2529
Zanan Emrooz is a monthly Persian-language journal on women's issues Contact: zananemroozonline@gmail.com —————————- www.zananemrooz.com Instagram:zananemrooz Telegram:@zanan_emrooz —————————- WhatsApp: 09391367724
آیا نوشتن از خشونت علیه زنان و از قانون و فرهنگی که پشتوانۀ این خشونت و امتدادبخش آن است موضوعی تاریخی است؟ در مرور آرشیو مجلۀ زنان و زنان امروز، گزارشهای متعدد زنکشی در سالهای مختلف نشان از یک انجماد تاریخی در موضوع زنکشی دارد. گویی این مسئله و حل قانونی آن هیچگاه در دستور کار قانونگذاران نبوده است، تا جایی که زنکشی امروز و زنکشی دیروز از یک نوع خلأ قانونی و نگرش اجتماعی تغذیه می‌کنند. این نوشته تأملی کوتاه ــ و از‌همین‌رو ناکافی ــ است بر برخی گزارشهای مفصلی که در ماهنامۀ زنان و نشریۀ زنان امروز درخصوص زنکشی و ناموس‌باوری نگاشته شده است. حین نگارش، در جدال با احساسات متناقض خود، تلاش می‌کردم با این متون قدیمی همچون سندی تاریخی و با فاصله مواجه شوم، اما نه با احساس آن زنانِ در آستانۀ مرگ بیگانه بودم و نه از قانون، فرهنگ و خانواده‌ای که در قتل این زنان شریک بود دور. تو گویی «اکنون» هنوز و همچنان تبدیل به تکرار «تاریخ» میشود.
لینک ادامهٔ مطلب:
zananemrooz.com/article/مروری-بر-پیشینۀ-زنکشی-در-ایران/
@zanan_emrooz
همین لحظه فایل ویژه‌نامۀ پنجاهمین شمارۀ مجلۀ زنان امروز به چاپخانه ارسال شده. شاید فردا بعد از چند ماه اعضای تحریریه، ویراستاری، طراحی گرافیک و شبکه‌های اجتماعی، که با نام و کارشان در صفحۀ شناسنامۀ مجله آشنایید، بتوانند نفسی تازه کنند و دمی بیاسایند. من که مدیون این زنان مسئول، صبور و خستگی‌ناپذیرم از فردا سعی می‌کنم تا چند روز هیچ تماسی با آنها نداشته باشم چون می‌دانم ظرفیتشان برای شنیدن صدای من و مکالمه‌ها و مجادله‌های روزهای دشوار پایانی کار تکمیل شده. واقعیت این است که هر کاری در این دوران عسرت اقتصادی و کمبود نیروی انسانی سخت و طاقت‌سوز است، از‌جمله کار مطبوعاتی که چند‌وجهی و چند‌شاخه است…
لینک ادامه مطلب:
zananemrooz.com/article/حیاط-خانۀ-ما-تنهاست/
این شماره برای همهٔ زنانی‌ها مثل یک جور بازنگری و مرور خود است؛ مرور تجربه‌ها و داشته‌ها و به‌دست آمده‌ها و از دست رفته‌ها. پنجاهمین شمارهٔ «زنان امروز» مقطع مهمی برای مجله‌ای است که همه این سال‌ها در آغوشش گرفتیم و برای انتشارش قلب و قلم فرسودیم. بیش از ده سال طول کشید تا تعداد شماره‌های مجله به پنجاه برسد و هر شماره‌اش درنوردیدن تجربهای یگانه و یافتن جان و جهانی تازه بوده است.
در بخش هنر پنجاهمین شمارهٔ «زنان امروز»
می‌خوانید:
▪️ بنویس اما تازیانه را فراموش مکن
🖊️فرشته حبیبی
نویسنده در این یادداشت بلند به مرور سانسور و محدودیتهای انتشار مجله در سالهای اخیر پرداخته است. در بخش‌های مختلفی از یادداشت به اعمال فشارهای بیرونی، خودسانسوری و جست‌وجوی راهکارهایی برای کاهش ریسک، چانه‌زنی‌ها، سانسورهای سلیقه‌ای و تغییرات ناشی از تحولات اجتماعی توجه شده است.
▪️مطالبه‌گری به‌سان رهاورد دیالکتیک نظریه و عمل
نگاهی به عناوین بخش هنر مجلهٔ «زنان
امروز»
🖊️ معصومه گنجه‌ای
مقاله با ارجاع به مجلات معتبر فمینستی، تلاش دارد میان کنشگری و نظریه‌پردازی نسبتی برقرار کند و با این نگاه مقالات بخش هنر مجله «زنان امروز» را طی ۵۰ شماره کاویده و با ملاک قرار دادن عنوان هر مقاله (به مثابه چکیدهٔ اصلی محتوا) نسبت این مقالات را با شرایط اجتماعی سنجیده است. نویسنده معتقد است واژگان به‌کاررفته در عناوین بخش هنر همچون مطالبه، شکستن و ... روند سوگیری بیشتر به جانب پویایی و کنش و حرکت را نشان میدهد.
