4102
آثار تازه ی ما را از این کانال ببینید و بشنوید. آدرس پیج من در اینستاگرام ، برای پیشنهادات و انتقادات https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
✳️ داستان من و کتابهایم
یەێ شەو ئەگەر بچیدن...
▫️رضا موزونی
🔸دهه‌ی هفتاد خورشیدی، کتاب همچنان اعتبار داشت. در حوزه‌ی شعر، انجمن‌های ادبی قوی و پرقدرت عمل می‌کردند. باید شعر تازه‌ات را ده‌ها بار پیش خودت می‌خواتدی، نقد می‌کردی و بعد آن را در جلسه انجمن ارائه می‌دادی.
برخی دوستان استادِ یافتن لغزشهای ادبی بودند.
بعضی‌ها هم استادِ تحلیل محتوا و برخی مدعوین هم با حضورشان مشوق شاعران بودند.
حالا با این وضعیت جرات می‌خواست که کتاب چاپ کنی، چون به شدت نقد می‌شد. یافتن یک لغزش کوتاه وزنی برای شاعر در آن روزگار سخت گران بود.
بگذریم الان شاعرانی هستند که صدها کامیون نمی‌تواند اسم و رسم و هیبت‌شان را در فضای مجازی حمل کند، ولی وزن که هیچ، در قافیه که ساده‌ترین اصول شعر است ، لنگ می‌زنند و به روی خودشان نمی‌آورند.
اما" یەێ شەو ئەگەر بچیدن...."
اولین مجموعه‌ی شعر کوردی من و اولین کتابم هم بود. قبل از آن آقای بنفشی با "ترۊسکه" و آقای آهنگرنژاد با" نەرمه واران " هر کدام یک عنوان کتاب را منتشر کرده بودند.
هر شعر کتاب برای شاعرش خاطره‌ای دارد.خاطره‌هایی شیرین و دلتنگ کننده.
گرد یک میز چوبی لرزان در اداره ارشاد و چند نفر مشتاق و ما شعر می‌خواندیم و شعر می نوشیدیم. برای شعر همدیگر حظ می‌کردیم. لذت می‌بردیم و نقدها را منصفانه و دلسوزانه می‌گفتیم و می‌شنیدیم.
هر شعر داستانی و خاطره‌ای و بعضی خاطره‌ها را نمی‌شود گفت!
اما شعر در آن روزگار اعتبار دیگری داشت.
دورِ میدانچه‌ی شهر گیلان غرب، مهتاب شبی تابستانی و جمعیتی علاقمند که مصرع دوم هر بیت شعرت را زودتر از خودت با صدای بلند می‌خواندند.
خودشان می‌گفتند شعر "مه‌لیوچگ" را بخوان! و ما می‌خواندیم و ساعتها می‌گذشت و جمعیت کمتر که نه، بیشتر می‌شد و شاعران، راحت و صمیمی می‌خواندند.
🔸بعد از ۷ سال بالاخره تصمیم گرفتم مجموعه شعرم را چاپ کنم، خودم دنبال "شابک" کتاب رفتم، خودم در چاپخانه اگر درست در خاطرم مانده باشد "شرافت وزیری" روی سر کتاب بودم ، انگار که فرزندت می‌خواهد متولد شود.
اما من برای چاپ عجله داشتم. مادر مریض بود و در راه کوچ و بار سفرش را آرام آرام می‌بست و سراغ کتاب را می‌گرفت.
با این که سواد نداشت شعرهای شاعران را از بر بود وگاهی می.گفت: "ولا سه‌ید(سعید عبادتیان منظورش بود) شعر خاس ئۊشێد"
و کتاب را در آخرین هفته‌های با او بودن را به دستش رساندم ، روی آنها دست کشید و توان ورق زدن نداشت، لبخندی کمرنگ بر صورت تکیده‌اش دوید و زود محو شد.
شعر به شعر کتاب برایم خاطره است و بخصوص آن دوبیت که مانا شدند: "یەێ شەو ئەگەر بچیدن باڵەو گرم لە شووند/
کەشوو کۊەوو بێاوان، یەک یەک بڕم لە شووند/ کەوشە شڕە کەمەو پا، ڕۊ نەم لە ئەو هنازە/ یاگەر رەسم وە پیدا یاگەر مرم لە شووند.
