33743
Хаётий ва Ибратли ҳикоялар... Хикматлар хазинаси... Инсон такдирини аччик синовлари... Hamkorlik va reklama uchun 👇👇 @Bronzam . . . . . .
🌙✨ "Рамазон – нафс синови"
Дониёр учун Рамазон ҳар йили оддий ўтарди. У рўза тутишга уриниб кўрмаган, бу ойнинг ҳақиқий моҳияти ҳақида жиддий ўйламаган эди. Уни кўпроқ дўстлари билан кўчада сайр қилиш, вақтни бекорга ўтказиш қизиқтирарди.
Бир куни унинг дўсти Саид шундай деди:
— Дониёр, Рамазон нафақат овқатдан тийилиш, балки инсонни қайта тарбиялайдиган ой. Бу йил бирга рўза тутиб кўрамизми?
Дониёр кулди:
— Мендан рўза тутадиган одам чиқмайди, оч юра олмайман!
Саид табассум билан жавоб берди:
— Сен нафақат очликдан, балки ёмон сўздан, ғазабдан, бефарқликдан ҳам тийилиб кўр. Кўрасан, бу нафақат тананг, балки руҳиятинг учун ҳам даво.
Дониёр аввал бу гапларга жиддий қарамади. Аммо Рамазоннинг биринчи куни у шунчаки синаб кўришга қарор қилди.
Биринчи синов
Кун ярмига борибоқ қўрни очқура бошлади. Ҳар доимгидай у асабийлашди, дўстларига қўпол муносабатда бўлишни бошлади. Лекин Саид унга паст овозда:
— Эсла, нафақат овқатдан, балки ғазабдан ҳам рўза тутяпсан.
Бу гаплар уни ўйлантириб қўйди. У ўзини босишга ҳаракат қилди.
Нафсга қарши кураш
Кунлар ўтган сари у фақат таомдан эмас, балки ҳаётдаги бошқа зарарли одатлардан ҳам халос бўлиш кераклигини тушунди.
Бир куни бозорда уни кимдир чалғитиб, хато қилиб юборди. Илгариги Дониёр албатта жанжал кўтарган бўларди. Лекин у нафасини ичга тортиб:
— Мен рўзадорман, — деди.
Бу оддий сўз, аммо у учун улкан ғалаба эди. Биринчи марта у ғазабига эмас, сабрига амал қилди.
Қалбнинг уйғониши
Бир куни кечқурун у масжидга йўл олди. Ҳеч қачон бундай сокинлик ва ҳузурни ҳис қилмаганди. Намоздан сўнг унинг қалбида тушунарсиз бир ёруғлик пайдо бўлди – худди ичкаридан нур ёйилаётгандек.
Рамазон охирлаб қолганида у ўзини таний олмасди. Энди у нафақат рўза тутиб, балки ҳаётга бошқача назар сола бошлаган, тафаккури очилган инсонга айланган эди.
"Рамазон – фақат овқатдан эмас, нафс ва ёмонликдан тийилиш ойидир. Инсон бу ойда ўзини енгса, бутун умрга ўзгариши мумкин."
17 ёшимда мен ўзимдан 10 ёш катта боладан хомиладор бўлиб қолдим,у буни эшитиши билан мени ташаб кетди.
Менинг ёнимда фақат онам қолганди у ногирон эди дадам бизни 2 ёшлигимда ташлаб кетганди.
Мен фарзандимни дунёга келтирдим шундан кейин менда муаоммалар юзага кела бошлади пулим йўқ ҳаттоки овқатга сариқ чақа ҳам қолмади.
Охири чидай олмадим бола ухлаёткан пайтда мен кечқурундан ишлашга қарор қилдим
Мен беҳаё аёллар сайтига кириб расмларим ва номеримни қолдирдим орадан 15 дақиқа вақт ўтмай менга қўнгироқ келди овозидан у эркак жуда катта гавда эгаси эканлигини билдим ва бугун тунни мен билан ўтказишни сўради мен хурсанд бўлдим чунки у таклиф қилган пулга мен 2 ҳафта бемалол қийналмай яшашим мумкин эдида
Мен айтилган манзил бўйича уйга келдим эшикни очдим ва қўрқув билан жойимда қотиб қолдим чунки...🚷
👉ДАВОМИНИ ЎҚИНГ👈
Бу жуда қизиқ. Сизни нимангиз чиройли экан. Пастаги туғилган ойингиз устига босинг сизга нима чиқар экан. 🥰
Январь 🎼 Июль 💔
Февраль 😇 Август 👀
Март 😁 Сентябрь ❤️
Апрель 😌 Октиябрь 😹
Май 😊 Ноябрь 🫶🏻
Июнь 👩🏻🦳 Декабрь 👍
😢 "Қарзимни қайтаролмадим…"
Фарҳод ҳаётда катта муваффақиятга эришган инсон эди. У йирик компания раҳбари, бой ва нуфузли одам эди. Лекин шундай бўлса-да, Рамазон унинг ҳаётида катта аҳамиятга эга эмас эди.
— Ҳозир рўза тутишга вақт йўқ. Бизнесимни юритишим керак, — дерди у.
Онаси эса ҳар Рамазонда унга илтижо қиларди:
— Болам, бир кун келиб, бу дунёдаги барча бойликлар аҳамиятсиз бўлиб қолади. Ҳеч бўлмаса бир марта Аллоҳ учун рўза тут…
Фарҳод ҳар доим: "Кейинги йили, она", деб ваъда берди.
Бир куни кечаси у қўнғироқ олди: онаси оғир аҳволда шифохонага тушган эди. Шошилиб борди, лекин кеч эди… Онаси оламдан ўтганди.
Шу пайт унинг юрагида қаттиқ дард ҳис қилди. У онасига ваъда берган, аммо бажара олмаган эди…
Шу кундан бошлаб, у ҳар Рамазонда рўза тутишни бошлади. Бу унинг онасига қайтаролмаган қарзи эди…
😢 "Онажон, бу сўнгги ифторимиз бўлмасин!"
Шоҳруҳ болалигида онаси билан ҳар Рамазонда бирга ифтор қиларди. Онаси уни болаликдан рўза тутишга ўргатган, лекин вақт ўтиб, у бу одатни ташлаб қўйганди. "Ҳали ёшим ёш, кейин ҳам улгуриб тутиб оламан", деб ўйларди.
