Telegram-канал shahremanneyshabour - کانال شهر من نیشابور: Unsorted

کانال شهر من نیشابور

19 Jul 2023 14:26

#خاطره_نویسی

✍استاد حسین لطف آبادی

همین که پام از اتوبوس به زمین رسید، تو دلم شوری عجیب احساس کردم، شده بود عینِ دیگِ سرکه می جوشید! معمولا اینجور وقتا پشت سرش یه اتفاقی پیش آمده. اما اینبار فرق می کرد. شاید چون صبح ناشتا پریده بودم تو اتوبوس تا زودتر برگردم خانه تو این راهِ دور و دراز، جاده پرپیچ و خَم و پر از چاله چوله و همچنین هوای کثیف و بویِ مشمئز کننده داخلِ اتوبوس؛ همگی دست به دست هم دادند تا حالا دیگِ دلم بجوش بیاد! فکر کردم خرافاتی شدم. هنوز سرِ این مسئله با خودم کلنجار می رفتم که وارد پیاده رو شدم، چندقدمی نرفته بودم، صدایِ فریادی مرا به خود آورد:"ایناها! اینم یک جوجه منافق". بی اختیار ایستادم، اَنگِ"جوجه منافق"این روزا خیلی ها را روانه زندان و حتی چوبه اعدام کرده. سرم را بالا گرفتم، وسط پیاده رو راست ایستاده، انگشت اتهامش را بطرفم نشانه گرفته بود. چشمهایِ گشاده پر از خشم دور و بَری هاش رویِ من براق شده بود. منگ و گیج بودم. اینجور وقتا واقعا جایِ ماندن نیست و می بایست گریخت. حسین آقا شوفر جلویِ قهوه خانه رو صندلی نشسته بود، به حسین آقا گوش بریده معروف بود،چند سال قبل ظاهرا تو یه دعوا، گوشش با چاقو بریده شده، اما لوطی و با مرامه. لیوان چایی دستش به من نگاه می کرد. چون از من بهتر موقعیت را درک کرده بود، با دست آن طرف خیابان را نشان داد. منظورش را فهمیدم، خطر خیلی جدی بود، به سرعت پریدم، عرضِ خیابان را در کسری از ثانیه طی کردم و خودمو انداختم تو مغازه محمود آقا خیاط. محمود آقا مردی مهربان و فهمیده بود، دوستیِ نزدیکی هم با پدرم داشت، کت شلوار عیدمان را همه ساله می دوخت. او که از پشت شیشه مغازه کل ماجرا را دیده بود، فوری کِرکِره مغازه را پایین کشید، در را پشتِ سرم بست. قلبم به شدت می تپید و به سینه ام فشار میآورد، گُر گرفته و عرق کرده بودم. دستمو گرفت پشت مغازه برد، درِ پشتی مغازه به سمتِ داخل پاساژ را باز کرد گفت: "از پله ها بِپَر بالا برو مطب دکتر و همونجا بمون! مبادا از جات تکون بخوری!". خودشم کِرکِره یِ پاساژ را پایین کشید و قفل زد.
طبقه بالا فقط مطبِ دکتر سهراب با سه تا اتاق بهم متصل بود. هر یک از خانواده مان وقتی مریض می شدیم، میآمدیم پیشش. خیلی دلسوز و دقیق بود. پدرم همیشه می گفت: "دکتر دستش سبکه، هر کی رفته پیشش با یه نسخه علاج شده!". جَلدی پریدم تو مطب، دکتر کنار پنجره ایستاده بود، خیابان را نگاه میکرد، از جلو پاساژ صدای هیاهو و شعارهای افرادی که با چوب و چماق جمع شده بودند، میآمد. مرتبا به کرکره می کوبیدند و میخواستند آنرا بشکنند. یکی شان با چماق محکم به در کوبید، شیشه بزرگِ در شکست و ریخت. دکتر متوجه من که شد، نگاهی انداخت، از سر تا پا منو ورانداز کرد و سری تکان داد! تا حالا اینجوری منو نگاه نکرده بود! خودم را نگاه کردم، اُوِرکُت امریکایی و شلوار سربازی تنم بود، کفش کتونی به پام و چند جلد کتاب هم زیر بغلم. حالا از نگاه دکتر همه چی را خواندم و اینکه چرا شایان به من اَنگِ جوجه منافق زده بود. او را خوب می شناختم، آدم فضول و فرصت طلبِ کم عقلی بود، اما آنهمه آدم با چوب و چماق اینجا چکار میکردند، چیزی بود که فکرم را به خود مشغول کرد. خواستم از دکتر بپرسم، خودش به حرف آمد: "از صبح اینجا معرکه س، دو تا دختر مجاهد دَمِ چهارراه روزنامه پخش میکردن، یه عده با چوب و چماق با وانت از راه میرسن و میریزن سرِ اونا و حسابی می زنندشان، بعد هم مامورای کمیته آمدند و اونا را بردند. اینام از اون موقع تو قهوه خانه بخور بخور میکردن که تو سر میرسی! آخه پسرجان اینروزا با این جور لباس تو خیابونا امنیت نداری، اونا هر کی را با این لباس ببینند، اَنگِ مجاهد بِهِش می زنند، هیچی هم جلودارشون نیست! کاپشنتو دربیار، این روپوش را بپوش". روپوش کارِ آمپول زن مطب بود. روپوش به تنم زار میزد، گشاد و بزرگ بود، تا رویِ پام میآمد. سرِ آستینا را بالا دادم و دکمه هاشو بستم. دکتر خندید و گفت :"عیبی نداره، کفشاتو درآر دم پایی بپوش". با روپوش گشاد و دم پایی کهنه یِ چِرکی به نظر مضحک میآمدم، ولی برای رهایی از دستِ آدمای متعصب چماق به دست لازم بود.
بعد یه کارتن پر از آت و آشغالایِ مطب را جلوم گذاشت، گفت: "از نربانِ رویِ دیوار میری بالا، از اونجا به کوچه راه داره، وارد کوچه که شدی برو بطرف هیئت، مبادا به سمت خیابان بروی! کارتن را هم با خودت ببر تا بهت شک نکنند، سرِ کوچه بنداز تو مکثف، پشتِ سرتم نگاه نمی کنی! یکراست میری خونه، فهمیدی پسرجان؟ کتابا، کفش و کاپشنت را شبی میدم بیارن خونه". از پیچ کوچه که گذشتم، تا خانه دویدم، در باز بود وارد شدم و در را پشت سرم بستم. نفسم را در سینه حبس کردم و گوش انداختم، خنده ام گرفت، باورم نمی شد که مرگ چه آسان می تواند به سراغ آدم بیاید.

کانال شهر من نیشابور
@shahremanneyshabour