган аёли бугун чиқмаганига бироз ҳайрон бўлди, — тинчликмикин ишқилиб? — ичкарига кирди, — ойи, Сабиҳа.
— Шу ердаман ўғлим, — хонаси тарафдан ойисининг овози эшитилди.
— Сабиҳа қаерда? — савол берганча кириб келаркан, оёғининг товон қисми ишиб кетган Сабиҳага кўзи тушиши билан, — нима бўлди? — шошиб ёнига келиб ўтирди.
— Неча марта қўй болам десам ҳам дераза артаман деб юқорига чиқиб йиқилиб тушди, — Каромат опа вазиятни тушунтирган бўлди.
— Нега деразаг чиқдинг? — Аброрнинг қошлари чимирилди, — жиддий жароҳат олганингда нима бўларди.
— Дераза чанг бўлган экан, шуни артиб олай дегандимда. Оёғим сирпаниб кетишини билмагандим, — Сабиҳа бошини қуйи солиб гапирди.
— Эртагаёқ уй тозалаш хизматидан одам чақиртираман. Ҳамма жойни чиройли қилиб бериб кетишади. Ҳар ҳафта келадиган қилиб гаплашаман. Сен энди уй ишларини қилмайсан. Мана ойим билан гаплашиб, телевизор кўриб ўтирасан.
— Лекин мен келин...
— Сен энг аввало мени рафиқамсан ва мен учун соғлиғинг муҳим.
— Мен нима дегандим? — Каромат опа келинига маъноли кулиб қўйдида ёшларни ёлғиз қолдирганча чиқиб кетди.
Аброр Олмагул билан охирги учрашувдан кейин оиласини танлашга қарор қилганидан буён унинг ҳаётида ҳаммаси яхши. Сабиҳа билан ҳам муносабатлари аъло. Кун ўтгани сари унга меҳри тушиб бормоқда. Ойиси унга шундай жуфти ҳалол танлаб берганидан хурсанд.
🌺🌺🌺
Фурқат сал жонлаганидан Собир ака ўғли ва аёлини олиб қишлоқдан кўчиб кетди. Фурқат сабаб бу қишлоқда бош кўтариб юришга уяладиган бўлиб қолганди. Уларни ҳеч ким танимайдиган, умуман бегона жойларга кетишди. Фурқат энди хотин-қизларни кўрганда шунчаки ютуниб қўйишдан нарига ўтолмайдиган аҳволда эди. Энди уни уйлантиргандан ҳам фойда йўқ. Унга ўхшаган эр кимга ҳам керак?
Нима қилиб қўйганини энди-энди тушунаётган Фурқат ҳар кун минг марта ўлимига рози бўлиб, ўзини ўлдиришга ҳаракат қилар, лекин ҳар сафар ўлим ундан юз ўгириб кетар ва шундай пайтда Фурқат ич-ичидан ўкириб йиғларди.
162
— Акажон, — Наргиза ҳали ҳам акаси уйга қайтганига ишонмасдан йиғларди, — мени деб ҳаётингиз барбод бўлди, жиянларим ота меҳрисиз қолди деб айбдорлик ҳисидан қутула...
— Наргиз бўлди қил, — Дилшод синглисининг қўлини устига қўлини қўяркан, — энди ҳаммаси яхши. Мен уйдаман. Энди сени ҳеч ким хафа қила олмайди.
— Сизни жуда яхши кўраман, — Наргиза ёш боладек эркаланганча акасининг пинжига тиқилди.
Дилшод қамоқдан қайтганидан кейин бу оилага файз, хотиржамлик қайтгандек бўлди. Уларнинг ҳаёти яна ўз измига туша бошлади. Наргиза ҳам оиласи бағрида ҳақиқий бахтни ҳис қилаётгандек эди.
🌺🌺🌺
— Шуларни одамга ўхшаб тушунтирсанг ўлармидинг? — Нилуфарнинг гапларини бир бошдан жим эшитиб ўтирган Гулбаҳор унга гинали қараб, — юрагим ёрилиб ўлиб қолсам кўнглинг жойига тушармиди? Шунда мазза қилармидинг?
— Мен шунчаки сюрприз қилмоқчи эдим, — Нилуфар айбдорона қаради.
— Ҳа жуда катта сюрприз бўлди, — Гулбаҳор қўлини чап кўкси устига қўяркан, — сал қолса мени уёққа узатиб юборардинг.
— Кечир, — Олмагул Гулбаҳорни авайлаб бағрига босаркан, — бу ерда мени ҳам айбим бор.
— Сени жуда соғинибман, — Гулбаҳор ҳам уни бағрига босаркан, йиғлаб юборди.
— Мен ҳам сизларни соғиндим, — Олмагул ҳам йиғлади. Гулбаҳорни қучоқлаб ўтирганча Шоҳсанамга сен ҳам кел дегандек имлади. Шоҳсанам ҳам шуни кутиб тургандек уларнинг ёнига келиб, Олмагулни маҳкам қучиб йиғлаб юборди.
— Мени кечир, — лаблари титради, — илтимос кечир!
160
— Хуш келибсизлар! — Нилуфар Гулбаҳор билан Шоҳсанамни кулиб кутиб оларкан, — ўзим чақирмасам келмайсизлар ҳам-а? — ёлғондакам гина ҳам қилиб қўйди.
— Сен ҳам эрга тег кейин кўрамиз аҳволингни, — Гулбаҳор қизини унинг қўлига тутқазиб қўяркан, — йўлда кела-келгунча қорним очқаб кетди. Мен овқатланиб бўлгунча холажониси ўйнатиб туради. Тўғрими асалим? — Гулбаҳор қизининг юзидан ўпиб қўйганча меҳмонхонага кириб кетди.
— Холажонисини жони, ўзимни ягонам, — Нилуфар жажжи Олмагулни ўпиб эркаларкан, — ойисига фақат овқат бўлса бўлди. Ойисига керак бўлмаса, холасига керак. Гўзал қизим ўзимни. Қани холаси сиз ҳам киринг, — ўзларига жилмайиб қараб турган Шоҳсанамни ичкарига таклиф қиларкан, — сеникилар қани?
— Жафар акам билан қолишди. Жафар акам уларни замонавий боғчага жойлаштирган. Бошида бормаймиз деб инжиқлиқ қилишганди, лекин ҳозир анча ўрганиб қолишдими ўзлари югуриб кетишади.
— Жафар аканг бунча яхши, — кирганидан буён оғзи тўхтамай нарса еяётган Гулбаҳор гапга аралашди, — илоҳим бахтингни топганинг рост бўлсин.
— Раҳмат, — Шоҳсанамнинг кўзлари порлаб кетди. Чунки Жафар чиндан яхши инсон. Шу пайтгача Шоҳсанам ҳеч кимдан кўрмаган эътиборини, меҳрини ундан кўряпти.
— Шунақа ўтиришимизни соғинибман, — Нилуфар дугоналаридан кўз узмасдан гапирди.
