اثری فوق العاده و فراتر از خیال ... طبیعت گرا با موسیقی نوای پرندگان ، در سبک چیل اوت
کاری از آهنگساز لهستانی "لوکاس ترمنا"
لذت ببرید.
🎼 @esmaeilmehrabiandatis
دو خوشه انگور
آویزان ریختن
راستی برای کدام دهان
منتظر بودید ؟
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
چون ازین فارغ شدند بوسهل و قوم از پای دار بازگشتند وحسنک تنها ماند چنانکه تنها آمده بود از شکم مادر.
و پس از آن شنیدم از بوالحسن حریلی که دوست من بود و از مختصّانِ بوسهل، که یک روز شراب میخورد و با وی بودم، مجلسی نیکو آراسته و غلامان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش‌آواز. در آن میان فرموده بود تا سر حسنک پنهان از ما آورده بودند و بداشته در طبقی با مِکبَّه. پس گفت نوباوه آورده‌اند، از آن بخوریم. همگان گفتند خوریم. گفت بیارید. آن طبق بیاوردند و ازو مکبّه برداشتند، چون سر حسنک را بدیدیم همگان متحیر شدیم و من از حال بشدم. و بوسهل بخندید، و باتفاق شراب در دست داشت ببوستان ریخت، و سر بازبردند. و من در خلوت دیگر روز او را بسیار ملامت کردم، گفت: «ای بوالحسن تو مردی مرغ‌دلی، سر دشمنان چنین باید.» و این حدیث فاش شد و {ص۲۳۶} همگان او را بسیار ملامت کردند بدین حدیث و لعنت کردند. و آن روز که حسنک را بر دار کردند استادم بونصر روزه بنگشاد و سخت غمناک و اندیشه‌مند بود چنانکه بهیچ وقت او را چنان ندیده بودم، و میگفت چه امید ماند؟ و خواجه احمد حسن هم برین حال بود و بدیوان ننشست.
و حسنک قریب هفت سال بر دار بماند چنانکه پایهایش همه فروتراشید و خشک شد چنانکه اثری نماند تا بدستور فرو گرفتند و دفن کردند چنانکه کس ندانست که سرش کجاست و تن کجاست. و مادر حسنک زنی بود سخت جگر آور، چنان شنودم که دو سه ماه ازو این حدیث نهان داشتند، چون بشنید جزعی نکرد چنانکه زنان کنند، بلکه بگریست بدرد چنانکه حاضران از درد وی خون گریستند، پس گفت: بزرگا مردا که این پسرم بود! که پادشاهی چون محمود این جهان بدو داد و پادشاهی چون مسعود آن جهان. و ماتم پسر سخت نیکو بداشت، و هر خردمند که این بشنید بپسندید. و جای آن بود. و یکی از شعرای نشابور این مرثیه بگفت اندر مرگ وی و بدین جای یاد کرده شد:
ببرید سرش را که سران را سر بود آرایش دهر و ملک را افسر بود
گر قرمطی و جهود وگر کافر بود از تخت بدار بر شدن مُنکَر بود
چون این کوکبه راست شد – من {ص۲۲۹} که بوالفضلم و قومی بیرون طارم بدکانها بودیم نشسته در انتظار حسنک – یک ساعت بود، حسنک پیدا آمد بی‌بند، جبه‌یی داشت خیری رنگ با سیاه میزد، خَلَق‌گونه، دُرّاعه و ردائی سخت پاکیزه و دستاری نشابوری مالیده و موزهٔ میکائیلیِ نو در پای و موی سر مالیده زیر دستار پوشیده کرده اندک‌مایه پیدا می‌بود، و والی حَرَس با وی و على رایض و بسیار پیاده از هر دستی، وی را بطارم بردند و تا نزدیک نماز پیشین بماند، پس بیرون آوردند و بحرس باز بردند، و بر اثر وی قضاه و فقها بیرون آمدند، این مقدار شنودم که دو تن با یکدیگر می‌گفتند که «خواجه بوسهل را برین که آورد؟ که آب خویش ببرد.»
بر اثر، خواجه احمد بیرون آمد با اعیان و بخانه خود باز شد. و نصر خلف دوست من بود، از وی پرسیدم که چه رفت و گفت که چون حسنک بیامد خواجه بر پای خاست، چون او این مکرمت بکرد همه اگر خواستند یا نه بر پای خاستند. بوسهل زوزنی بر خشم خود طاقت نداشت برخاست نه‌تمام و بر خویشتن می‌ژگید. خواجه احمد او را گفت «در همه کارها ناتمامی.» وی نیک از جای بشد. و خواجه امیر حسنک را هرچند خواست که پیش وی نشیند نگذاشت و بر دست راست من نشست. و [بر] دست راست خواجه ابوالقاسم کثیر و بونصر مشکان را بنشاند – هرچند بوالقاسم کثیر معزول بود اما حرمتش سخت بزرگ بود – و بوسهل بر دست چپ خواجه، ازین نیز سخت بتابید. و خواجهٔ {ص۲۳۰} بزرگ روی بحسنک کرد و گفت: خواجه چون میباشد و روزگار چگونه می‌گذارد؟ گفت جای شکر است. خواجه گفت دل شکسته نباید داشت که چنین حالها مردان را پیش آید، فرمان‌برداری باید نمود به هر چه خداوند فرماید، که تا جان در تن است امید صد هزار راحت است و فرج است. بوسهل را طاقت برسید گفت خداوند را کرا کند که با چنین سگ قرمطی که بر دار خواهند کرد بفرمان امیرالمؤمنین چنین گفتن؟ خواجه بخشم در بوسهل نگریست. حسنک گفت: «سگ ندانم که بوده است. خاندان من و آنچه مرا بوده است از آلت و حشمت و نعمت جهانیان دانند. جهان خوردم و کارها راندم و عاقبت کار آدمی مرگ است، اگر امروز اجل رسیده است، کس باز نتواند داشت که بردار کشند یا جز دار، که بزرگتر از حسینِ علی نِیَم. این خواجه که مرا این میگوید مرا شعر گفته است و بر در سرای من ایستاده است. اما حدیث قرمطی به ازین باید، که او را بازداشتند بدین تهمت نه مرا، و این معروف است، من چنین چیزها ندانم.» بوسهل را صفرا بجنبید و بانگ برداشت و فرا دشنام خواست شد، خواجه بانگ بر او زد و گفت این مجلسِ سلطان را که اینجا نشسته‌ایم هیچ حرمت نیست؟ ما کاری را گرد شده‌ایم، چون ازین فارغ شویم این مرد پنج و شش ماه است تا در دست شماست هر چه خواهی بکن. بوسهل خاموش شد و تا آخر مجلس سخن نگفت.