مثل الان وسواس برای طرح جلد و نوع فونت جنس کاعذ نبود، حتی به این فکر نکردم که چگونه میشود شعر کودک را در کنار شعرهای بزرگسال بیاورم و بعدها متوجه شدم که بیشتر شعرهای کودک زمزمه دل مخاطبان شده است.
حتی فکر نکردم به این که شعر کودک باید تصویر داشته باشد.
به فکر اینکه اولین شاعری باشیم که فلان سبک و قالب را در شعر کوردی آورده باشیم نبودیم.
شعر را برای شعر می گفتیم.الان که کتاب را ورق میزنم می‌بینم اگر الان بود می‌توانستم شعرهای کوتاه آزاد کوردی را در آن کتاب: هایکو" بنامم.
هناێ تیەدن ئڕا لام
ئۊشم:
خوەزێەو تەمام چەوەیل دونیا
هن م بوود!
یا این شعر
هناێ شەوارم
بوودە ڕووژ نیمەروو
ئەوسا زانم ک هاتیدە.
دو هزار جلد از این کتاب در شش ماه فروش رفت و الان با تمام امکانات تبلیغ و اطلاع‌رسانی، فروش۵۰۰ جلد کتاب برای من و خیلی شاعران و نویسندگان آرزو شده است. یک کتاب ۱۰۰ صفحه‌ای هم برای نویسنده، هم برای ناشر و هم برای مخاطب هزینه‌بر است و مردم حق دارند کتاب اولویت اولشان نباشد.
اما کتاب متولد شد و شنیدم ننه گوهر گفته بود : "خدا خیرش بدهد پسر میمی زارا که اسمم را توی کتاب آورده " و من هر چه فکر کردم ندانستم کدام شعر را به ننه تقدیم کرده‌ام که بعدها متوجه شدم ، خودش این بیت مرا به خودش منسوب کرده بود .
دڵم تواێ چۊ ئەوسا لە بان وەڕ نیشم
لە پاێ گەپ شەوەیل داێە گەوەر بنیشم
کتاب "یەێ شەو ئەگەر بچیدن" منتشر شد و راستش را بخواهید همین عنوان کتاب هم برای من خاطره‌ای دارد و داستانی و اندوهی !
و داستان این بیت ربطی به این‌هایی که گفتم ندارد.
داستانی دارد که شاید هیج وقت گفته نشود...
🔸رضا موزونی
🔸دار قەۊ
کڵای خانجان وە هناسەوڕگی هاتە بان پلەێ ورەێوانەگە و نیشت. کلاشەگانێ لە پا دراوردو جووراوەگانێ لە پا کەنی، لۊلێان کردوو تا دەسێ گرد فڕەێان دا.
خانجان پیاێ بۊچڵگەێ لەڕ وە جەڕێ بۊ.
مۊ ناو گووشێ جوور گیاێ سەوزڵانی لە کوناێ سیەێ گووشەیلێ دراتۊن. تێوڵێ هزار لووچ داشت و چەوەیلێ جوور د گلە کەمەوتەر بێ نز تەپیاۊن لە کوناێ کەپووڵێ.
میمگە مرواری زۊزی هاتە پیرییەو و جامێ ئاو دا دەسێەو و وەت:"ها پیاێ هەم چوە بۊە؟"
خانجان جام لە دەسێ سەنوو مف نا لە ئاو، باریکەێ ئاو وە هەر د لاێ سێوڵێەو ڕشیا لە چڕی مۊ ناو سینێێ.سێوڵێ پاکەو کردو وەت: "دی ئئ مەلۊچگەیلە ئاشاس لە لیم بڕینە. دکوت گەنمەگە وەرجلە جیق دان هەڵچنن و سلا دەن.دی نە داوڵ چارێان کەێدو نە تفەنگ.
چارەێ نیە باێەس چەن پەڵ گەورا لە دار قەۊ بووڕم."
دار قەۊ دار فرە گەوراێ بەڕۊێ بۊ ک ساڵەیل ساڵ لە ناو زەیۊگەێ کلای خانجان بۊ و هۊچ کەس لە ئابادێ نەزانس دار قەۊ لە کەێەو بۊەسەێ.