— Гул ҳам орамизда бўлганда эди, — Гулбаҳор қўлидаги пиёлани столга қўяркан бўғзига нимадир тиқилгандек бўлди.
— Қани эди шунақа бўлса. Лекин буни иложи йўқ, — Шоҳсанам ҳам хўрсиниб қўйди.
— Иложи бўлса нима қилардингиз? — Нилуфар жилмайганча сўради. Унинг бу гапидан кейин икки дугонаси ҳам эсдан оғиб қолгандек қараб туришарди.
❤️🔠🔠🔠 🔠🔠🔠🔠🔠🔠🔠❤️
Sevimli insonlaringizni quvonchli kunlarida ularni o'zgacha tarzda tabriklashni xoxlaysizmi?
Albatta buning yechimi "DIL IZXORIM" loyihasida❤️❤️
Bizga murojaat qiling va yaqinlaringizga
❤️ dil izhorlaringizni,
❤️ tashakkurnomalaringizni,
❤️ uzrnomalaringizni
❤️ tabrik maktublaringizni go'zal tarzda biz orqali yetkazing.
Eng arzoni va sifatlisi bizda🤩🤩
Biz orqali yaqinlaringizni shod eting😊
Guruhimizda kutamiz albatta qo'shiling🤫
╔═🌿══════╗ ╔═🌿══════╗
KIRISH 🙂 KIRISH 🙃
╚══════🌿═╝ ╚══════🌿═╝
💵💵Bir boyvachcha honim hizmatkoriga men o'lsam boyligimni senga xatlab beraman deb aytibdi. Honim xizmatkoriga yana bir gap aytadi, xizmatkor esa uni yanada uzoqroq vaqt yashashini hohlab qoladi.
SAVOL: mantiqiy fikrlab ko'ring, xizmatkor nega honimni uzoq yashashini istagan?😨
Фоҳиша жаннатга, Шайх эса дўзахга тушган экан
Шайх ва эрдан ажраган аёл ёнма-ён қўшни бўлиб яшашарди. Шайх кечаю кундуз ибодат билан машғул бўлар, куни зикр, Қуръон тиловати билан ўтарди. Қўшниси бўлган аёл ҳақида эса ҳар хил гап сўзлар юрар, уни фохишаликда айблашарди.
Шайх бир куни Қуръон тиловат қилиб ўтирса қўшни аёлнинг эшиги ғичирлади. "Бу бузуқнинг яна бир жазмани келди деди шайх ўзига ўзи". Шу билан куни бўйи аёлнинг эшиги яна 100 марта ғичирлади. Шайх "Астағфируллоҳ" деб юборди. Бир кунда 50 та жазмани кириб чиқди. Оллоҳнинг ўзи ҳидоят берсин деб қўйди.
Шу билан кунлар ўтди. Шайх ибодатда, аёлнинг эшиги эса ғичирлашда давом этди. Вақти соати етиб иккиси ҳам вафот этишди. У дунёда шайх қарасаки, ўша бузуқ дея айблаган қўшниси аёл жаннатда юрганмишу, ўзи дўзахга ҳукм қилинибди. Шунда шайх "Ё Оллоҳ нима сабабдан ибодатим билан мен дўзахга киряпман-у қўшним бузуқ бўла туриб жаннатда деганида, шундай жавоб келган экан...👇👇
😱Юлдуз Усмонова Озода Нурсаидова нега уришиган Жанжаллашишган?
❓Хатто бир бирини Калаклашишгача борган хонандалар Юлдуз ва Озоданинг Жанжал Сабаби
✅Сабабини Озода Нурсаидова айтиб берди: 15 йилдан гаплашмаймиз буни Сабаби....
ТЎЛИҚ ВИДЕО ШУ КАНАЛГА ТЕЗ КЎРИНГ😳👇👇
https://telegram.me/joinchat/JpxAOH4UjAgzMTZi
17 ёшимда мен ўзимдан 10 ёш катта боладан хомиладор бўлиб қолдим,у буни эшитиши билан мени ташаб кетди.
Менинг ёнимда фақат онам қолганди у ногирон эди дадам бизни 2 ёшлигимда ташлаб кетганди.
Мен фарзандимни дунёга келтирдим шундан кейин менда муаоммалар юзага кела бошлади пулим йўқ ҳаттоки овқатга сариқ чақа ҳам қолмади.
Охири чидай олмадим бола ухлаёткан пайтда мен кечқурундан ишлашга қарор қилдим
Мен беҳаё аёллар сайтига кириб расмларим ва номеримни қолдирдим орадан 15 дақиқа вақт ўтмай менга қўнгироқ келди овозидан у эркак жуда катта гавда эгаси эканлигини билдим ва бугун тунни мен билан ўтказишни сўради мен хурсанд бўлдим чунки у таклиф қилган пулга мен 2 ҳафта бемалол қийналмай яшашим мумкин эдида
Мен айтилган манзил бўйича уйга келдим эшикни очдим ва қўрқув билан жойимда қотиб қолдим чунки...🚷
👉ДАВОМИНИ ЎҚИНГ👈
БЕИЗ КЕТМАГАН БАХТ…
Салима опа жуда жонидан тўйиб кетди. Эри Ҳалим аканинг ичиб келаверишидан, тўполон кўтараверишидан безди. Ҳар сафар бўй етиб қолаёзган қизи Каримани ёнига олиб гоҳ сомонхоналарда, гоҳ оғилхонада тунайверишидан куйди…
Нима қилсин?.. Йигирма йилдан бери шу аҳвол. Кўзини чирт юмиб ажрашиб кетай деса, ёлғизгина Каримасини кўзи қиймайди. Ўгай оталик қилармиди… Барибир, бегона-да!..
Салима опа уй йиғиштиришни бошлашдан аввал пишиллаб ухлаётган эри тарафга бир ўқрайиш қилди-да, шошиб телевизорни ёқди. «Бугун лотерея ўйналадиган кун-ку!.. — ўйлади у супургисини қўлига олаётиб. — Ўзи биттагина чиптам бор. Ажабмас, Худо: «Ол, қулим!..» деб юборса…» Ўйин бошланиши ҳамоно супургисини қайтадан жойига қўйиб, айтилган рақамларни бирин-кетин ўчираверди. Ўйин ниҳоя топгач, бошловчи битта чиптага катта пул ютуғи борлигини маълум қилди. «Қайси бахтли одам ютаркин-а?.. — ҳовлиқиб пичирлади Салима опа ҳануз барча рақамлари ўчирилиб бўлган чиптасидан кўзини узмай. — Ўша мен бўлсам нима қиларди-а?..» Адашмабди. Бошловчи унинг оғзини ланг очиб айнан Салима опа ушлаб турган чипта рақамини ютуқ эгаси деб эълон қилди. Қулоқларига ишонмай, рақамларни қайта-қайта кўздан кечириб чиқди. Омади келибди. У ютибди. Катта пул ютибди!!!