▪️«زنان امروز»، غایبان سینمای ایران
زنان امروز هستند، چه روی پرده باشند چه
نباشند
🖊️ آرمین اعتمادی
در این مقاله، نویسنده با اشاره‌ای به آغاز همکاری با «زنان امروز»، مروری مختصر بر تاریخ حضور زنان در سینمای ایران داشته و نبود تصویر واقعی زنان امروز را به نقد کشیده است. اعتراض به حذف زنان از درام‌های حاضر بر پرده سینما در جامعهٔ امروز ایران از نقاط عطف این نوشته است که نشانگر تعمدی مردسالارانه در حوزهٔ سینما، آن هم بعد از تأثیرگذارترین کنش زنانه در تاریخ معاصر کشور
است.
▪️جشنواره‌ای فراموش شدنی!
هفتادوهفتمین دورهٔ جشنوارهٔ کن
🖊️ عسل باقری
به سنت هرساله، عسل باقری گزارشی از جشنوارهٔ کن امسال نوشته است. همان‌گونه که از عنوان مطلب برمی‌آید فیلم‌ها از نگاه نویسنده، جشنواره‌ای فراموش شدنی را رقم زده‌اند اما با نگاهی به رخدادهای مرتبط با زنان اتفاقات قابل تأملی در میان فیلم‌ها دیده میشود. این گزارش علاوه بر توجه به فیلم‌های مرتبط با زنان، حواشی جذابی از کن را نیز مدنظر قرار داده از جمله حواشی دنباله‌دار جنبش «من هم» روی فرش قرمز و حاشیه‌های حضور فیلم‌ها و بازیگران ایرانی. در کن امسال به رغم حضور کمرنگ زنان جوایز بیشتر به فیلم‌هایی که حول موضوعات زنانه ساخته شده‌اند تعلق گرفته است.
▪️گله‌های کارگری از چرخ ستمگری
تئاتری مستند در زندان
🖊️ سروناز احمدی
آخرین بخش از مطالب بخش هنر برشی از نمایشنامهٔ گله‌های کارگری از چرخ ستمگری است. نمایش مستندی که سروناز احمدی در زندان و بر پایهٔ تجربیات زنان زندانی نوشته است و با بازیگری همان‌ها به روی صحنه برده است. سروناز روند شکل‌گیری و نگارش و چالش‌های اجرای این نمایش در زندان را نیز ضمیمهٔ متن کرده است. برشی از نمایش که در این شماره منتشر شده، مونولوگی از یک زن خانه‌دار و شرح زندگی و ناکامی‌های اوست.
لینک خرید این شماره:
http://store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/
گام آخر و غیر قابل چشم‌پوشی در تولید محتوای مجلات زنان و زنان امروز ویرایش متون بوده و همچنان نیز هست.
این را همۀ همکاران و نویسندگان می‌دانند و الزام و ابرام ما بر ضرورت ویرایش مذاق بعضی را شیرین می‌آید و کام بعضی دیگر را تلخ. برخی از مولفان و مترجمان معتقدند که مجله در ویرایش سخت‌گیر است و گروهی دیگر خرسند از پاکیزگی متنی که از نظر ویراستاران می‌گذرد. در شرایطی که بسیاری از رسانه‌های ایران هنوز تمایلی به ارائۀ محتوای ویراسته به مخاطب ندارند، ویرایش برای ما حرف آخر است و مهر سلامت. از این رو انتخاب بخش ادبیات در پنجاهمین شمارۀ مجله موضوع ویرایش است. این صفحات شامل یادداشتی است از فرزانه طاهری، پیشگام این حوزه، و نیز گفتوگو با مژده دقیقی دربارۀ ویرایش.
لیلا صمدی، سیما سودخواه و هایده عبدالحسین‌زاده ویراستاران مجلات زنان و زنان امروز بوده‌اند که حدود سه دهه بار گران ویرایش مطالب دو مجله را بردوش داشته اند. در این بخش یادداشتی از هایده عبدالحسین زاده داریم و با تاسف بسیار، تالمات روحی دو همکار دیگرمان که هریک عزیزی را از دست داده‌اند امکان نوشتن به آنها نداد. جای قلمشان در این شماره خالی است اما جای خودشان سبز و امیدواریم در فرصتی دیگر بتوانیم از تجربه‌های ارزندۀ این همراهان سخت‌کوش بهره ببریم.
لینک خرید این شماره:
http://store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/
در بخش اجتماعی شماره ۵۰، از نویسندگان، پژوهشگران و هنرمندانی که در طول این سال‌ها همراه زنان و زنان امروز بودند، دعوت کردیم یادداشتی دربارۀ مجله بنویسند. در ابتدا پرسش‌هایی طرح کردیم و برای ۲۴ نفر از دوستان فرستادیم، سؤالاتی کلی دربارۀ مجله، تأثیرات و نقاط ضعفش. اما بعد متوجه شدیم که سؤالات محدودکننده‌اند؛ آنها را کنار گذاشتیم و از همۀ دوستان درخواست کردیم از هر نقطه‌ای که مایل‌اند شروع کنند و دربارۀ هر چیزی که مهم می‌دانند بنویسند. از آن جمع ۱۶ نفر درخواست ما را اجابت کردند و یادداشت‌هایی برایمان فرستادند که برخی خاطره‌اند، برخی تحلیل سیر تاریخی مجله، برخی هم انتقاداتی را طرح کرده‌اند یا تغییر در رویکرد مجله را یادآور شده‌اند.
آنچه در بخش اجتماعی این شماره می‌خوانید، ۱۶ یادداشت متعلق به نسل‌های مختلف و از منظرهای متفاوت است.