و دو قباله نبشته بودند همه اسباب و ضیاع حسنک را بجمله از جهت سلطان، و یک یک ضیاع را نام بر وی خواندند و وی اقرار کرد بفروختن آن بطوع و رغبت، و آن سیم که معین کرده بودند بستد، و آن {ص۲۳۱} کسان گواهی نبشتند، و حاکم سجل کرد در مجلس و دیگر قضاه نیز، على الرسم فی أمثالها. چون ازین فارغ شدند حسنک را گفتند باز باید گشت. و وی روی بخواجه کرد و گفت «زندگانی خواجه بزرگی دراز باد، بروزگار سلطان محمود بفرمان وی در باب خواجه ژاژ می‌خاییدم که همه خطا بود، از فرمان‌برداری چه چاره، به ستم وزارت مرا دادند و نه جای من بود؛ بباب خواجه هیچ قصدی نکردم و کسان خواجه را نواخته داشتم» پس گفت «من خطا کرده‌ام و مستوجب هر عقوبت هستم که خداوند فرماید و لکن خداوندِ کریم مرا فرونگذارد، و دل از جان برداشته‌ام، از عیال و فرزندان اندیشه باید داشت، و خواجه مرا بحل کند» و بگریست. حاضران را بر وی رحمت آمد. و خواجه آب در چشم آورد و گفت «از من بحلی، و چنین نومید نباید بود که بهبود ممکن باشد، و من اندیشیدم و پذیرفتم از خدای عزوجل اگر قضائی است بر سر وی قوم او را تیمار دارم.»
پس حسنک برخاست و خواجه و قوم برخاستند. و چون همه بازگشتند و برفتند خواجه بوسهل را بسیار ملامت کرد، و وی خواجه را بسیار عذر خواست و گفت با صفرای خویش برنیامدم. و این مجلس را حاکمِ لشکر و فقیه نبیه بامیر رسانیدند، و امیر بوسهل را بخواند و نیک بمالید که گرفتم که بر خون این مرد تشنه‌ای وزیر ما را حرمت و حشمت بایستی داشت. بوسهل گفت «از آن ناخویشتن‌شناسی که وی با خداوند در هرات کرد در روزگار امیر محمود یاد کردم خویش را نگاه نتوانستم داشت، و بیش چنین سهو نیفتد.» و از خواجهٔ عمید عبدالرزاق {ص۲۳۲} شنودم که این شب که دیگر روزِ آن حسنک را بر دار میکردند بوسهل نزدیک پدرم آمد نماز خفتن، پدرم گفت چرا آمده‌ای؟ گفت نخواهم رفت تا آنگاه که خداوند بخسبد، که نباید رقعتی نویسد بسلطان در باب حسنک بشفاعت. پدرم گفت « بنوشتمی، اما شما تباه کرده‌اید. و سخت ناخوب است» و بجایگاه خواب رفت.
ذکر بر دار کردن امیر حسنک وزیر رحمه الله علیه
فصلی خواهم نبشت در ابتدای این حالِ بر دار کردن این مرد و پس بشرح قصه شد. امروز که من این قصه آغاز میکنم در ذی الحجه سنه خمسین و اربعمائه در فرخ روزگار سلطان معظم ابوشجاع فرخ‌زاد ابن ناصر دین الله اطال الله بقاءه، ازین قوم که من سخن خواهم راند یک دو تن زنده‌اند در گوشه‌یی افتاده و خواجه بوسهل زوزنی چند سال است تا گذشته شده است و بپاسخِ آن که از وی رفت گرفتار، و ما را با آن کار نیست – هر چند مرا از وی بد آمد – بهیچ حال، چه عمر من به شست و پنج آمده و بر اثر وی می‌بباید رفت. و در تاریخی که میکنم سخنی {ص۲۲۲} نرانم که آن بتعصبی و تزیُّدی کشد و خوانندگان این تصنیف گویند شرم باد این پیر را، بلکه آن گویم که تا خوانندگان با من اندرین موافقت کنند و طعنی نزنند.