Салима опа кутилмаган бахтдан сал бўлмаса ҳушини йўқотаёзди.
— Карима-а!.. — беихтиёр бақириб юборди у қувончдан кўзлари ёниб. — Буёққа чиқсанг-чи!.. Биз ютдик… Биз катта пул ютдик!.. — Ошхонадан хамир юқи қўли билан югуриб чиққан Карима энасининг гапини эшитди-ю, хурсанд бўлганидан ўйинга тушиб юборди.
— Эна, отамгаям айтайлик пул ютганимизни-а?! — баланд овозда қичқириб юборди у ниҳоят ўйнашдан тўхтаб.
— Тсс!.. — Салима опа шоша-пиша кўрсаткич бармоғини лабига босди. — Зинҳор бировга билдира кўрма!.. Отангнинг феълини биласан-ку!.. Ютуқ бир ойдан кейин бериларкан… Ўшанда билаверади.
— Нималарни пичирлашяпсан?.. — Салима опа эрининг овозини эшитиб қўрқиб кетди.
— Яқинлашманг!.. Нари туринг!.. — дея олди у зўрға орқага тисланиб.
— Қўлингда бекитиб турганинг нима?.. Буёққа чўз-чи!..
— Қочинг, дедим сизга!.. Бермайман… Бу сизга тегишли эмас…
Азбаройи жаҳли чиқиб кетган Ҳалим ака хотинининг қўлини қайира бошлади. Салима опа оғриққа чидолмаётган бўлса-да, чиптани эрига беришни истамади. «Сенга бергандан кўра…» — деди-ю, бир амаллаб ўзига бахт олиб келиши керак бўлган чиптани оғзига солди ва таваккал ютиб юборди.
***
Салима опа чиптани ютишга-ютди-ю, кўнгли хижил бўлиб қолди. «Ўлсин-а, — ўйлади у бошини чангаллаб, — Нима қилиб қўйдим?.. Шунча йил камбағалликда яшаб эндигина бир нарсали бўп қоларканман деганимда… Ҳаммасига шу падар лаънат эр сабабчи… Йўқ, бу мени кўкартирмайди икки дунёда… Кошки, ўзи топармон-тутармон бўлса… Илоё, ароқ жонингни олсин!..» Салима опа ичкари уйга бекиниб олиб тўйгунича йиғлади. Карима юпатаверди, у йиғлайверди… Бу ҳам ҳолва экан. Орадан бир соатча вақт ўтгач, кутилмаганда ошқозонида кучли оғриқ пайдо бўлди. Кўнгли беҳузур бўлиб тинимсиз ўқчий бошлади. Оғриқ бора-бора қорни, биқинларига ўтди. Карима нима қилишини билмай зир югурди. Отасини чақирди, у уйда йўқлигини билгач, қўшнининг машинасини кира қилиб энасини касалхонага олиб кетди. Йўл-йўлакай оғриқдан зўрға нафас олаётган Салима опага ёшли кўзлари билан мунғайиб тикиларкан, хаёлан ўша ўйин ўйлаб топганларга лаънатлар ўқиди, энасига Худодан умр тилади.
***
Хайрият, касалхонага етиб келишганидан сўнг дўхтири тушмагурлар ишни қизитиб юборишди. Ошқозонини ювишди, турли эмламалар қилиб кўришди. Оғриқ пасанда бўлавермади. Охири, анализларига қараб кўриб кўричак бўлибди, деган хулосага келишди-ю, жарроҳлик столига ётқизиб қўя қолишди… Узоқ «кавлаштиришди» ўзиям. Ташқарида Карима ҳам ота, ҳам қиз ўрнида бўлиб азоб чекди. Гоҳ йиғлади, гоҳ яхши ниятлар қилиб ўзини юпатди. Деразадан ташқарига боқиб ўз оёғи билан юриб кетаётган беморларга ҳаваси келди. Тасодифан яп-янги чет эл машиналарида бадавлат одамлар ўтиб қолса, ич-ичидан эзилди… Нияти холис экан. Икки соат деганда қўлинг дард кўрмагур жарроҳлар ишни эсон-омонликда тугатишди. Ютиб юборилган чипта ҳақиқатан кўричакка ёпишиб қолган экан. Бош жарроҳ
оқ ёнди. Энди экранда тўй саҳналари кўрина бошлади. Тўсатдан хотинининг кўзи унга тушди:
– Дадаси, тузукмисиз?
Хотинига нафрат билан тикилди ва деди: “Қиз туғмай ўл! Қиз узатмай ўл! Мени бугун тириклай ерга киргиздиларинг!..”
Хотини ҳеч нарсага тушунмай анқайиб тураверди. Бироз ўтгач, бундан ҳам шармандали ҳолат юз берди. Афсуски, уни ҳам тўхтатишга кучи етмади. Аввал қизи бир тўп дугоналарига орқа қилиб гулдаста отди. Дугоналари қийқириб-талашиб гулдастани илиб олишди. Кейин яна чироқлар ўчди. Тўйхона хизматчилари шамдонларни ёқишди. Юрагини жангаллаб, одамлар кўз олдида яна қандай шармандалик бўларкин, дея ўтирган эди, бир пайт куёв билан қизи даврага қўлтиқлашиб тушди?! Шу пайт ер ёрилсаю, у кириб кетса! Кўзи тиниб кетди. Келин-куёв қўлтиқлашиб ўйинга тушаяпти, йигит-қизлар қийқириб, уларни олқишлаб ирғишлаяпти. У эса, мана шу шармандаликни ҳамма қатори томоша қилиб ўтирди...
Биринчи марта қизи аразлаб келганида, хотини шикояту қарғишни бошлаганди, оғзига урди:
– Никоҳи қийилмаган йигит билан қўлтиқлашиб расмга тушган, тўй куни ўзини тиёлмай сакраб-сакраб ўйнаган қизинг, эр уйига бормасдан олдин ўзини қийматсиз қилиб бўлган эди! Энди овозингни ўчир! Тўй куни мени тириклай ерга тиқдинг икковлашиб, энди урсаям-сўксаям қизинг ўшаларнинг оёғи остида хор бўлиб яшайверсин! Қизингга айтиб қўй, ҳар куни бўғчасини қўлтиқлаб уйимга келавермасин! Сен эса, қудаларингни ғийбат қилиб, менинг бошимни қотирма!..
Ўшандан бери тўрт марта қизи аразлаб келди. Бу гал қорнидаги ҳомиласини ҳам ўйламай ҳайдаб юборишибди. Хотини қўрқа-писа, қудағайнинг: “Энди қайтиб келма, ўғлимга бошқа қизни олиб бераман!”, деб дағ-даға қилганини айтди. Хотинининг дийдиёларини эслаб, юраги санчиб оғриди. Ўзини беқадр қилган, ўз ҳурматини билмаганни биров қадрламайди, ҳурмат қилмайди. Тўйдан олдин тоғу тошларга, меҳмонхона ресторанларга бориб фото альбом қилган, никоҳ базмида куёв билан ўйинга тушган келинни қайнона ҳурмат қилармиди? Қизининг шунчаликка боришида унинг ҳам айби бор. Қизи унаштирилган йигити билан суратга тушишдан ҳаё қилмабдими, демак, у – отасини ҳурмат қилмаганидан!