Бир куни Рамазон ойининг ўрталарида онаси оғир касал бўлиб қолди. Табиблар унинг кўп умри қолмаганини айтишди. Бу хабар Шоҳруҳни ларзага солди.
У ҳар куни онасининг ёнида ўтирди, лекин бир куни онаси жилмайиб:
— Болам, бу йил Рамазонда мен билан бирга ифтор қиласанми?
Шоҳруҳнинг юраги сиқилди. У йиллар давомида рўза тутмаганидан уялди.
— Онажон… Мен…
Онаси эса фақат меҳрибонлик билан жилмайди:
— Балки бу сўнгги ифторимиздир, болам…
Шоҳруҳ кўзларида ёш билан таҳорат қилди ва онаси билан ифторликка ўтирди. У биринчи марта ҳақиқий завқ билан рўза тутишни ҳис қилди.
Аммо бир неча кун ўтиб, онаси оламдан ўтди. Шоҳруҳ учун бу ҳақиқатдан ҳам сўнгги ифтор бўлди.
Шу кундан бошлаб, у ҳар Рамазонда рўза тутишни ўзининг онасига қилган энг катта ҳадяси деб билди. Чунки онаси у учун бу дунёдаги энг суюкли инсон эди…
💔 "Қабр ёнида қилган ваъдам…"
Абдулла бой, нуфузли ва дунёвий ҳаётни яхши кўрадиган инсон эди. Унинг дўстлари ҳам шундай эди. Рўза тутиш ҳақида ўйлаганда, "Ҳали ёшим ёш, кейин ҳам улгуриб тутиб оламан", дерди.
Бир куни у болаликдан бирга ўсган дўсти Содиқни йўқотди. Йўл-транспорт ҳодисаси… Бу хабар уни ларзага солди.
Жаназага борганида, Содиқнинг қабри ёнида унинг отаси йиғлаб ўтирарди:
— Ўғлим, ҳар Рамазонда рўза тутардинг, лекин бу йил етмадинг…
Бу сўзлар Абдулланинг юрагига ханжар бўлиб санчилди. "Мен ҳам шу ҳолатга тушишим мумкин-ку? Мен ҳам кейинги Рамазонга етмасам-чи?"
У қабр ёнида қўлларини кўтариб, Аллоҳга илтижо қилди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача ғофил бўлдим. Менга ҳидоят бер, мен бу Рамазонни Сен учун ўтказаман!
Шу кундан бошлаб, у рўза тутди, намозга аҳамият бера бошлади. Чунки у тушунган эди: ҳар бир Рамазон сўнггиси бўлиши мумкин…
😢 "Онажон, кечиринг..."
Жасур болалигида онаси билан ҳар Рамазонда бирга ифтор қиларди. Онаси уни меҳрибонлик ва ибодатга ўргатган, лекин у катта бўлгач, бу одатлардан узоқлашди.
— Она, мен бандман, рўзага вақт йўқ, — дерди у ҳар сафар.
Онаси эса меҳрибонлик билан жилмайиб:
— Болам, бир кун келиб, бу дунёдаги ҳамма нарса аҳамиятсиз бўлиб қолади, — дерди.
Бир куни кечаси у телефонда хабар олди: онаси оғир аҳволда шифохонада эди. У шошилиб борди, лекин кеч эди… Онаси унинг қўлларини сўнгги марта сиқиб, юмшоқ овозда шундай деди:
— Болам, мен сенинг бир кун рўза тутишингни орзу қилардим…
Бу сўзлар Жасурни ларзага солди. "Нега мен бу вақтгача шунчалик ғофил бўлдим? Онамдан бошқа ҳеч ким менинг ҳақиқий бахтимни ўйламагандир…"
Шу кеча у уйига бориб, биринчи марта ихлос билан таҳорат олди ва Аллоҳдан кечирим сўради.
Эртаси кундан бошлаб, у рўза тутишни бошлади. Энди бу унинг онасига қилган энг катта ҳадяси эди…
💔 "Отамни юборган кун…"
Фарруҳ учун Рамазон болалик хотираларида қолган эди. Отаси уни кичиклигидан рўза тутишга ўргатган, лекин у катта бўлиб, банд ҳаётга шўнғиб кетгач, бу одатни ташлади.
Бир куни Рамазоннинг илк кунида отаси унга қўнғироқ қилди:
— Болам, бу йил мен билан бирга рўза тутасанми?
Фарруҳ бироз ўйланди. Кейин, ҳар доимгидек, узр топди:
— Ота, ишим жуда кўп. Кейинги йили албатта.
Отаси фақат жилмайиб:
— Яхши, болам…
Орадан бир ҳафта ўтиб, отасининг юраги тугади.
Фарруҳ бу хабарни эшитган куни юрагида қандайдир катта бўшлиқ пайдо бўлди. "Нега у сўнгги марта айнан Рамазон ҳақида сўради? Нега мен унинг илтимосини рад этдим?"
Жаназада отасининг масжиддаги дўстларидан бири унинг олдига келиб шундай деди:
— Оғайни, отанг ҳар Рамазонда сени эслаб, сен билан рўза тутишни орзу қиларди.
Шу сўзлардан кейин Фарруҳ қаттиқ йиғлади. У жонидан ортиқ севган отасига энг охирги марта қўл узатолмаганини тушунди.
У ўша кечаси уйига бориб, аввал таҳорат олди, кейин йиғлаб, Аллоҳга илтижо қилди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача ғофил бўлдим. Менга тавба қилиш учун имконият бер!
Шу кундан бошлаб, у ҳар Рамазонда рўза тутди. Энди у буни нафақат ўз жони учун, балки отасига ҳадя сифатида қиларди…
🔥 Олов ва Рамазон сабоғи
Отабек бой инсон эди. Унинг бизнеси гуллаб-яшнар, ҳаётида ҳамма нарса бор эди. Лекин у рўза тутишни ўзини қийнаш деб ҳисоблар ва Рамазонга аҳамият бермасди.
Бир куни у машинасида тез кетаётганида, йўл четида ёнғинни кўрди. Қорғошин ранг осмон остида бир кичик уй аланга ичра ёнаётганди! Ҳамма даҳшатга тушган, лекин ҳеч ким ёрдам бера олмасди.
Тўсатдан уйдан бир кичик қизалоқ чиқиб қолди. У олов ичида қолиб кетган эди! Ҳамма қотиб қолди. Отабек эса ҳеч ўйламай, ўша уйга ёпирилди.
