Telegram-канал mohsenjalalpour - ✍️ محسن جلال‌پور: Unsorted

✍️ محسن جلال‌پور

04 Jul 2016 15:51

درباره قانونی که بوی تبعیض می دهد

اسمش رضا بود.از نخستین روزهای کلاس اول دبستان با او آشنا شدم.پایش توان راه رفتن نداشت.در کودکی،فلج اطفال گرفته بود. از همان روزهای اول،دوستی ما شکل گرفت.نخستین بار به دیده ترحم نگاهش کردم و شاید این حس،تا مدت ها نسبت به او وجود داشت.زمان اما توانایی‌های فوق‌العاده او را به من ثابت کرد.رضا آن‌روزها دلی پرشور و سری نترس داشت و با وجود این که پایش رفیق راهش نبود،در کمک به دیگران کم نمی‌گذاشت.رضا اما فردایی نداشت. رؤیایی در سر نمی پروراند. درس‌خوان نبود. گاهی که از درس نخواندن هایش عصبانی می‌شدم و سرش داد می‌کشیدم، باخونسردي می‌گفت:هی پسر اگر به عشق همراهی تو نبود،همین قدر هم نمی‌خواندم و حتی دوست نداشتم به کلاس بالاتر بروم.
یادش به خیر.آن روزها،شب‌هایش تاریک و بی نور بود.کوچه ها مثل حالا چراغ نداشت.وقتی دیروقت می‌شد و می‌خواستم به خانه برگردم،از ظلمات شب می‌ترسیدم.رضا اما با سری نترس،همراهی‌ام می‌کرد و بعد یکه و تنها ازكوچه تنگ و تاريك محله گلبازخان به خانه باز مي‌گشت.
یک بار که برای اردوی دانش‌آموزی به "روستاي سکنج" رفته بودیم،به پیشنهاد معلم،تصمیم گرفتیم از کوه بالا برویم.رضا هم تصمیم به همراهی گرفت.به او گفتم بهتر‌است من و تو بمانیم تا بقیه بر گردند.گوش نکرد و بالا رفت.عجیب بود.بیش‌تر از همه تقلا می‌کرد و بالا می‌رفت.به خاطر دارم پای یکی از همکلاسی‌ها سر خورد و به پایین غلتید.رضا اولین نفری بود که بالای سرش حاضر شد.
رضا آن روزها برای من معیار تلاش و کوشش بود.دیگر به دیده ترحم به او نگاه نمی کردم.تلاش او برای این که ثابت کند به کمک نیاز ندارد و حتی می تواند به دیگران کمک کند،ستودنی بود.
بزرگ تر که شدیم،راه ما از هم جدا شد.رضا،رشته علوم انسانی را بر گزید و من رشته رياضي را.از دور جویای حال و احوالش بودم.کم کم روحیه‌اش را از دست داد.انگار هر چه بزرگ تر شد،منزوی‌تر هم شد.در دنیای نوجوانی،پذیرفتن تفاوت آدم ها آسان‌تر بود اما در دنیای بزرگ‌تر ها،این مدارا بیشتر رنگ باخت.رضا دل بزرگی داشت و در نوجوانی اگر با ناملایمتی ها مواجه می‌شد،می توانست تحمل کند.بزرگ تر که شد،دلش کوچک‌تر شد.
از این روزهای رضا خبر چنداني ندارم اما حالا که در تقویم،هفته بهزیستی است،می خواهم به خودم و دوستانی که این صفحه را می‌بینند و همین طور به سیاست‌گذاران یادآوری کنم که اولین وظیفه ما،رفع قوانین تبعیض‌آمیز از معلولان کشور است.
در ایران استخدام و اشتغال کارگران دارای معلولیت تا حدودی کم‌اهمیت نشان داده شده و قانونگذار معمولاً این موضوع را به دست فراموشی سپرده است. چه آنکه در گیر و دار مشکلات اقتصادی فعلی، سیاستگذار مجال کمتری برای رسیدگی به مشکلات جامعه معلول دارد.بند ب ماده 42 قانون مدیریت خدمات کشوری از جمله شرایط عمومی استخدام کشوری را دارا بودن سلامت جسمانی قید کرده است.هر‌چند در بازنگری قانون جامع حمایت از معلولان ، استخدام افراد معلول، از سه درصد به پنج درصد افزایش یافته است اما بند ب ماده 42 قانون خدمات کشوری یک قانون تبعیض آمیز است که باید برداشته شود.

محسن جلال پور

/channel/mohsenjalalpour