ژن وەت : ئاخە ئڕا !؟
خانجان وەت: ئڕا یەگە دی کەم مەلۊچگەیل بان لە بان پەلێەو جەمەو بوون.هناێ چیدە پاێ دارەگە دەنگ زیق وڵنگیان چمانێ سۊرو دەزۊرانیە.
مرواری وەت:ئەو دارە لە خودا زانێ کەێەو تا ئمڕو ها ناو زەۊەگان.
ئێ مەردمە ئیمە وە ئێ دارەو ناسن. باوگ و باپیرمان لە ساێ نیشتنەو شەکەتی دەر کردنە. دار قەۊ فرشتێ زەۊەگانە. نواێ دەس لە لێ هەڵ وەی.
کلای خانجان سیکارێ لە گیرفان دراوردو دەمێ دا و پووک قۊلێ دا لە لێ و دۊدەگەێ لە دڤناک لۊتێەو داو بان و وەت:ئەرێ دار قەۊ خوەێ وە تەنیا پەنجیا دارە . هە دا دوانزە پەلێ بووڕەێێد چوە؟
هەم خوەێ سوکەو بوودو هەم چیلێێگ ئڕا کەواومان جوور بوود. هەمیش مەلۊچگەیل کەمتر نیشنە گژێەو. ئێ ساڵیش دجارە سەوزکەێد..
مروارێ هەڵسادو وەت: هە دڵد ئڕا ئەو مەلۊچگەیلە بسزێ ک لانە وریز بوون.
ئێ کەش ئڕا یەگە خانجان بەتاڵەو بکەێ وەت: ئاخە وەێ تەور کولەو چۊ تواێ لە پەلەیل دار قەۊ بووڕی.
وە گێان خوەم مل خوەد شکنیدو کەیدەمانە واتەێ بسات.
خانجان دۊچگ سیکارەگەێ فڕە داو پفێ کرد لە کوناێ دۊسیکارو وەت: خوەم فکرێ کردمە،وە ساتێ کەمتر تۊەنم سەر پەلێ بکەم.
ژن وە قەێزێگەو نوڕسە پیاێەو وەت: ت ئلان نز لە گیاند نیەو دزی خوداوا مردیدە.
هە تا ناو زەۊگە بڕ بکەێد خاسە.
پیاێ جوور فیشەک لە جاێ خوەێ هەڵساو چێ لە سۊک حسار گونیگ هاوردوو دەرێ وازکردوو وەت: دی دەورەێ تەور و تێشێ تەمام بۊ! وەێە بڕمەێ.
میمگە مرواری وەت: وەێ باوانمی ، وەێ!
یە چوەس!؟
خانجان کلگ نا مل دگمەێ سێەێگاو بووڕە لە وەسێلەگەێ دەسێ وسا.
وە دەنگ بەرز وەت: یە هەڕە بەرقیە، زانی؟!
گوونی و هەڕەبەرقی خسەو شان و کلاشەگان هەڵ کیشاو چێ ئڕا ناو زەۊ.
وە هناسە وڕگی ڕەسیە ئەورە . دار قەۊ سا خسۊدە سەر زەۊا !
خانجان هاتەو نزیک. تماشاێ دار بەڕۊ کردو کوترەگەێ دراوردوو، هەڕە بەسا کوڵ و وە نق جڕ لە ساق دار خوەێ کیشا بان..
دار بەڕۊ علاجەۊێ هات چمانێ وەل خوەێا وەت: خانجان شیوێاس. دڵێ ڕپەێ هات، نەواێ بکەفێدە خوار!
خانجان لە بان ئەوەڵ پەل نیشت.قول خسە ئیلاو ئەولاێ پەل دارەو خوەێ خاس مەزران.
هەڕە بەرقی ڕووشن کردو دەم تیژێ نا لە مل پەل.
مەلۊچگەیل هەڵەپڵە دەرچین و دۊرەو کەفتن. بەڕۊ گووشەیلێ کپەوبۊدو هناسێ ئەو بان نات.
دار نوڕسە پەلەێلێ ک چەپ و ڕاس بڕیان و کەفتنە زەۊ.چمانێگ سوارێ بۊ ک دەس و پاێ بڕیاۊد.
