8
📌ارشد مطالعات تطبیقی هنر و دانش‌آموخته سینما 📌 درباره بازتاب قدرت در سینما و حتی برعکس می‌نویسم 📌درباره فیلم، سیاست، جنسیت، دین و برخی دغدغه‌های دیگر و هرچیز دوست داشته باشم 🙂 ارتباط با ادمین: @In_Gooshe
🔸️ جایی از فصل هفتم سریال #هوملند هست که یکی از چهره‌های رسانه‌ای جنجالی به اسم کافی (با بازی جک وبر) در نقد رئیس‌جمهور جدید امریکا، الیزابت کین (الیزابت مارول) روی آنتن زنده به طعنه می‌گوید کین، یائسه شده و این مسئله روی شرایط عقلی و روانی‌اش تاثیر منفی داشته است.
تنها همراه کافی یعنی دوست دخترش، این موضوع را برنمی‌تابد و آن را استفاده از #جنسیت در #سیاست می‌خواند. اما واقعا بین سیاست و مسائل شخصی شهروندان چقدر فاصله هست؟
📌 The personal is political.
📌 امر شخصی، سیاسی است.
🔸️ از این جمله که شعار موج دوم #فمینیسم است، تفسیرهای زیادی شده اما یک برداشت ازاد از ان شاید همین باشد که فمینیست‌ها چندان حق ندارند امور شخصی زن را به واسطه زن بودنش از سیاست جدا کنند. درواقع اگر این کار را انجام دهند میان مبانی فمینیسم تضاد ایجاد کرده‌اند.
این البته کلید فهم رفتار کلر آندروود در خانه پوشالی هم هست. زنی که فقط و فقط به خاطر #قدرت باردار شده است!
🔹️ جالب این که همین خانم الزابت کین در هوملند در سریال خانه پوشالی به نام خانم دانبار، در مناظره با آندروود، این مسئله را که مادر خوبی هست یا نه، امری شخصی تلقی می‌کند و استفاده از آن در مناظره را نوعی سوءاستفاده از وضع جنسیتی یک زن در جهت اهداف سیاسی تلقی می‌کند.
خطر این جاست: اگر بپذیری که امر شخصی سیاسی است، آن وقت یائسگی، مادر بودن و بسیاری امور ظاهرا شخصی دیگر به مردم هم مربوط می‌شود!
⚠️ نظر شما چیست؟
@Power_Cinema
🔸️این که #استنلی_کوبریک در فیلم‌هایش دغدغه طرح رابطه قدرت با جنگ و #مسئله_جنسی و به تبع آن جنس #زن را دارد، چیز پیچیده و مبهمی نیست که نیازی به بحث داشته باشد اما درخشان‌ترین اثرش در این باره حاوی نکته جالبی است.
🔹️فیلم #دکتر_استرنج‌لاو تقریبا فاقد کاراکتر زن است ولی به شکلی کاملا معکوس و البته تعجب‌برانگیز، انباشته از سکس و مسئله جنسی در اشکال و لایه‌های مختلف روایی، گرافیکی، دیالوگ و کلامی و حتی موسیقایی است.
🔹️کوبریک به #سلطه‌جویی فکر می‌کند و به وضوح کامل‌ترین شکل #قدرت_سلطه‌جویانه را در سال‌های جنگ سرد _که هم آمریکا برایش له‌له می‌زند و هم شوروی حریصانه به دنبالش است_، در تطبیق میان شهوت جنسی و شهوت پیش‌دستی برای انداختن بمب اتم می‌یابد.
🔹️کوبریک دغدغه نقد قدرت دارد و اگر از پرتغال کوکی و غلاف تمام فلزی هم چشم بپوشیم، دکتر استرنج‌لاو نمی‌گذارد از گراف معنایی که ذهن کوبریک میان جنگ، زن، سکس، سلطه‌جویی و پایان جهان رسم کرده، غافل شویم.