Олов жуда кучли эди. Иссиқлик унинг юзида ҳис қилинар, нафас олиш қийинлашарди. Ҳамма нарса қуяб бошлаганида, у қизалоқни қўлига олиб, ташқарига чиқди. Ҳамма қичқириб юборди!
Қизалоқ омон қолди, лекин Отабекнинг қўллари қаттиқ куйди. У оғриқдан қичқирарди, аммо шу пайтда қалбида нимадир ўзгарганини ҳис қилди.
У ўзича ўйлаб қолди: "Мен шу лаҳзада бир неча дақиқа оловда қолдим ва бу қадар азоб чекишим мумкин экан. У ҳолда дўзах олови қандай бўларкин?!"
Ўша куни у ўзини қайта кўриб чиқди. Илк бор ҳаётида чуқур мулоҳаза қилди. Ўша кеча илк марта саждага бош қўйди:
— Ё Аллоҳ, менинг гуноҳларимни кечир! Менга имон ато эт!
Эртаси кундан бошлаб Отабек рўза тута бошлади. Унга бойлик ҳам, дунё ҳам, мол-дунё ҳам муҳим эмас эди. У фақат Аллоҳнинг розилигини топишни хоҳларди.
Унга бир олов бир сабоқ бўлганди…
#ИФФАТ_2. 50.
.
Каридорда оёқларимдан мадор кетиб ўтириб қолдим.
Қалбим бунча қийналмасанг сен? Севиш ҳаромми сенга?
Унаштирилганингга кўнглинг илиганди. Туҳматлар сабаб, ундан айрилдинг, унутилдинг, кўчадаги фоҳишага тенглаштирилдинг. Беникоҳ ётоққа таклиф этилиб.
Турмушга чиқдинг!
Гап билан эзғиландинг. Ўлимингга ҳам рози бўлиб кетдинг.
Аммо ўлмадинг, Аллоҳ насибангни қиймаган экан тирик қолдинг.
Эрингга суяндинг, уни меҳрини ҳис қилдинг. Унга ишондинг.
Унга нисбатан илиқлик сездинг. Англадингки, сен унга кўнгил қўйдинг. Ҳаётингда катта аҳамиятга эга инсон эканини англадинг.
Энди бу не кўргулик?
Сабина...
У қайтдими? Сарвар ака «қалбим бирини танласа уйлансам» деганлари шу қизмиди?
У билан яна топишиб олдими?
Наҳот мен икки севишган орасидаги чиқир тиканак бўлсам.
Сарвар ака менга янгам сабаб уйланганини билганман бошидан. Унда нега бунча қийналяпман. Нега?
Сабаби, мен Сарвар акани яхши кўраман. Ва улар ҳам мени яхши кўриб қолган деб ўйлардим. Аслида эса...
Аслида бу шунчаки раҳм қилиш ҳолосми?
Ачинишми бу?
—Қачон келдинг Феруз? -ошхонадан чиққан Сарвар акани юзига қараб аламим келди. Юз-кўзидан ҳаётдан мамнун экани билиниб турарди.
Албатта мамнун бўладида, ахир суйгани билан гаплашдику, эртага учрашадилар....
Ўрнимдан туришга уриндим. Аммо бошим айланиб, мувозанатни йўқотдим.
—Сенга нима бўлди Феруз? -йиқилмадим. Сарвар ака мени тутиб қолдилар. Кўзларимни базор очиб қарарканман. Кўзларидаги ҳавотирдан, йиғлаб юбордим. Наҳот булар ҳаммаси фақат инсонийликдангина бўлса...
#ИФФАТ_2. 48.
.
—Мен ҳозир... -дея машинадан тушиб кетди. Мен ҳайрон қарадим ортларидан. Нима қилмоқчилар ўзи.
Наим аҳмоқни олдига борди. У ҳам жинними? Ҳамон ўша жойида турган экан.
Ичим қизияпти, машинадан тушсам, баттар жаҳли чиқади. Тушмасам қизиқиб кетяпман.
Беҳруз ака Наимга жуда яқин туриб, қулоғига нимадир деди.
Қизиқ нима деди экан?
—Кетдик, қайта сени олдингда ортиқча ўралашмайди. Агар гапларимни тушинган бўлса. Агар акси бўлса, бошқача гаплашишимга тўғри келади.
Беҳруз ака машинага ўтиргач, мени қийнаган саволларга ўзи изоҳи билан жавоб берди. Мен индамадим. Уни деб, Беҳруз ака билан тортишиб қолгим келмади. Қизиқиб нимадир сўрасам, жаҳллари чиқмасин.
Мени рашк қилди деб, қабдайдир ҳурсанд ҳам бўлдим. Лекин қўпол гапини кўтара олмайдиган бўлиб қолибман.
—Жимсан! Бирон нима де. -машинани юргазгач, деди.
—Негадир бугун толиқдим. -мен таърафдаги қўлини тирсагидан қучиб, елкасига бошимни қўйиб олдим.
Индамадилар, машинани бир маромда ҳайдаб борарди.
🍃🍃🍃
—Сен билан мени ўртамизга нега бошқалар аралашиши керак Шаҳноз? Бирон нима сўрашга тилинг узилиб тушганми? Вақти келса тўхтамай сайрайсанку. -ишларимни тугатиб, хонага кирсам, шундай, «хуш-муомила» билан кутиб олди Беҳруз ака.
—Сизга нима бўляпти Беҳруз ака? Бунча асабийсиз шу кунларда? -дедим, ҳайрон бўлганча.
—Қурилаётган меҳмонхонага боришинг кераклигини нега ўзингдан эмас, дадангдан эшитяпман. -деди жаҳл билан.
—Мен шунчаки, дадам сўраса кўнасиз деб ўйлагандим. -дедим писайиб, ўзим сўрайвермаганимга афсусландим ҳам.
—Мен билан сени ўртамизга учинчи одам аралашишини хоҳламайман. Тушиндингми?
Охирги жумласи, таҳдид оҳангида чиқди.
#ИФФАТ_2. 46.
🍃🍃🍃
«Шаҳноза»
Беҳруз ака ташлаб кетгач, хонамга кирдим, Нозли шу ерда, Наим билан бир нималарни гаплашиб турган экан.