چەن نەفەر لە دۊڕ و نزیک خوەێان ڕەساننە دار قەۊ. هناێ نوڕسن وە شاخ و پەل بڕیاێێ، تف قەۊێ کردنە ناو تێوڵ خانجان و وەتن: خودا دەسد بشکنێ پیاێ.. خودا بکەێ وە ڕان ڕاس نەنیشی، ئڕا بڕیدەێ!؟
خانجان ناو چەو دا لە یەک و وەت: هێمانێ کوتێ لە پەلەگانێ مەنیە!
دووارە ڕەسیە ئەو پەڵەگانەو جوور شیت مڵاەێکەت دار هەر چێ پەلۊ بڕی و تەنیا ساق دار قەۊ وە جی ەیشت.
وە قەێزیگەو وەت: وەهار دووارە سەوز کەێ.
بەس نیە شوون مەلۊچگەیل لەێڕە بڕیم.
ئەو ساڵە زمسان چێوو وهار هات.وەلێ دار بەڕۊ پەلەیلێ جیق نێانوو و سەوز نکردن.وەهار چێو تاوسان و پایز چێن.
چەن ساڵ گوزەیشت.
داڕ بەڕۊ بۊە چوو وشکێ.
کەس نەزانس و کەس نیەزانێ
دار قەۊ ئەو ساڵە لە دەنگ قیژەێ هەڕە بەرقی زەیڵگ هڵاوردیودو وە پاوا مردۊد.
🔸ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
✅پدرها سرزمین قصه های ناگفته اند
🔸رضا موزونی
▫️ خسته ، اما خندان بر می گشت.
و داسش را چون علامت سوالی پرتکرار بر میخ زنگ خورده ی حیاط می آویخت!
دستمالش باز نشده اش بوی شمامه می‌داد!
عطر خیار سر جالیز !
▫️روی سکوی ایوان می نشست و ما شانه‌هایش را فتح می کردیم.
دراز می کشید و ما در دشت فراخ سینه‌ی ستبرش بالا و پایین می پریدیم.
▫️شب های مهتاب پوش تابستان بود و گاه شهابی آسمان را خط نور می پاشید وپدر با اندوه می گفت: هرکس ستاره ای در آسمان دارد و هرگاه کسی می میرد، ستاره اش نیز می میرد!
و آن وقت هوره اش را زمزمه می کرد:
تەنیا دارێگم وه سەر یاڵەوا
و همه با هم در دلمان می گفتیم :
عاجزم وه دەس باێ شماڵه وا!
و سالهاست او را می شنوم در هوره‌های دلگیر علی نظر!
می بینمش در چشمه سارهای دشت دیره
می بویمش در عطر پر از غربت برگ درختان بید!
می خوانمش در سطر سطر کتابهای رنج
می جویمش در سکوت صخرهای دور
▫️پدرها جغرافیای مهربانی های کشف نشده اند!
پدرها سرزمین رنج های ناگفته اند!
پدرها قصه های ناتمام زندگی اند!
و یادش را گرامی می دارم
مردی که
خاک را سبز می خواست
رود را جاری،
چشمه را جوشان ،
و فرزندانش را انسان!
▫️و من در چند قدم آنسوی پنجاه سالگی دوست دارم یکبار دیگر کنار چشمه های زلال پونه پوش، از گودی دستان زبرش جرعه جرعه آب بنوشم!
و هی آب از لای انگشتانش بریزد و من دوباره بگویم یک مشت دیگر ...یک مشت دیگر....
و او آخرین مشت آب را به صورتم بپاشد و من فرار کنم، دنبالم بدود و خودم را میان گیسوی طلایی گندم ها پنهان کنم و او بگوید کجا رفتی ؟!
و من قلبم مثل گنجشک بتپد !
مرا پیدا کند و پرت کند به آسمان و من گردنش را سفت بچسبم و گنجشکها جیک جیک کند و زندگی هی تمام نشود !
