Telegram-канал refiqeman - رفیقِ من: Unsorted

رفیقِ من

30 Jul 2024 01:58

صبح یک روز بارونی پسربچه‌ی روزنامه‌فروش وارد کافه شد، کافه‌‌ی دورافتاده‌ای که اون موقع صبح خلوت بود، یکی دو تا سرباز و دو سه تا کارگر کارخونه‌ی نخ‌ریسی و اون کنج هم یه مردی که تنها نشسته بود و سرش رو توی لیوان آبجوش فرو کرده بود. به محض ورودش مرد گوشه‌نشین بهش گفت: «هی پسرم! من تو رو دوست دارم» صاحب کافه که داشت پشت پیشخون لیوان‌ها رو با دستمال پاک می‌کرد و معلوم بود مرد مست رو میشناسه بهش گفت: «سر به سرش نذار، اون فقط یه بچه‌س» اما مرد تنها بی‌توجه به حرفای کافه‌دار گفت: «بیا بشین پسر، بیا همراهیم کن، میخوام برات یه چیزی تعریف کنم» پسر با تعجب کنارش نشست و به حرف‌هاش گوش داد. مرد عکس کهنه و تاری رو از یک زن نشونش داد و با همون صدای مست و بیحال واسش تعریف کرد: «من یه آدمی‌ام که خیلی چیزا رو حس می‌کنم، همه‌ی عمرم چیزای زیادی بوده که منقلبم کرده، مهتاب، پاهای یه دختر قشنگ یا خیلی چیزای دیگه، ولی هیچ‌کدوم هیچ‌وقت به هیچ‌جا نمی‌رسیدن، ینی تا میومدم از چیزی لذت ببرم انگار یه احساسی توی وجودم ول می‌شد و ناتموم می‌موند، هیچی تو دلم به آخرش نمی‌رسید، واسه همینم من مردی بودم که هرگز عاشق نشدم. البته تا موقعی که این زن رو دیدم. بذار اینجوری بگم؛ همه‌ی اون چیزایی که تا اون موقع احساس کرده بودم، دور این زن جمع شدن، دیگه هیچی تو وجودم ول نبود» بعد از اینکه یکی دو قلپ طولانی از آبجوش خورد، دوباره با اون چشمای خمار و خسته‌ش به پسرک نگاه کرد و باقیش رو گفت، اینکه اون دختر توی عکس دوازده سال پیش زنش شده، و درست همون زمانی که فکر می‌کرده دیگه واسه خوشبختی چیزی کم نداره، زنش با یه نفر دیگه فرار میکنه و میذاره میره. تعریف کرد که چطور دوره افتاده دنبالش تا پیداش کنه و برش‌گردونه، به هر شهری که ازش اسم برده بوده رفته و از هر آدمی که یه روزی میشتاختنش سراغش رو گرفته، ولی انگار نه انگار. «عشق اولش چیز عجیبیه، اون اولاش تا دو سه سال مدام تو فکر برگردوندنش بودم، مثل یک‌جور جنون، اما بعد مدتی که گذشت اتفاق عجیبی افتاد. وقتی توی تخت می‌خوابیدم و می‌خواستم بهش فکر کنم ذهنم خالی می‌شد. نمی‌تونستم ببینمش، عکساشم که نگاه می‌کردم انگار هیچی نمی‌دیدم. انگار تمام مغزم خالی بود. ولی بازم یهو یه تیکه شیشه توی پیاده‌رو، یا آهنگی از یه گرامافون پنج‌پنسی یا سایه‌ی روی دیواری توی دل شب، ناغافل یکهو یه‌چیزایی یادم میومد که می‌خواستم فریاد بکشم‌. می‌چرخیدم و دیگه اصلا دست خودم نبود که چطور یادش بیوفتم. آدم دلش میخواد یه سپری چیزی واسه‌ی خودش درست کنه، اما خاطره که همیشه از جلو سراغ آدم نمیاد، گاهی هم از پهلو میزنه. یکهو دیدم عوض اینکه من دنبال اون باشم، حالا اونه که توی جون من افتاده و دنبالم میکنه» پسر اومد سئوالی بپرسه که مرد دوباره با صدای بلند ادامه داد: «اما سال پنجم بود که اتفاق افتاد، بله، و با اون، حکمت منم شروع شد» پسرک با اشتیاق پرسید: «چه حکمتی؟» مرد جواب داد: «آرامش» پسربچه دوباره پرسید: «آخه چجوری؟» پیرمرد با لبخند گفت: «من خیلی به عشق فکر کردم پسرم، یه‌جورایی دیگه از ته‌و‌توش سردرآوردم. فهمیدم اشکال کارمون کجاست. ما عاشق میشیم، خب؟ بدون هیچ علم و دونسته‌ای که راه رو نشونمون بده یه‌دفعه دست به خطرناک‌ترین و مقدس‌ترین کار عالم می‌زنیم» پسر گفت: «خب؟» و مرد بی‌ اونکه شنیده باشه ادامه داد: «آدم‌ها عشق رو از سر اشتباهش شروع می‌کنن، از اوجش. ولی میدونی باید چطوری عاشق‌شدن رو شروع کرد؟» و بعد با چشم‌های جدی و هنوز نافذش به چشم‌های پسرک خیره موند و با صدای آهسته‌تری گفت: «‌یه درخت، یه صخره، یه ابر»
پی‌نوشت: این خلاصه‌ی داستانیه که کارسون مک‌‌کالرز نوشته، زنی که کم زندگی کرد، زیاد موفق نبود، و خیلی زود مرد