33743
Хаётий ва Ибратли ҳикоялар... Хикматлар хазинаси... Инсон такдирини аччик синовлари... Hamkorlik va reklama uchun 👇👇 @Bronzam . . . . . .
🌙🤝 "Рамазон – Онасиз Қолган Бола Ҳикояси"
Шаҳзод ҳар йили Рамазонни қувонч билан кутиб оларди. Онасининг тайёрлаган таомлари, биргаликда қилинган дуолар ва саҳарликдаги ширин суҳбатлар – буларнинг барчаси унинг учун унутилмас эди.
Лекин бу йил ҳаммаси ўзгарганди…
Уч ой аввал онаси вафот этди. Уйдаги бўшлиқ ва сукунат унинг юрагини оғритарди. Рамазон келганида эса бу дард янада сезиларли бўлиб, у яна онасининг меҳрини соғиниб қолди.
Ялғизликдаги Овутувчи Дуо
Ифтор пайтида у дастурхонга ёлғиз ўтирди. Илгари онаси севиб тайёрлаган таомлар энди мазасиздек туюларди. У оғир нафас олди ва осмонга қараб, бир дуо қилди:
— Ё Аллоҳ, менга куч бер.
Шу пайт эшик тақиллади. Қўшниси – камтар ва меҳрибон қария, унинг аҳволидан хабардор бўлиб, таом кўтариб келган эди.
— Болам, бу йил сен биз билан ифтор қиласан, — деди қария меҳрибонлик билан.
Қалбларга Илоҳий Юмшоқлик
Шаҳзод қариянинг таклифини қабул қилди ва ўзи учун янги оила топгандек ҳис қилди. Ҳар кеча улар билан бирга Таровеҳга бориб, қалбини ҳаловатга тўлдирди.
У шунда англади: Рамазон – ёлғизликда қолиш ойи эмас, балки меҳр ва биродарлик ойидир.
#ИФФАТ_2. 55.
МУАЛЛИФ:
#Дилором_Қосимова
Ичим оғриди, мени силтаб ташлаб хонамизга кириб кетди.
Икки кун олдин ҳам шундай қилганди. Бир кун олдин Сабинаси билан гаплашаётганди.
Бугун учрашгандир...
Балки ундан айрилганига яна мени айбдор санаётгандир.
Бунча бардошимни синамасанг ҳаёт?
Сенга ширк келтиришдан қўрқаман. Аммо барча азобларинг....
Ситамларинг, адолатсизликларинг менгами ҳаёт?
Астағфуриллоҳ... ўзинг кечир Роббим.
Каридорда деворга суянганча ўтириб қолдим....
🍃🍃🍃
«Шаҳноза»
Шу кунларда Беҳруз ака анча ўзгариб қолган. Асабий, жирраки, салга тутаб кетадимией. Инжиқ одам билан яшаш ҳам қийин экан.
Аммо наилож, пешонамизга ёзгани шу...
Яна... яна мен Беҳруз акага ошиқ бўлганман. Уларсиз ҳаётимни тасаввур ҳам қила олмайман.
Дадамдан дуо олиб, ўзимга ишонган ҳолда, Нозли билан меҳмонхона қурилиши бўлаётган манзилга йўл олдик.
—Келсинлар, келсинлар... -йўл бўйи «етиб боришим билан у қиламан, бу қиламан» деб келган ҳаёлларим. Чилпирак бўлиб учиб кетди.
Наим бу ерда нима қиляпти?
Шу кам эди менга.
Негадир ҳаёлимга Беҳруз ака келди. Ахир уларга Нозли билан келишимни айтгандим.
Бу аҳмоқ қайдан пайдо бўлди энди.
#ИФФАТ_2. 53.
МУАЛЛИФ:
#Дилором_Қосимова
—Оғзингга қараб гапир! - энди мушт зарбидан, ерга йиқилган эркакни устига чиқиб олиб дўппослай бошлади.
Қолган эркакларни кайфи ҳам тарқаб кетди.
—Ҳа нима ростда. -деди шериклари ажратиб олгач яна тили қичиб калтак еган эркак. —Бизда янги уйланган йигитлар ош берарди. Келинни пок чиққанини нишонлаб. Сеники ундай эмасда, тилинг қисиқ исботинг йўқ. Ўзингни ўзинг алдаб юравер.
—Ўлдираман сени. -жаҳл билан ҳезланган, Сарварни шовқиндан йиғилишга улгурган эркаклар ушлаб қолди.
Бироз ҳаммаси тинчигандек бўлиб, аста тарқала бошладилар.
—Кўнглингизга олманг қўшни. Булар шайтони сувини учиб, нима деётганини билмайдилар. Сиз тенг бўлманг уларга.
Қўшни эркак, Сарварни елкасини қоқиб қўйганча, деди.
—Раҳмат ака, ўзи настреня яхши эмасди. Булар бир йўла расво қилишди.
—Буларни гапига умуман аҳамият берманг. Ҳисоб беришга мажбур эмассизку. -деди эркак далда бўлгандек.
—Шундай дейсизку, буларни жағи, пичингги тинармикан. -иккинчи эркак аралашди гапга. —Битта ош билан қутиласиз булардан Сарварбек. -деди ҳижолатомуз.
—Майли ош бўлса ошда. -Сарвар чуқур нафас олиб, уйи деразасига қараб қўйди.
Ҳойнаҳой Феруза яна ухламай кутяпти. Хушидан кетиб, ўзига келгандан буён қандайдир ўйчанг бўлиб қолган. Сарварга ҳам олдингидек кулиб, эркаланиб қарашлари йўқ. Мажбуран тик тургандек ҳудди.
Зиналардан юқориларкан. Ўзини қаватига чиққач, эшик олдига етмай телефонига қўнғироқ бўлди.
Сабина...
—Сен кам эдинг энди. -рақамни кўриб асабий қизилни сурди.
Кўчадаги камдек, яна асаб бузарлик. Олса яна ҳар доимгидек минғирлаб, ҳиққиллайди.
#ИФФАТ_2. 51.
МУАЛЛИФ:
#Дилором_Қосимова
—Доктир нега ҳушидан кетган бўлиши мумкин? -Сарвар ётоқда ётган, Ферузага бир назар ташлаб, тез-ёрдам ҳодимидан сўради.
—Кўп сиқилган. Рухий травма кўп олган кўринади. Ёш аммо, кўп нарса ўтган кўринади бошидан. -деди шифокор, Ферузага ачиниб қараркан. —Бу ёшлар нега ҳар нарсага сиқилаверар экан-а?
Сарвар доктир ёзиб берган рецептни олиб, қолиб ўзини кузатгач, хоналарига кирди.
Ётоқ ёнига чўккалаб, фариштадек ухлаб ётган Ферузани қўлидан тутди.
«—Сени яхши кўраман.