🔸️چرا کوبریک، شهوت جنون‌بار آمریکا و شوروی برای پایان دادن به جهان با بمب اتمی را با مسئله جنسی معادل و مقایسه می‌کند؟
@Power_Cinema
فکر می‌کنید کلر به اندازه فرانسیس از قدرت سهم خواهد برد یا به واسطه زن بودن همیشه نفر دوم خواهد ماند؟
#HouseofCards
@Power_Cinema
نکته جالب این سکانس پمپ بنزین فیلم #جدایی_نادر_از_سیمین اینه که اساسا درباره #قدرت حرف می‌زنه. اون لبخند رضایت پدر وقتی می‌بینه دخترش داره از پس خودش برمیاد و حقش رو میگیره و اون لبخند ترمه، اخر سکانس که یعنی قدرتمند شدن رو یاد گرفته، نشانه‌های این الگوی رفتاری هستن. البته که جنسیت ترمه به عنوان یک #زن که کارش در این جامعه دشوارتره، این سکانس رو دراماتیک‌تر کرده.
البته #اصغر_فرهادی روی معنای قدرت خیلی جنسیتی فکر می‌کنه. اگر فیلم #فروشنده رو هم به یاد بیارید، فرهادی اون جا، فشار مردم و اجتماع برای تلقین مفهوم غیرت به #شهاب_حسینی و ایجاد این تلقی که باید انتقام بگیره تا #مرد باشه رو #مسخ انسانیت اون به گاو بودن معنی می‌کنه. درحالی که بخشندگی همسرش یعنی #ترانه_علیدوستی رو مصداق قدرت جلوه می‌ده.
#نشانه_شناسی
#جنسیت
@Power_Cinema
اگه دقت کنید متوجه می‌شید این تصویر خانم فالاچی با اون عنوان "جنس ضعیف" تضاد داره؛ زنی که در معنای مدرن کلمه، قدرتمند و مستقل به حساب میاد و تجربه‌های عجیب و غریب زیادی داشته که حتما به گوش‌تون خورده... بگذریم...
#اوریانا_فالاچی اول کتاب #جنس_ضعیف رو این طور شروع می‌کنه؛ جالبه! یه چند خطش رو بخونید
@Power_Cinema
فیلم #bombshell را از زوایای مختلفی می‌شود دید و تحلیل و نقد کرد ولی به این بخش ماجرا توجه کنید؛ فیلم در زمین #سیاست و #رسانه به سراغ فاکس‌نیوز می‌رود.
رسانه محبوب و اول محافظه‌کاران امریکایی که غالبا با ورود ترامپ، راست‌های افراطی، سهم بیشتری هم در آن گرفته‌اند. در یک ساده‌سازی سردستی می‌شود فاکس امریکایی‌ها را معادل همین کیهان خودمان گرفت.
این درحالی است که جنبش‌های فمینیستی غالبا جنبش‌های لیبرالی هستند و زنان محافظه‌کار متنفرند یا دست‌کم ابا دارند که جزئی از آن خوانده شوند. اما همان طور که نویسنده مطلب هم تذکر می‌دهد، فمینیسم به معنای اعم آن شامل هر حرکتی برای استیفای #حقوق_زنان و #اقلیت‌های_جنسیتی می‌شود.
فیلم نشان می‌دهد همین زنان آخر طیفی هم برای جلوگیری از آزارهای جنسی، برمی‌خیزند و بنای مبارزه می‌کنند! یعنی همان‌طور که نویسنده واشنگتن‌پست معتقد است "زنان خوب، زنان بد، زنان لیبرال، زنان محافظه‌کار، زنان سیاه، زنان سفید، زنان پول‌دار، زنان فقیر، هیچ‌کدام نباید مورد آزار جنسی قرار گیرند."