Никоҳ базмида ҳамманинг кўзини ўзига қаратиб, отаси, акасининг кўз олдида тортинмай, “Ана, кўриб қўйинглар, мен эрга тегяпман”, деб ўйинга тушдими, демак, қизи отасидан ҳайиқмаган. Ҳурмат мажбуран ундирилмайди. Ҳурматга эришилади. Муносиб бўлинади. Мадомики, қизи уни ҳурмат қилмаган экан, онаси узатилаётган қизининг қилғиликларини била туриб, “Отанг билса иккимизни ҳам ўлдиради! Бу ишни тўхтат!”, демаган экан, бу – унинг айби. Энди айбини тан олиб, хатосини ўзи ислоҳ қилиши керак. Вақтида тузатилмаган хато ортидан катта кўнгилсизликлар юзага чиқади. Нима бўлганида ҳам, қизининг оиласини сақлаб қолиши керак. Шунчасига томошабин бўлиб турганидек, қизининг оиласи бузилишини ҳам томоша қилиб ўтирса, эртага яна кимга жабр бўлади? Яна ким ўртанади? Кимнинг боши қуйи солинади?
Ҳаммаси ўзига бўлади. Буёғига ҳушёр туриши керак. Кимдир паст кетиши, ўзини қурбон қилиши керак бўлса, у оила бошлиғи, ота бўлиб қизининг бахти учун ғурурини қурбон қилади. Ўзининг ғўрлиги, оиласига эътиборсизлиги учун ўзини ўзи жазолайди. Токи бу жазо унга бир умрлик сабоқ бўлсин! Ота бепарво бўлган оиланинг аҳли аёли шарманда бўлади, деган ҳаққиқатни ўғилларига уқтириш учун бош эгишга тайёр туриши керак. Ахир эгилган бошни қилич кесмайди, дейишади-ку. Ҳозир қудасиникига бориб, қудалари, куёви билан гаплашади. Ҳар қандай ҳолатда вазиятни юмшатиб, қизини оиласига қайтаради. Ота учун, “Қизи эрдан қайтиб келган”, деган маломат жуда оғир. Бу маломатни эшитганидан кўра, қудаларининг пойига бош урмоқ енгилроқдир...
У хаёлидан кечган ўйлардан руҳланиб, томоғига қадалган аччиқ тугунни ютди-да, дадил қадамлар билан олға юриб кетди...
Изоҳ...
Қиз бола ўз уйидан ибо ҳаё билан узатилса борган жойига палак отади... Қизинг тиниб кетса-ю, майли,
тинмаса-чи аввало Отани қадди букилади, акани боши эгилади...
Фаришта сингилжонларим, сизни елкангизда ота ори, ака ғурури, етти авлод шаъни, маҳалла обрўси турибди. Елкангиздани юкни эҳтиёт қилинг!!!
@ibratli_sozlar
📝ИБРАТ
Чет элда аёлига хиёнат қилган эди...
Бир киши ғарб мамлакатларидан бирига сафар қилди. У ерда бузуқчилик қилди. Унинг хотини, фарзандлари бор эди. У сафардан бемор бўлиб қайтди. Хотинига айтишга хижолат қилди. Чунки у хотинига хиёнат қилган эди. У бориб-келиб муолажа олиб олти йил юрди. Шифо топгунича беҳисоб пули кетди. Ўзининг дўстига шундай дейди:
- Аллоҳга қасамки, шу гуноҳимни эсласам, қалбим ёнади.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Бир киши зинокорлик қилар эди. Қаерда чиройли аёл борлигини эшитса, уни тузоғига туширишга ҳаракат қилар эди. Аллоҳ таоло унинг жинсий аъзосини ифлос бир касалликка мубтало қилди.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Бир йигитни биламан. Ёшликнинг авжида у. Уйи бор, машинаси бор. Жуда катта фойда келиб турадиган иши ҳам бор. Аммо Аллоҳни танимайди. Араб шаҳарларидан бирига борибди. Пляжга чўмилгани борибди. Унинг қулоғига вирус кириб, кар қилибди. Умуман эшитмайдиган бўлди. Ўзини ерга отиб "кар бўлиб қолдим" деб гўдаклардай йиғлайди.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Бир киши яхши, тўғри юрадиган, диёнатли ва мастура аёлга уйланди. Аёлнинг бу кўриниши эрига ёқмади. Уни ўз дўстлари билан аралаш ўтиришга, ўйнаб кулишга мажбурлади. Охири диндан чиқарди. Унинг кўзига Аллоҳ чидаб бўлмас дард берди. Бир табибдан иккинчисига қатнайверди. Фойда бўлмади. Охири бир табиб унинг кўзини олиб ташлаш лозимлигини айтди. Унинг кўзи ўйиб олинди.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Бир киши хотинига талоқ бермоқчи бўлди. Хотинининг айби еттита қиз туққани эди. Саккизинчисига ҳомиладор эди. У бунинг ҳам қизлигини билиб қўрққанидан эрига айтмади. Туғиш соати яқинлашгач аёлнинг синглиси опасига поччаси ҳам шифохонага кетаётганини, қиз туғса уни талоқ қилишини айтди. Аёл қаттиқ йиғлади. Ўша кун ёмғир ёғаётган эди. Эрининг машинаси ёмғирда сирғаниб эр ҳалок бўлди.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Димашқда бир киши яшар эди. Ёз кунлари у ёқдан-бу ёққа юришни яхши кўрар эди, аёлларга термилишдан бошқа иши йўқ эди. Ўзича: "Аллоҳ гўзал. Гўзалликни севади", дер эди. Менинг бир дўстим унга қўшни эди. Унга насиҳат қилибди:
-Сен ҳам эркаксан-ку! Сенинг ҳам қизларинг бор-ку!
У дебди:
- Ҳеч нарса қилаётганим йўқ-ку?! Фақат қараяпман.
Аллоҳ бу инсонни қовоқ заифлиги касаллигига мубтало қилибди. Кўз қовоғи ўзи очилмайди. Сени кўрмоқчи бўлса, қўли билан қовоғини кўтариб сени кўради.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Ливанда бир киши бор. Унинг ширинликлар ва пишириқлар ишлаб чиқарадиган корхонаси бор. У Ливандаги энг машҳур корхоналардан ҳисобланади.
Унинг маҳсулотларини ҳар куни бир юк самолёти Амирликларга етказиб беришини эшитган эдим. Хуллас, у пишириқ ва ширинликлар қироли экан.
