يا مَن أماتَ و أحییٰ
به صور وصل، لبانش دمید بالأخره
رسيد مژدهٔ (یَومُ الوَعید) بالأخره
چکید از لب ساقی (هَلِ امْتَلَأت) و سپس
شنید نغمهٔ (هَلْ مِنْ مَزید) بالأخره
هزار شکر که از محبس دو شانهٔ من
رها شدند رقیب و عتید بالأخره
اگرچه طایر روحم نداشت بال و پری
از این سمک به سما پر کشید بالأخره
هزار سال خماری تمام شد، صدشکر
زمان مستی ما هم رسید بالأخره
به لطف آینهٔ أیْنَما نمای وصال
یکی شدند قریب و بعید بالأخره
به چاه عشق تو مانند یوسف آب شدیم
غم عزیز تو ما را خرید بالأخره
بشیر پیرهن یوسفم به راه افتاد
که شد سیاهی چشمم سپید بالأخره
اگرچه روی من از موی تو سیاه‌ترست
مرا سیاهی چشم تو دید بالأخره
منی که روز و شب از درد هجر می‌مردم
به یک نگاه تو گشتم شهید بالأخره
وفای عهد بتان را نمردم و دیدم
که یار، ناز دلم را کشید بالأخره
که‌ای؟ چیستی؟ این چه رازی‌ست؟ ای عشق
که در هرکجا هرچه دیدم تو بودی
بدون تو درهای دل بسته می‌ماند
اگر قفل بودم کلیدم تو بودی
به اعماق دل سرکشیدم تو بودی
به هر آسمان می‌رسیدم تو بودی
دادم به دست او دل و گفتم مبارک است
با کبر و ناز گفت که این هم خجسته است
دوام حال محال است، خوب و بد گذراست
مگر بدی من و خوبی مدام علی
علی جانم؛
گفتی که بعد مرگ می‌آیی به دیدنم
هنگام آن رسیده به قولت عمل کنی
چون خوش ببینی آخرت انگار بود و هست
دنیا، چنانچه خوب شماری، نبود و نیست.
صیدم به عشوه کرد و سپس با کرشمه گفت
بی دست و پا تر از تو شکاری نبود و نیست
یا خادمة الزهراء مددی
مزار حضرت فضه؛ باب الصغیر دمشق
تو نور آسمان‌هایی، تو خورشیدی، تو دریایی
تو باران سرِ صبحی، تو بوی خاکِ نمداری!
تو می‌خندی و می‌تابد به روحم پرتوی امّید
که در هر خنده‌ات شادابی صد صبح‌دم داری
نوشتم با طلا نام تو را در دفتر قلبم
که از هرچیز می‌خواهم هزار و یک قلم داری
گمان کردی برایم می‌شوی تکراری، امّا نه!
برایم تازگی داری عزیزم، خوب هم داری!
سلام ای نور امّیدم، نبینم باز غم داری!
مرا داری که بی‌حد دوستت دارم، چه کم داری؟
﷽
به کاه خُردی و شوکت به کهکشان دادیم
به خاک هستی و وسعت به آسمان دادیم
به شب سکونت و ظلمت، به روز نور و معاش
به کوه صبر و طراوت به بوستان دادیم
سپس تمام عوالم شدند یک‌جا جمع
چه قدرتی که به انسان ناتوان دادیم!
همین که مرکب تن خلق شد از آبی پست
به دست اشرف مخلوقِ خود عنان دادیم
سزای پهنهٔ دریای مهربانی خویش
به او هرآنچه که دادیم، بی‌کران دادیم
اگر که شکر کند یا اگر کند کفران
به او هدایت و بی‌راهه را نشان دادیم
نداشت راه، جز انسان به آستانهٔ عشق
که بود لایق و ما هم به او توان دادیم
نبوده‌اند امین آسمان و کوه و زمین
که ما امانت خود را به عاشقان دادیم
تو هم بخوان نفسی چند از حکایت عشق
تو را مگر نه برای همین زبان دادیم؟
هنوز اگر نشنیدی چه کرده با ما عشق
به بیت بعدی خود شرح داستان دادیم
رسید عشق و درآورد تیغ و بر دل زد
شدیم زخمی و مرهم نبود و جان دادیم
به خون ما غم او تشنه بود چون ضحّاک
گرسنه بود، به او مغز استخوان دادیم
به خاک غم، دل ما هرچه کاشت خون برداشت
بهای عشق گران بود، زعفران دادیم
اگر فسرده‌دل و پیر کرده ما را عشق
چه غم؟ که هستی خود را به آن جوان دادیم
عجب معامله‌‌ای کرده‌ایم با دنیا
به هر نفس که گرفتیم، عمرمان دادیم
نبود مبلغ دنیا به جز متاع قلیل
به او هرآنچه که دادیم، رایگان دادیم
که را توانِ به بازی گرفتن ما بود؟
یکی دو روز به دنیای دون امان دادیم
به زودی این شب غربت تمام خواهد شد
که ما به دور فلک امر کُنْ فَکان دادیم
سیّد مهدی طباطبایی
به بالای افلاک گردن کشیدم
که نزدیک حبل الوریدم تو بودی
نگاهم به آیینه روزی گره خورد
در آن سوی آیینه دیدم تو بودی
https://www.instagram.com/reel/C0wx1cbtMHk/?igshid=ZWI2YzEzYmMxYg==
Читать полностью…
به آنچه داشته ام لحظه اي نباليدم
مگر به داشتنت يا به دوست داشتنت…
.
.
.
فضائل مولا علي عليه السلام
@amire_momenan 📷z
ملک الموت را چه کار به ما؟
شوقت از تن کشد برون ما را
أمّا بَعدُ، فَكَأَنَّ الدُّنيا لَم تَكُن وكَأَنَّ الآخِرَةَ لَم تَزَل، وَالسَّلامُ.
Читать полностью…
پیوسته بر تحمّل خود صبر می‌کنیم
این کار سخت تر ز چه کاری نبود و نیست؟
با همهٔ دیده‌ها مشاهده کردم
جز تو کسی در جهان وجود ندارد
به جرم یک نظر عمری‌ست در بند تواییم ای عشق
تو آن پروندهٔ بازی که صدها متّهم داری..
کنارت جاده چالوس بی‌اندازه رویایی‌ست
کنار تو که در مویت هزاران پیچ و خم داری
تو لبخند خداوندی، کتاب شادی و نوری
تو آن پیغمبر عشقی که در قلبم حرم داری
برایم پاک بی‌نقصی، تویی کامل‌ترین آدم
که من هرگونه زیبایی تصوّر می‌کنم داری
تویی زیباترین موسیقی دنیا و می‌دانم
تو هم دل‌شوره می‌گیری و گاهی زیر و بم داری