درواقع فیلم دارد در تصور اولیه مخاطب برای موازنه کردن مطالبه جلوگیری از آزار جنسی با جنبش‌های لیبرالی و فمینیستی اختلال ایجاد می‌کند و برخلاف انتظار یا کلیشه، زنانی مثلا از CNN یا نیویورک‌تایمز را انتخاب نمی‌کند بلکه عدل می‌رود سروقت محافظه‌کارترین رسانه امریکایی که قرار است نماد آمریکای سنتی و مذهبی باشد!
امریکایی که جای راحتی برای لزبین‌ها نیست، البته زنان باید در آن، کاملا فیت باشند و پیرهن‌هایی با دامن کوتاه و کفش‌های پاشنه‌بلند بپوشند و آرایش کنند و از فمینیست‌ها هم متنفر باشند. پس مسئله فقط #آزار_جنسی است و کسی از تضاد این دو سیاست با هم چیزی نمی‌پرسد.
@Power_Cinema
درباره دو چهره از الیزابت مارول در #خانه_پوشالی و #هوملند که می‌گویند قرار است شمایل هیلاری کلینتون، سیاستمدار زن دموکرات امریکایی باشد...
#تضاد_درونی
پ.ن: یادتان باشد دموکرات‌ها قرار است لیبرال باشند و لیبرال‌ها قرار است مدافع حقوق اقلیت‌های جنسی شامل زنان باشند و این یعنی هم‌سویی با فمینیسم
@Power_Cinema
🔸️ شاید تا حالا فکر می‌کردید فمینیست شدن، اوج مطالبه #استقلال و قدرت در جنس زن است اما #خانه_پوشالی خیلی ساده‌تر از آن که فکرش را بکنید ناکارآمدی #فمینیسم را پس از دهه ۹۰میلادی نشان‌تان می‌دهد.
🔹️ البته در مورد خانه پوشالی و نسبت میان جنسیت و سیاست، آن قدر حرف هست که می‌شود درباره‌اش چند جلد کتاب نوشت ولی علی‌الحساب، سکانسی را از چند فصل قبل به یاد بیاورید که کلر در آن صراحتا از عنوان "بانوی اول" بودن به عنوان متعلَّق یک مقام سیاسی قدرتمند به فرانسیس شکوه می‌کند و می‌گوید دیگر نمی‌خواهد #نفر_دوم باشد.
🔹️ اما همزمان فرانسیس در آن واگویه‌های نفسانی‌اش رو به دوربین اذعان می‌کند که #قدرت اصلا مال جنس مرد است و زن هر کاری هم بکند باز یک گام عقب‌تر است. حرفی که انگار خود کلر هم در عمق وجودش ناامیدانه به آن اعتراف می‌کند.
🔸️ اما حالا قدرت به کلر رسیده؛ می‌گوید:
My turn.
دیگر نوبت من است و همزمان چهره آرام و بی‌استرس فرانسیس را می‌بینید.
🔹️ فرانسیس همان طور که به کلر گفته به جست‌وجوی قدرت عمیق‌تر و بیشتر از ریاست‌جمهوری رفته و کلر به گرفتن پست ریاست‌جمهوری دل خوش کرده است!
بله؛ همیشه یک گام عقب‌تر.
🔹️ به نظر نمی‌آید فیلم و مولفانش هم مثل فرانسیس قصد داشته باشند از قدرت، سهمی هم به یک زن بدهند. دست‌کم ایدئولوژی امریکای آندروود، این نیست.
🔸️ به هرحال #کلر_آندروود هم انقدر احمق نیست که خودش را معلطل فمینیست‌بازی کند. او به وضوح سیمون دوبوار را تمسخر می‌کند؛ علیه زنان و مردان اطرافش از عبارات سکسیستی استفاده می‌کند و کامل‌تر و گویاتر از همه این که حالا تنها برای قدرت حتی باردار هم شده است...
@CinePoliGen
🔴 در خیلی از فیلم‌ها مثلا بگو صورت‌زخمی برایان دی‌پالما یا شوالیه تاریکی نولان یا... شیوه ارتباط قهرمان مرد با زنان، بیشتر به کار مطالعه و معرفی شخصیت مرد و روشن شدن نگاهش به قدرت و به نوعی مواضع سیاسی‌اش می‌آید.