این بوسهل مردی امام‌زاده و محتشم و فاضل و ادیب بود اما شرارت و زَعارتی در طبع وی مؤکد شده – و لا تبدیلَ لخلقِ الله – و با آن شرارت دلسوزی نداشت و همیشه چشم نهاده بودی تا پادشاهی بزرگ و جبار بر چاکری خشم گرفتی و آن چاکر را لت زدی و فرو گرفتی این مرد از کرانه بجستی و فرصتی جستی و تضریب کردی و المی بزرگ بدین چاکر رسانیدی وانگاه لاف زدی که فلان را من فروگرفتم – و اگر کرد دید و چشید – و خردمندان دانستندی که نه چنان است و سری می‌جنبانیدندی و پوشیده خنده میزدندی که وی گزاف گوی است. جز استادم که وی را فرو نتوانست برد با آن همه حیلت که در باب وی ساخت. از آن در باب وی بکام نتوانست رسید که قضای ایزد با تضریبهای وی موافقت و مساعدت نکرد. و دیگر که بونصر مردی بود عاقبت‌نگر، در روزگار امیر محمود رضی الله عنه بی آنکه مخدوم خود را خیانتی کرد دل این سلطان مسعود را رحمه الله علیه نگاه داشت بهمه چیزها، که دانست تخت ملک پس از پدر وی را خواهد بود. و حالِ حسنک دیگر بود، که بر هوای امیر محمد و نگاهداشتِ دل و فرمانِ محمود این خداوندزاده را بیازرد و چیزها کرد و گفت که اکفاء آن را احتمال نکنند تا بپادشاه چه رسد، همچنان که جعفر برمکی و این طبقه وزیری کردند بروزگار {ص۲۲۳} هرون الرشید و عاقبت کار ایشان همان بود که از آنِ این وزیر آمد. و چاکران و بندگان را زبان نگاه باید داشت با خداوندان، که محال است روباهان را با شیران چخیدن. و بوسهل با جاه و نعمت و مردمش در جنب امیر حسنک یک قطره آب بود از رودی – فضل جای دیگر نشیند – اما چون تعدیها رفت از وی که پیش ازین در تاریخ بیاورده‌ام – یکی آن بود که عبدوس را گفت «امیرت را بگوی که من آنچه کنم بفرمان خداوند خود میکنم، اگر وقتی تخت ملک بتو رسد حسنک را بر دار باید کرد» – لاجرم چون سلطان پادشاه شد این مرد بر مرکب چوبین نشست. و بوسهل و غیر بوسهل درین کیستند؟ که حسنک عاقبتِ تهوّر و تعدیِ خود کشید. و پادشاه بهیچ حال برسه چیز اغضا نکند: القدح فی الملک و افشاء السر والتعرض [للحرم]. و نعوذ بالله من الخذلان.
چون حسنک را از بُست بهرات آوردند بوسهل زوزنی او را به علىِ رایض چاکرِ خویش سپرد، و رسید بدو از انواع استخفاف آنچه رسید، که چون بازجُستی نبود کار و حال او را انتقامها و تشفّیها رفت. و بدان سبب مردمان زبان بر بوسهل دراز کردند که زده و افتاده را توان زد، مرد آن مرد است که گفته‌اند العفو عند القدره بکار تواند آورد. قال الله عز ذکره – وقوله الحق – الکاظمین الغیظ والعافین عن الناس والله یحب المحسنین. {ص۲۲۴} و چون امیر مسعود رضی الله عنه از هرات قصد بلخ کرد علىِ رایض حسنک را به بند می‌برد و استخفاف می‌کرد و تشفی و تعصب و انتقام می‌بود، هر چند می‌شنودم از علی – پوشیده وقتی مرا گفت – که «هرچه بوسهل مثال داد از کردار زشت در باب این مرد از ده یکی کرده آمدی و بسیار محابا رفتی.» و ببلخ در امیر می‌دمید که ناچار حسنک را بر دار باید کرد، و امیر بس حلیم و کریم بود، جواب نگفتی. و معتمدِ عبدوس گفت روزی پس از مرگ حسنک از استادم شنودم که امیر بوسهل را گفت حجتی و عذری باید کشتن این مرد را. بوسهل گفت «حجت بزرگتر که مرد قرمطی است و خلعت مصریان استد تا امیر المؤمنین القادر بالله بیازرد و نامه از امیر محمود باز گرفت و اکنون پیوسته ازین میگوید. و خداوند یاد دارد که بنشابور رسول خلیفه آمد و لوا و خلعت آورد، و منشور و پیغام درین باب بر چه جمله بود. فرمان خلیفه درین باب نگاه باید داشت.» امیر گفت تا درین معنی بیندیشم.
پس از این هم استادم حکایت کرد از عبدوس – که با بوسهل سخت بد بود – که چون بوسهل درین باب بسیار بگفت، یک روز خواجه احمدِ حسن را، چون از بار باز می‌گشت، امیر گفت که خواجه تنها بطارم بنشیند که سوی او پیغامی است بر زبانِ عبدوس. خواجه بطارم رفت و امیر رضی الله عنه مرا بخواند گفت خواجه احمد را بگوی که حال حسنک بر تو پوشیده نیست که بروزگار پدرم چند درد در دل ما آورده است و چون {ص۲۲۵} پدرم گذشته شد چه قصدها کرد بزرگ در روزگار برادرم ولکن نرفتش.