🔸رضا موزونی ۱۸ اسفند ۹۸ ، کرماشان
🔸بازنشر : اردیبهشت ۱۴۰۳
/channel/rezamouzooni
آیا با حقوقی که معلم دریافت می‌کند، منزلت اجتماعی او حفظ میشود؟
/channel/rezamouzooni
⚫️کبک وکوه و اندوه
عزیزی به نام میلاد پورشیرزاد در حین کوهنوردی با چنین صحنه‌ی غم‌انگیزی مواجه میشود و با ارسال این کلیپ کوتاه، اندوهی بلند را به نمایش می‌گذارد و اینگونه می‌نویسد: " امروز رفتم کوه و با این صحنه دلخراش مواجه شدم...کسی برای این کبک زیبا دام گذاشته و این زبان‌بسته هم سرش در دام گیر کرده و خفه شده...."
میلادجان: ما هم با دیدن این صحنه گریستیم.
چه می‌توان گفت؟! شرم باد بر ناجوانمردانی که چنین به قتل زاگرس کمربسته‌اند!
برای همدردی با زاگرس از همه‌ی کسانی که به هر دلیل در کار ناجوانمردانه‌ی شکار پرنده‌ها هستند دوری می‌کنیم.
ما از طبیعت، از پرندگان، از درختان بلوط که با بشر وحشی همعصر شده‌اند، شرمساریم.
رضا موزونی
/channel/rezamouzooni
https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
🔸مینی بوس های انتظار!
مینی بوسها! فرشته‌های آهنی نجات ما در سرمای صبحگاه زمستانی "گواور" !
بودن‌شان در ترمینال بارقه‌ای از امید!.
▫️من تمام راه از دبیرستان "آیت الله کاشانی" تا ترمینال گیلان غرب و گواور را دویده ام، در زمستانهایی که پایت را در کفشهای کتانی چینی به مرز انجماد می‌رساند.
▫️صندلی‌های پنجی آخر! چتی‌های چوبی لرزان !
چشم‌های آبی خالو حاتم در آینه ی لرزان مینی بوس!
و افتخار بزرگ جمع کردن کرایه! که گاهی نصیب من می‌شد!
حجم پول‌های توی دستم، بهترین حس عالم بود!
پولهایی که مال من نبود!
▫️مینی بوسهای انتظار! ترمینالهای غربت!
صندلی های سرد! صبح های یخی!
"جوانمیر" زنجیر چرخ نبسته بود، مینی بوس لرزان بر جاده های "گلال سیه" !
ما شانه به شانه اضطراب بزرگ شدیم!
خالو حاتم
عمو عباد
مشهدی غلام
عمو مصطفی
جوانمیر
یادشان همفسر همیشه مسافران !
🔸رضا موزونی
، نهم مهرماه ۹۸
باز نشر : فروردین ۱۴۰۳
/channel/rezamouzooni
📸 پاکسازی درختان بلوط آلوده به لورانتوس در ارتفاعات منطقه رها شده قلاجه توسط جمعی از همشهریان طبیعت دوست
انشالله همونجور که در اوج خشکسالی آبرسانی به پرندگان و حیوانات اولویت مردم فهیم بخش گواور شده بود پاکسازی لورانتوس هم در برنامه هاشون قرار بگیره و تبدیل به یک پویش همگانی بشه... 🙏🍃
/channel/sarmastiha_1
حەڵقەێ زوڵفەگەد شاڵ نوو منە
چاڵی گونەیلد ماڵ نوو منە
عەێد م لە عەێد مەردمان جیاس
هەر وەخت بخەنی ساڵ نوو منه
🔸ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
✅ایلماه آآواز می‌خواند.
در کلیپ نوشته‌ام دوسال دارد ، فهمیدم فقط ۱۳ ماه دارد
/channel/rezamouzooni
✅🔸شب‌های سرد گواور
🔸رضا موزونی
من هر وقت به گیلان‌غرب می‌روم حتما در گواور توقف می‌کنم و خاطره‌هایم را مرور می‌کنم اما ۲۴ فروردین ۱۴۰۳ قسمت شد و بعد از سی و سه سال شبی را در این نیشتمان عزیز پرخاطره گذراندم.
فرصتی شد که جوانی‌هایم را مرور کنم. سراغ ساختمانهای قدیم رفتم که ِآثاری از آنها نبود.
کوچه‌ها ، خانه‌ها تغییر کرده بودند و من مجبور شدم چشمانم را ببندم. آن روزها را در خیالم مرور کنم.
