Telegram-канал rezakazemi70 - rezakazemi: Unsorted

rezakazemi

30 May 2025 21:33

داستانِ کوتاهِ کوتاه:
نگران نباش!

مرد باید می‌رفت سفر، اما گفت نمی‌رود. پیرمرد گفت: "چرا؟" مرد گفت: "گور بابای سفر، مهم نیست." اما هر دو می‌دانستند مهم است. با هم زندگانی می‌کردند. پدر و پسر. پدر بیمار بود. بیمارِ سخت، ناعلاج؛ جواب‌کرده. پدر گفت: "برو!" پسر گفت: "با این احوالی که تو داری؟ نه!" گفت: "خوب می‌شوم." قرار نبود خوب شود، خودش هم می‌دانست. مرد گفت: "هر وقت خوب شدی می‌روم." یک‌هفته داشت تا موعدِ سفر. پیرمرد گفت: "تا وقتِ سفر برسد از رخت‌خواب پا می‌شوم، تا خیابان می‌آیم، خودم راهی‌اَت می‌کنم. قول!" پسر لب‌خند زد. محزون.

روز به روز که می‌گذشت، پیرمرد بهتر می‌شد. یک‌روز از جاش پا شد. یک‌روز رفت چای دم کرد. یک‌روز غذا پخت، با هم خوردند. یک روز مانده به سفر هم از خانه رفت بیرون، کوچه را تا آخر قدم زد، برگشت. انگار خوب شده بود. پسر، هم متعجب بود هم خوش‌حال. باورش نمی‌آمد. چمدانش گوشه‌ی اتاق بود و بلیطش روی میز. شبِ آخر، پیرمرد گفت ساعت را روی زنگ بگذارد، تاریک‌روشنا راهی‌اَش می‌کند. پسر گفت: "نه!" پدر گفت: "خوبم، نمی‌بینی؟ تا برگردی هم هستم، چشم به‌راه." و خودش ساعت را تنظیم کرد گذاشت بالای سرش. خوابیدند.

ساعتْ هنوز زنگ نزده، پیرمرد بیدار شد. اصلا خواب نرفته بود. کاسه‌ای آب کرد، دو پَر سبزی هم انداخت توش، گذاشت تو سینی. قرآن را هم برداشت بوسید گذاشت کنارش. بعد، زنگ زد آژانس، ماشین خواست، برا ساعتِ معلوم. و رفت تو جاش، منتظرِ زنگ ساعت. ساعت زنگ زد. پسر بیدار شد. میلِ رفتن نداشت. پدر تحکُّم کرد. بلند شد، لباس پوشید، آماده‌‌ی رفتن. آژانس آمد. پیرمرد سینی به دست کنارِ درِ خانه ایستاده بود. چاره‌ای نبود. چمدان و بلیطش را برداشت. از زیر سینیِ لرزان گذشت. دوباره برگشت، قرآن را برداشت بوسید. پدر را در آغوش گرفت. یک مُشت پوست و استخوان بود. هق زد، گریه‌اش گرفت. هم‌دیگر را بوسیدند. پسر گریه‌گریه گفت: "قولت یادت باشد. تا برگردم..." پدر گفت: "برو، نگران نباش!" نشست تو ماشین. ماشین حرکت کرد. از شیشه‌ی عقبْ پیرمرد را نگاه می‌کرد. کاسه‌ی آب را پشتش پاشیده بود رو زمین، ایستاده بود زیرِ چراغِ کوچه. محکم و سخت. لب‌خند هم داشت. ماشین پیچید تو خیابان، از دیدرَس گذشت. پیرمرد، توانش تمام شد. نشست رو پله‌ی جلوی خانه. سینی را گذاشت زمین. تکیه‌اَش را داد به در. چشم‌هاش را بست. رفت.

#رضا_کاظمی - از #مجموعه_داستان #ته_چشم_هاش_انگار_مرگ_دست_تکان_می داد#نشر_مهر_نوروز #نشر_نیماژ
http://telegram.me/rezakazemi1970