—Ассалому алайкум, Шаҳноза опа яхшимисиз? -деди тараддудланиб.
–Ваалайкум ассалом, яхшимисизлар? -ҳурматсизлик бўлмасин деб кўпликда сўрадим.
—Биздан ҳам хол сўраркансизку-а, Шаҳнозахон? -Наим деганлари иршайиб деди.
—Ҳурматсизлик бўлмасин дедим, аммо шу ҳурматга лойиқ бўлсангиз яхши бўларди. Ўзингизни ҳамкасблар олдида қандай тутишни билмайсизми ёки? Мен сизни аммангизни қизи эмасман, иржайиб тиржайиб гапирманг менга!
Гапимдан Нозлини оғзи очилиб қолди. Наим тахир нарса егандек юзи буришиб чиқиб кетди.
—Жуда қаттиқ гапираркансиз. -деди Нозли у чиқиб кетгач.
—Юмшоқ гапирадиган инсон эмасда у. Сиз ҳам иш масаласидан ортиқча лаққиллаб турманг у билан. Бу маслаҳат эмас, талаб тушинарлими?
—Ҳўп опа. -деди кўзлари ўйнаб, кескин гапирганимга бироз довдираб.
Мен ҳужжатларни кўришга киришдим.
🍃🍃🍃
—Мен бино қурилаётган жойга бориб келишим керак дада. -эртаси куни ишдан қайтишдан олдин, дадамни олдига кирдим.
—Тўғри бир кўриб келганинг яхши. Аммо куёв кўнармикан. Йўл узоқ бўлса, бир кунда бориб-қайтолмайсан. -деди дадам вақтни чамалаб.
—Ўзимга йўқ дейиши аниқ. Сиз сўрасангиз йўқ демасалар керак. Лекин ростдан бормасам бўлмайди. Чизмаларни баъзи жойларида ўзгартуриш киритиш учун. Қурилиш қанчаси битганини билишим керак.
—Яхши мен Беҳруз билан гаплашайчи.
—Ҳўп мен кетдим дада. Яхши қолинг. Ойимларга салом айтинг.
Офисдан чиқарканман, ёқимсиз Наимга дуч келдим яна.
🌙💔 РАМАЗОНДА ОЛИНГАН ҚАСОС 💔🌙
Бу Рамазон бошқа Рамазонларга ўхшамас эди…
Жамшид ака бу йил рўза тутишни ният қилганди. Илгари у намоз ўқимас, рўза ҳам тутмасди. Аммо бу йил қалбида нимадир ўзгарди. У худди Аллоҳнинг унга берган сўнгги имконларидан бири эканлигини ҳис қилгандек эди…
Бир куни таравеҳдан сўнг, у уйига қайтаётганида қоронғу кўчада икки киши унга ҳужум қилди. Бири унинг қўлларини орқага қайириб ушлади, иккинчиси эса пичоқни унга тўғрилаб:
— Пулларингни бер!
Жамшид ака ҳеч қаршилик қилмади, чунки бу Рамазон эди. У жаҳлини ичида сақлаб, шундай деди:
— Оғайнилар, ҳеч бўлмаса, Рамазонда бундай қилманглар…
Аммо улардан бири қаҳр билан пичоқни янада қаттиқ ушлади:
— Бизга ақл ўргатма!
Улар Жамшид акани уриб, ерга йиқитишди. Унинг юзида оғриқ ва алам пайдо бўлди. У зўрға ўрнидан туриб, улар кетиб қолган йўналишга қаради…
Бир неча кун ўтди.
Жамшид ака ҳали ҳам юзидаги кўкарган жойлар билан юрар, лекин буни сабр билан қабул қиларди. Бир куни у масжидда намоздан сўнг бир одамни кўриб, ҳайратдан ёқа ушлади.
Бу ўша уни ўғирлаган йигитлардан бири эди!
Йигит Жамшид акани танимади. У намоздан сўнг ўтириб, дуо қилаётган эди. Жамшид ака унинг олдига борди ва юмшоқ овозда деди:
— Биродар, дуо қилибсан, қандай ният қиляпсан?
Йигит бироз хижолат бўлиб жавоб берди:
— Мен гуноҳкор одамман, ака… Рамазон тугашидан олдин Аллоҳдан мени кечиришини сўраяпман.
Жамшид ака кулди.
— Аллоҳ кечирувчи… Агар ростан ҳам тавба қилсанг, У сени кечиради.
Йигитнинг кўзлари жилтиллаб, ерга қаради:
— Мен бир неча кун олдин бир одамни уриб, пулларини олгандим… У одам ҳеч қандай қаршилик қилмади. Аммо мен ўша кундан бери тинч ухлай олмаяпман…
Жамшид ака юрагидан бир оғриқ ўтганини ҳис қилди. У аста секин жилмайиб, йигитнинг елкасидан тутди:
— Оғайни, сен билисанми, у одам сенинг тавбанг учун дуо қилган бўлиши мумкин…
Йигит ҳайрат билан Жамшид акани кўзидан таний бошлади. Юзи oqarиб кетди.
— Ака… Сиз… Сиз ўша одаммисиз?!
Жамшид ака жилмайиб бош ирғади.
Йигит шошилиб, унинг қўлидан маҳкам ушлади, кўз ёшлари оқиб кетди.
— Ака, илтимос, мени кечиринг! Мен жуда афсусдаман!
Жамшид ака уни қучоқлаб, секин пичирлади:
— Мен сени аввалдан кечирганман, биродар. Лекин ҳақиқий кечиримни Аллоҳдан сўра. Агар ростан ҳам тўғри йўлга қайтсанг, менинг ўша кечаги оғриқларим бекорга бўлмаган бўлади.
Йигит йиғлаганча унинг қўлидан ҳадя сифатида бирор нарса бермоқчи бўлди, аммо Жамшид ака қўлини кўтарди:
— Менга ҳеч нарса керак эмас. Фақат бугунги кечани ибодатда ўтказ.
Йигит яна йиғлади.
Ҳайит куни, масжидда Жамшид ака уни кўриб, яна жилмайди.