راستش حسی عجیب بود، مثل هوای گریه، مثل وقتی که می‌خندی و چشمت خیس است.
صف نانوایی خالو علیخان ، صف آرد خالو ناوخاص ، صف سنگین و سرد نفت!
من عمرم را در صف گذرانده بودم....
سراغ موتور برق مشی مصطفی رفتم هنوز آثارش مانده بود، دبیرستان امام صادق و لذت والیبال در حیاطی که خودمان ساختیمش.
من خویش را مرور کردم و شب را تا صبح بیدار ماندم. هوا سرد بود اما بهاری و من از خودم می‌پرسیدم آن سرماهای سخت آن برفها را چگونه تحمل می‌کردیم؟
ما مهاجرین جنگ بودیم ، درس می‌خواندیم و زندگی می‌کردیم و چند سالی برای ادامه تحصیل به شاباد می‌رفتیم.
من هنوز سرمای سرد صندلی های مینی‌بوس نارنجی خالو حاتم را در ساعت ۵ صبح احساس می‌کنم وچشمهای آبی رقصانش را در آیینه‌ی کوچک مینی بوسش می بینم. شاید باورش سخت است اما نشستن در صندلی جلو کنار راننده افتخاری بود که هرگز به ما نرسید.
این را می‌نویسم البته با شرمندگی از نسل امروز که ما تا چند سال از سرویس بهداشتی عمومی که شاید دویست تا سیصد متر از منزل دور بود استفاده می‌کردیم.مثلا فکر کن در هوای زیر صفر درجه گواور نیمه شب به سمت این دستشویی‌ها بروی.
بچه هایم می‌گویند اینها را ننویس، زشت است
اما من می‌گویم جنگ زشت است، جنگ چهره‌ای کریه دارد و از جیبهایش جفت جفت چشم می ریزد.
ما موظف به ثبت همه‌ی دلتنگی‌های مان هستیم که برای تاریخ به یادگار بماند.
من همیشه به گواور بعنوان نیشتمان خودم نگاه می‌کنم .احساس می‌کنم گنجشکهای گواور را جور دیگری دوست دارم. احساس می‌کنم" دره‌قایرمه" مرا می‌شناسد، بلوطهای قلاجه مرا به یاد می‌آورند.
من هنوز طعم ترش گیوجهای "ژاومرگ" و طعم گس ونگی قلاجه را در ذائقه‌ام دارم. در من هنوز نوجوانی ریزنقش از قلاجه" ونوشک که‌و" می‌چیند. و من امروز چقدر حالم خوب است.
من امشب نخوابیدم و این به خاطر غریبی جایم نبود.من از شدت ذوق، من از شدت دلتنگی و شاید از هجوم نرم خاطره‌ها بیدار مانده بودم. من امشب به ۱۷ سالگی‌ام رفتم.
🔸رضا موزونی
/channel/rezamouzooni
بەشێ لە یەێ شیعر ک تازە وەتمە
پەرێ خەێویلە
🔸ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
یادت مانا معلم ماندگار کلاس اول من
فرهنگی فرهیخته احمد قمرزاد هم از جمع‌مان رفت
دیروز مهمان ارتفاعات کچل کوه بودیم
سراسر زیبایی و شکوه بود، و آنچه ما را اندوه‌پوش کرد، قامت فروافتاده بلوط‌هایی بود که بر اثر بیماری بر زمین آرمیده بودند.
بیلا چه‌وه‌یلد بوارن
#سان و سیف
ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
نشر دیباچه در نمایشگاه بین المللی کتاب، کتابهای کوردی شاعران و نویسندگان کرماشانی را به صورت مجازی عرضه می کند .
چند عنوان از کتابهای من(رضا موزونی)
در نمایشگاه عرضه می‌شوند:
کتابهای
۱- جامه‌ک(غزل کوردی)
۲- ترانه‌های سرزمین مادری(پژوهش پیرامون ادبیات عامیانه)
۳-سان و سیف(مجموعه شعرهای کوتاه)
و نیز کتاب های فارسی
در سفارت آغوش تو(شعرهای کوتاه عاشقانه)
و کتاب دریچه(گزیده ای از تاریخ ادبیات کودکان ) ارائه میشود
لینک ورود
https://www.book.icfi.ir/book?page=3&size=12&exhibitorId=321
بر دوستانم درود
ممنون مهر مدامتان هستم .