Бир куни корхонага кирибди. Бир ишчининг иши ёқмасдан хамирни ерга ташлаб оёқлари остига ташлаб топтабди. Ишчи: "Хамирни босманг, хўжайин" деса, кибр билан: "Одамлар менинг оёғим остидан ейишади", дебди. Ана шу ҳодисадан бир ой ўтиб, унинг оёғи қорасон бўлди. Тиззасидан икки оёғи кесиб ташланди. У ҳозир ҳам тирик. Мамлакатнинг ғарбий томонида яшайди.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Бир аёл туғмаган эди. Эрига бошқа хотин олиб берди. Янги кундош иккита бола туғди. Бир куни икки кундошнинг гапи қочиб, болали хотин кундошига деди:
"Ичинг куйиб ўл! Мен яна ҳомиладорман. Олдимда бола, қўлимда бола" деди.
Ишонасизми, ўша хотиннинг учта боласи ҳам бирин-кетин ўлди. Туғмаган аёлнинг эса ҳозир бешта боласи бор.
"Албатта, Роббингнинг чангали жуда ҳам шиддатлидир!".
Муҳаммад Ротиб Нобулсий
Аллоҳга қасамки, Аллоҳдан қўрқмаган инсон аҳмоқдир.
Шайх Шаъровий раҳимаҳуллоҳ айтади: "Аллоҳга қасамки, зулмнинг интиқомини Аллоҳ албатта олади''.
@ibratli_sozlar
✒️ БОЙЛИК ЖАЗАВАСИ.
Мастура соат кундузги ўн бирларга яқин базўр уйқудан уйғониб ваннахонага йўл олганди. Эшик қўнғироғи чалиниб қолди. У уф тортганча йўлакка чиқиб эшикни очди. Яқин дугонаси Холида экан. Анчадан бери кўришишмаганди. Маст уйқуси бирдан тарқаб дугонасини маҳкам қучоқлаб олди.
— Вой, Холи, бормисан? Намунча-а?.. Шу томонларда бир ўртоғим бор эди, хабар олай-чи, ўликмикан, тирикмиканам демайсан-а?.. — ўпкаланган бўлди Мастура. — Кун бўйи бир ўзим зерикиб, қон бўлиб ўтиришимни билардинг-ку!..
Холида кула-кула ичкарига кириб жиҳозларни кўздан кечира бошлади.
- Ў, зўр-ку-а? Кучайиб кетибсизлар- да-а?.. — деди табиатан ҳасадгўй, айниқса, Мастуранинг бу қадар шоҳона яшаётганига чидай олмай бораётган Холида билинар-билинмас лаб буриб.
Мастура унинг ҳолатини пайқамадими, бепарво жавоб қилди.
- Ҳа, ойим бозорда, биласан-ку!..
- Ҳалиям ош сотяптими? Наҳотки, биттагина ошнинг орқасидан шунчалик..
- Йўғ-э, ..Бу нима деганинг?.. Ойим ҳозир Хитойга қатнайди. Бир йилдан ошди,- унинг сўзини бўлди Мастура.
- Ҳа-а, гап буёқда дегин? — Мастурага сирли қараш қилди Холида. — Сен-чи?.. Сенга нима олиб берди ойинг? Биттагина қиз бўлсанг.
- Менга қолса, машинам бўлса дейман. Аммо…
- Нима аммо?.. Ҳайдашга қўрқасанми?
- Нега қўрқарканман?.. Ойимни сира кўндириб бўлмаяпти. Биласан-ку, ўлгудек қайсар!.. Буям етмагандай, тергагани-тергаган. Баъзан тўйиб кетаман. Бошимни олиб бир ёқларга кетворгим келади.
- Ие, ёлғиз қизниям тергайдими одам?.. Сени аксинча эркалатиб олиб юрмайдими ойинг?!. Бўлмабди бунақаси… Ҳеч бўлмаса, пул-мул бериб турар? Ресторанларга бориб турарсан?..
- Ресторан? — қошларини чимирди Мастура. — Кафени сўрасанг-чи!.. Мана шу туришим туриш. Кун бўйи уйда ўтирганим ўтирган.
- Шунақа дегин?.. Э, мен сенинг ўрнингда бўлсам, бошқача йўл тутардим.
- Нима қилардинг?..
Холида бир муддат ўйланиб турди-да, хонага кўрк бағишлаб турган жиҳозларга ишора қилди.
- Мана шуларни сотиб-сотиб ўша ойимнинг кўзини очиб қўярдим. Ана ундан кейин кўзи очиларди.
- Э, нималар деяпсан?.. Ўзимни ойимни-я?.. Қўй-э!..
- Менга қара, — гапни бошқа ёққа бурди Холида. — Кафеда охирги ўтирганимиз эсингдами?..
- Ҳа, эсимда. Зўр бўлувди-а?..
- Оҳ, анави Анвар-чи!?. Жуда шум эди. Алдаб-сулдаб роса вино ичирганди ярамас.
- Барибир яхши ўтирганмиз.
- Бормаймизми яна?..
- Айтдим-ку, пул йўқ деб! — қовоғини уйиб деразадан ташқарига боқди Мастура. — Ойим бугун қайтиши керак. Сўраганимминан бермайди барибир.
-Сенда йўқ бўлса менда бор. Тур, кийин!.. Анваргаям қўнғироқ қиламиз. Бир ўтирайлик. Ўладиган дунёда яйраганимиз қолади…
Йигитларни ялинтирганларимизни эслаб бир маза қиламиз…
-Бўпти, ҳозир, сен ўтириб тур, мен дарров кийиниб олай!..
Мастура шоша-пиша ўрнидан турди-да, ётоғига чопди…
Ориқдан келган, қора дори истеъмол қилаверганидан кўзлари ичига тортиб кетган Анвар икки дугонани кўриб терисига сиғмай кетди.
Анчадан бери айниқса, Мастурага кўз ташлаб юрар, худди Холида каби уни ҳам тўшакка тортиш иштиёқида эди.
Шу сабаб икковларини кафега олиб кириб стол устини ичкилик, егуликка тўлдириб ташлади.
-Анвар, бир маслаҳатли иш бор. — деди ҳийла кайфлари ошгач Холида уни четга тортиб. — Агар, йўқ демасангиз, айтаман.
-Айтавер, — Анвар Холиданинг қўлтиғидан тутган кўйи бошини эгди. — Йўқ деган номард.
-Анави… Мастурани бир бопламаймизми?!
-Нега?.. У сенга нима ёмонлик қилди?
-Ёмонлик қилмади… Биласанми, унинг ойиси жудаям бой хотин. Бир амаллаб йўлдан урганимизда. Каттагина пулли бўп қолардик.
-Эсингни едингми?.. Бунинг иложи йўқ. Мастура ёш боламидики, сенга уйидаги пулларни олиб чиқиб тутқазса…
-Вой-бў, жа ҳотамтой бўп кетибсанми?.. Ё пулинг ҳеч қаерингга сиғмай кетяптими?..