Уни кўрган йигит эса, аввалгидек ҳижолат тортиб эмас, балки юзида нур билан келиб, Жамшид акани қаттиқ қучоқлаб қўйди…
“Ака, менга берган нарсангиз дунёдаги энг катта ҳадя бўлди. Сизнинг сабрингиз менинг ҳаётимни ўзгартирди… Рамазон тугади, аммо мен энди бутун умримни Аллоҳнинг йўлида ўтказишни хоҳлайман!” 😭
@ibratli_sozlar
🌙💔 БИР КУНЛИК РЎЗА… АЛЛОҲ ҲУЗУРИГА ОЛИБ КЕТГАН РЎЗА… 💔🌙
— Она, мен ҳам рўза тутсам бўладими? — деди 7 ёшли Жасур онасига умид билан қараб.
Онаси табассум билан унинг бошини силади:
— Болажоним, сен ҳали кичкинтайсан. Бироз катта бўлсанг, рўза тутасан.
Аммо Жасур индамасдан, юзида жиддийлик билан яна такрорлади:
— Мен рўза тутмоқчиман, она…
Онаси жилмайиб, унинг кичик қўлларини ушлади:
— Яхши, болам. Унда фақат тушгача тутиб кўр, кечгача қийналишинг мумкин.
Жасур шу қадар хурсанд бўлдики, у ўзини катта одамдек ҳис қилди.
Тонгда у оиласи билан саҳарлик қилди, кейин рўза ниятини қилди. Кун иссиқ, очлик ва чанқоқлик уни қийнарди, лекин у бардош берди.
Туш пайти келганда, онаси унга:
— Болажоним, ҳозир рўзангни очиб қўяқол, бу сен учун етарли, — деди.
Аммо Жасур бош чайқади.
— Йўқ, она, мен кечгача тутиб кўраман…
Онаси уни меҳрибонлик билан кузатди.
Кун ўтди. Жасурнинг кўзлари ҳорғинлашди, аммо у ҳали ҳам сабр қиларди.
Ифторга бир соат қолганида, у онасининг бағрига бошини қўйиб, секин пичирлади:
— Она, мен жуда чарчадим…
Онаси уни қучоқлаб, мағрур жилмайди:
— Сабр қил, болажоним, оз қолди…
Лекин Жасур жавоб қайтармади…
Онаси юраги ғаш бўлиб, уни силкита бошлади:
— Жасур! Болам!
Лекин у жавоб бермади…
У Аллоҳнинг ҳузурига худди мусаффо бир фариштадек кетди… Биринчи ва охирги рўзаси уни жаннатга олиб кетди…
Ҳайит куни онаси унинг кичик қоринтойига қараб йиғларди…
“Болажоним, сен ният қилган рўзанг билан Аллоҳ ҳузурига кетдинг… Мен сенсиз яшашни билмайман, аммо сен доимо дуоларимдасан…” 😭
@ibratli_sozlar
🌙💔 СЎНГГИ ИФТОР 💔🌙
Бу Рамазон мен учун ўта оғир кечди…
Онажоним бир неча йилдан бери касал эди. У ҳар Рамазонда бизга турли таомлар тайёрлаб, ифторда қувонч билан дуога қўл очарди. Аммо бу йил у ҳатто ўрнидан туролмас эди.
Рамазоннинг сўнгги куни эди. Ифторга оз вақт қолганида, онам секин кўзларини очди ва кучсизгина жилмайди.
— Болам, бугун мен учун бир истакни бажарасанми?
Юрагим зирқираб кетди.
— Албатта, она, айтинг…
— Мен билан бирга ўтириб, менинг ёнимда ифтор оч…
Мен кўзларимга тийғон ёшларимни ютиб, у ёнига ўтирдим. Қўлларини қўлимга олдим. Азон янгради.
Онам кўзларини осмонга тикди, қўлларини кўтариб, секин пичирлади:
— Аллоҳим, фарзандимни ҳеч қачон ёлғиз қўйма, унга ҳамиша раҳматингни йўлла…
Мен йиғлаб юбордим.
— Она, илтимос, сиз ҳам дуоларингизда қолинг…
Онам жилмайиб, бошимни силади…
Эртасига унинг қўллари совуқ эди…
Ҳайит куни ҳамма хурсанд эди, мен эса онамнинг қабри олдида, унинг сўнгги дуосини эслаб йиғлардим…
“Онажон, сизнинг сўнгги ифторингиз — мен учун энг қимматли хотира. Сиз доимо дуоларимдасиз… Мен сиз учун ҳар куни Қуръон ўқийман, ҳар куни сизга раҳмат сўрайман… Сиз доимо қалбимдасиз…” 😭
@ibratli_sozlar
🌙🤲 "Рамазондаги меҳр сабоғи"
Жасур учун Рамазон ҳар йили оддий ўтарди. У кўчада дўстлари билан вақт ўтказар, ижтимоий тармоқларда ўтириб, Рамазонни ҳатто ҳис қилмасди.
Бир куни у ишдан қайтаётиб, бир аёлни кўриб қолди. У қўлида оғир сумкалар билан йўлдан ўтиб, қийналаётганди. Жасур аввал бундай ҳолатларга эътибор ҳам бермасди, аммо бу сафар ич-ичидан унинг қадамлари ўзгарди.
— Онахон, ёрдам берсам бўладими? — деди у илк бор шундай сўзни айтганидан ҳайратда.
Аёл миннатдорлик билан бош ирғади. Жасур сумкаларни кўтариб, унинг уйигача олиб борди. Аёл унга миннатдорлик билдириб:
— Болам, Рамазон мўъжизасини ҳис қиляпсанми? Рўза нафақат овқатдан, балки бефарқликдан ҳам тийилиш, — деди.
Унинг бу гаплари Жасурнинг юрагини титратди. У шу кундан бошлаб ўзини назорат қила бошлади: ҳар бир гапига, ҳар бир ишига эътибор берди.
Рамазон охирлаб қолганда у ўзини бутунлай бошқа одамдек ҳис қилди. Энди дўстлари билан бефойда гаплашиш эмас, ота-онасига ёрдам бериш, муҳтожларга саховат кўрсатиш унга лаззат берарди.
— Онам, бу йилги Рамазон мен учун бутунлай бошқа бўлди, — деди у шом вақтида ифторлик пайтида.
Онасининг юзида ифтихор пайдо бўлди.
"Рамазон инсонга меҳр-муҳаббатни, эзгуликни ҳис қилишни ўргатади. Агар қалбинг очиқ бўлса, ҳар бир кун сен учун мўъжизага айланади!"