@zanan_emrooz
در دهمین سالگرد تولد زنان امروز به حضوری شوق‌انگیز در رونمایی از پنجاهمین شماره دعوت دارید.
در این گردهم‌آیی، سردبیر، دبیران و دیگر همکاران ما، مشتاق دیدار و گفت‌وشنود با شما هستند.
سه‌شنبه، ۱۷ مهر، ساعت ۱۸:۰۰ تا ۲۰:۰۰
فروشگاه کتاب دماوند: خیابان شانزده آذر، خیابان ادوارد براون، پلاک ۷.
حضور برای همه آزاد است.
در نشست پیش رو، سارا نوری فارغ‌التحصیل مطالعات فرهنگی، یافته‌های رسالهٔ کارشناسی‌ارشد خود را در رابطه با تجربهٔ زیستهٔ زنان کولبر کُرد و نسبتی که این موضوع با فهم مناسبات اجتماعی در مناطق کُردنشین مرزی دارد با ما درمیان خواهد گذاشت.
همچنین، در این جلسه پرویز صداقت در رابطه با اقتصاد سیاسی کولبری در ایران و شیوا علینقیان دربارهٔ اهمیت نگاه تقاطعی به مسئلهٔ جنسیت، فقر و طبقهٔ اقتصادی نکاتی را به بحث خواهند گذاشت.
با همکاری کارگروه مطالعات جنسیت و سکسوالیهٔ انجمن انسان‌شناسی ایران.
@AnthropologyOfGender
رزرو در تلگرام: @shak_space
🔴نیروی انتظامی اجازه بازداشت زنان به‌خاطر حجاب را ندارد
در کوران شروع دوره تازه ریاست جمهوری، ایراد دیگری از #لایحه_حجاب_و_عفاف مطرح شد که بیشتر نشان میدهد این مصوبه چقدر سرشار از انواع ایرادها و خطاهاست.
در این لایحه به #نیروی_انتظامی اجازه #بازداشت زنان بی‌حجاب و بدحجاب و انتقال آنها به مقرهای نیروی_انتظامی داده شده و آمده‌بود زنان #بی_حجاب یا #بد_حجابی که هویت‌شان نامعلوم است یا بنایی به همکاری در این خصوص ندارند، دلالت شوند به مقر نیروی انتظامی.
به گفته کریم معصومی، نماینده مجلس #شورای_نگهبان به این مصوبه ایراد گرفته است که نیروی انتظامی در این قبیل موارد مجاز به دستگیری و بازداشت افراد نیست.
به گفته همین نماینده کمیسیون حقوقی و قضایی تبصره را اصلاح کرده است. در اصلاحیه کمیسیون حقوقی آمده است که:
در این گونه موارد نیروی انتظامی حق دخالت ندارد و باید حتماً با #اجازه #دادستان یا جانشین او اقدام انجام شود.
معنی ساده این تبصره این است که ماموران نیروی انتظامی نمی‌توانند زنان را به دلیل چیزی که بی‌حجابی و بدحجابی خوانده میشود دستگیر کنند و به مقرهای نیروی انتظامی منتقل و بازداشت کنند.
برای بازداشت هرکس بخاطر بی‌حجابی و بدحجابی باید دادستان یا جانشین او اجازه و دستور دهد.
باید توجه داشت که دستور دادستان برای بازداشت افراد باید فردی باشد. یعنی به نام شخص معین و پرونده معین باشد. مقامات قضایی نمی‌تواند اجازه کلی بدهند که عوامل انتظامی میتوانند زنان بی‌حجاب و بدحجاب را بازداشت کند.
اما قطع نظر از لایحه حجاب و عفاف این نظر شورای نگهبان که نیروی انتظامی مجاز به بازداشت زنان بدحجاب یا بی‌حجابی نیست، بیانگر یک تکلیف حقوقی است که هم اینک نیز معتبر و حاکم است.
در حال حاضر نیز نیروی انتظامی مجاز به دستگیری زنان بخاطر حجاب و انتقال آنها به مقر انتظامی نیست و چنین اقداماتی تجاوز از حدود قانون و تعرض به حقوق زنان است.
/channel/kambiznouroozi
ساندرا، زنی ۴۰ ساله، نویسنده‌ای موفق است که به همراه شوهرش ساموئل در یک کلبۀ دورافتاده در فرانسه زندگی می‌کنند. در سکانس آغازین، دختری دانشجو را می‌بینیم که به خانۀ ساندرا و ساموئل آمده و برای تحقیقات پایان‌نامه‌اش می‌خواهد مصاحبه‌ای با ساندرا دربارۀ کتاب‌هایش ترتیب دهد. ژوستین تریه، کارگردان فیلم، در همان افتتاحیه، همانند تیتراژ، بذر اضطراب را با هوشمندی در دل مخاطب می‌کارد. در طول گفتوگو و در میانۀ دیالوگ‌های دختر دانشجو و ساندرا، دو یا سه بار به طبقۀ بالا و اتفاق به ظاهر بی‌ربطی پرتاب می‌شویم: در بالا، دنیل مشغول شستن سگ خود است و می‌خواهد او را برای هواخوری بیرون ببرد. بعد از چند ثانیه دوباره به میانۀ گفت‌وگوی دو زن برمی‌گردیم، بدون آنکه جمله‌های قبلی را کامل شنیده باشیم. فیلمساز در اینجا، با پرش‌های تدوینی خود، این کُد را به مخاطب میدهد که محتوای این گفتوگو اهمیت چندانی ندارد. انگار در زیر پوست این خنده‌ها، اتفاقی دیگر در حال وقوع است...
