Telegram-канал philosophy_thinking - حسین جمالی پور /تفکر فلسفی: Unsorted

حسین جمالی پور /تفکر فلسفی

04 March 2024 02:15

داستان کوتاه "قطار"(۲)
بخش دوم: هانا آرنت راننده ی اسنپ می شود.

✍️حسین جمالی پور

چشمانم را باز کردم و دیدم در اتاقکی تاریک حبس شده ام.
از تخت بلند شدم و دیدم صدای نفس نفس یک فرد دیگر شنیده می شود. بدون اینکه بپرسم با زبان آلمانی گفت" نترس منم مثل تو زندانیم". پکر بودم و نفهمیدم چطور سر از اینجا در آوردم؛ تنها چیزی که به یاد دارم این بود که جهل در چشم حقیقت خاک می پاشید.
صدای باز شدن قفل در لرزه بر تنم انداخت؛ مردی با لباس ارتش نازی وارد شد و فهمیدم سر از آشویتس درآورده ام. دستانم را بست و به بیرون برد. یهودیانی که بعضی لخت شده بودند و بعضی تکه پارچه ای به خود بسته بودند در وسط حیاط حیران و سرگردان قدم می زدند.
قبلا تصویر آیشمن را روی کتاب "آیشمن در اورشلیم" هانا آرنت در خیابان انقلاب پشت ویترین یک کتابفروشی دیده بودم. مردی در حیاط بسیار به او شبیه بود. همراه با چند سرباز به خانه های گاز و کشتار یهودیان سر می زد و از دقت افراد در کارشان تشکر می کرد. بعد از لحظاتی کارش تمام شد و با لبخند رفت.
گوشه ی دیوار حیاط زندان مردی با موهای ژولیده بود به اسم ویکتور که روی کاغذهای بسته ی سیگار یاد داشت می نوشت. در این وضع کشتار و در میان وحشتِ بی انتها چه می نوشت؟ نمی دانم.
پرستارها با لبخند سرنگ های سم را به بدن زندانیان تزریق می کردند و مهندسان خانه های گاز را با رضایت مدیریت می کردند و اجساد را مثل کیسه های سیمان روی هم پرت می کردند تا کارگران آنها را بسوزانند. از روغن بدن شان صابون می ساختند و به زندانیان دیگر می دانند تا در حمام استفاده کنند.
با شنیدن صدای پاشنه ی کفش پرستار، چشمانم را باز کردم و به هوش آمدم. بیمارستان بود و پرستارها فارسی حرف می زدند. کنارم جوانی چشمش را بسته بودند و می گفت تیر ساچمه ای خورده است. کمرش هم مثل صفحه ی دارت سوراخ سوراخ بود.
یک ماه بعد از بیمارستان مرخص شدم. برای رسیدن به منزل اسنپ گرفتم. راننده دختری لاغر اندام با موهای کوتاه بود و روی داشبورد ماشین چند برگه بود و می گفت روزنامه نگار است.
در مورد هلوکاست و آیشمن حرف می زد و مدام در جملاتش کلمه ی "ابتذال شر" را استفاده می کرد. حرفش را قطع کردم و از او خواستم که منظورش را از ابتذال شر بگوید. سرعتش را کم کرد و بعد از روشن کردن سیگار برگ، شروع کرد و گفت:
یک ساعت پیش یک مسافر داشتم که می گفت باید اینهایی که اومدن ریختن تو خیابون رو یا همینجا بکشن یا ببرن اعدام کنن.
وقتی بیشتر باهاش حرف زدم دیدم آدم بدذاتی نیست.

از راننده پرسیدم اگر بدذات نیست پس چرا میگفت باید همه رو اعدام کنن؟
خانم گفت: اینقدر غرق تصورات و باورهای مذهبیش بود که جون آدما براش بی ارزش شده بود. کشتن در راه خدا براش عادی بود. این یعنی ابتذال شر. یعنی وقتی بدذات نیستی ولی برای خدای خودت آدم می کشی.اینجا شر عادی میشه.

رفتم تو فکر و تا مقصد سکوت کردم. راننده هم سیگارش دود می کرد و از راسته ی انقلاب منو به آزادی رسوند.

وقتی اومدم پیاده بشم صورتش برگردوند و گفت:
آدم ها می تونن خوب باشن اما شَر بسازن...یادت نره...
آدمها می تونن طبق اعتقادات مذهبی شون دزدی نکنن، دروغ کم بگن، با همفکراشون مهربون باشن، اما اونهایی که مثلشون فکر نمی کنن رو راحت بکشن...
ابتذال شر یعنی این...

زیر نور چراغ صورتش رو دیدم...
خیلی برام آشنا بود...
پیاده شدم و تو راه خونه یادم اومد.
هانا آرنت بود...

ادامه دارد...

برای خواندن ادامه داستان به کانال من بپیوندید 👇
🆔️@philosophy_thinking