🌙✨ "Рамазон мўъжизаси"
Жасур ҳаётида кўп хато қилган йигит эди. Унгacha Рамазон ойининг келиши унинг учун оддий бир воқеа эди. Онасининг рўза тутиши, отасининг масжидга қатнаши, қариндошларнинг биргаликда ифтор қилишлари – буларнинг барчаси унга одатий ва қизиқсиз туюларди.
Бир куни, Рамазон бошланишидан бир неча кун олдин, у қариндошларидан бири – Амир аканинг ҳовлисига борди. Амир ака жуда фойдалик маслаҳатлари ва ҳаёт тажрибаси билан машҳур эди.
— Жасур, сен ҳам бир марта Рамазонни тўлиқ рўза билан ўтказиб кўрсангчи? — деди Амир ака илиқ табассум билан.
Жасур эса кулиб:
— Овқат емаётганинг учун ўзига хос ҳеч нарса бўлмайди-да, — деди.
Амир ака унинг елкасига қўл қўйди ва жавоб берди:
— Рўза фақат овқатланишдан тийилиш эмас, у қалб покланиши. Сен бир ой давомида ўзингни тарбиялаб, кимлигингни англашинг мумкин.
Жасур бу гапларни жиддий қабул қилмаса-да, шу йил рўза тутиб кўришга қарор қилди. Биринчи кун унинг учун оғир кечди. Қорни аччиқтирди, лаблари қуруқлаб, асабийлашиб ҳам қолди. Кечқурун ифторда онанинг тайёрлаган таомлари унинг учун бугунгидек мазали бўлмаганди.
Кунлар ўтди. Жасур рўза тутишга ўргана бошлади. Энди кундузи ёмон сўз айтишдан, кимнидир хафа қилишдан сақланар, ҳатто ўз одатларини қайта кўриб чиқарди.
Бир куни у бозорда қария кишини кўриб қолди. Камбағалроқ кўринган бу одам қўлида озгина пул билан арзонроқ нон изларди. Жасур илк бор ўзида кучли ҳиссиётни сезди – у қариянинг ҳолатига ачиниб, унга ёрдам беришни хоҳлади. Бозордан чиқиб, қарияга ёрдам қилди. Унинг олдида турган одам нима дединг, деб ҳайрон бўлди.
Амир ака айтаётган нарса шунга ўхшаш бўлса керак, деб ўйлади Жасур. Рўза тутиш орқали у нафақат таомдан, балки ёмон одатлардан ҳам тийилиши мумкинлигини тушунди.
Рамазон охирлаб қолганида у ўзида улкан ўзгаришни ҳис қилди. Энди у Рамазондан кейин ҳам шундай ҳаёт кечиришни хоҳларди.
Онасининг кўзлари ёришиб:
— Болам, сенга қандайдир нур киргандек, — деди.
Жасур юракdan табассум қилди.
"Рамазон – бу фақатгина рўза тутиш эмас. У инсонни ўзгартирувчи мўъжиза!"
IFFAT hikoyasi saharlik vaqtida berilyapti. Har kuni ertalab oʻqiysizlar endi
Читать полностью…
🥰Uyda o’tirgan ayollar va talabalar
diqqatiga❗️Kurs Skidka narxda
🤔❓ oylik olasiz puldan qiynalyabsiz togrimi??
🔈🔈Bizning ish aynan siz uchun uydan chiqmagan holda daromad qiling biz bilan yuksalasiz bitta telefon va internet bolsa kifoya💬
Isbot kanalda👇
/channel/+IVYN_sn-Q4c4NTQy
✍️ MUROJAAT UCHUN: @Shokhida_blogs
🌙 Охирги имконият
Шаҳзод йигирма беш ёшда эди. У ҳаётдан тўлиқ баҳра олишга, вақтни чоғ ўтказишга ишонарди. Рўза тутишни эса қийин деб ҳисоблар, "Келаси йили тутаман" деб ўзини алдарди.
Бир куни Рамазон ойининг ўрталарда, кечқурун у дўстлари билан машинада кетаётганида йўлда йўл транспорт ҳодисасига дуч келди. Йўл четида бир йигит оғир жароҳат билан ётар, одамлар унинг атрофига йиғилган эди.
Шаҳзод ҳам яқинлашди. Йигит жуда ҳам ожиз ҳолатда эди. Унинг кўзлари юмилар, лаблари титрар эди. Шаҳзод унинг қўлини ушлади:
— Бирон нарса керакми, ака?
Йигит зорғина пичирлади:
— Ифторга етмадим…
Шаҳзод юрагида қаттиқ зарба ҳис қилди. Бу йигит рўза тутган, аммо ҳаётдаги сўнгги ифторини очишга улгурмаганди…
Шу пайтда ҳамма нарса ўзгарди. Шаҳзод бир кун келиб ўзи ҳам шундай ҳолатда қолиши мумкинлигини ҳис қилди. "Мен ҳам охирги имкониятимдан фойдаланмасдан кетиб қолсамчи?"****.
Уйга қайтгач, аввал сув ичди, сўнг ювиниб, биринчи марта саждага бош қўйди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача Сендан узоқ бўлдим. Мenga яна бир имконият бер!
Эртаси кундан бошлаб, у рўза тута бошлади. Энди у Рамазонни орқага сурмас, чунки у "келаси йил" деган ваъданинг ҳеч кимга кафолати йўқлигини тушунганди…
💔 Онамни рози қила олмадим…
Жасур болалигидан бойликка интилган, кўп пул топишни ҳаётнинг асосий мақсади деб билган инсон эди. У ҳамма нарсага эришганди: катта бизнес, ҳашамдор уй, қиммат машина. Фақат бир нарса – онасининг розилиги йўқ эди.
Онаси ҳар Рамазонда унга насиҳат қиларди:
— Болам, рўза тутиш – сен учун эмас, қалбинг учун керак. Бу Аллоҳнинг буйруғи. Бир кун келиб, мен бўлмайман, шунда афсус чекма…
Жасур эса ҳар доим кулгу билан жавоб қайтарган:
— Она, ҳозир замон бошқа. Қанчадан-қанча одамлар рўза тутмайди. Менинг ҳаётим шу, бизнесимни ташлаб, рўза тутиб ўтирайми?
Онаси оғир ортиқ гапирмасди, фақат кўзларида алам бор эди.
Бир куни Жасур хорижга кетди. У ерда бизнесини янада ривожлантиришни хоҳларди. Лекин кетар экан, онаси билан сўнгги марта гаплашиб қўймади. "Қайтиб келганда кўришармиз", деб ўйлади.