Анвар лаб тишлади.
-Пул ҳеч қачон ортиқчалик қилмайди. Аммо.. Бошқача йўл тутиш керак.
-Хўп, айт унда ўша йўлингни! Ахир, бизам бир нарсали бўп қолайлик-да! Қара, бўйнига осган занжирини! Қулоғидаги зиракни, бармоқларидаги қўша-қўша узукларни кўр!.Бизнинг қаеримиз кам ундан?
-Сен квартирасининг калитини қўлга киритишинг лозим,- деди Анвар Мастура ўтирган томонга ўғринча кўз ташлаб. —Агар қўлга киритсанг, секингина кирасан
📝 Тошлар
Қилган гуноҳларини арз этиб тавба-тазарру қилиш учун икки хотин нуроний бир чол ҳузурига келдилар. Булардан бири ҳали ёш, иккинчиси эса қирқ-қирқ бешларга кирган ўрта ёшли хотин эди. Ёш хотин ўзининг зўр гуноҳли эканини билиб, шу қилган гуноҳи учун қайғурарди. Ўрта ёшли хотин эса ўзини художўй хотин ҳисоблаб баъзи майда-чуйда гуноҳлардан бўлак зўр гуноҳ қилмаганига ишонарди ва бунинг учун ўз ҳолидан мамнун эди.
Чол икки хотиннинг ҳар биридан қандай умр кечирганини сўради. Ёш хотин кўзларидан ёш тўкиб:
— Мен жуда зўр гуноҳ қилдим, эрим билан уришдим, қаттиқ-қаттиқ сўзлар айтиб, унинг кўнглини вайрон қилдим,— деди. Ўрта ёшли хотин:
— Мен художўй хотинман, эҳтимол баъзи майда-чуйда гуноҳ қилган бўлсам керак, буларни эслай олмайман, аммо зўр гуноҳ қилмаганимга ишонаман, майда гуноҳларимга тавба қилсам бас,— деди.
Чол буларнинг сўзларини диққат билан тинглаб, ёш хотинга:
— Мана шу боғчанинг четида анчагина катта-катта тошлар ётибди. Шулардан ўзинг кўтара оладиган бир тошни олиб кел,— деди.
Художўй ўрта ёшли хотинга:
— Сен ҳар қаердан майда тошларни териб олиб бир халтага солавер, халтанг тўлгандан кейин олиб кел,— деб буюрди.
Хотинлар чол буйруғини бажардилар. Ёш хотин катта бир тошни, ўрта ёшли хотин эса бир халта тўла майда тошларни келтирди. Чол ҳар икки хотиннинг келтирган тошларини кўздан ўтказгандан сўнг уларга:
— Энди келтирган тошларингизни ўз жойларига элтиб қўйиб, кейин менинг ёнимга қайтиб келинг,— деди ва майда тошлар келтирган ўрта ёшли хотинга:
— Сен ҳар қайси майда тошни қаердан олган бўлсанг, уни ўз жойига қўй,— деб алоҳида таъкидлади.
Хотинлар тошларини олиб кетдилар. Катта тош келтирган ёш хотин тошини янглишмасдан жойига элтиб қўйиб, дарров чол ёнига қайтиб келди. Ўрта ёшли хотин эса ҳар бир тошни қаердан олганини била олмай гаранг бўлди. Чол ҳар икки хотинга қарата:
— Гуноҳлар ҳам шу тошлар каби катта ёки кичик, майда бўлади. Майда гуноҳларга эътибор бермасак, кейинчалик катта гуноҳлар қилишга ўтамиз. Шунинг учун майда гуноҳларни унутмайлик,— деди ва ёш хотинга:
— Сен оғир тошни қаердан олганингни эсингдан чиқармай, яна ўз жойига элтиб қўйдинг, Шунга ўхшаш қилган айбинг, гуноҳингни ҳам унутмай қайғурдинг, виждонан азобландинг, тавба қилдинг, шу билан гуноҳ шумлигидан қутулдинг,— деб қўшимча қилди-да, художўй хотинга:
— Сен майда тошлар ўринларини унутганинг каби майда гуноҳларингни ҳам унутгансан, аста-секин гуноҳлар лойига ботганингни ҳам сезмай қолгансан, тавба қилмай шу кунгача гуноҳли умр кечиргансан, кўрдингми, ёш хотин қилган гуноҳига иқрор бўлиб йиғлаб тавба қилди. Художўйлик амалсиз бўлса, унга эътибор берилмайди. Кел, катта-кичик ҳамма гуноҳларингга тавба қил, бундан кейин ҳеч гуноҳ этмасликка аҳд қил,— деди.
Нуроний чолнинг сўзлари бу художўй хотинга қаттиқ таъсир этди. Йиғлаб ҳамма гуноҳларидан тавба қилди. Шундан кейин ҳар икки хотин чолнинг одоб, аҳлоқ ҳақидаги панд-насиҳатларини тинглаб, у билан хайрлашиб уйларига қайтдилар.
165
— Дадасининг эсли қизига саломлар, — Олмагул ҳали ҳам асабий иш қиларкан, Алишернинг кириб келганини сезмай қолди.
— Бу ерда нима бор? Чиқиб кет ҳозироқ.
— Мен бу ерга чиқиб кетиш учун келмадим. Кетадиган тақдиримда ҳам ёлғиз кетмайман. Дадасини эсли қизини ўзим билан олиб кетаман, — жилмайиб қош учириб қўйди.
— Сен билан кетадиган аҳмоқ йўқ. Шундай экан, ҳозироқ даф бўл, — Олмагул эшик томонга ишора қилди.
— Олмагул, — Алишер у томонга юрди, — адашмасам исминг шунақа эди-я? Менга қара, — қизга яқин келиб, ортга юраётган қизнинг қўлидан тутиб тўхтатаркан, — мени ниятим жиддий. Бир оғиз ҳа десанг бўлди. Уёғи сен ўйлагандан ҳам гўзал бўлади. Шунчаки менга ишонсанг бас.
— Лекин мен....
— Ҳеч қандай лекини йўқ. Шунчаки ҳа де бўлди. Қолгани мени ишим, — Алишер уни ўзига яқинроқ тортганча, — нимадан қўрқаяпсан?
— Ўтмишим эртага бошимга бало бўлишидан, — овози титради.
— Ўтмишни унут. Менга ва эртанги кунинга ишон. Ҳаётингни бахтга тўлдираман. Ишонасанми? — Алишер унга янаям яқинроқ келди. Ўртадаги масофа сантимерт ҳам чиқмасди.
— Ҳа, ле....., — лабларнинг қисқа туташуви қизнинг гапини бўлиб қўйди.