بیابانی ابتدای این شعر
بالا می خزد
و جلگه ای که برای تو آب دادم
از برنج و گندم
بی تکلیف است
تو از کدام سمت
از درنگ سنگی می تپی
که گوشت مرا
هاونی ناشنوا می کوبد و
بد ترین نام‌ها
گرده ام رامی تازند
بجنبید ن پایت عاشقم
برقص وچراغ زوزه را به درز ها
کور کن
باد ها ی لایعقل هنوز
حرفی برای ما ندارند
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
وسعت اله کاظمیان دهکردی
نوشتاری پیرامون وجه اشتراک و افتراق «خود» و،« خویش »
زبان به عنوان یک عامل ارتباطی ، دارای،واژگانی هم سان و هم معنا با دو یا چند نویسش و تلفظ متفاوت ،نیز ،هست
این هم معنایی از دو جهت ،قابل بررسی ست.
نخستین عامل تاثیر زمان بر زبان است که می‌تواند کلمات را دچار گشتگی کند تغییراتی که باعث دور شدگی یا نزدیک شدگی ی هم معنایی را به وجود می آورند.
و دیگری ،عامل کاربرد ی واژگان در زبان متعارف است که ساختار هم معنا ها یا نا هم معنا ها را دچار ،تغییر می کند
نمونه ای از این واژگان در زبان فارسی،« خود » و « خویش» است که امروزه کاربردی هم معنایی گرفته اند اما در حقیقت امر ،دارای دو مفهوم جداگانه بوده اند
ارج مند ترین دلالت برای نا هم معنایی آن ها را باید در زبان های باستانی از سانسکریت تا پهلوی ( فارسی ی میانه) ،جست و جو کرد.
زبان پهلوی که اکنون به ما رسیده از جهت دایره ی واژگانی ،غنی ست و در واقع افشره ی زبان مادری ی سانسکریت ،اوستایی و پارسی باستان است
از همین منظر برای مبحث ما بهترین گزینه است.
به چند ترکیب از «خود» و «خویش» ،در زبان پهلوی ،نگاه کنیم:
خود= xvad به معنی وجود ،هستی و حقیقت
خوت دوشک=xvat dushak
به معنی ی خود دوست ،خود خواه ،مغرور
از کلمه ی « خود » یا « خوت» بر می آید که در دوره ی باستان به مفهوم وجود ، حقیقت وجودی و تمامیت هستی ی انسانی مراد ،بوده که تفاوت خاصی با « خویش» داشته است.
به چند شاهد مثال از واژه ی « خویش » در زبان فارسی پهلوی توجه بفرمایید:
خویش=xvish شخصی،خویشتن،
شخصا،خصوصی،انحصاری
او خویش کرتاریه=U xvish kartarih از آن خود کردن ،خویشاوند،خویشتن
خویش پتیه =xvish patih
اعتماد به خود داشتن ،اعتماد به نفس
بنا بر این از بررسی دو واژه ی به ظاهر هم معنا بر می آید که واژه گان « خویش » و« خود » با هم در زبان پهلوی نا هم معنایی داشته اند اگر چه اشتراک نزدیکی هم با هم .
پس نتیجه می گیریم که هر دو واژه ی « خویش » و« خود» در گذشته با هم متفاوت بوده اند به نوعی در « خویش»حالت مالکیت و تعلق ,مستتر است و از « خود » وجود ،هستی و شخص دریافت می شده است.
برگشت هرمنوتیک به متون مقدس
در نظریه تکثر معنا ،به تعبیری ،تفسیر و تبین و هرمنوتیک ورود پیدا می کند اما تکثر معنا ،امری فزاینده برای متن نمی تواند باشد زیرا متن سازو کار نشانه را دارد و دال ها در تبعیت مد لول حرکت می کنند ( بحث متن ادبی ، دراز دامن است)
از این منظر ، معنا سوق دهنده ی متن به عنوان یک پدیده ی مقدس با یک ایدولوژی بایسته و محتوم است.
بطون متون مقدس ،امری بایسته بدون هرگونه رخنه گری فلسفه و پرسش و هرمنوتیک است اما طبقات حاکم با نگره های خاص و متفاوت ،تفاسیر خود را از بطون متون مقدس دارند
مضافن چنین طبقات ،متون راز آلود و اعجاز آفرینی را بوجود می‌آورند تا در تبین نگره های دینی ی خود، بر توده ی مردم مستولی باشند
اصولن زایش پدیده های جانبی بر متون مقدس ،ساز و کار تداوم ماندن های مستمر بر اذهان عامه است
و این زایش های فرعی کم کم خود را از متون اصلی ،دور می کنند و به شکلی نا مریی جای نشین آنان شده و بر متون مقدس که غیر قابل پرسش اند ،حاکم می شوند
معتقدان عامه نیز ،به طور معمول و متعارف ،به تعقیب خوشایند پدیده های نو ظهور برآمده از متون مقدس ،می شتابند
وسعت اله کاظمیان دهکردی
من تا وقتی شالت افتاد را
دوست دارم
بعد آن از صف تماشا گران
هزاران نفر به شکل تو ساخته شد
بعد آن من ،
به تناسخ ام برگشتم
انبوهی گیاه تلخ که هر بهار
به عسلی شره از صخره ها
عاشق بود
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
ابرها که آمدند
گریه ای از خانه پرید
ما در کلمه ای خجالتی
از شب گذشتیم
دور ترانه ای شیرین رقصیدیم
آن قدر که باران تا
تخت مان ،بالا آمد و
ما غرق شدیم
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
#ودیگرمرانامی‌نیست
▫ آدمیان،همچون شاعرانِ بد.