—Сабинаничи?
—Феруз бу тун, умуман бундан кейинги куну, тунларимизда фақат иккимиз бўлишимизни хоҳлайман. Сабинаю, Беҳрузларсиз!»
—Кечир. -деди қизни қўлига лаб босаркан. Бир қанча муддат олдин, қиз билан бўлган суҳбатини бир қисмини эсларкан. —Ўзим айтган гапга, ўзим амал қила олмаяпман. -деди хўрсиниб.
🍃🍃🍃
—Кечиринг. -деди Шаҳноза анча босилгани сабаб Беҳруз билан тортишмай, таслим бўларкан.
—Ўша ёққа ким билан борасан? -Беҳрузни қошлари ҳиёл чимирилди.
—Ёрдамчим Нозли билан, дадам ҳайдовчи берадилар. -Шаҳноза ердан қараб деди.
—Ўзингга қара лекин. Бирон ортиқча гап эшитсам, мендан яхшилик кутма. -Беҳруз негадур одатдагидан кўра асабий, эди. Шаҳноза ҳайрон бўлдику, сўрашга тортинди.
—Менга қаранг! Менга ишонмайсизми? -деди Беҳруздаги асабийлигини кетказиш учун кулиб кўзларига қараркан.
Шаҳноза, Беҳрузни ҳарактерини ёд олиб бўлган ҳисоб. Уни кайфиятини қандай қилиб, ўзгартиришни биларди.
—Сенга ишонаман тулки. -деди Беҳруз, аёлини қилиғидан кулиб қўяркан. Муомиласи юмшаганидан Шаҳноза сўзсиз, жилмайиб қўйди.
🌙💔 "Рамазонда ЮРАГИ ЮВИЛГАН КЕЧА"
Отабек – бойлик ва муваффақиятга эришган йигит эди. У ёшлигидан кўп меҳнат қилган, яхши бизнес қурган, ҳар томонлама ривожланган эди. Аммо унинг қалбида нимадир етишмас эди.
Рамазон ойи кириб келганида у фақат рўза тутиш билан чекланди. Намоз ва ибодат ҳақида эса ўйлаб ҳам кўрмади. "Мен яхши одамман, ҳеч кимга ёмонлик қилмайман, шунинг ўзи кифоя", деб ўйларди.
Бир кеча у уйига қайтаётганида, бир бечора кампирни кўриб қолди. Кампир қўлида кичик бир қўтоқ нон билан туриб, дуо қиларди:
— Ё Аллоҳ, менга бу нонни берган одамга файз ва барака бер!
Отабек ҳайрон бўлди. "Бир парча нондан хурсанд бўлган одам ҳам борми?" У қалбининг қаттиқлашганини ҳис қилди.
ЮРАКНИ ЛАРЗАГА СОЛГАН ОҒРИҚ
Уйига келиб, ухлашга ҳаракат қилди, аммо ўша кампирнинг дуоси ёдига тушаверди. "Менда ҳамма нарса бор, лекин қалбимда тинчлик йўқ. Унда нима кам?"
Шу ўйлар билан эрталаб саҳарлик пайти масжидга борди. Намозда турганида қалбида илк бор бир нарса юмшаганини ҳис қилди. Имом Қуръон тиловат қиларди:
“Билингки, қалблар фақат Аллоҳни зикр қилиш билан ҳотиржам бўлади.” (Раъд сураси, 28-оят)
Унинг кўзларига ёш келди.
ҚАЛБГА ҚАЙТГАН НУР
Отабек ўша кечадан кейин ҳар куни Таровеҳ намозига қатнай бошлади. У нафақат моддий, балки руҳий бойлик ҳам кераклигини тушунди.
Рамазон охирида у бир нарсага амин бўлди: Инсоннинг ҳақиқий бойлиги – унинг пок қалби ва Аллоҳга яқинлигидир.
SIZNING ISMINGIZ QAYSI HARFDAN BOSHLANADI?
🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸
Давлат бу болани 38 млрд долларга сотиб олди🚷
2012 йилда германиялик Лаура исмли аёл ғайриоддий қизни дунёга келтирди, уни уч ёшида давлат сотиб олди. Бу қизча ғалати кўринишга эга эди ва умуман тирик одамга ўхшамасди.
Давлат уни нега сотиб олганини сўрашганда шундай жавоб берилган..😨👇
🌙✨ "Рамазон – Ҳаётни Ўзгартирувчи Ибодат"
Комрон ҳар йили Рамазон келганида атрофдагиларнинг рўза тутишига хайрон бўларди. Унинг ўйича, рўза – фақат очлик ва чанқоқликдан иборат бўлиб, буни ҳеч қандай маънога эга эмас деб ҳисобларди.
Бир куни у маҳалла масжидидаги устози Иброҳим акани учратиб қолди. Унинг юзида нур, кўзларида эса сокинлик бор эди. Комрон сўради:
— Иброҳим ака, ростдан ҳам рўза тутган одам нимадир ҳис қиладими? Менинг тушунимча, бу фақат ўзига зулм қилишдай гап.
Иброҳим ака табассум билан жавоб берди:
— Комрон, рўза инсонни нафақат танаввулдан, балки ёмонликдан, бефарқликдан, ғазабдан ҳам тозалайди. Агар қалбинг билан ҳис қилсанг, Рамазон сени тубдан ўзгартира олади.
Комрон бу гаплар ҳақида ўйлаб қолди.
Рамазон синови
Эртаси куни у рўза тутишга қарор қилди. Кун яримига бориб, оғирликни ҳис қила бошлади – очлик уни асабий қилди, ҳар доимгидек бошқалар билан ўзаро тортишишни хоҳлади. Лекин Иброҳим аканинг сўзлари эсидан чиқмади:
"Рўза – бу фақат таомдан эмас, ёмон хулқдан ҳам тийилиш."
Комрон ғазабини ютишга ҳаракат қилди.
Юракни уйғотувчи воқеа
Бир куни у кўчада бир болани кўриб қолди. У ойна тагида туриб, ошхонанинг ичкарисидаги таомларга ҳавас билан қарарди. Кийими эски, қўллари ифлос, юзида эса аччиқ ҳикоя ёзилган эди.
Комрон илгарилари бу каби одамларга эътибор ҳам бермасди. Аммо бу гал қалби титраб кетди. У болага яқинлашиб:
— Акасини, очмисан?
Бола бошини қимирлатди.
Комрон уни ошхонага олиб кириб, иссиқ таом айтиб берди. Бола таомни секин ейишни бошлар экан, кўзлари қувончга тўлиб, Комронга миннатдорлик билан қаради.
Шу пайтда Комрон ич-ичидан алоҳида бир ҳаловатни ҳис қилди. Бу нафақат болага, балки ўз қалбига ҳам берган садақаси эди.