🌺🌺🌺
Ҳаёт ҳамиша биз истагандек бўлавермайди. Унинг қаерида асал, қаерида аччиқ қалампир тотишимизни ҳеч қачон олдиндан била олмаймиз. Эртанги кунимиз бахтли ёки бахтсиз бўлиши кафолатланмаган. Бизнинг қўлимиздан келадигани яқинларимизга меҳрли бўлиш, уларга нисбатан ҳасад қилиб худбинлик қилмаслик. Нимадир қилишдан олдин оқибатини ҳам ўйлаш лозим. Фақат ўзим деб яшаган инсон, ҳеч қачон ҳақиқий бахтни ҳис қила олмайди. Негаки, бу ҳаёт буюк муаллим. Қилганимизга яраша шундай сабоқ берадики, қачон ўша нуқтага етканимизни ҳам билмай қоламиз. Бир нарсани унутмайлик:
"Яшатганимиз қадар яшаймиз. Ҳис қилдирганимиз қадар ҳис қиламиз".
Жайдарисига айтганда:
" Нима эксанг, шуни ўрасан".
ТАМОМ.
17.10.2024
22.12.2024
Ҳикоя шу ерда тугади. Ўйлайманки, ҳар бир қаҳрамоннинг ҳаётини меъёрида ёритиб ўтдим. Баъзларининг бахтли якуни бўлмади дерсиз, эҳтимол. Якун бўлмадими, демакки давом қилади. Албатта, буни ҳар ким ўзича тасаввур қилиб олади.
Қолган хулоса ўзингиздан азизлар.
Кетгазкан вақтингиз, нақтингиз ва кўз нурингизга рози бўлинг.
Ҳурмат билан Моҳира Икромовна.
163
Дугоналар бир йиғлаб ўтган йиллар соғинчи ҳиссасини чиқаришди. Шоҳсанам қалбини босиб турган айбдорлик ҳисидан ҳалос бўлиш учун ҳаммасини айтиб берди. Олмагул уни кечирди.
— Ўтган иш ўтиб кетди. Ҳаммаси Аллоҳдан. Тақдиримиз шу эканда, — Олмагул жилмайиб қўйганча Шоҳсанамни маҳкам бағрига босаркан, — муҳими биз яна биргамиз. Олдингидек энг яқин дугонамиз. Менга бундан ортиғи керак ҳам эмас, — бир йиғлаб олган қизлар, энди кулишиб, ҳазиллашиб ўтиришди. Уларнинг бу ўтиришлари, суҳбатлари тун ботгунча давом қилди, — мен энди борай, — Олмагул юзига фотиҳа тортиб ўрнидан турди, — ойим хавотир олаётгандир.
— Хосият янгаям хурсанд бўлгандирлар. Ахир оз мунча азобландими? — Гулбаҳор хўрсиниб қўяркан, — сен учун ҳам, оиланг учун ҳам хурсандман гўзалим, — Гулбаҳор Олмагулни қайта ва қайта бағрига босди.
Олмагул уйига қайтди. Қолган қизлар бугун Нилуфарникида ётиб қолишадиган бўлди. Олмагул уйига яқинлашар экан, дарвозаси олдида турган таниш машинани кўриб юришдан тўхтади.
— Бўлиши мумкин эмас, — кўзларига ишонмасдан машина рақамига қайта-қайта қаради, — худди ўзи, — секин уйи томонга юрди. Дарвозани очиб ҳовлига мўралади. Ҳовлида жимжитлик ҳукм сурмоқда, — қайгўрда қолди экан-а? — қадамини бироз тезлатиб уй ичига кираётиб ўзаро кулишаётган овозларни эшитиб тўхтаб қолди, — бу телба нималар қиляпти? — оёғи учида юриб меҳмонхона эшиги ёнига келиб ичкарига қулоқ тутди. Ичкарида дадаси ва Алишернинг кулишаётганини эшитиб пешонаси тиришди, — мен ҳозир уни, — ичкарига отилиб кирдида, — бу ерга қайси юз билан келдинг? Мен сенга нима дегандим?
— Қизим! — Абдурайим ака хижолат бўлганча ўрнидан тураркан, — меҳмонга ҳам шунақа муомала қилинадими?
— Дада у...
— Алишержон мени кўргани келибди. Сен бўлса нималар деб ташаяпсан? Ундан кўра бор чой олиб кел. Уканг дастурхон ёзганди. Камчиликлари бўлса тўғирлаб қўй. Ахир ўзинг эсли қизсанку, — Абдурайим аканинг гапидан кейин Олмагул қандай чиқиб кетганини ўзи ҳам билмади.
— Дадамни кўргани келганмуш, кошки билмасам, — асабийлашганча ошхонага кириб келар экан, айни пайтда Алишерни бўғиб қўйишни истарди.
161
— Нима? — охири Шоҳсанамнинг тили зўрға айланди, — ҳозир нима деганингни ўзинг биласанми?
— Ҳа, — Нилуфар ҳали ҳам ўша табассум билан, — тасаввур қилинг: Гул тирик ва ҳозир мана шу эшикдан кириб келади, — деганча эшик тарафга ишора қилди.
— Қўйсангчи, — Гулбаҳор юзига томган икки томчи ёшни артиб ташларкан, — буни умуман иложи йўқлигини ҳаммамиз биламиз. Буни устига ҳа деб унинг рухини безовта қилавермайлик. Эшитишимча, безовта бўлган рух тушга кириб қўрқизаркан. Шунга....
— Биринчи кимни тушига кирсам экан? — Гулбаҳор эшик тарафга қараб гапираркан, эшик очилиб кириб келган одамнию, унинг гапини эшитиб ўзининг нима деяётганини ҳам унутиб қўйди.
— Ааааррвооооҳ, — ирғиб ўрнидан туриб, жазавага тушиб бақира бошлади, — энди нима қиламиз? Хонада арвоҳ юрибди, — унинг аҳволини кўрган Нилуфар кулгудан ўзини зўрға тийиб турар, Шоҳсанам бўлса бутунлай шок ҳолатида эди, — мен сенга нима дегандим? — йиғламсираганча Нилуфарнинг ёнига келди, — ҳа деб рухини безовта қилавермайлик деганмидим? Энди бор арвоҳни кетказиб юбор. Ўзи юрагим нимжон биласан, — Гулбаҳор чуқур-чуқур нафас олиб гапираркан, кўз остидан эшик ёнида турган Олмагулга қараб қўйишни ҳам унутмади, — арвоҳни табассум қилганини биринчи кўришим, — қиз шўрлик ҳозирги ҳолатида кулишни ҳам, йиғлашни ҳам билмасди, — Нилу бор арвоҳни ҳайда, йўқса ўзим сени бир бало қилиб қўя..., — Гулбаҳор хушини йўқотди.
— Баҳор, — эшик олдида турган Олмагул дугонасининг ёнига шошиб келиб, пиёладаги совуқ чойдан сепар экан, — мен сенга нима дегандим? Бунақа ҳазиллашмайлик, ҳаммасини ётиғи билан тушунтирайлик деганмидим? — Нилуфарни койиб, қошларини чимирди, — нега қараб турибсан? Санамга қара. Уни ҳам аҳволи яхши эмас, — Шоҳсанамга соғинч тўла нигоҳлар билан қараб қўйди.