🔸️ مثلا وقتی پیتر پارکر دست‌وپاچلفتی را در قامت مرد عنکبوتی در حال نجات دوست دختر زیبایش می‌بینید، حسی از قدرت حامی مهربان نسبت به شخصیت اصلی به شما منتقل می‌شود، تعصب تونی مونتانا روی خواهرش در صورت‌زخمی، نشانه‌ای برای استبداد رای او در قدرت است، وقتی جوکر، زن و بچه گوردون رئیس‌پلیس گاتهام در شوالیه تاریکی را گروگان می‌گیرد، ناکارآمدی و ضعف قانون و عامل اجرایی آن آشکار می‌شود و وقتی هم که ماموران دولت در فارنهایت۴۵۱ تروفو با تزریق نوعی دارو، کلاریس را تحریک می‌کنند درحالی‌که گای مونتاگ، همسرش دیگر به او میلی ندارد و معشوقه دیگری را از دنیای موازی قدرت فاشیستی دولت برگزیده است، معلوم می‌شود که او دیگر میلی به عامل آتش‌فشان بودن و کتاب‌سوزی برای قدرت ندارد.
🔸️ اما در اندک فیلم‌هایی خود امر جنسی و امر جنسیتی با امر سیاسی معادل‌سازی می‌شود که محور این ارتباط هم تسلط و قدرت است و مفاهیمی مثل تجاوز در هر دو از این حیث مطرح می‌شود.
🔸️ قطعا استنلی کوبریک سرآمد این شکل پرداخت به موضوع سیاست و جنسیت است. چه وقتی که در دکتر استرنج‌لاو آشکارا در صحنه‌پردازی سکانس‌های متعددی نظیر سکانس ابتدایی و پایانی، سوخت‌گیری جنگنده امریکایی یا ارسال جنگنده حامل کلاهک هسته‌ای به روسیه در جنگ فرضی سوم جهانی را با معادل‌های جنسی آن‌ها تصویرسازی می‌کند و البته ارجاعات فراوان دیگری که گفتن ندارد اما نگاه کوبریک را خوب توضیح می‌دهد. چه در پرتغال‌کوکی که اساسا هجویه‌ای بر رفتار یک قدرت فاشیستی در یک ویران‌شهر خیالی است و چه در فیلم ناتمام آخر چشمان کاملا بسته که باز همین موضوع را هدف می‌گیرد. کوبریک حتی در درخشش هم همین قدرت خشنِ سرکوبگر روان‌نژند را در مردانگی و محرک و البته قربانی آن را با زنانگی موازنه می‌کند.
🔴 با این حال هر دو مدل غیرمستقیم و مستقیم پرداخت به امر سیاسی با بیان جنسیتی و جنسی به کار ما می‌آید. درباره ان بیشتر خواهم نوشت.
@Power_Cinema
تابستون بود... مدیر روزنامه ازم پرسید:
- «حاضری یه سفر به دور دنیا بری و از چند تا کشور شرقی گزارش بگیری؟»
- «آره... اما درباره چی باید گزارش بنویسم؟»
- «درباره وضعیت زنان اونجا...»
بعدش اضافه کرد باید منتظر رسید زمستون بمونم تا بارونا و سیلای فصلی کشورای شرقی تموم بشن...
همیشه سعی می‌کردم تا اونجا که میشه درباره زنا و چیزایی که به اونا مربوطه چیزی ننویسم. نمی‌دونم چرا از این کار ناراحت می‌شدم و كل ماجرا به نظرم مسخره میومد. آخه مگه زنا از یه نژاده دیگه آن، یا از یه سیاره دیگه اومدن که باید جداگونه و تو بخش خاصی از روزنامه درباره‌شون مطلب نوشت؟ مثل بخش ورزشی، یا سیاسی، یا هواشناسی؛ زن و مرد واسه زندگی کردن کنار هم به وجود اومدن و از اونجا که این موضوع - بر عکس نظر یه عده منحرف - خیلی هم لذت بخشه، دلیلی نداره جوری به زنان گاه کنم که پنداری تو یه کره دیگه زندگی می‌کنن و خود به خود آبستن می‌شن!