Рамазоннинг ҳақиқий маъноси
Орадан кунлар ўтиб, у ўзини таний олмай қолди. Энди у Рамазоннинг моҳиятини тушунган, қалби очилган инсон эди.
Рамазоннинг охирги куни масжидга бориб, Иброҳим акани учратди. Унга қараб, самимий табассум қилди:
— Иброҳим ака, сиз ҳақсиз экансиз. Рамазон инсонни ўзгартирар экан. Мен энди бу ойни фақат бир ойлик ибодат деб эмас, балки бутун ҳаётни ўзгартирувчи неъмат деб биламан.
Иброҳим ака жилмайиб:
— Ҳа, фарзандим. Чунки Рамазон – нафақат таомдан, балки бефарқликдан ҳам тийилиш ойидир. Инсон бу ойда ўзини топса, бутун умр ўзгаради.
🌙🤲 "Рамазондаги юрак согинчиси"
Фурқат учун Рамазон йилдан-йилга оддийроқ туюларди. Болалигида бу ой уни ҳаяжонлантирар, оиласи билан ифтор ва саҳарликлар, таровеҳ намозлари у учун ўзига хос муҳит яратарди. Аммо кейинчалик унинг ҳаётида бу ҳислар сўна бошлади.
Бир куни у кўчада ёши катта бир одамни учратиб қолди. Унга ғамгин ва чуқур фикрга толган кўзлар билан қараб:
— Болам, бу йил рўза тутяпсанми? — деб сўради.
Фурқат елка қисди:
— Ростини айтсам, унчалик аҳамият бермаяпман. Тутиб-тутиб нима ўзгаради, шунчаки овқат емаслик-ку, дедим.
Қария табассум билан бош чайқади:
— Болам, Рамазон фақат овқатдан эмас, қалбнинг ўзига қайтиши учун берилган вақт. Агар сен бу ойда ўзингни топа олсанг, бутун умринг ўзгаради.
Фурқат бу гаплар ҳақида ўйлаб қолди.
Қалбнинг уйғониши
У эртаси куни рўза тутишга қарор қилди. Куннинг ўрталарига бориб, қаттиқ чанқади, асабийлашди, ҳатто рўза тутишни ташлашни ҳам ўйлади. Аммо қариянинг сўзлари унга тинчлик бермасди.
Кечқурун, ифтор пайти, унинг қалбида ҳузур пайдо бўлди. У фақат очлик ва чанқоқликни ҳис қилмас, балки бу жараён унинг руҳий ҳолатига ҳам таъсир ўтказаётганини сезарди.
Озгина ёрдам – катта муҳаббат
Бир куни у бозорда бир аёлни учратиб қолди. У қўлида озгина пул билан, эҳтиёжманд экани кўриниб турарди. Илгариги Фурқат бу ҳолатга эътибор ҳам бермаган бўларди. Аммо бу гал у ички ҳиссига қулоқ солди – аёлга ёрдам қилди.
Шу куни кечқурун у ўзини бошқача ҳис қилди. Қалбида шундай бир туйғу бор эдики, уни сўз билан таърифлаш мушкул эди.
Ҳақиқий мўъжиза
Рамазоннинг охирги кунларида у болалигидаги туйғуларини қайта ҳис қила бошлади. Онасининг байрамлик таомлари, саҳар пайтидаги илиқ муҳит, масжиддан таралаётган азон садолари...
У шунда тушунди: Рамазон инсоннинг танасини эмас, унинг юрагини соғинтириш ва руҳини уйғотиш учун келади.
Фурқат ўзига байрам арафасида ваъда берди:
— Энди мен учун Рамазон фақат бир ойлик ибодат эмас, балки бутун ҳаётимни ўзгартирувчи вақт бўлади.
"Рамазон – нафақат рўза, балки қалбни топиш ва уни юксалтириш ойидир."
🌙🤲 "Рамазондаги меҳр сабоғи"
Жасур учун Рамазон ҳар йили оддий ўтарди. У кўчада дўстлари билан вақт ўтказар, ижтимоий тармоқларда ўтириб, Рамазонни ҳатто ҳис қилмасди.
Бир куни у ишдан қайтаётиб, бир аёлни кўриб қолди. У қўлида оғир сумкалар билан йўлдан ўтиб, қийналаётганди. Жасур аввал бундай ҳолатларга эътибор ҳам бермасди, аммо бу сафар ич-ичидан унинг қадамлари ўзгарди.
— Онахон, ёрдам берсам бўладими? — деди у илк бор шундай сўзни айтганидан ҳайратда.
Аёл миннатдорлик билан бош ирғади. Жасур сумкаларни кўтариб, унинг уйигача олиб борди. Аёл унга миннатдорлик билдириб:
— Болам, Рамазон мўъжизасини ҳис қиляпсанми? Рўза нафақат овқатдан, балки бефарқликдан ҳам тийилиш, — деди.
Унинг бу гаплари Жасурнинг юрагини титратди. У шу кундан бошлаб ўзини назорат қила бошлади: ҳар бир гапига, ҳар бир ишига эътибор берди.
Рамазон охирлаб қолганда у ўзини бутунлай бошқа одамдек ҳис қилди. Энди дўстлари билан бефойда гаплашиш эмас, ота-онасига ёрдам бериш, муҳтожларга саховат кўрсатиш унга лаззат берарди.
— Онам, бу йилги Рамазон мен учун бутунлай бошқа бўлди, — деди у шом вақтида ифторлик пайтида.
Онасининг юзида ифтихор пайдо бўлди.
"Рамазон инсонга меҳр-муҳаббатни, эзгуликни ҳис қилишни ўргатади. Агар қалбинг очиқ бўлса, ҳар бир кун сен учун мўъжизага айланади!"
🌙✨ "Рамазон мўъжизаси"
Жасур ҳаётида кўп хато қилган йигит эди. Унгacha Рамазон ойининг келиши унинг учун оддий бир воқеа эди. Онасининг рўза тутиши, отасининг масжидга қатнаши, қариндошларнинг биргаликда ифтор қилишлари – буларнинг барчаси унга одатий ва қизиқсиз туюларди.
Бир куни, Рамазон бошланишидан бир неча кун олдин, у қариндошларидан бири – Амир аканинг ҳовлисига борди. Амир ака жуда фойдалик маслаҳатлари ва ҳаёт тажрибаси билан машҳур эди.
— Жасур, сен ҳам бир марта Рамазонни тўлиқ рўза билан ўтказиб кўрсангчи? — деди Амир ака илиқ табассум билан.
Жасур эса кулиб:
— Овқат емаётганинг учун ўзига хос ҳеч нарса бўлмайди-да, — деди.
Амир ака унинг елкасига қўл қўйди ва жавоб берди:
— Рўза фақат овқатланишдан тийилиш эмас, у қалб покланиши. Сен бир ой давомида ўзингни тарбиялаб, кимлигингни англашинг мумкин.