بهترین جایزه برای من همین پیامهای پر مهر شماست ، کلماتتان را با جان می‌نوشم.
پوزش به خاطر اینکه نمیتوانم مهر دوستان را تک به تک پاسخ دهم
هەر وەخت بخنی ساڵ نوو منە
▫️ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
🔸لە ئینستاگرام هەم هاوڕێمان بوون
https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
🔸کیهان ورزشی
با شتاب خودم را به دکه‌ی آبی رنگ دور میدان شاباد می‌رسانم.
مردی با سبیل‌های سیاه توی دکه نشسته و گردنش از بیرون معلوم است.
کیهان ورزشی را ورق میزنم اما از نگاه زیر چشمی مرد می‌فهمم که نباید بی‌پول مجله‌ها را بخوانم.
می‌گوید: "کیهان پنج تومان و دنیای ورزش ۱۱ تومان."
قطع دنیای ورزش از کیهان بزرگتر است و عکس رنگی وسط آن همیشه زیباست
ورق‌هایش برق می‌زنند.
کشتی‌گیران را دوست دارم، فرزی مجید ترکان را، جسارت عسکری محمدیان، تیپ محسن کاوه ، قدرت بدنی الله مراد زرینی را،
سگک‌های قدرمند محبی‌ها.
و مشکل همیشه من این است که طرفدار" سوخته‌سرایی" باشم یا "علیرضا سلیمانی" که هر دو در یک وزن کشتی می‌گیرند و عاقبت سوخته به فرنگی می‌رود و باری از دوش وجدانم برداشته میشود.
برادرم برای" الله مراد زرینی" ناراحت است که " شولتز" امریکایی پایش را پیچانده است، پسرعمه‌ام می‌گوید :"الله مراد کشتی‌گیر جوانمرد ولی بدشانسی است."
دنیای ورزش را برمی‌دارم، عکسی ازبوکس "تایسون "و"جورج فورمن" را وسط مجله زده‌اند!
سوار مینی‌بوس می‌شوم وبه سمت گواور راه می‌افتم.
مادرم می‌گوید باز پولت را دادی به اینها!
عکس‌ها را با دقت جدا می‌کنم و روی جلد کتابهایم میزنم.
جلد کتابهایم پر از عکس قهرمان‌هاست از" بن جانسون" پرنده تا" کارل لوییس"،از "جان اسمیت" تا "ابراهیم جوادی" و "عبدالله موحد"، و عاشق" محمود نامجو "و آن استیل بدنی ستبر و ریزنقشش زیر وزنه‌های سنگین!
غروب وزنه‌های دست ساز نامیزان را آماده می‌کنیم، دو تا پیت جای روغن که از سیمان پر شده‌اند.
با خودم فکر می‌کنم "نعیم سلیمان اوغلو" هستم، وزنه را بالای سر می‌برم، ناگهان پیت از لوله جدا میشود، سر می‌خورد و روی انگشت پایم می‌افتد.
خون بیرون می‌زند و مادر نگران و پریشان می‌گوید، این پیت‌ها آخرش کار دستت می‌دهد.
"نعیم اغلو" می‌لنگد، مادر نگران است،
برف باریدن گرفته است. مادر هیزم‌ها را زیر ساج می‌گذارد. کنارش می‌نشینم.
و ما نوجوانی‌‌مان را در موسیقی ناساز آژیر قرمز با حسرت‌های کال به جوانی می‌رسانیم.
روزی برای خدا "حسرت‌نامه"ای می‌نویسم و از او گله می‌کنم...
می‌نویسم از حسرت موقعیت‌هایی که بود و فرصت‌های که نداد.
نامه خصوصی و محتوایش محفوظ است.
می‌خوانم برای خودش! بی‌گمان هر کسی برای خدا نامه‌ای دارد...
🔸رضا موزونی
/channel/rezamouzooni
https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
🔸یادی از شاعر رنج
زنده یاد صید احمد رحمانی گلینی
/channel/rezamouzooni
https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
🔸خاڵ و سێف
/channel/rezamouzooni
ما را در اینستا هم همراه باشید
https://www.instagram.com/rezamozoniofficial/
لەو ڕووژەو بنیاێ چەرخ کەو نریا
ناوک کورد و ژان وە یەکەو بڕیا
🔸ڕزا مەوزوونی
/channel/rezamouzooni
🔸یادگاری از منازل مهاجرین جنگی در گواور.