درست همان‌طور که شاعرانِ بد در نیمه‌ی دوم یک قطعه در پیِ ایده‌ای هستند که با قافیه بخواند، آدمیان نیز خو کرده‌اند تا در نیمه‌ی دومِ زندگانی با اضطرابِ بیشتر به جست‌و‌جوی اعمال، موقعیت‌ها و پیوندهایی برخیزند که با نمونه‌های دورانِ نخستِ زندگی‌شان سازگار باشد، به نحوی که سراسرِ حیات‌شان یک‌پارچه در نظر آید: با این حال، دیگر ایده‌های نیرومند بر زندگیِ ایشان حاکم نیست و پیوسته به هدایتِ آن نمی‌پردازند، و جای آن را آرمانِ یافتنِ قافیه گرفته است.
#نیچه
/ انسانی زیاده انسانی/
👈 قطعه ۶۱۰ - انسان در تنهایی خویش
«دوستان را در دل رنج‌ها باشد که آن به هیچ دارویی خوش نشود، نی به خفتن و نه به گشتن و نه به خوردن، الّا به دیدار دوست.»
فیه ما فیه، مولانا
ما
برای ادامه دادن،
هیچ کسی را نداریم
جز خودمان
و این کافی ست.
#چارلز_بوکوفسکی✍
تو گودیای مشتات ، بهار چله نشسته
تو نی‌نیای چشمات ، ستاره نطفه بسته
عطر نسیم زلفات ، پاییزُ رونده از باغ
برق غرور دستات ، پشت شبو شکسته...
تو مثل هیچ کی نیستی ، همینه هرجا باشی
تو رو می‌شه پیدا کرد ، حتی با چشم بسته
با تو بودن یه خوابه ، یه خواب پاک و شیرین
من این خوابو دوست دارم ، مثل یه مرد خسته
بذار بگم من تو رو ، اون اندازه دوست دارم
که ساحلو دوست دارند ، زورقای شکسته...
🎼: زورق_شکسته
🎤: #محمد_نوری
✍️: #حسین_منزوی
🎧: #محمد_سریر
و در آغاز کلمه نبود
به خدا نبود
در آغاز، فقط تو بودی، تو... و دیگر هیچ نبود..
#وسعت_الله_کاظمیان_دهکردی
سپیده که سر بزند در این بیشه زار خزان زده
گلی می روید
مثل همان که دربهار بوییدی
پس به نام زندگی
هرگز مگو هرگز
-پل الوار-
نخست روز آبان ،روز نثر فارسی و بزرگداشت ابوالفضل بیهقی را گرامی بداریم
Читать полностью…
و آن روز و آن شب تدبیر بر دار کردن حسنک در پیش گرفتند. و دو مردِ پیک راست کردند با جامهٔ پیکان که از بغداد آمده‌اند و نامه خلیفه آورده که حسنک قرمطی را بر دار باید کرد و بسنگ بباید کشت تا بار دیگر بر رغمِ خلفا هیچ کس خلعت مصری نپوشد و حاجیان را در آن دیار نبرد. چون کارها ساخته آمد، دیگر روز چهارشنبه دو روز مانده از صفر، امیر مسعود برنشست و قصد شکار کرد و نشاط سه روزه، با ندیمان و خاصگان و مطربان، و در شهر خلیفهٔ شهر را فرمود داری زدن بر کرانِ مصلای بلخ، فرود شارستان. و خلق روی آنجا نهاده بودند، بوسهل برنشست و آمد تا نزدیک دار و [بر] بالایی بایستاد. وسواران رفته بودند با پیادگان تا حسنک را بیارند، چون از کرانِ بازارِ عاشقان درآوردند و میان شارستان رسید، میکائیل بدانجا اسب بداشته بود پذیرهٔ وی آمد وی را مؤاجَر خواند و دشنام‌های زشت داد. حسنک در وی ننگریست و هیچ جواب نداد. عامهٔ مردم او را لعنت کردند بدین حرکت ناشیرین که کرد و از آن زشتها که بر زبان راند، و خواص مردم خود نتوان گفت که این میکائیل را چه گویند. و پس از حسنک این میکائیل که خواهرِ ایاز را بزنی کرده بود بسیار بلاها دید و محنتها کشید، و امروز بر جای {ص۲۳۳} است و بعبادت و قرآن خواندن مشغول شده است؛ چون دوستی زشت کند چه چاره از باز گفتن؟
و حسنک را بپای دار آوردند، نعوذ بالله من قضاء السوء، و دو پیک را ایستانیده بودند که از بغداد آمده‌اند. و قرآن خوانان قرآن میخواندند. حسنک را فرمودند که جامه بیرون کش. وی دست اندر زیر کرد و اِزار بند استوار کرد و پایچه‌های ازار را ببست وجُبّه و پیراهن بکشید و دور انداخت با دستار، و برهنه با ازار بایستاد و دستها در هم زده، تنی چون سیم سفید و رویی چو صدهزار نگار. و همه خلق بدرد میگریستند. خودی روی‌پوش آهنی بیاوردند عمداً تنگ چنانکه روی و سرش را نپوشیدی، و آواز دادند که سر و رویش را بپوشید تا از سنگ تباه نشود که سرش را ببغداد خواهیم فرستاد نزدیک خلیفه. و حسنک را همچنان می‌داشتند، و او لب می‌جنبانید و چیزی میخواند، تا خودی فراخ‌تر آوردند. و درین میان احمد جامه‌دار بیامد سوار و روی بحسنک کرد و پیغامی گفت که خداوند سلطان میگوید «این آرزوی تست که خواسته بودی و گفته که «چون تو پادشاه شوی ما را بر دار کن.» ما بر تو رحمت خواستیم کرد اما امیرالمؤمنین نبشته است که تو قرمطی شده‌ای، و بفرمان او بر دار می‌کنند.» حسنک البته هیچ پاسخ نداد.