Жасур бу гапларни жиддий қабул қилмаса-да, шу йил рўза тутиб кўришга қарор қилди. Биринчи кун унинг учун оғир кечди. Қорни аччиқтирди, лаблари қуруқлаб, асабийлашиб ҳам қолди. Кечқурун ифторда онанинг тайёрлаган таомлари унинг учун бугунгидек мазали бўлмаганди.
Кунлар ўтди. Жасур рўза тутишга ўргана бошлади. Энди кундузи ёмон сўз айтишдан, кимнидир хафа қилишдан сақланар, ҳатто ўз одатларини қайта кўриб чиқарди.
Бир куни у бозорда қария кишини кўриб қолди. Камбағалроқ кўринган бу одам қўлида озгина пул билан арзонроқ нон изларди. Жасур илк бор ўзида кучли ҳиссиётни сезди – у қариянинг ҳолатига ачиниб, унга ёрдам беришни хоҳлади. Бозордан чиқиб, қарияга ёрдам қилди. Унинг олдида турган одам нима дединг, деб ҳайрон бўлди.
Амир ака айтаётган нарса шунга ўхшаш бўлса керак, деб ўйлади Жасур. Рўза тутиш орқали у нафақат таомдан, балки ёмон одатлардан ҳам тийилиши мумкинлигини тушунди.
Рамазон охирлаб қолганида у ўзида улкан ўзгаришни ҳис қилди. Энди у Рамазондан кейин ҳам шундай ҳаёт кечиришни хоҳларди.
Онасининг кўзлари ёришиб:
— Болам, сенга қандайдир нур киргандек, — деди.
Жасур юракdan табассум қилди.
"Рамазон – бу фақатгина рўза тутиш эмас. У инсонни ўзгартирувчи мўъжиза!"
IFFAT hikoyasi saharlik vaqtida berilyapti. Har kuni ertalab oʻqiysizlar endi
Читать полностью…
🥰Uyda o’tirgan ayollar va talabalar
diqqatiga❗️Kurs Skidka narxda
🤔❓ oylik olasiz puldan qiynalyabsiz togrimi??
🔈🔈Bizning ish aynan siz uchun uydan chiqmagan holda daromad qiling biz bilan yuksalasiz bitta telefon va internet bolsa kifoya💬
Isbot kanalda👇
/channel/+IVYN_sn-Q4c4NTQy
✍️ MUROJAAT UCHUN: @Shokhida_blogs
🌙 Охирги имконият
Шаҳзод йигирма беш ёшда эди. У ҳаётдан тўлиқ баҳра олишга, вақтни чоғ ўтказишга ишонарди. Рўза тутишни эса қийин деб ҳисоблар, "Келаси йили тутаман" деб ўзини алдарди.
Бир куни Рамазон ойининг ўрталарда, кечқурун у дўстлари билан машинада кетаётганида йўлда йўл транспорт ҳодисасига дуч келди. Йўл четида бир йигит оғир жароҳат билан ётар, одамлар унинг атрофига йиғилган эди.
Шаҳзод ҳам яқинлашди. Йигит жуда ҳам ожиз ҳолатда эди. Унинг кўзлари юмилар, лаблари титрар эди. Шаҳзод унинг қўлини ушлади:
— Бирон нарса керакми, ака?
Йигит зорғина пичирлади:
— Ифторга етмадим…
Шаҳзод юрагида қаттиқ зарба ҳис қилди. Бу йигит рўза тутган, аммо ҳаётдаги сўнгги ифторини очишга улгурмаганди…
Шу пайтда ҳамма нарса ўзгарди. Шаҳзод бир кун келиб ўзи ҳам шундай ҳолатда қолиши мумкинлигини ҳис қилди. "Мен ҳам охирги имкониятимдан фойдаланмасдан кетиб қолсамчи?"****.
Уйга қайтгач, аввал сув ичди, сўнг ювиниб, биринчи марта саждага бош қўйди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача Сендан узоқ бўлдим. Мenga яна бир имконият бер!
Эртаси кундан бошлаб, у рўза тута бошлади. Энди у Рамазонни орқага сурмас, чунки у "келаси йил" деган ваъданинг ҳеч кимга кафолати йўқлигини тушунганди…
💔 Онамни рози қила олмадим…
Жасур болалигидан бойликка интилган, кўп пул топишни ҳаётнинг асосий мақсади деб билган инсон эди. У ҳамма нарсага эришганди: катта бизнес, ҳашамдор уй, қиммат машина. Фақат бир нарса – онасининг розилиги йўқ эди.
Онаси ҳар Рамазонда унга насиҳат қиларди:
— Болам, рўза тутиш – сен учун эмас, қалбинг учун керак. Бу Аллоҳнинг буйруғи. Бир кун келиб, мен бўлмайман, шунда афсус чекма…
Жасур эса ҳар доим кулгу билан жавоб қайтарган:
— Она, ҳозир замон бошқа. Қанчадан-қанча одамлар рўза тутмайди. Менинг ҳаётим шу, бизнесимни ташлаб, рўза тутиб ўтирайми?
Онаси оғир ортиқ гапирмасди, фақат кўзларида алам бор эди.
Бир куни Жасур хорижга кетди. У ерда бизнесини янада ривожлантиришни хоҳларди. Лекин кетар экан, онаси билан сўнгги марта гаплашиб қўймади. "Қайтиб келганда кўришармиз", деб ўйлади.
Бир ой ўтиб, у қайтиб келди. Аммо уйига кириши билан юраги зирқираб кетди – уйда мотам ҳукмрон эди. Онаси вафот этган…
У бу хабарни эшитиб, жойига қотиб қолди. Кўзларидан ёш оқди. "Мен унинг сўнгги истагини ҳам бажара олмадим… Онамдан кечирим сўрашга ҳам улгурмадим!"
Ўша кеча Жасур биринчи марта саждага бош қўйди. “Ё Аллоҳ, мен кеч қолдим. Онамни рози қила олмадим, аммо энди Сенинг розилигингни олишни истайман!”
Эртаси кундан бошлаб у рўза тута бошлади. Онасининг сўнгги сўзлари унинг ҳаётини ўзгартирди…
👁 МИЛЛИОНЛАРНИ САРФЛАМАЙ КЎЗ НУРИНГИЗНИ ТИКЛАНГ!
KRISTALL – ЭНДИ КЎЗОЙНАККА СТОП ДЕЙМИЗ!
✅ КЎРИШ БОРАСИДАГИ МУАММОНИНГ ЕЧИМИ !
👁 БАРЧА КЎЗ КАСАЛЛИКЛАРИНИ ДАВОЛАЙДИ!