از مسئولین شهر سرمست می‌خواهیم این ساختمان را حفظ کنند. این یادگار رنج نسل ماست
/channel/rezamouzooni
🔸او اولین معلم من بود
همیشه برای کودکان، روزهای اول مدرسه طعم خاصی دارد. وجود یک معلم نازنین و مهربان می‌تواند رشته‌های دوستی و علاقه‌ات را به میز و نیمکتهای مدرسه پیوند دهد.
آقای " قمر زاد "اولین معلم من بود. او را با موهایی پرپشت مشکی با کت و شلواری آراسته و کفشهای براق گیلاس و دستهایی سفید از غبار گچ‌ها به یاد می‌آورم.
نگاه مهربان و لبخند دوست داشتنی‌اش برای ما بچه‌های کلاس اول که مثل جوجه‌های رنگی فقط گردنمان از پشت میزها پیدا بود مایه‌ی آرامش بود.
هنوز صدای او در گوشم می‌پیچد: " شب بود، ماه پشت ابر بود"و ما با او می‌خواندیم.
من ،حیدرهمت زاده، پژمان شیرزادیان که طبقه‌ی اول بودیم و نگاه مان به لبهای معلم بود. با تمام دست‌تنگی‌ها شاد بودیم و کمی بازیگوش و بعد منتظر زنگ می‌ماندیم تا "عمو خداداد "جعبه‌ی سیب‌های لبنان را بازکند و عطرشان در جانمان بدود و ما خدا خدا کنیم سیب بزرگی این بار سهم دستهای کوچکمان شود.
برگهای دفتر روزگار آرام ورق می‌خورد. امروز هم زمزمه کردم : معلم کلاس اولمان هم رفت.
همین چند سال پیش بود که روزی با همکلاسی‌های کودک دیروز جمع شدیم و خدمتش رفتیم از او انکار و از ما اصرار و دستش را بوسیدیم و گفتیم که برای همیشه معلم ما خواهد بود و گزارش آن دیدار را در روزنامه‌ی صدای آزادی به چاپ رساندیم.
من همچنان که اکنون مادرم را و پدرم را در کنارم ندارم، همینگونه هم من کسی هستم که دیگر معلم کلاس اولم را ندارم. شما اگر دارید بروید پیدایش کنید و دستش را ببوسید، او را شاد کنید و خودتان سبک شوید.
به خانواده‌اش تسلیت می‌گویم و با قلبی پر از اندوه یادش را گرامی می‌دارم.
در همین نوشته هم به روح عمو خداداد ، خیرالله کهربایی ، بندر قباسیاه و ساسان بابایی یادگاران ماندگار دوران تحصیلم که دیگر روی نازنین‌شان را نمی‌بینم درود می‌فرستم.
▫️شاگرد کلاس اول دبستان مهرگان گیلان‌غرب ، رضا موزونی
/channel/rezamouzooni
م هەر وەخت گوڵ هەڵاڵە دۊنم وە حورمەتێ نیشمە زەۊ
م تا ئێرنگە نەیمە کەسێ وەڵ گوڵ هڵاڵەێا وە پاوا عەسک بخەێ
/channel/rezamouzooni
بهار ۱۴۰۳ پاییزی برای موسیقی کرمانشاه در خود داشت و دو چهره نام آشنای موسیقی این نیشتمان رخت به دیار دیگری کشیدند.
در سرزمین پر راز دالاهو چهره موسیقی مقامی یارسان ، تنبور نواز و کلام خوان توانمند استاد چنگیز عبدی پور که سینه‌اش مالامال عشق به سوز ساز زیبایش بود
و استاد علی زندی صدای خاطر.انگیز نسلی از مردم کورد که به خاموشی گرایید.
فقدان دو چهره‌ی نامی موسیقی این سرزمین را اندوهی بزرگ می‌دانیم و بر روان پاکشان درودی شایسته می‌فرستیم.
⚫️رضا موزونی
فروردین ۱۴۰۳، کرماشان