{ص۲۳۴} پس از آن خودِ فراخ‌تر که آورده بودند سر و روی او را بدان بپوشانیدند. پس آواز دادند او را که بدو. دم نزد و از ایشان نیندیشید. هر کس گفتند «شرم ندارید مرد را که همی‌بکشید [به دو] بدار برید؟» و خواست که شوری بزرگ بپای شود، سواران سوی عامه تاختند و آن شور بنشاندند وحسنک را سوی دار بردند و بجایگاه رسانیدند، بر مرکبی که هرگز ننشسته بود بنشاندند و جلادش استوار ببست و رسنها فرود آورد. و آواز دادند که سنگ دهید، هیچ کس دست بسنگ نمی‌کرد و همه زار زار میگریستند خاصه نشابوریان. پس مشتی رند را سیم دادند که سنگ زنند، و مرد خود مرده بود که جلادش رسن بگلو افکنده بود و خبه کرده. این است حسنک و روزگارش. و گفتارش رحمه الله علیه این بود که گفتی مرا دعای نشابوریان بسازد، و نساخت، و اگر زمین و آب مسلمانان بغصب بستد نه زمین ماند و نه آب، و چندان غلام و ضیاع و اسباب و زر و سیم و نعمت هیچ سود نداشت. او رفت و این قوم که این مکر ساخته بودند نیز برفتند رحمه الله علیهم. و این افسانه‌یی است با بسیار عبرت. و این همه اسباب منازعت و مکاوَحت از بهر حُطام دنیا بیک‌سوی نهادند. احمق مردا که دل درین جهان بندد! که نعمتی بدهد و زشت باز ستاند.
لَعَمرُک ما الدُّنیا بدارِ اقامهٍ اذا زالَ عن عینِ البصیرِ غِطاؤها
و کیفَ بقاؤ الناسِ فیها و اِنَّما یُنالُ باسباب الفناء بقاؤها
رودکی گوید:
{ص۲۳۵}
بسرای سپنج مهمان را دل نهادن همیشگی نه رواست
زیر خاک اندرونت باید خفت گرچه اکنونت خواب بر دیباست
با کسان بودنت چه سود کند که بگور اندرون شدن تنهاست
یار تو زیر خاک مور و مگس بَدَلِ آنکه گیسوت پیراست
آنکه زلفین وگیسوت پیراست گرچه دینار یا درمش بهاست
چون ترا دید زرد گونه شده سرد گردد دلش، نه نابیناست
و چون خدای عز و جل بدان آسانی تخت ملک بما داد اختیار آن است که عذر گناهکاران بپذیریم و بگذشته مشغول نشویم، اما در اعتقاد این مرد سخن می‌گویند بدانکه خلعت مصریان بستد برغم خلیفه، و امیرالمؤمنین بیازرد و مکاتبت از پدرم بگسست، و می‌گویند رسول را که بنشابور آمده بود و عهد و لوا و خلعت آورده پیغام داده بود که «حسنک قرمطی است وی را بر دار باید کرد.» و ما این بنشابور شنیده بودیم و نیکو یاد نیست؛ خواجه اندرین چه بیند و چه گوید؟ چون پیغام بگزاردم خواجه دیری اندیشید پس مرا گفت بوسهل زوزنی را با حسنک چه افتاده است که چنین مبالغتها در خون او گرفته است؟ گفتم نیکو نتوانم دانست، این مقدار شنوده‌ام که یک روز بسرای حسنک شده بود بروزگار وزارتش پیاده و به دُرّاعه، پرده‌داری بر وی استخفاف کرده بود و وی را بینداخته، گفت «ای سبحان الله! این مقدار شَقر را چه در دل باید داشت! پس گفت خداوند را بگوی که در آن وقت که من بقلعت کالَنجَر بودم بازداشته و قصد جان من کردند و خدای عزوجل نگاه داشت، نذرها کرده و سوگندان خوردم که در خون کس، حق و ناحق، سخن نگویم. بدان وقت که حسنک از حج ببلخ آمد و ما قصد ماوراء النهر {ص۲۲۶} کردیم و با قدرخان دیدار کردیم، پس از بازگشتن بغزنین مرا بنشاندند و معلوم نه که در بابِ حسنک چه رفت و امیر ماضی با خلیفه سخن بر چه روی گفت. بونصر مشکان خبرهای حقیقت دارد، از وی باز باید پرسید. و امیر خداوند پادشاه است آنچه فرمودنی است بفرماید که اگر بر وی قرمطی درست گردد در خونِ وی سخن نگویم بدانکه وی را درین مالش که امروز منم مرادی بوده است، و پوست باز کرده بدان گفتم که تا وی را در باب من سخن گفته نیاید که من از خون همه جهانیان بیزارم، و هرچند چنین است از سلطان نصیحت بازنگیرم که خیانت کرده باشم تا خون وی و هیچ کس نریزد البته، که خون ریختن کارِ به بازی نیست.» چون این جواب باز بردم سخت دیر اندیشید پس گفت خواجه را {ص۲۲۷} بگوی آنچه واجب باشد فرموده آید. خواجه برخاست و سوی دیوان رفت، در راه مرا که عبدوسم گفت: تا بتوانی خداوند را بر آن دار که خون حسنک ریخته نیاید، که زشت نامی تولد گردد. گفتم فرمان بردارم، و بازگشتم و با سلطان بگفتم، قضا در کمین بود کار خویش می‌کرد.