Бир ой ўтиб, у қайтиб келди. Аммо уйига кириши билан юраги зирқираб кетди – уйда мотам ҳукмрон эди. Онаси вафот этган…
У бу хабарни эшитиб, жойига қотиб қолди. Кўзларидан ёш оқди. "Мен унинг сўнгги истагини ҳам бажара олмадим… Онамдан кечирим сўрашга ҳам улгурмадим!"
Ўша кеча Жасур биринчи марта саждага бош қўйди. “Ё Аллоҳ, мен кеч қолдим. Онамни рози қила олмадим, аммо энди Сенинг розилигингни олишни истайман!”
Эртаси кундан бошлаб у рўза тута бошлади. Онасининг сўнгги сўзлари унинг ҳаётини ўзгартирди…
🌙 Бир бурда нон сабоғи
Саид катта компанияда ишлар, яхши маош олар, дунёвий ҳаётдан баҳра оларди. Лекин у рўза тутишни ҳеч ўйламас, Рамазонни эътиборсиз ўтказарди.
Бир куни кечқурун Саид ишдан чарчаган ҳолда чиқиб, машинасига ўтирди. У йўл ёқасида бир болакайни кўрди. Бола калта кўйлакчан, пойабзаллари эскирган, музлаб қолган эди. У қўлида кичик бир бурда нонни ушлаб, қаттиқ ҳавас билан қараб турди.
Саид болакайнинг ённига бориб, мулойимлик билан сўради:
— Болажон, нега бу ерда турибсан?
Бола бошини эгди ва паст овозда жавоб берди:
— Мен рўза тутяпман, амаки. Ҳозир озгина кутиб, шу нон билан ифтор қиламан...
Саид ҳайрон қолди. Кўзлари чайқалди. Унинг қалбида нимадир титради. “Мен эса ҳар куни турли ноз-неъматлар билан тўйиб овқатланаман. У эса битта бурда нон билан ифтор қилади!”
Шу онда Саид ўзига назар ташлади. У бир неча дақиқа ўйга толди ва шундай деди:
— Болажон, бу ерда тур, мен сенга овқат олиб келаман.
У яқиндаги ошхоналардан бир нечта таом олиб қайтиб келди. Боланинг кўзлари ёришиб кетди. Аммо у нонни четга қўйиб, аввал сув ичди. Саид ҳайрон бўлиб сўради:
— Аввал нон ейсан деб ўйлагандим.
Бола жилмайиб жавоб берди:
— Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи васаллам) ҳам рўзаларини аввал сув ёки хурмо билан очганлар.
Саиднинг кўзларига ёш келди. Ундан ўрнак олиш кераклигини тушунди.
Шу кеча у илк бор рўза тутишга ният қилди. Унга битта бурда нон ва бир бола сабоқ берди...
😢 "Агар шу Рамазон охиргиси бўлсачи?"
Исмоил ёш, ишбилармон йигит эди. У рўза тутишни кекса одамлар учун деб ҳисоблар, "Ҳали вақт кўп, кейинги йил албатта тутиб оламан", дерди.
Бир куни у дўсти Камол билан учрашди. Камол ҳеч қачон рўза тутмайдиган йигит эди, лекин бу гал юзи салобатли эди.
— Камол, сенинг юзинг ўзгариб кетибди, ҳаммаси яхши-ми?
Камол аста жилмайиб жавоб берди:
— Ҳа, Исмоил, мен бу йил рўза тутяпман.
— Сен-чи? — деб ҳайратланди Исмоил.
— Ҳа… Чунки менга шифокорлар бир оғир ташҳис қўйишди. Балки бу менинг сўнгги Рамазонимдир…
Исмоил юрагида қаттиқ дард ҳис қилди. "Мен ҳам шу ҳолатга тушишим мумкин-ку? Кейинги Рамазон менга насиб бўлишини ким кафолатлай олади?"
У ўша кеча уйига қайтиб, аввал таҳорат олди, кейин кўзлари ёш билан биринчи марта Аллоҳга илтижо қилди:
— Ё Аллоҳ, мен бу вақтгача Сендан узоқ бўлдим. Менга тавба қилиш учун имконият бер!
Эртаси кундан бошлаб, у рўза тута бошлади. Чунки у англаб етган эди: ҳар бир инсон учун кейинги Рамазон насиб бўлиши номаълум…
🌙 Рамазон Ибрати
Ҳасан улуғвор шаҳарнинг гўзал бир маҳалласидан эди. Унинг ёши йигирмадан ошган бўлиб, яхши ишда ишлар, замонавий ҳаёт кечирар, лекин динига анча бефарқ эди. Рўза тутишни эса болаликда бир-икки марта уриниб, ташлаб қўйганди.
Бир куни у одатдагидек ишдан қайтаётиб, кўча четида ўтирган қарияни кўрди. Қариянинг юзида нур, кўзларида эса ҳаёт тажрибаси акс этган. У нимадандир хурсанд, гўё бутун дунёдан миннатдор эди.
Ҳасан қариянинг олдига бориб, салом берди:
— Бобожон, нима учун бунчалик бахтиёрсиз?
Қария илтифот билан кулди ва шундай деди:
— Бугун мен рўзамни очдим…
Ҳасан ҳайрон бўлди:
— Нима? Шу оддий нарса учун шунчалик хурсандмисиз?
Қария кўзларини юмди, чуқур нафас олди ва шундай жавоб берди:
— Ўғлим, мен 70 йилдан бери ҳар Рамазон рўза тутаман. Лекин бу йил аввалгиларидан бошқача. Бу сафар менинг охирги Рамазоним бўлиши мумкинлигини ҳис қиляпман. Шунинг учун ҳар бир рўза тутиш мен учун улкан неъмат.
Ҳасан сўзсиз қолди. У биринчи марта рўзанинг маъносини ҳис қилаётгандек туюлди.
Қария давом этди:
— Ҳар бир рўзамда Роббим билан янада яқинлашаман. Ҳар бир рўзамда қўрқинчдан эмас, муҳаббатдан рўза тутаман. Чунки Аллоҳ мени ҳурмат қиладиган бандаларидан қилишини умид қиламан.
Ҳасан бошини пастга тикиб, жавоб бера олмади. У ўйга толди. Нега у рўза тутмайди? Нега у динига бефарқ бўлиб қолган?