✅ ҲАТТОКИ ШИФОКОРЛАРНИ ҲАЙРАТДА ҚОЛДИРГАН ТАНЛОВ БУ!
http://dexpress24.tilda.ws/kristall_d
http://dexpress24.tilda.ws/kristall_d
Бу восита билан кўз нурингизни қайтариб, ҳаётга нурли кўзлар билан боқинг!
http://dexpress24.tilda.ws/kristall_d
🔔 Батафсил маълумот учун:
👉 KRISTALL ҳақида кўпроқ ўқиш
#ИФФАТ_2. 54.
МУАЛЛИФ:
#Дилором_Қосимова
«Феруза»
Кечаги гаплардан кейин ҳушимдан кетиб қолибман. Тез-ёрдам келиб кетибди.
Асабларим толиққанми яна. Эрталабгача ухлабман.
—Яхшимисан? Сени ташлаб ишга кетишга кўзим қиймаяпти. -деди Сарвар ака доимги меҳрибонлиги билан. Негадур бу сафар бу меҳрибончилиги менга бахт бермади.
«Менга ачинади» деган ўй миямга ўрнаб қолгандек эди.
—Ишингизга бораверинг, мен яхшиман анча. Ўйланманг. -дедим, ҳаёлимга келган ўйдан, бир ютиниб олдим. Ахир бугун Сабинаси билан учрашадиларку.
—Аниқ яхшимисан? -деди овоз тоним ҳушламай гапирганимни сездириб қўйганди.
—Ҳа дедимку, сиз ишингиздан қолманг.
—Яхши. -юзига қарамай гапирганим учун, гапимга реакциясини кўрмадим. Аммо стулдан тарақлатиб турганидан, бироз асабий экани маълум эди.
Сарвар ака кетгач, анча йиғлаб олдим. Қизиқ, ростдан ҳам, кўзимда водоправод борми? Неча ойдан буён ёш тўкиб бўшамади.
Аввалги ғайрат йўқ эди менда. Кечгача ётаман-тураман, тайинли бир иш қилмадим. Кечга Сарвар ака чарчаб келадилар деб овқатга уриндим.
Асосан уйда кечлик қилардилар.
Овқатим тайёр бўлди. Кун анча кеч кирди. Ёлғиз овқатланиш ёқмайди. Доим Сарвар ака келганда бирга овқатланардик.
Қорним очиққан бўлса ҳам, уларни кутишга қарор қилдим.
Ваниҳоят...
Эшик очилгани сабаб, шошиб каридорга чиқдим.
—Яхши келдингизми? -дедим Сарвар акани олдига бориб, —Овқат тайёр сизни кутаётгандим.
—Нимага? -дедилар менга ғалати қараб. —Нимага кутдинг?
—Чарчаб, қорнингиз оч келади деб....
—Етар! -овози бироз баландроқ чиқди. Чўчиб кетдим. —Мен сенга ёш бола эмасман Феруз. Менга энага керакмас! -деди жаҳл билан.
#ИФФАТ_2. 52.
МУАЛЛИФ:
#Дилором_Қосимова
—Менга қара, -Беҳруз эрталаб Шаҳнозани ишга ташларкан. Машинадан тушмоқчи бўлган аёлини билагидан тутиб, тўхтатиб қолди.
—Ҳа Беҳруз ака? -Шаҳноза ҳайрон бир Беҳрузни қўлига. Бир юзига қаради.
—Дадангни ҳурмати рози бўляпман. Агар бошқа бўлганда бир кун эмас, бир соатга ҳам жўнатмасдим.
—Вай ҳўпей, бунча жаҳлдор бўлиб олдингиз? Ёки мендан бирон нимани сир тутяпсизми? -деди Шаҳноза эркаланиб гапираркан.
—Ҳеч нарсани сир тутмаяпман! Сен ўзингга қара. Тушиндингга гапларимни.
—Шуни совуқ қилиб, таҳдидламай, «Сени жўнатгим йўқ, сабаби тез соғиниб қоламан. Сенсиз уйқу ҳам татимайди хотинжоон» денг. Қийналиб кетмадизми рўл ўйнаб?
Ичиздаги гапни топдимми?
Беҳруз жилмайиб, бир қўли билан Шаҳнозани қучиб олди.
Шаҳноза рост таҳмин қилганди. Фақат 50%, Беҳруз ростдан рўл ўйнагандек эди. Сабаби Шаҳнозадан у ҳақида эшитган гапларини яшираётганди.
🍃🍃🍃
Сарвар ишдан қайтаркан. Яна алкаш ошналарига рўпара келди.
Ичидан ўзини минг койиди. Ўша пайтлар тақдиридан нолиб юрган пайтлари эди. Шуларга қўшилиб, бир-икки отамлашганди. Мана энди скочдек ёпишиб олишган.
—Ичмайсизми биз билан? -деди қўшни подездаги эркак.
—Узр ака шошиб тургандим. -деди Сарвар тезроқ кетишга тараддудланиб.
—Ҳа шошилинг-шошилинг. Хотинни қўриқламасангиз, яна қочиб кетмасин. -нафсониятига тегди эркак. Сарвар анчадан буён буларга тушинтириб, Ферузани оқлаб, чарчадими? Ёки, Сабина пайдо бўлиб ҳаёллари тарқоқлашганигами?
Бу эркакни гапи ортиқчалик қилди.
Жаҳл билан юзига мушт туширди.
🌙🕋 "Таровеҳда Оғирлик Енгиллашган Оқшом"
Юнус учун Рамазон ҳар йили бир хил ўтарди. У саҳарлик қилади, кун давомида рўза тутади ва кечқурун ифтордан кейин одатдагидек дам оларди. Таровеҳ намозига эса ҳеч қачон бормаган, уни фақат катталар учун деб ўйларди.
Бир куни ифтордан кейин у маҳалла масжидига яқинлашиб қолди. Масжиддан нур ёғилгандек эди, ичкаридан Қуръон ўқиш овози эшитиларди. Юнус тўхтаб, бироз тинглади. Кўнглида қандайдир илиқлик пайдо бўлди.
У ичкарига киришга иккиланди, лекин бир қария уни кўриб:
— Ўғлим, келинг, биргаликда Таровеҳ ўқийлик, — деди.
Юнус илк бор бу таклифни рад этмади.
Таровеҳ – Руҳий Ҳаловат
Юнус сафга қўшилди. Имом баланд, оҳангдор овоз билан Қуръон тиловат қиларди. Ҳар бир оят қалбини илиқлик билан тўлдирди. У бу ибодатнинг нечоғли чиройли эканини илк бор ҳис қилди.
Намоз тугагач, қария унга қараб:
— Рамазон фақат рўза билан чекланмайди, фарзандим. Таровеҳ қалбни юмшатади, инсонга Аллоҳнинг каломини ҳис қилишга ёрдам беради.