و پس از این مجلسی کرد با استادم. او حکایت کرد که در آن خلوت چه رفت. گفت امیر پرسید مرا از حدیث حسنک، پس از آن از حدیث خلیفه، و گفت چه گویی در دین و اعتقاد این مرد و خلعت ستدن از مصریان؟ من در ایستادم و رفتن بحج تا آنگاه که از مدینه بوادی القرى بازگشت بر راه شام، و خلعت مصری بگرفت، و ضرورتِ ستدن و از موصل راه گردانیدن و ببغداد بازنشدن، و خلیفه را بدل آمدن که مگر امیر محمود فرموده است، همه بتمامی شرح کردم. امیر گفت پس از حسنک درین باب چه گناه بوده است که اگر [به] راه بادیه آمدی در خون آن همه خلق شدی؟ گفتم «چنین بود ولکن خلیفه را چند گونه صورت کردند تا نیک آزار گرفت و از جای بشد و حسنک را قرمطی خواند. و درین معنی مکاتبات و آمد و شد بوده است. امیرِ ماضی چنانکه لجوجی و ضُجرتِ وی بود یک روز گفت: «بدین خلیفهٔ خرف شده بباید نبشت که من از بهر قدرِ عباسیان انگشت در کرده‌ام در همه جهان و قرمطی می‌جویم و آنچه یافته آید و درست گردد بردار می‌کشند، و اگر مرا درست شدی که حسنک قرمطی است خبر بأمیر المؤمنین رسیدی که در باب وی چه رفتی. وی را من پرورده‌ام و با فرزندان و برادران من برابر است، و اگر وی قرمطی است من هم قرمطی باشم.» هر چند آن سخن {ص۲۲۸} پادشاهانه بود، بدیوان آمدم و چنان نبشتم نبشته‌یی که بندگان خداوندان نویسند و آخر پس از آمد و شد بسیار قرار بر آن گرفت که آن خلعت که حسنک استده بود و آن طرایف که نزدیک امیر محمود فرستاده بودند آن مصریان، با رسول ببغداد فرستد تا بسوزند. و چون رسول باز آمد امیر پرسید که «آن خلعت و طرایف بکدام موضع سوختند؟» که امیر را نیک درد آمده بود که حسنک را قرمطی خوانده بود خلیفه. و با آن همه وحشت و تعصب خلیفه زیادت می‌گشت اندر نهان نه آشکارا، تا امیر محمود فرمان یافت. بنده آنچه رفته است تمامی باز نمود.» گفت بدانستم.
پس از این مجلس نیز بوسهل البته فرونایستاد از کار، روز سه‌شنبه بیست و هفتم صفر چون بار بگسست امیر خواجه را گفت بطارم باید نشست که حسنک را آنجا خواهند آورد با قضاه و مُزکّیان تا آنچه خریده آمده است جمله بنام ما قباله نبشته شود و گواه گیرد بر خویشتن. خواجه گفت چنین کنم. و بطارم رفت و جملهٔ خواجه‌شماران و اعیان و صاحب دیوان رسالت و خواجه بوالقاسم کثیر – هرچند معزول بود – و بوسهل زوزنی و بوسهل حمدوی آنجا آمدند. و امیر دانشمند نبیه و حاکم لشکر را، نصر خلف، آنجا فرستاد. و قضاهِ بلخ و اشراف و علما و فقها و معدّلان و مزکّیان، کسانی که نامدار و فراروی بودند، همه آنجا حاضر بودند و بنشسته.
و جراحت کهنه ی ما را
مرحم بودند
مانند ه ی درختان رو به خواب طویل
وقتی کسوت شورانگی را دراندند و گریختند
اما راه های ناهموار از آن ها
چه می پرسند:
مگر از آب تنی ی رود می آیید!
یا از سوختنی دامن گیر!
راستی درختان کجا رفته اند
با آدم های سرگران
با شعر های تکیده
با دردهای مرطوب
و باد و باد و باد
هم چنان
در سرزمین من
به چلاندن ابرها
وظیفه دارد
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
چرخی بر حوضی که
تو انگشت کشیدی
چرخی در هوایی که تو
جا گذاشتی
می بینی ماه
چقدر بزرگ شده و
رود گوش خوابانده
حول صدای برفی ی تو
و ماغ کشیدند
به دور گاه مطمئن
و بر چرای دایم ،چرخیدند!
چقدر بچرخانی دارد
شرابی که راز را می نوشد و
پس می دهد
حوصله را کش می آورد و
بوی مشمئز مردن دارد
#وسعت_اله_کاظمیان_دهکردی
** نامه‌های عین‌القضات همدانی
«هر چه می‌نویسم پنداری دلم در آن خوش نیست. و بیشتر آنچه می‌نویسم در این روزها همه آن است که یقین ندانم که نوشتن آن بهتر است از نانوشتن. ای دوست! نه هرچه درست بُوَد و صواب بُوَد روا بُوَد که بگویند...
و چیزها نویسم بی‌خود، که چون با خود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور...