Шу кеча у уйига бориб, илк марта ихлос билан дуо қилди:
— Ё Аллоҳ, менга имон бахш эт! Менга рўза тутиш бахтини ато эт!
Эртаси куни у рўза тутишга қарор қилди. Қария эса ўша куни оламдан ўтди…
Ҳасан ўша кундан бошлаб рўза тута бошлади. У рўзанинг ҳақиқий маъносини англаганди. Бу унинг ҳаётидаги энг катта бурилиш бўлди.
Бу Рамазон Ҳасан учун нафақат очликни ҳис қилиш, балки Аллоҳга яқинлашиш ойи бўлди.
#ИФФАТ_2. 49.
.
«Феруза»
Толиб мени вақтида анча дашномларга қолдирган бўлса ҳам унга ачиндим. Уни бу қилиғида нафсини тиёлмаган дадамиз ва онасини айбдор деб билдим.
Акамга айтиб, аризасини қайтариб олишга кўндирдим.
Ҳаёлларим беихтиёр Сарвар акани гапларига кетди.
«Сендан бир нарса сўрайман. Агарда мен қалбим бирини хоҳлаб унга уйлансам, буни қабул қилармидинг?»
Сарвар ака нега ундай дедилар билмадимку, аммо ичимда нимадир узилгандек бўлди.
Аммо қўшни аёл, эри ва бошқалар Сарвар акани «сарқит»га уйлангани ҳақида гап орасида эзишлари ҳақида айтган гапини эслаб, балки Сарвар ака ҳам номи чиқмаганига уйланишни хоҳлар деб ўйлаб қолдим.
Зиналардан юқорилар эканман. Шу ҳаёллар мени тинч қўймасди.
Уйга кирсам Сарвар ака уйда эканлар. Менимча телефонда гаплашяптилар.
Қизиқ бугун эрта келибдими?
—Ҳа уйдаман... сал олдин келдим... Бу нима деганинг?... Мана гаплашяпмизку... Эртага кўришамиз... Бугунми? Бугун уйга келиб бўлдим... Сабина мен нима дедим?
Қулоғим шанғиллаб кетди. Сабина исмини эшитиб, бир пайтлар уларни бирлаштиришга уринган ўзим. Аммо ҳозир...
Ҳозир менга ҳаво етмагандек бўғилиб кетяпман.
Бу рашкми? Мен рашк қиляпманми?
Ҳис қилаётганларимни сўз билан таърифлай олмайман. Айта оладиганим. Кўксимда бир нарса жуда қаттиқ санчяпти.
#ИФФАТ_2. 47
.
—Кузатиб қўяйми Шаҳнозахон. -деди ҳунук иршайиб. Энсаларим қотиб кетди.
—Мени ташлаб қўйиш сизга қолмаган. -дедим заҳримни сочиб, жаҳлим чиқгани мен ёш қизмидим ялтоқланади? Ахир оилали эканимни биладику.
—Шунчаки...
—Шунчаки ҳам сўраманг. -гапини кесдим. Беҳруз акани машинаси кўринди. Наимни олдидан ўтиб кетдим.
Жаҳлим чиқади баъзи қилиқларига.
—Ким у? -Беҳруз ака машинага ўтирмасимдан савол берди.
—Буғальтерия бўлимидан.
—Ишхонангда гапларинг тугамаганмиди ташқарида ҳам лаққиллаяпсан? -негадир ҳар доимгидан асабий туйилди менга.
—Сизга нима бўлди? Ҳар доимгидек эмассиз. -дедим рулдаги қўли устига қўлимни қўйиб.
—Гапни бурма мен сенга савол бердим. -деди менга совуқ қараб.
—Тушунмадим Беҳруз ака, сиз ҳозир мендан шубҳа қиляпсизми?
—Гапни айлантирганингдан кейин нима дей яна бошқа? -бу сафар бақириб бердилар.
—Аниқ мендан шубҳа қиляпсиз. Лекин билиб олинг мени ҳеч кимни олдида тилим қисиқ жойи йўқ. -дедим уларга терс қараб олганча, ҳафа бўлиб, жин урсин яна кўзим ёшланяпти. Менга нима бўляпти ўзи? Ҳаммани олдида мағрур тураман. Аммо Беҳруз акага келганда....
—Йиғлама! -пиққиллаганим сабаб, йиғлаганимни сезибди. —Биласанку, кўз ёш қилсанг, ўзимни ёмон кўриб кетаман. -деди, сал олдин бақирганда тортиб олган қўлимни энди ўзи ушлаб оларкан.
Индамадим, юзимни ҳамон ўша бурган таърафимдан олмадим.
😊❤️❤️❤️ 👍😀😘😀 😊❤️
😍😀😘😀😊😊😀 🍴
😘😀❤️😍😀😊😀❤️🫖
❤️😀😍😀 😀❤️😍❤️😘
😊😍😀😘🍽️
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ❤️❤️❤️
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️🍵
⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️
/channel/+Fz1kx9akZZc5N2I6
/channel/+Fz1kx9akZZc5N2I6
🍽️🍽️🍴🍽️🔪🥄🍴🍴🍴🍽️🫖
❓SIZNI ALDASH OSONMI ?
❗️SURATDA ILK BOR KO'RGAN NARSANGIZNI TANLANG VA ICHKI DUNYOYINGIZ HAQIDA BILIB OLING
🐦⬛️ QUSH
🐕🦺 KUCHUK
🐈 MUSHUK
🐇 QUYON
📝Юлдузсиз тундаги вахшийлик ёхуд уз боласини ёкиб юборган она...
Мана Наргиза ва Мухиддиннинг туйлари булганига бир йил булиб, угилли булишди. Углига Хумоюн деб исм куйдилар. Улар бир бирларини севиб, севилиб,улдим-куйдиму ох-вохлар билан турмуш куришганди.
— Углимни кургани борасан-ку хали, оёгимга ётиб ялинмасанг отимни бошка куяман!, - деб бакирди.
Ха у углини курсатмади, аммо узи хам углининг юзига хам карамасди. Хаёлида факат хиёнаткор эридан кандай килиб касос олиш эди халос. Гох ишхонасига бориб жанжал килиб кайтар, гох ким билан гаплашди деб эшитган булса уша кизнинг махалласига бориб жанжал кутариб келарди. Аммо бир тун.....