ادامه این مطلب را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/وقتی-متهم-زن-است/
@zanan_emrooz
کیک محبوب من، با موضوعی جذاب و روایتی معصومانه، تلاش دارد با ترکیب مسائل فردی و مسائل جهانی، تنهایی و عدم تمایل به قبول این وضعیت تلخ را در زندگی افراد میانسال بررسی کند. اما آنچه این روایت را ویژه می‌سازد، تمرکز بر روابط انسانی و ارتباطات عمیق بین افراد است. فیلم بیش از آنکه بر روابط جنسی تمرکز داشته باشد، بر اهمیت ارتباط عاطفی و درک متقابل از طریق خلق لحظات لطیف و جذاب و موسیقی نوستالژیک و کیک پختن زن و مرد تأکید دارد. در این فیلم شخصیت‌ها سعی دارند جاهای خالی زندگی یکدیگر را پر کنند و کارگردانان توانسته‌اند احساسات انسانی و حس صمیمیت و اصالت را در روایتشان با ظرافت به مخاطب القا کنند.
یادداشت مینا اکبری دربارۀ فیلم «کیک محبوب من» را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/دیگر-تکرار-دروغ-سخت-است/
@zanan_emrooz
زنان غرب نپال چه تجربهای را از سر می‌گذرانند؟
تبعید ماهیانه در دوران عادت‌ماهیانه
🖋️ ترجمه: مرضیه کوهستانی
«چاوپادی» یکی از سنت‌های مذهبی که قرن‌هاست در مناطق دورافتاده و نیمۀ غربی نپال رواج دارد. در این سنت، زن‌ها در زمان عادت‌ماهیانه و زایمان به‌تنهایی در جایی مانند طویله، آغل، غار٬ انبار و آلونک نگه داشته می‌شوند، چرا که معتقدند زنان در این زمان نجس هستند و با لمس هر‌چیزی این نجاست را منتقل می‌کنند و برای خانواده، همسایگان و حیوانات خانگی‌شان بدشگونی و مصیبت بار می‌آورند. گزارش‌هایی در مورد مرگ ناشی از اجرای سنت چاوپادی در نپال وجود دارد. این مرگ‌و‌میر‌ها بر اثر حملۀ حیوانات وحشی، نیش مار، بیماری، تجاوز و ناراحتی‌های روانی در زنانی رخ داده است که در زمان قاعدگی و زایمان از خانه بیرون رانده می‌شدند. گزارش‌هایی هم نشان میدهد نوزادانی به خاطر ذات‌الریۀ ناشی از سرمای زیاد در این پناهگاه‌ها مرده‌اند...
ادامه این مطلب را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/زنان-غرب-نپال-چه-تجربهای-را-از-سر-میگ/
#روز_جهانی_قاعدگی
@zanan_emrooz
نمایش آنتیگونه یکی از نمایشنامههای مشهور نوشتۀ سوفوکل، نمایشنامه‌‌نویس شهیر یونان باستان، است. آنتیگونه خواهر سوگواری است که از حق برادر مقتولش برای سوگواری و به خاک سپرده شدن میگوید. این تلاش زنانه برای سوگواری به موضوع بسیاری از متون سیاسی مدرن تبدیل میشود. تراژدی آنتیگونۀ سوفوکل در اندیشۀ سیاسی مدرن جایگاهی ویژه دارد، شاید به این دلیل که به متفکران مدرن امکان میدهد در موقعیت زنان با توجه به هم دولت و هم خانواده تأمل کنند.
آنتیگونه در اندیشۀ فمینیسم معاصر نیز جایگاه ویژه‌ای دارد، جایگاهی برآمده از موقعیت خاص آنتیگونه در برابر پولیس و دولت. نظریهپردازان فمینیسم با استفاده از ژست و جایگاه آنتیگونه میتوانند به توضیح رابطۀ زنان با امر سیاسی بپردازند...
ادامه این مطلب را در سایت زنان امروز بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/آنتیگونه-از-زن-سوگوار-تا-سوژۀ-سیاسی/
@zanan_emrooz
متن پیش رو نوشتاری است دربارۀ شیءانگاری جنسی زنان، اما نه در مخالفت با شیءوارگی. این متن در تلاش است تا نابرابری بین زنان و مردان در اتخاذ جایگاه شیء، و ناممکن شدن دوستی در این نابرابری را به‌شرح آورد. احتمالاً همۀ ما این جوک تصویری را دیده‌ایم که مردی با داشتن دو عدد «لایک» در شبکه‌های اجتماعی احساس شهرت میکند و زنی جوان با داشتن صد عدد «لایک» همچنان احساس میکند کسی در جهان از وجودش باخبر نیست. این متن در تلاش است شکل تنهایی این دختر را تا‌حدی بفهمد. یا شاید بتوان گفت توضیح مختصری است بر اینکه زن چطور ابتدا به شیء و سپس به شیء جنسی بدل میشود؛ و در این تبدیل شدن یا تولید شدن، «خود» را از دست میدهد، همان تکیهگاهی که برای مواجهه با تنهایی به آن نیاز داریم.