و به حرمت دوستی که نمی‌دانم که اینکه می‌نویسم، راه سعادت است که می‌روم، یا راه شقاوت. و حقاً که نمی‌توانم که ننویسم، و جز گوی بردن در میدان تقدیر روی نیست...
و کاشکی چون نمی‌دانم یک‌بارگی نادانی شدمی تا از خود خلاص یافتمی، چون در حرکت و سکون چیزی نویسم رنجور شوم از آن به‌غایت. و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم هم رنجور شوم...
و چون از احوال عاشقان نویسم خود نشاید، و چون احوال عاقلان نویسم هم نشاید، و هر چه می‌نویسم هم نشاید. و اگر هیچ ننویسم هم نشاید. اگر گویم هم نشاید، و چون خاموش گردم هم نشاید. و اگر این واگویم هم نشاید، و اگر وانگویم هم نشاید. و اگر خاموش شوم هم نشاید.»
▪️(نامه‌های عین‌القضات همدانی، جلد دوم، به اهتمام علینقی منزوی و عفیف عُسیران، ص۱۹۷_۱۹۹)
«دریغا هر چند که می‌خواهم از عالَم کتابت بگریزم، کتابت مرا بدست می‌گیرد و نمی‌گذارد که از کتابت با مکتوب باشم.»
▪️(تمهیدات، عین‌القضات همدانی، تصحیح عفیف عسیران، ص۳۲۳_۳۲۴)
«دریغا علم پایان ندارد، و ما به پایان نخواهیم رسیدن. و البته می‌خواهیم که ما بدو در رسیم، و نخواهیم رسیدن: نه علم داریم و نه جهل، نه طلب داریم و نه ترک، نه حاصل داریم و نه بی‌حاصلی، نه مستیم و نه هشیار، نه با خودیم و نه با او. از این سخت‌تر، چه محنت باشد! گویی کی باشد که از قیل و قال نجات یابیم؟!»
▪️(همان، ص۳۵۳)
این مایه از صدق و صفا و پالودگی که در این کلمات موج می‌زند بی‌نظیر است. نویسنده‌ای که نمی‌داند نوشتن بهتر است یا ننوشتن و در آرزوی رهایی از قیل و قال است. در آرزوی گریز. نویسنده‌ای خودآگاه که تردید می‌کند و بر محدودیت و نابسندگی خود و کار و کوشش واقف است. شجاعت اظهار ناتوانی!
🌸🌸
🤟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟⃟꙰҈҈꙰꙰҈҈꙰꙰҈꙰҈꙰꙰҈҈꙰҈҈҈꙰҈҈҈꙰꙰꙰꙰꙰꙰꙰҈҈҈҈҈҈꙰҈҈҈꙰꙰꙰꙰꙰҈꙰꙰꙰҈҈҈꙰҈҈҈꙰҈🌿*
*🦅꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭ٖٖٖٖٖٖٖ⚘꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭@negareshe10⚘꯭꯭꯭꯭꯭🦅*
*🎀⃝⃡🍃🎀⃝⃡🍃🎀⃝⃡🍃🎀⃝⃡🍃🎀⃝⃡🍃*
سوانح العشاق
گاه عشق ، آسمان بود.
و روح ، زمین
تا وقت چه اقتضا کند که چه بارد ! گاه عشق ، تخم بود و روح ، زمین تا خود چه روید
احمد غزالی
سوانح العشاق
گفتار شاعر در نظم و قافیه فروماند.گرفتاری عاشقان ، دیگر است. و گفتار شاعران دیگر حد ایشان، بیش از نظم و قافیه نیست وحد عاشقان جان دادن است !
احمد غزالی
.
برادر !
کتاب‌هایی را برای من بفرست که پایانی خوش داشته باشند؛
هواپیمایی به سلامت فرود می‌آید
جراح، لبخندزنان اتاق عمل را ترک می‌کند
پسر کور، بینایی‌اش را باز می‌یابد
عشاق، سرانجام یکدیگر را یافتند
عروسی‌ای در پیش است
تشنگان به آب می‌رسند
و به نان و آزادی.
#ناظم_حکمت
.
#زیبایی_ببینیم.. 🥰
#قطعه_آزادی
#سرگئی_گریشوک
می شود
استفهام نیست
بایستن است
وقتی مه ای می موید
بالا می آید از صفحه ی گوشی
گریستنی قریب الوقوع
تاریک می کند صحن بامداد را
آن گاه می فهمی می شود را
زندگی کنی در
ابدیت یک دوست داشتن
#وسعت_الله_کاظمیان_دهکردی
باد ها هر شب
نام تو را از دهانم می چینند
می آورند، پشت پنجره ات
گریه می کنند...
#وسعت_الله_کاظمیان_دهکردی
.
هر ثانیه می‌گذرد
چیزی از تو را با خود می‌برد
زمان غارتگر غریبی است
همه چیز را بی‌اجازه می‌برد
و تنها یک چیز را
همیشه فراموش می‌کند
حس دوست داشتن ِتو را
#آنتوان_دوسنت_اگزوپری
ترجمه: #چیستا_یثربی
.
پیش از آنکه معشوقه‌ام شوی ،
هندیان و پارسیان و چینیان و مصریان
هر کدام تقویم‌هایی داشتند ؛
برای حسابِ روزها و شبان ...
و آنگاه که معشوقه‌ام شدی ،
مردمان، زمان را چنین می‌خوانند :
هزاره‌ی پیش از
چشم‌های تو یا هزاره‌ی بعد از آن !
👤 نزار قبانی