Юнус бош ирғади. У бу кеча ниманидир англади.
Янги Юнус
Кейинги кунлари у ифтордан кейин масжидга боришни одат қилди. Ҳар кеча Таровеҳда турганида қалбидаги юк енгиллашиб, бир ҳаловатни ҳис қиларди.
Рамазоннинг сўнгги ўн кунлигида у саҳарда дуо қилар экан, кўзларида ёш пайдо бўлди. Энг катта ўзгариш инсоннинг қалбида содир бўлар экан.
Энди Юнус учун Рамазон фақат рўза тутиш эмас, балки қалбни тозалаш, муҳтожларга ёрдам бериш ва Аллоҳга яқинлашиш ойи эди.
Таровеҳ тугагач, қария унга табассум билан қараб:
— Энди сен Рамазоннинг ҳақиқий мўъжизасини ҳис қилдинг, фарзандим.
Юнус жилмайиб жавоб берди:
— Ҳа, бу йил менинг қалбим енгиллашди.
🌙✨ "Рамазон – Қалбларни Яқинлаштирувчи Мўъжиза"
Абдулла учун Рамазон ҳар йили бир хил ўтади – одатдагидек рўза тутиш, кечқурун ифтор қилиш ва кунлар саноғини кутиш. У бу ойнинг ҳақиқий моҳиятини ҳали англамаган эди.
Бир куни у бозорга чиқиб, бир қариянинг оғир юк кўтариб кетаётганини кўрди. Қариянинг юзи чарчоқдан сўлиққан, ҳуштак тортиб, елкасига босилган юк эса унинг ҳар бир қадамини оғирлаштирарди.
Абдулла бироз тўхтаб, ўйлаб қолди. У шунчаки қараб туриш ёки ёрдам бериш имконига эга эди.
Бир неча сония ичида у ўзини тутди:
— Ота, келинг, мен кўтариб қўяй.
Қария ҳайрат билан унга қаради:
— Ўғлим, раҳмат. Йўқ, ўзим ҳам қила оламан.
— Рамазон ойи ёрдам ойидир, дедилар. Менга ҳам савоб керак, — деб табассум қилди Абдулла.
Қария унинг юзига боқиб, илк бор енгил нафас олди.
Қалбнинг тозаланиши
Абдулла бу воқеадан кейин Рамазон ҳақида кўпроқ ўйлай бошлади. У фақат таомдан эмас, ғазабдан, кибрдан ва бефарқликдан ҳам тийилишни ўзига мақсад қилди.
Эртаси куни у ҳар доим тортишиб юрадиган ишхонасидаги ҳамкасби Ҳасан билан учрашди. Ҳасан унинг ҳеч қандай саломсиз ўтиб кетишини биларди, лекин бу гал Абдулла салом берди:
— Ҳасан, ҳолингиз қандай?
Ҳасан ҳайрон бўлиб, унга қаради.
— Ҳаммаси яхши. Нега бугун бундай меҳрибонсиз?
Абдулла жилмайиб жавоб берди:
— Билмадим... Балки Рамазон қалбимни юмшатгандир.
Ҳасан кулди.
— Демак, Рамазон ҳақиқатан ҳам инсонни ўзгартирар экан!
Янги тушунча
Кунлар ўтиб, Абдулла нафақат ўзини, балки атрофдагиларни ҳам тушунишни бошлади. У энди нафақат таомдан, балки ёмон хулқ ва бефарқликдан ҳам тийилиш кераклигини тушунди.
Рамазоннинг охирги куни у бир муҳтож оилага озиқ-овқат олиб борди. Уларнинг миннатдорлик билан қараган кўзларини кўриб, кўнгли тўлди.
"Рамазон нафақат овқатдан, балки ғазабдан, кибрдан ва муҳтожларни унутишдан ҳам тийилиш ойидир."
🌙🤲 "Рамазон – Қалбга Ёзилган Синов"
Муҳаммад учун Рамазон болалик хотираларида қолиб кетган эди. Ҳар йили унинг оиласи бу ойни ҳаяжон билан кутиб олади, масжидда намоз ўқир, саҳарлик ва ифторликда йиғиларди. Аммо вақт ўтиши билан бу туйғулар ундан узоқлашди. Уни энди Рамазон ҳам, рўза ҳам қизиқтирмас эди.
Бир куни у қариндошлари билан ифторга таклиф қилинди. Дастурхон ёнида унинг кичик жияни Иброҳим шундай деди:
— Амак, сиз ҳам рўза тутяпсизми?
Муҳаммад бош чайқади:
— Йўқ, бу мен учун қийин.
Иброҳим ҳайрон бўлиб, шундай жавоб қайтарди:
— Лекин онам айтдиларки, рўза фақат овқатдан эмас, қалбни тозалашдан ҳам иборат. Агар қалбимиз ифлос бўлса, таомни еб, сувни ичиб юрсак ҳам, ҳақиқий оч инсон бўлиб қолаверамиз.
Муҳаммад бу сўзлардан лол қолди. Бир неча дақиқа давомида жиянига қараб турди.
Ички кураш
Эртаси куни у рўза тутишга қарор қилди. Биринчи кун оғир ўтди. У доимо телефонда ўтириш, кимгадир қўпол жавоб бериш одатига эга эди. Аммо шу куни у ўзини тийишга ҳаракат қилди.
Кечқурун, ифтордан кейин у юришга чиқди ва кўчада бир ногирон инсонни учратиб қолди. У ўтирган жойидан атрофга умид билан қарар, одамлар эса уни четлаб ўтишарди.
Муҳаммад бу гал бефарқ қололмади. Чўнтагидан пул чиқариб, унинг қўлига тутқазди.
— Аллоҳ сизга сабр берсин, ака.
Ногирон инсон қувонч билан қаради ва шундай деди:
— Аллоҳ бу қилган яхшилигингизни мукофотласин, биродар.
Бу сўзлар Муҳаммад учун биринчи марта шундай таъсирли эшитилди. У жиянининг гапларини эслади:
"Қалб тоза бўлмаса, инсон ҳар қанча овқат ейишидан қатъи назар, оч қолаверади."
Қалбнинг уйғониши
Орадан кунлар ўтди. Муҳаммад нафақат овқатдан, балки ёмон ўйлардан ҳам ўзини тийишни ўрганди. У ўзини енгиш, ички кучни топиш ва кўпроқ муҳтожларга ёрдам беришга интила бошлади.
Рамазоннинг охирги кунларида у жияни Иброҳим билан ўтириб гаплашди.
— Иброҳимжон, менга бир нарсани ўргатдинг. Ҳақиқатан ҳам рўза нафақат очлик, балки қалбни тозалаш учун экан.
Жияни табассум қилди:
— Демак, сиз энди ҳақиқий тўқ инсон бўлдингиз, амаки!