🖋️آیلا عراقی
این مطلب را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/تنهایی-و-تکیهگاهی-به-نام-خود/
@zanan_emrooz
مشارکت پایین اقتصادی و نرخ بالای بیکاری زنان یکی از آشکارترین اختلالات در بازار کار ایران است و سهم پرشمار دانش‌آموختگان و فارغ‌التحصیلان زن دانشگاه‌ها در جمعیت بیکار شرایط را بغرنج‌تر می‌سازد. بیش از ۷۰ درصد جمعیت بیکار تحصیل‌کرده زن هستند و با وجود دستاوردهای چشمگیر زنان در حوزۀ آموزش پس از انقلاب، ورود آنان به عرصۀ کار و اشتغال هیچ تناسبی با آهنگ رشد تحصیلاتشا‌ن نداشته است. به علاوه، وضعیت اشتغال زنان همواره شکننده‌تر از مردان بوده و زنان به واسطۀ موقعیت فرودست خود در بازار کار اغلب در صف مقدم اخراج‌ها و تعدیل‌ها قرار دارند. بروز شوک‌های اقتصادی منفی نیز بیشترین ضربه را به اشتغال زنان می‌زند، چنان‌که در دورۀ همه‌گیری کرونا بیش از یک میلیون زن از جمعیت فعال و حدود ۸۰۰ هزار نفر (۵/۲۱ درصد) از جمعیت زنان شاغل کاسته شد و نسبت اشتغال به جمعیت زنان در سال ۲۰۲۰ یعنی نخستین سال شیوع کرونا بیش از دو برابر مردان کاهش یافت. حتی امروز نیز با گذشت دو سال از همه‌گیری، بازار کار زنان هنوز به وضعیت پیش از کرونا بازنگشته است.
▪️لینک ادامه مطلب:
http://zananemrooz.com/article/بحران-اشتغال-در-ایران-پروبلماتیک-زنان/
ما به عقب برنمیگردیم. این شعار مهم‌ترین خواست تأکیدی زنانی بود که در روز هشت مارس سال ۵۷ خیابان‌های تهران را تصرف کردند و به مدت شش روز بزرگ‌ترین تجمع زنان در طول تاریخ معاصر ایران را رقم زدند.
ماجرا از آنجا آغاز شد که در پی سخنرانی امام خمینی در روز شانزده اسفند در قم نگرانی بابت اجباری بودن یا نبودن حجاب در اذهان زنان شکل گرفت. نگرانی‌ای که منجر به دعوت از زنان برای حضور در روز هشت مارس در خیابان شد.
پیش از ظهر روز هفده اسفند دسته‌های مختلف زنان کارمند وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی و دختران دانش‌آموز در گروه‌های کوچک و پراکنده در خیابان‌های مرکزی و شمالی تهران به حرکت درآمدند.
زنان شعار می‌دهند: حجاب ما صداقت و پاکی ما، زن آزاده، حجاب فطری داره، نه روسری نه توسری، استقلال آزادی، می‌جنگیم، می‌جنگیم برای آزادی. ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم.
«ما به عقب برنمیگردیم»
آنچه در هشتم مارس ۱۳۵۷ در تهران گذشت
نوشته مریم رضایی
http://zananemrooz.com/article/ما-به-عقب-برنمیگردیم/
از زمان انتشار اولین شمارۀ مجلۀ زنان در بهمن ۱۳۷۰ تا امروز، ایران تغییرات زیادی کرده است. در این سه دهه، همراه با بحران‌‌های سیاسی و فراز و فرودهای جنبش زنان، تغییرات مهمی را هم در عرصۀ کنشگری و هم در حوزۀ دانش فمینیستی شاهد بوده‌ایم. بازتاب این تغییر و تحولات در مجلۀ زنان/ زنان امروز، در طرح جلدها و بخش‌‌بندی و محتوا، بخشی از تاریخ سیاسی ـ فمینیستی ماست. این بازتاب تاریخی نشانگر تغییر گفتمان و جهت‌‌گیری‌‌ها در این سه دهه است. برای من که از نیمۀ سال ۱۳۹۹ وارد مجله شدم، این تاریخ به دو بخش بایگانی و حضوری تقسیم میشود. بایگانی در سالهای نوجوانی و دانشجویی که پیگیرش بودم و حضوری در جمع کوچک و اغلب آنلاین تحریریه. بازگو شدن مکرر خاطرات، مرا پیوسته در طول زمان بین گذشته و حال به عقب و جلو می‌برد و بایگانی را احضار میکند، اما حضورم در مجله بسیار به شرایط زمانه متصل است و مجله تلاش میکند به رغم محدودیتهای یک نشریۀ رسمی، به مسئولیتش در قبال کنشگری فمینیستی، کنش‌گران درگیر و نظریۀ فمینیستی متعهد بماند.
