Telegram-канал refiqeman - رفیقِ من: Unsorted

رفیقِ من

24 Oct 2021 08:03

گوشیم رو برای سفارش غذا روشن کردم، دیدم پیغام گذاشته که تونستی بهم زنگ بزن، دیگه حساب سال‌های دوستیمون از دستم دررفته، اقرار می‌کنم که اشتراکات زیادی باهاش ندارم، البته که بجز همین اخلاقش، اینکه بجای تحلیل و تفسیر چرایی خاموش‌کردن گوشیم بعد از ساعت کاری، فقط پیغام میده که بهم زنگ بزن، اون هم اگر تونستی، پذیرفتن واقعیت همدیگه و مربوط‌نبودن‌ مابقی چیزها، این قانون نانوشته‌ای بود که تمام این سال‌ها بهش احترام گذاشتیم، گاهی که به اصرار و حتی تهدید همسرش مهمونشون میشم، یا اینکه اونا دوتایی میان و بهم سرمیزنن، حتی چیز زیادی برای گفتن ندارم، می‌دونم موضوعاتی که من دوست دارم ازشون حرف بزنم توی اولویت‌های هیچ‌کدومشون نیست، و درباره‌ی بیشتر حرف‌های اونا هم هیچ نظری ندارم، ولی چیزی که این رابطه رو پایدار کرده و تا امروز کشونده، حرف‌های کوتاه و سرراستیه که بالاخره بین صحبت‌های غیرضروری، راه خودشون رو پیدا میکنن و بدون ترس و نگرانی به زبون میان، و همه‌ش به خاطر همون قانون نانوشته‌س، چند روز پیش سرزده اومد دفترم، از اونجایی که میدونه از هیچ چیز سرزده‌ و غیرمنتظره‌ای خوشم نمیاد حدس زدم که احتمالا روبراه نیست، از اوناییه که خودش باید به حرف بیاد، از اون دست مردایی که برای درددل‌کردن نیاز به زمان دارن، برای همینم پشت میزم به نوشتن لایحه‌ای که مشغولش بودم ادامه دادم و اونم نشسته بود و قهوه‌ش رو می‌خورد، بعد از سکوتی که از حرف‌زدن منطقی‌تر بود بالاخره شروع کرد، گفت الی توی اینستاگرام پیداش کرده، برخلاف اون که همیشه همه‌ی بچه‌های دانشگاه رو به اسم کوچیک می‌شناخت، من حتی صورت اونها رو هم به سختی به یاد میارم، و از اونجایی که اینستاگرامم ندارم مجبور شد برای شیرفهم کردنم عکس‌های الی رو نشونم بده، شناختمش، اون زمونا آدم‌حسابی‌ترین دختری بود که ازش خوشش میومد و چیزی که باعث تفاوتش با بقیه می‌شد -البته که به غیر از زیباییش- برخورداری و مهارتش در حفظ حد و اندازه‌ بود، معنی کلمات رو می‌دونست و بلد بود هرکدوم رو کجا بگذاره، اگر ندونی جای هر کلمه کجاست کنترل همه‌چیز رو از دست میدی، اول جمله‌ رو، بعدش لحن رو، بعدم تن صدا و خلاصه یکهو به خودت میای و میبینی آخر کلی بحث و جدل بچه‌گانه وایسادی و دیگه کار از کار گذشته، کسی که حرف‌زدن و انتقال نیتش رو بلد نباشه دوست‌داشتنش هم راه به جایی نمیبره، درست شبیه نابینایی که ایمان داره ستاره‌ها قشنگن، همین‌قدر بی‌فایده و بی‌اثر، خلاصه که همین باعث شده بود عطر خوبی توی فضاشون باشه، اما خب، گویا حالا استرالیاست و همونجا بعد از تموم‌کردن درسش موندگار شده و ازدواج کرده، و همین بهونه‌ای شده که رفیق احساسی ما به نفرین «چی‌ میشد اگر» دچار بشه، لایحه رو گذاشته بودم کنار و به حرفاش گوش می‌دادم، لزومی نبود چیزی بگم، کلمه‌هاش خودشون همدیگه رو جرح و تعدیل می‌کردن و گوینده‌شون رو روشن، جدای از اون نگاه به پشت سر، چیز دیگه‌ای که اذیتش می‌کرد احساس گناهی بود که نسبت به همسرش پیدا کرده ‌بود، فکر می‌کرد غمی که دچارش شده، هرچقدر هم که کوتاه و گذرا باشه یه‌جورایی خیانت به زنشه، سال‌هاست که فهمیدم حد و حدود خیانت رو نه قانون و اخلاق، که تنها میزان محبته که تعیین میکنه، بنابراین اصلا عجیب نبود که کمی هم احساس گناه کنه، بهش گفتم که فکرکردن به حالت‌های دیگه‌ی تقدیر طبیعی‌ترین اتفاق دنیاست، که همه گاهی به نسخه‌ای دیگه از زندگیشون فکر می‌کنن و دچار این غصه مبهم میشن، شاید خدا آدم رو فریب داد، شاید عقوبت گناه آدم نه هبوط و سقوطش به این دنیا، که قدرت خیال و تصورش بود، عذاب آواره‌گی مدام میون واقعیت و رؤیا، خیلی از این به یاد اومده‌ها شاید یه‌روزی انتخاب ما بودن، ولی الان دیگه تبدیل شدن به زندگیمون، به تنها واقعیت موجود، به پیرنگی که قصه‌ی ما رو ساخته، قصه‌ای که گاه‌گداری میون صحبت‌های غیرضروری بالاخره راهشون رو پیدا میکنن و خودی نشون میدن، اما این قانون بقای هر چیزیه؛ پذیرفتن واقعیت و رهاکردن مابقی چیزهایی که زیاد به ما مربوط نیست