Муҳаммад кулди. Энди у Рамазонни шунчаки бир ой деб эмас, балки бутун ҳаётни ўзгартирувчи неъмат деб билишни ўрганди.
"Рамазон – нафақат таомдан, балки бефарқликдан, ёмон одатлардан ва қалб ифлослигидан ҳам тийилиш ойидир."
🌙✨ "Рамазон – Қалбни Очувчи Мўъжиза"
Сарвар учун Рамазон бошқа ойлардан фарқ қилмасди. У фақат ойлик одатлар қаторида рўза тутишни кўрар, аслида унинг моҳиятини чуқур ҳис қилмасди.
Бир куни кечқурун у дўсти Нодир билан сайр қилаётганда, бир ночор одамни кўриб қолди. Одам жим, кўзида ғам, қўлида эса биргина қуруқ нонинг бўлаги бор эди.
Нодир ўша заҳоти унинг олдига бориб, салом берди, қўлига бир неча минг сўм пул тутқазди. Сарвар ҳайрон бўлди:
— Бу сенга нима берди?
Нодир табассум билан жавоб берди:
— Рамазон фақат овқатдан тийилиш эмас, балки муҳтожларга ёрдам бериш ҳамдир. Чунки ҳақиқий очликни фақат юраги очиқ инсон тушунади.
Сарвар ўша кеча ўйланиб қолди.
Рамазон синови
Эртаси куни у ният қилиб, рўза тута бошлади. Биринчи кун оғир кечди. Уйда нерв бўлди, сув ичолмаслиги асабига тегди, кўчада эса асабий инсонларга дуч келди. Илгариги Сарвар албатта кимгадир қўпол жавоб қайтарарди, лекин бу гал Нодирнинг сўзлари эсидан чиқмади:
"Рўза – нафақат овқатдан, балки ғазабдан, ёмон сўзлардан ҳам тийилишдир."
Сарвар ютишга қарор қилди.
Қалбнинг ўзгариши
Кунлар ўтиб, унинг қалби юмшай бошлади. У аввалига фақат очликка чидамли бўлишни ўрганаман деб ўйлаганди, аммо ўзи кутмаган ҳислар пайдо бўлди.
Бир куни унинг таниши Муҳаммад ажал тўшагида экани ҳақида хабар келди. Илгариги Сарвар бу хабарга эътибор ҳам бермасди. Аммо бу гал у уни кўришга шошилди.
Муҳаммаднинг юзида хаста инсонга хос ҳузн бор эди, аммо кўзлари ҳали ҳам нурли эди.
— Сарвар, сендан бир илтимосим бор. Агар мен бу Рамазонни тугаллай олмасам, мен учун дуо қил, — деди у секингина.
Сарвар илк бор Рамазоннинг қанчалик қимматли эканини ҳис қилди. Бу нафақат овқатдан, балки бефарқликдан тийилиш ойи экан!
Ҳақиқий маъно
Рамазоннинг охирги кунлари у нафақат рўзасини, балки бутун ҳаётини қайта кўриб чиқди. У энди ўзига савол берарди: "Мен шу пайтгача нега инсонларга бефарқ бўлиб келдим? Нега қалбимни очишдан қўрқдим?"
Ҳозир эса у Рамазонни ҳис қилар, унинг қалби шундай бир нурга тўлган эдики, бу ҳисни сўз билан тушунтириш мушкул эди.
"Рамазон – нафақат таомдан, балки бефарқликдан ҳам тийилиш ойи. Агар инсон уни чин қалбдан қабул қилса, ҳаёти ўзгаради."
🌙✨ "Рамазон – нафс синови"
Дониёр учун Рамазон ҳар йили оддий ўтарди. У рўза тутишга уриниб кўрмаган, бу ойнинг ҳақиқий моҳияти ҳақида жиддий ўйламаган эди. Уни кўпроқ дўстлари билан кўчада сайр қилиш, вақтни бекорга ўтказиш қизиқтирарди.
Бир куни унинг дўсти Саид шундай деди:
— Дониёр, Рамазон нафақат овқатдан тийилиш, балки инсонни қайта тарбиялайдиган ой. Бу йил бирга рўза тутиб кўрамизми?
Дониёр кулди:
— Мендан рўза тутадиган одам чиқмайди, оч юра олмайман!
Саид табассум билан жавоб берди:
— Сен нафақат очликдан, балки ёмон сўздан, ғазабдан, бефарқликдан ҳам тийилиб кўр. Кўрасан, бу нафақат тананг, балки руҳиятинг учун ҳам даво.
Дониёр аввал бу гапларга жиддий қарамади. Аммо Рамазоннинг биринчи куни у шунчаки синаб кўришга қарор қилди.
Биринчи синов
Кун ярмига борибоқ қўрни очқура бошлади. Ҳар доимгидай у асабийлашди, дўстларига қўпол муносабатда бўлишни бошлади. Лекин Саид унга паст овозда:
— Эсла, нафақат овқатдан, балки ғазабдан ҳам рўза тутяпсан.
Бу гаплар уни ўйлантириб қўйди. У ўзини босишга ҳаракат қилди.
Нафсга қарши кураш
Кунлар ўтган сари у фақат таомдан эмас, балки ҳаётдаги бошқа зарарли одатлардан ҳам халос бўлиш кераклигини тушунди.
Бир куни бозорда уни кимдир чалғитиб, хато қилиб юборди. Илгариги Дониёр албатта жанжал кўтарган бўларди. Лекин у нафасини ичга тортиб:
— Мен рўзадорман, — деди.
Бу оддий сўз, аммо у учун улкан ғалаба эди. Биринчи марта у ғазабига эмас, сабрига амал қилди.
Қалбнинг уйғониши
Бир куни кечқурун у масжидга йўл олди. Ҳеч қачон бундай сокинлик ва ҳузурни ҳис қилмаганди. Намоздан сўнг унинг қалбида тушунарсиз бир ёруғлик пайдо бўлди – худди ичкаридан нур ёйилаётгандек.
Рамазон охирлаб қолганида у ўзини таний олмасди. Энди у нафақат рўза тутиб, балки ҳаётга бошқача назар сола бошлаган, тафаккури очилган инсонга айланган эди.
"Рамазон – фақат овқатдан эмас, нафс ва ёмонликдан тийилиш ойидир. Инсон бу ойда ўзини енгса, бутун умрга ўзгариши мумкин."
17 ёшимда мен ўзимдан 10 ёш катта боладан хомиладор бўлиб қолдим,у буни эшитиши билан мени ташаб кетди.
Менинг ёнимда фақат онам қолганди у ногирон эди дадам бизни 2 ёшлигимда ташлаб кетганди.
Мен фарзандимни дунёга келтирдим шундан кейин менда муаоммалар юзага кела бошлади пулим йўқ ҳаттоки овқатга сариқ чақа ҳам қолмади.