لینک ادامهٔ مطلب:
zananemrooz.com/article/انباشت-معنا-و-عاطفه/
@zanan_emrooz
قصه از کجا شروع شد؟
این تئاتر در بند زنان زندان اوین نوشته شده است. قصه از آنجا شروع شد که رفیقی پیشنهاد داد برای روز جهانی کارگر تئاتری اجرا کنیم. قرار بر این شد که نمایشنامههای کارگری را جست‌وجو کنم. در پرس‌وجوها چندین بار نام تئاتر مستند عباس آقا، کارگر ایران ناسیونال تکرار شد. از رفیقی خواستم که آن را تلفنی برایم بخواند. ابتدا بگویم که من تئاتر نخوانده‌ام و تحصیلم در رشتۀ مددکاری اجتماعی است. رفیقم بروشور این تئاتر را پیدا کرده بود. یک بروشور سیزده صفحه‌ای که در ابتدای آن توضیح کوتاهی دربارۀ نمایش مستند داده شده، سپس سه پاراگراف کوتاه آمده از دیالوگ‌های عباس آقا و همسر و بچه‌هایش، بعد هم تعدادی ترانه آورده شده که یکی از آنها ترتیب خواندن بخش‌هایش مشخص نیست، و در آخر هم عکسی است از شناسنامۀ عباس آقا. همین و همین.
لینک ادامهٔ مطلب:
zananemrooz.com/article/گِلههای-کارگری-از-چرخ-ستمگری-تئاتری/
نحوهٔ نگارش تاریخ، به تاریخ شکل میدهد. چینش حوادث، شخصیت‌ها و برجسته‌کردن برخی و نادیدن برخی دیگر، روایت‌های تاریخی را می‌سازند. به همین خاطر ما با روایتی واحد از یک دوره، رخداد یا موضوع سروکار نداریم که دقیق، قطعی و همه‌جانبه باشد، بلکه با روایت‌های مختلفی مواجهیم که نقطهٔ تأکیدشان را متفاوت از یکدیگر می‌گذارند؛ بدیهی است که هر تأکید و برجسته‌کردنی اموری را وامی‌گذارد و نادیده می‌گیرد.
از این میان، تاریخ‌نگاری فمینیستی روشی از مطالعهٔ تاریخ است که نگاهی انتقادی به دیدگاه غالب مردانه از تاریخ دارد و تلاش میکند با بیان روایت‌های جدید یا ضدروایت‌ها، زیر سؤال بردن پیش‌فرض‌های جنسیتی و ذات‌گرایانه و به‌کار گرفتن دیدگاهی اینترسکشنال به چنین هدفی نزدیک شود. تاریخ‌نگاری فمینیستی در این مسیر از خاطرات شخصی، نامه‌ها، روایت‌های شفاهی، مصاحبه و روایت‌های تصویری سود می‌برد تا بایگانی فراگیرتری در خدمت رؤیت‌پذیر کردن روابط جنسیتی تبعیض‌آمیز دست و پا کند.
مستند «ماه‌سایه» تلاش میکند از همین منظر به موضوع موسیقی و زنان بپردازد. محور این مستند فهیمه یمین اسفندیاری مشهور به فهیمه اکبر است که از نخستین زنان پیشگام موسیقی ایران محسوب میشود و تا مدت‌ها در تاریخ رسمی موسیقی ایران فراموش شده بود.
به بهانهٔ اکران این فیلم دربارهٔ تلاش زنان برای بیرون آمدن از سایه گفتوگو می‌کنیم.
بهای بلیت: ۱۵۰۰۰۰ تومان
رزرو در تلگرام: @shak_space
بخش تاریخ ویژه‌نامهٔ شماره ۵۰ زنان امروز به تاریخ زنان از نگاه مجلهٔ زنان و زنان امروز پرداخته است. این دو مجله که مهم‌ترین و در مقاطعی، تنها مجله با رویکرد فمینیستی بوده‌اند، امروز و ازپس سال‌ها فعالیت فرهنگی و مدنی فعالان و پژوهشگران حوزهٔ زنان، حامل ارزشی تاریخی هستند که معرفی این جایگاه تاریخی، یکی از اهداف بخش تاریخ این شماره بوده است.
در بخش تاریخ شماره ۵۰ زنان امروز می‌خوانید:
▪️یادداشت کوتاهی با عنوان: «در تقلای نامیدن زنان، ورود به میدان زبان» نوشتهٔ مریم رضایی
▪️«من دختر شانزده ساله‌ام را از دست داده‌ام: گفتوگو با شهلا شرکت، سردبیر مجلات زنان و زنان امروز» با مریم رضایی، عنوان مصاحبهٔ مبسوط و شیرینی است که در آن شهلا شرکت از نزدیک به چهار دهه تجربهٔ روزنامه‌نگاری در حوزهٔ زنان و فراز و نشیب‌های این مسیر دشوار میگوید. شهلا شرکت، زنی برای تمام فصول، از روزهای اول انقلاب تاکنون هیچگاه قلم و تلاشش را در انتشار مجلاتی برای زنان با هدف پیگیری مطالبات زنان، بر زمین نگذاشته است.
▪️ سحر کریمی در گزارشی تاریخی با عنوان «جنبش زنان در میدان؛ روز جهانی زن به روایت ماهنامهٔ زنان (۱۳۷۰-۱۳۸۶)» با استفاده از گزارشهای مجلهٔ زنان از ۸ مارس در سالهای مختلف، از اتفاقات، مطالبات و سخنانی که در این روز صورت گرفته است و طعم شیرین امکان حضور جنبش زنان و طرح مطالبات مدنی در سالهای دولت اصلاحات میگوید.