هرچی مردا دوست دارن، ممکنه زنا رو هم به خودش جلب کنه. مردای عادی زیادی رو می‌شناسم که عاشق مجله زنونه هارپرزیازارن و زنایی که همیشه تایمز رو کلمه به کلمه دوره می‌کنن. هیچ کدوم از اون مردا و زنا هم واسه این کارشون باشعورتر یا بی‌شعورتر از مردا و زنای دیگه به حساب نمیان. واسه همین وقتی ازم می‌پرسن شما درباره زن‌ها مطلب می‌نویسین
کفری می‌شم اما چون این دفعه پای مسافرت به شرق در میون بود خودم رو کنترل کردم و به مدیر روزنامه گفتم درباره پیشنهادش فکر می‌کنم.
فکرامو کردم! اولش تصمیم گرفتم دور این مسافرت رو فاکتور بگیرم و گزارشی که بهش اعتقاد ندارم رو ننویسم و واسه چند وقت موضوع رو تموم شده می‌دونستم...
بعدش ماجرایی پیش اومد! دختر یکی از دوستام واسه شام دعوتم کرده بود و وسط غذا خوردن یهو بغضش ترکید و تو گریه بهم گفت آدم خیلی بدبختیه!
اون دختر همه چی داشت، قشنگی، خونه شخصی، استقلال، شغلی که خیلی از مردا براش پر پر می‌زدن... خلاصه از اون دخترایی بود که مردم بهشون خوشبخت می‌گفتن و هیچ کس به سرش نمی‌زد که همچین آدمی ممکنه حس کنه بدبخته. واسه دلداری دادنش، از چیزایی که داشت و دیگرون نداشتن براش گفتم.
تو گریه بهم گفت:
«خیلی احمقی! من واسه داشتن همین چیزای مزخرف ناراحتم! تو فکر می‌کنی اگه یه زن بتونه شغلی که اغلب مال مرداس رو داشته باشه، یا حتا رییس جمهور بشه، خوش بخته؟ ... آخ! خدا! چه قدر دلم می خواست تو کشوری به دنیا اومده بودم که به زن محل سگ هم نمیذارن... تمام ما زنا آدمای بی‌خاصیتی هستیم!»
حرفای اون شب دختر دوستم نگرانم کرد. مثل یه آدم که ندونه گوش داره چون صبح که بیدار میشه گوشاش سر جای قبلی آن، اما یه روز گوش درد میگیره و گوشاش یادش می افتن... منم یهو این رو فهمیدم که مشکلای مردا به چیزایی مثل نژاد، یا پول و شغل بر می گرده اما مشکلای زنا دور یه موضوع میگرده: زن به دنیا اومدن!
#اوریانا_فالاچی
#جنس_ضعیف
@Power_Cinema
دو منتقد امریکایی، تینا وب و بتسی مارتین معتقدند که پیام فیلم "آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند" برای زنان این است که "فکر می‌کنی استعداد پنهانی داری؟ خب نداری! یه مرد خوب پیدا کن و سروسامون بگیر!"
#مارتین_اسکورسیزی
#زنان
#استعدادها
یه سری به کتاب "واپسین عصر طلایی هالیوود" بزنید...
@Power_Cinema
ستون‌نویس واشنگتن‌پست درباره فیلم #بامبشل سوال جالبی مطرح می‌کند: "آیا این فیلم می‌تواند یک فیلم فمینیستی باشد وقتی شخصیت‌های آن مدام می‌گویند متنفرند از این‌که فمینیست خوانده شوند؟"
@Power_Cinema