Охири чидай олмадим бола ухлаёткан пайтда мен кечқурундан ишлашга қарор қилдим
Мен беҳаё аёллар сайтига кириб расмларим ва номеримни қолдирдим орадан 15 дақиқа вақт ўтмай менга қўнгироқ келди овозидан у эркак жуда катта гавда эгаси эканлигини билдим ва бугун тунни мен билан ўтказишни сўради мен хурсанд бўлдим чунки у таклиф қилган пулга мен 2 ҳафта бемалол қийналмай яшашим мумкин эдида
Мен айтилган манзил бўйича уйга келдим эшикни очдим ва қўрқув билан жойимда қотиб қолдим чунки...🚷
👉ДАВОМИНИ ЎҚИНГ👈
Бу жуда қизиқ. Сизни нимангиз чиройли экан. Пастаги туғилган ойингиз устига босинг сизга нима чиқар экан. 🥰
Январь 🎼 Июль 💔
Февраль 😇 Август 👀
Март 😁 Сентябрь ❤️
Апрель 😌 Октиябрь 😹
Май 😊 Ноябрь 🫶🏻
Июнь 👩🏻🦳 Декабрь 👍
😢 "Қарзимни қайтаролмадим…"
Фарҳод ҳаётда катта муваффақиятга эришган инсон эди. У йирик компания раҳбари, бой ва нуфузли одам эди. Лекин шундай бўлса-да, Рамазон унинг ҳаётида катта аҳамиятга эга эмас эди.
— Ҳозир рўза тутишга вақт йўқ. Бизнесимни юритишим керак, — дерди у.
Онаси эса ҳар Рамазонда унга илтижо қиларди:
— Болам, бир кун келиб, бу дунёдаги барча бойликлар аҳамиятсиз бўлиб қолади. Ҳеч бўлмаса бир марта Аллоҳ учун рўза тут…
Фарҳод ҳар доим: "Кейинги йили, она", деб ваъда берди.
Бир куни кечаси у қўнғироқ олди: онаси оғир аҳволда шифохонага тушган эди. Шошилиб борди, лекин кеч эди… Онаси оламдан ўтганди.
Шу пайт унинг юрагида қаттиқ дард ҳис қилди. У онасига ваъда берган, аммо бажара олмаган эди…
Шу кундан бошлаб, у ҳар Рамазонда рўза тутишни бошлади. Бу унинг онасига қайтаролмаган қарзи эди…
😢 "Онажон, бу сўнгги ифторимиз бўлмасин!"
Шоҳруҳ болалигида онаси билан ҳар Рамазонда бирга ифтор қиларди. Онаси уни болаликдан рўза тутишга ўргатган, лекин вақт ўтиб, у бу одатни ташлаб қўйганди. "Ҳали ёшим ёш, кейин ҳам улгуриб тутиб оламан", деб ўйларди.
Бир куни Рамазон ойининг ўрталарида онаси оғир касал бўлиб қолди. Табиблар унинг кўп умри қолмаганини айтишди. Бу хабар Шоҳруҳни ларзага солди.
У ҳар куни онасининг ёнида ўтирди, лекин бир куни онаси жилмайиб:
— Болам, бу йил Рамазонда мен билан бирга ифтор қиласанми?
Шоҳруҳнинг юраги сиқилди. У йиллар давомида рўза тутмаганидан уялди.
— Онажон… Мен…
Онаси эса фақат меҳрибонлик билан жилмайди:
— Балки бу сўнгги ифторимиздир, болам…
Шоҳруҳ кўзларида ёш билан таҳорат қилди ва онаси билан ифторликка ўтирди. У биринчи марта ҳақиқий завқ билан рўза тутишни ҳис қилди.
Аммо бир неча кун ўтиб, онаси оламдан ўтди. Шоҳруҳ учун бу ҳақиқатдан ҳам сўнгги ифтор бўлди.
Шу кундан бошлаб, у ҳар Рамазонда рўза тутишни ўзининг онасига қилган энг катта ҳадяси деб билди. Чунки онаси у учун бу дунёдаги энг суюкли инсон эди…
💔 "Қабр ёнида қилган ваъдам…"
Абдулла бой, нуфузли ва дунёвий ҳаётни яхши кўрадиган инсон эди. Унинг дўстлари ҳам шундай эди. Рўза тутиш ҳақида ўйлаганда, "Ҳали ёшим ёш, кейин ҳам улгуриб тутиб оламан", дерди.
Бир куни у болаликдан бирга ўсган дўсти Содиқни йўқотди. Йўл-транспорт ҳодисаси… Бу хабар уни ларзага солди.
Жаназага борганида, Содиқнинг қабри ёнида унинг отаси йиғлаб ўтирарди:
— Ўғлим, ҳар Рамазонда рўза тутардинг, лекин бу йил етмадинг…
Бу сўзлар Абдулланинг юрагига ханжар бўлиб санчилди. "Мен ҳам шу ҳолатга тушишим мумкин-ку? Мен ҳам кейинги Рамазонга етмасам-чи?"
У қабр ёнида қўлларини кўтариб, Аллоҳга илтижо қилди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача ғофил бўлдим. Менга ҳидоят бер, мен бу Рамазонни Сен учун ўтказаман!
Шу кундан бошлаб, у рўза тутди, намозга аҳамият бера бошлади. Чунки у тушунган эди: ҳар бир Рамазон сўнггиси бўлиши мумкин…
😢 "Онажон, кечиринг..."
Жасур болалигида онаси билан ҳар Рамазонда бирга ифтор қиларди. Онаси уни меҳрибонлик ва ибодатга ўргатган, лекин у катта бўлгач, бу одатлардан узоқлашди.
— Она, мен бандман, рўзага вақт йўқ, — дерди у ҳар сафар.
Онаси эса меҳрибонлик билан жилмайиб:
— Болам, бир кун келиб, бу дунёдаги ҳамма нарса аҳамиятсиз бўлиб қолади, — дерди.
Бир куни кечаси у телефонда хабар олди: онаси оғир аҳволда шифохонада эди. У шошилиб борди, лекин кеч эди… Онаси унинг қўлларини сўнгги марта сиқиб, юмшоқ овозда шундай деди:
— Болам, мен сенинг бир кун рўза тутишингни орзу қилардим…
Бу сўзлар Жасурни ларзага солди. "Нега мен бу вақтгача шунчалик ғофил бўлдим? Онамдан бошқа ҳеч ким менинг ҳақиқий бахтимни ўйламагандир…"
Шу кеча у уйига бориб, биринчи марта ихлос билан таҳорат олди ва Аллоҳдан кечирим сўради.
Эртаси кундан бошлаб, у рўза тутишни бошлади. Энди бу унинг онасига қилган энг катта ҳадяси эди…