▪️المیرا بهمنی نیز در گزارشی تاریخی با عنوان «مروری بر پیشینهٔ زنکشی در ایران با نگاهی به آرشیو مجلهٔ زنان» ضمن ارائهٔ گزارشی از این اتفاق تلخ در سالهای مختلف با استفاده از گزارشهای مجلهٔ زنان، نشان میدهد که چگونه نقصان راهکارهای قانونی در برابر زنکشی علیرغم مطالبهٔ فعالان حقوق زنان در طول سالهای مختلف، باعث تداوم و عادی‌سازی این جنایت در جامعهٔ ایران شده است و همواره امنیت زنان ایرانی را تهدید کرده است.
لینک خرید این شماره:
http://store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/
.
.
فهرست مطالب شماره ۵۰ «زنان امروز»
▪️جامعه
سرمقاله:
حیاط خانهٔ ما تنهاست
🖋️ شهلا شرکت
مجلهٔ زنان/ زنان امروز:
انباشت معنا و عاطفه
🖋️ آتنا کامل
چراغی برای تداوم تغییر
🖋️ نوشین احمدی خراسانی
مجلهٔ زنان امروز
یک آرشیو فمینیستی
🖋️ مهسا اسداله‌نژاد
یک نقد و چند خط ستایش از زنان امروز
این قرمز دوست‌داشتنی
🖋️ نگین باقری
نقد هست، انصاف نیست
🖋️ محبوبه حسین‌زاده
یک داستان واقعی
🖋️ رابعه حیدرنژاد
در پرداختن به مسائل زنان
باید از جنسیت فراتر رفت
🖋️ فاطمه صادقی
چند قاب از مواجه با زنان امروز
🖋️ فرشته طوسی
ما هستیم!
🖋️ هلیا عسگری
سرو ما نازنین است
🖋️ سعید فروتن
نهادی زنانه در جنبش زنان ایران
🖋️ خدیجه کشاورز
زنان امروز، کنشی استعاری در برابر نظم استعمارگرزبان
🖋️ زهرا مبلغ
حرکت بر آن مرز باریک
🖋️ مجید ملکان
عزیزترین فرزند
🖋️ مریم نصر اصفهانی
فاتحان صبور
🖋️ کامبیز نوروزی
فضا-زمانِ شگفت‌انگیر یک رسانهٔ فمنیستی
🖋️ شیما وزوایی
ما که جای بازی‌مان زیر میز بود!
🖋️ ستاره هاشمی
امکان کنش فمینیستی در تقاطع سکسیسم و زن‌ستیزی
🖋️ آیلا عراقی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
▪️تاریخ
در تقلای نامیدن زنان؛ ورود به میدان زبان
🖋️ مریم رضایی
من دختر شانزدم ساله‌ام را از دست دادم
گفتوگو با شهلا شرکت، سردبیر زنان امروز
🖋️ مریم رضایی
جنبش زنان در میدان
روز جهانی زن به روایت ماهنامۀ زنان (۱۳۷۰ـ۱۳۸۶)
🖋️سحر کریمی
مروری بر پیشینهٔ زنکشی در ایران
با نگاهی به آرشیو مجلهٔ زنان
🖋️ المیرا بهمنی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
▪️هنر
بنویس اما تازیانه را فراموش مکن!
🖋️ فرشته حبیبی
مطالبه‌گری به‌سان رهاورد دیالکتیک نظریه و عمل
نگاهی به عناوین بخش هنر مجلهٔ زنان امروز
🖋️ معصومه گنجه‌ای
زنان امروز، غایبان سینمای ایران
زنان امروز هستند چه روی پرده باشند، چه نباشند
🖋️ آرمین اعتمادی
هفتاد و هفتمین دورهٔ جشنوارهٔ کن
جشنواره‌ای فراموش‌شدنی!
🖋️ عسل باقری
گِلههای کارگری از چرخ ستمگری
تئاتری مستند در زندان
🖋️ سروناز احمدی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
▪️ادبیات
دربارهٔ ویرایش
ویراستار، چشمی دیگر برای داوری متن
🖋️ فرزانه طاهری
همنشین واژه‌ها
🖋️هایده عبدالحسین‌زاده
ویراستار در آفرینشِ اثر سهیم است
گفتوگو با مژده دقیقی
🖋️ شهلا شرکت
لینک خرید این شماره:
http://store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/
ویژه‌نامهٔ پنجاهمین شمارهٔ مجلهٔ «زنان امروز» منتشر شد.
صاحب‌امتیاز، سردبیر و مدیر مسئول: شهلا شرکت
دبیران:
|جامعه: آتنا کامل
|تاریخ: مریم رضایی
|هنر: فرشته حبیبی
|ادبیات: شورای نویسندگان
|ویرایش: هایده عبدالحسین‌زاده
|وب‌سایت و شبکه‌های اجتماعی: رابعه حیدرنژاد
|عکس: امیر جدیدی
طرح جلد: سعید فروتن
طراحی گرافیک: عاتکه احمدی
▪️لینک خرید این شماره:
store.zananemrooz.com/محصول/نسخه-چاپی-شماره-۵۰/
در 13 سالگی به فرانسه رفت و در رشته کارگردانی سینما در مدرسه عالی تکنیک فیلمبرداری و عکاسی پاریس تحصیل کرد. چون رشتهٔ تخصصی‌اش تئاتر بود توانست در مکتب بزرگانِ صحنهٔ تئاتر فرانسه همچون تانیا بالاشوا تحصیل کند. در پاریس به‌عنوان کارآموز در نمایش‌های مختلفی شرکت می‌کرد و با زبان فارسی کلاسیک هم در فرانسه آشنا شد. در مدرسه السنه پاریس – مدرسه زبان‌های شرقی – زیر نظر استادانی مثل هانری ماسر و ژیلبرت لازار درس خواند و به این طریق زبان فارسی و ادبیات ایران را آموخت.