— Бўпти, бунча жаҳл қиласан? — Нилуфар қўлида жажжи Олмагул билан ўрнидан турдида, Шоҳсанамга сув узатди, — ичиб ол.
— Наҳотки у? — Шоҳсанамнинг лаблари титради. Ич-ичида яна айбдорлик ҳиси бош кўтара бошлади, — ахир....Мен.....У...., — нима дейишни, нима қилишни ҳам билмай қотиб тураверди.
ДИККАТ ПРЕМЬЕРА БИЗ БОШЛАДИК!!!
🔥ОЛЧАГУЛ🔥
Биздан узоклашманг!!! Сериал хикоямиз хар куни соат 21:30 да бериб борилади!!!!
☝️БУНИ БИЛАСИЗМИ?
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам кўчада кетаётганларида болаларга салом берар эдилар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қўл бериб кўришсалар то ўша киши қўлини тортиб олмагунча қўлларини биринчи бўлиб олмас эдилар.
— Биласизми?
Кимдир Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга гапирса унга юзларини ўзи билан балки бутун вужудлари ила юзланар эдилар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан биров бир нарса сўраса хеч қачон йўқ демаганлар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қўллари билан хеч кимни бир марта ҳам урмаганлар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам ўз нафсилари учун хеч ҳам ғазаб қилмаганлар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам энг катта мусибатлар ила синалганлар.
Етим бўлганлар.
Аввалда фақир бўлганлар.
Севган аёлларидан айрилганлар.
Ҳаммаси бўлиб еттита фарзанд кўрганлар, олтита фарзандларини ўз қўллари билан қабрга қўйганлар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам фолбин, сеҳргар, жинни, шумқадам, каззоб каби ҳақоратли сўзлар ила "сийлаган" душманларининг бирортасини сўкмаган эдилар.
— Биласизми?
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам ходимлари Анас ибн Молик розияллоҳу анҳуга хеч қачон "нега бундай қилдинг" ёки "нега қилмадинг" деб койимаганлар.
✅❗️ Бу маълумотни имкон қадар бошқа группаларга ҳам тарқатинг-ки, ўқиб ким амал қилса савобига сиз ҳам шерик бўласиз!
☝️АЛБАТТА ДЎСТЛАРИНГИЗГА ҲАМ УЛАШИНГ!!!
📝ҚАСАМ УРАР ЭКАН!
(Бир намозхон дўстим айтиб берган воқеа.)
Бу ибратли воқеа бундан 20 йил олдин содир бўлган эди. Ўша пайтлар тўй-маракаларда ароқ ичиб турардим. Шу ҳаром ичимликни ташлашга бир неча марта ҳаракат қилиб кўрдим, аммо ҳар сафар бир нарса сабаб бўларди-да, нафсим устунлик қилиб яна ичиб қўярдим. Кейин иродам сустлиги учун хафа бўлиб, ўзимни-ўзим койиб юрардим.
Охири бир куни масжидга кирдим-у меҳробнинг олдига бориб, қиблага қараб: “Аллоҳим, уйингда туриб, фарзандимни ўртага қўйиб қасам ичаман, энди умримнинг охиригача ароқ ичмайман!” деб қасам ичдим. Бу қасамнинг қанчалик масъулиятли ва оғирлигини ҳис қилардим, шунинг учун, ана 20 йил бўлибдики, ароқни қайтиб оғзимга олмадим!
“Дўстларим” аввалига ишонишмади, ҳайрон бўлишди, кейин эса кўникиб, мени “давралари”га чақирмай қўйишди. Мен эса қутулганимга хурсанд эдим.
Шу воқеадан икки йил ўтгач, бир дўстим ёнимга келиб, ароқни ташламоқчи эканлигини, аммо уддалай олмаётганини, мендан қандай ташлаганимни маслаҳат сўради. Мен бўлган воқеани айтиб бердим. Тафсилотларни эшитгач, дўстим ҳам ўша заҳотиёқ шундай қилмоқчи бўлди. Биргаликда машинага ўтирдик-у, тўғри масжидга бордик. Масжидга кириб дўстим худди мендан эшитганидек: “Аллоҳим, уйингда туриб, ФАРЗАНДИМНИ ЎРТАГА ҚЎЙИБ ҚАСАМ ИЧАМАН, энди умримнинг охиригача ароқ ичмайман!” деб қасам ичди!
Қасам ичишдан олдин ҳам, кейин ҳам мен уни қасам билан ўйнашиб бўлмаслигини қаттиқ огоҳлантирдим, у эса “тушунаман, биламан” деб тасдиқлаб турди. Лекин, афсуски, кўп ўтмай мен қўрққан ва охири фожеага олиб келган воқеалар юз бера бошлади...
Дўстимнинг бир ўғли ва бир қизи бор эди. Ўғли ўша пайтда 6 ёшда эди...
Қасам ичгандан сўнг 40 кун ўтиб, дўстимнинг синглиси турмушга чиқди. Тўйга бориб не кўз билан кўрай-ки, дўстим маст ҳолда даврада ўйнар эди! Ҳайратдан қотиб қолдим! Энди нима бўлади, ахир у ўғлини ўртага қўйиб қасам ичган эди-ку?! Кайфиятим учиб, даврага ҳам ўтирмай, қайтиб кетдим.
Кейинги кун дўстимга роса гапирдим, тушунтирдим, у эса индамай тураверди. Энг ёмони – ароқ ичишда давом этаверди... Шу алфозда 4 йил ўтди. Менинг кўнглим эса, доимо бир нохушлик келишини сезгандек, нотинч эди.
Охири ўша нохуш хабар келди! Дўстимнинг ўғли онаси билан қишлоққа, бувисиникига бориб, 10 ёшида ўша ердаги ҳовузга чўкиб ўлди! Бу мусибатнинг асосий сабабчиси – боланинг отаси эканлигини фақатгина мен ва дўстим билар эдик. Отанинг қалбидаги армон ва пушаймонликни кўришга тоқатим етмас эди. Дўстим ҳам, орадан шунча йил ўтган бўлса ҳам, юзимга тик қарай олмайди, мендан қочишга ҳаракат қилади, бу сирни бировга айтиб қўйишимдан қўрқади.
Бу ачинарли воқеани бошқаларга ибрат бўлсин деб қоғозга туширдим. Мусулмонлар, қасам ҳақ экан, бузсангиз урар экан, жазосиз қолмас экан! Бўлар-бўлмасга қасам ичаверадиганлар учун, қасамни ичиб, сўнг уни бемалол бузадиганлар учун бу ҳаётий воқеа дарс бўлсин, акс ҳолда пушаймонлик гирдобида қолиб кетасиз!
