Telegram-канал shahinkalantari - مدرسه نویسندگی|شاهین کلانتری: Unsorted

مدرسه نویسندگی|شاهین کلانتری

20 Apr 2025 17:02

معجزه‌ی نوشتن

یک روز معمولی در اتاقم با قلم و کاغذی در دست نشسته بودم. انگار قلمم خشکیده بود. ھیچ چیز برای نوشتن به ذھنم نمی‌آمد. زل زده بودم به دیوار روبرو. ھمان دیوار معروفی کھ ھمه‌ی قلم‌به‌دستان روزی به آن زل زده‌اند. با اینکه از این وضعیت راضی نبودم اما دلم خوش بود این یک رابطه‌ی دوطرفه است و ھمانطور که من به او زل زده‌ام او ھم به من زل زده‌ است. پیش از آنکه دیوانه شوم و کار به جاھای باریک بکشد صدای مادرم که داشت ماجرایی را برای زن ھمسایه تعریف می‌کرد مرا به خود آورد. از آنجا که به قصه‌ھای قدیمی خیلی علاقه دارم، وقتی متوجه شدم یک قصه‌ی واقعی است گوش‌ھایم تیز شد.

مادرم می‌گفت: «مادربزرگ مادری‌ام زن باخدایی بود و ھمیشه وضو داشت. با وجود سختی‌ھای زندگی، ھمیشه توکلش به خدا بود. پسری داشت که با ھمسرش از ھم جدا شده بودند و یک بچه‌ی طفل معصوم که تازه به دنیا آمده بود، روی دستشان مانده بود. مادربزرگ بچه را به خانه آورد. بچه گرسنه بود و مدام گریه می‌کرد.

ھمسایه‌ھا جمع شده بودند و ھر کسی چیزی می‌آورد. اما او ھیچ چیز برای خوردن قبول نمی‌کرد. به بچه‌ی تازه به دنیا آمده ھم که نمی‌توان ھر چیزی را خوراند. کسی از نزدیکان ھم نبود که تازه بچه‌دار شده باشد و بتوانند بچه را برای شیردادن پیش او ببرند. مادربزرگ ھم که پیر بود و دیگر از موقع بچه‌داری‌اش گذشته بود، کلافه بود و نمی‌دانست با گریه‌ھای او چکار کند. ناگھان لباسش را بالا زد و سینه‌ی خودش را در دھان بچه گذاشت. ھمه تعجب کردند. بعد ھم خندیدند و گفتند این چه کاری است. مگر تو در این سن شیر داری. اصلا مگر بچه داری که شیر داشته باشی. مادربزرگ گفت: «نه. معلوم است که ندارم. ولی طاقت گریه‌ی سوزناک بچه را ھم ندارم. چیزی نمانده از گرسنگی تلف شود. شاید با این کار کمی آرام شود. ھر چند از این فریب بیشتر دلم می‌گیرد. اما چاره چیست. باید صبر کنیم. خدا بزرگ است. من مطمئنم که مخلوقش را بی‌روزی نمی‌گذارد.»

ھمینطور که مشغول صحبت بودند توجه‌شان به بچه جلب شد که دیگر گریه نمی‌کرد. برای لحظه‌ای ترس برشان داشت که چرا صدایی از بچه نمی‌آید. نکند خدای نکرده نفس نمی‌کشد. خوب که به چهره‌ی بچه نگاه کردند، دیدند سینه‌ی مادربزرگ را به دھان گرفته و مشغول مکیدن است. اشک در چشم مادربزرگ حلقه زد و از اینکه بچه را فریب داده بود، صورتش سرخ شد. می‌گفت: «جگرم آتش گرفته که بچه اینطور با اشتھا سینه‌ی خالی‌ از شیرم را می‌مکد.»

لحظاتی گذشت و بچه از شدت بی‌حالی به خواب رفت. مادربزرگ همانطور که سینه‌اش را از دھان بچه می‌گرفت، به چهره‌ی معصومش نگاه می‌کرد. ناگھان شروع کرد به فریاد زدن: «شیر، شیر، از سینه‌ام شیر می آید...» ھمینطور فریاد می‌زد و به قطرات شیری که از نوک سینه‌اش کنار دھان بچه ریخته بود، اشاره می‌کرد. زن‌ھا دورش جمع شده بودند و فریاد می‌زدند: «معجزه، معجزه شده.» بچه شیرش را خورده و راحت خوابیده بود. مادربزرگ بچه را در لحاف پیچید و روی زمین گذاشت. بعد در حالیکه گریه می‌کرد سجده‌ی شکر به جا آورد.»

مادرم ھنوز داشت تعریف می‌کرد و من در اتاقم می‌شنیدم. به اینجا که رسید با حیرت از جا بلند شدم و پیش آنھا رفتم. مو به تنم سیخ شده بود. به مادرم گفتم: «فکر می‌کنی چی دلیل این معجزه بود؟» مادرم گفت: «نمی‌دانم. معجزه کار خداست. خودش بھتر می‌داند. اما روزی رساندن به بچه‌ی بی‌گناه، ایمان و توکل مادربزرگ، شدت باور بچه به وجود شیر در سینه‌ی خالی پس از تجربه‌ی یک دوره گرسنگی عمیق؛ شاید اینھا دلیلش باشد.»

به اتاقم برگشتم و به فکر فرو رفتم. با خودم گفتم دلیل این معجزه ھر چه که باشد، اما اگر مادربزرگ سینه‌ی خالی را در دھان بچه نمی‌گذاشت و یا بچه سینه را نمی‌مکید، ھیچ وقت معجزه اتفاق نمی‌افتاد. انجام این عمل راه را برای وقوع معجزه باز کرد. پس نیت ما ھر چه که باشد در صورت انجام عمل است که به عینیت می‌رسد و گاھی خود عمل عین نیت است.

قلمم را برداشتم و گفتم باید اجازه بدھم کاغذ، نوک قلمم را بمکد. شاید معجزه‌ای اتفاق بیفتد. شروع به نوشتن کردم و معجزه اتفاق افتاد.

نوشتن روی کاغذ سفید، معجزه‌ای است که باید به آن اجازه‌ی وقوع بدهیم. حتا اگر قلم‌مان خشکیده باشد.

لیلا ناصری
@leilanaseriee