سال 42 به ایران بازگشت و شروع به طراحی صحنه، کارگردانی، بازی و ترجمه کرد. نمایشنامههای متعدد از ژان پل سارتر (دربسته)، کامو (کالیگولا)، آنوی (آنتیگون و مجلس رقص دزدان)، یونسکو (کرگدن، درس و چه‌طور از شرش خلاص شویم)، چخوف (باغ آلبالو، دایی وانیا، ایوانف و مرغ دریایی)، پیراندلو (مردی که گلی بر لب داشت، شش شخصیت در جست‌وجوی نویسنده و امشب از خود می‌سازیم) و... از اولین آثاری بود که ترجمه کرد و بیشتر آنها را روی صحنه برد. چند رمان به نام‌های در اندرون من خسته، مرغ سحر از نوشته‌های اوست و کتابهای به باغ عرفان، هفت شهر عشق و بیژن و منیژه، حاصل سال‌ها کار و تحقیق دربارهٔ نمایش‌های او بوده است.
سال‌ها پیش، با پری صابری به بهانهٔ نمایش رستم و نمایش من از کجا، عشق از کجا،گفت‌وگوهایی داشتیم. در روزهای پس از رفتن او، شما را به خواندن این گفت‌وگوها دعوت می‌کنیم. یادش گرامی ...
zananemrooz.com/article/شوخیهای-کوچک-با-موضوعهای-بزرگ/
zananemrooz.com/article/رستم-و-سهراب-یکی-از-عمیقترین-تراژدی/
روایت آزاده ثبوت از جنبش‌های فمینیستی در فلسطین و مساله استعمار
گزارش:شورانگیز دادشی
کانون زنان ایرانی
در طول تاریخ مبارزات آزادی‌بخش فلسطین، زنان فلسطینی شیوه‌های متنوعی از مبارزه، مقاومت و تاب‌آوری را در پاسخ به شرایط در حال تحول فلسطین شکل داده‌اند. مبارزه آنها هم شامل اقدامات مستقیم گروهی، کنشگری سیاسی و هم تلاش برای حفظ قاطعانه زندگی روزمره در میانه اشغال، استعمار شهرک‌نشینان، آوارگی و خشونت بوده است. زنان فلسطینی در خلال یک قرن گذشته با تکیه بر ماهیت سیال مبارزه و مقاومت در برابر خشونت، همواره به دنبال راه‌های معتبر و قابل دوام برای مبارزه، مقاومت و تحمل چالش‌ها هم در درون جامعه و هم در مبارزه با دشمن بوده و هستند.
این بخشی از سخنان دکتر آزاده ثبوت، مدرس و محقق پسادکتری (در دانشگاه کوینز بلفاست) در موسسه فرهنگی و هنری شک است. این جلسه با حضور جمعی از علاقمندان در اوایل تیرماه امسال در تهران برگزار شد.ثبوت در زمینه عدالت انتقالی، هنر، جنبش‌های اجتماعی و شهری و مبارزات جنسیتی و سیاست رادیکال در فلسطین و کشورهای جنوب غرب آسیا مطالعه و تحقیق میکند، در کمپ‌های فلسطینیان در لبنان کار میدانی-پژوهشی انجام داده و با نسل‌های مختلف آوارگان و پناهندگان که در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند کار تاریخ شفاهی انجام داده و با نهادهای بین‌المللی با محوریت فلسطین همکاری کرده است.
جنبش زنان فلسطین در خلال یک قرن گذشته، نه تنها در برابر اشغالگران و استعمارگران مبارزه کرده و میکند بلکه در درون جامعه فلسطینیان نیز با تمرکز بر دگرگونی ساختار مردسالارانه و روابط قدرت با استفاده از تاکتیک‌هایی مانند آموزش، افزایش آگاهی عمومی، اصلاحات اجتماعی و مشارکت اجتماعی-سیاسی برای ایجاد تغییرات دگرگون‌کننده در جامعه فلسطین می‌کوشد،
میکند.
ماتیل مغنم، حقوق‌دان، فمینیست و مورخ برجسته مسیحی فلسطینی در آن زمان، واکنش بریتانیا به قیام را در کتاب خود به نام «زن عرب و مسئله فلسطین» که در سال ۱۹۳۷ منتشر شد، این‌گونه توصیف میکند: «صدها مرد به زندان فرستاده شدند، صدها خانه به‌طور بی‌رحمانه ویران شدند. صدها کودک یتیم شدند…» در آن کتاب کمیساریای عالی بریتانیا، «بی‌رحم و تشنه به خون» توصیف شده است».
در آن سال‌ها، در سراسر فلسطین، پیشگامان برجسته فمینیست برای مبارزه با استعمار به سازماندهی مشغول بودند. یکی از برجسته‌ترین فمینیست‌های فلسطینی، سادیج بهاء نصار سردبیر و نویسنده روزنامه الکَرْمِل بود که در سال ۱۹۰۸ در حیفا تأسیس شد. الکرمل یک روزنامه تاریخی بود که کمک زیادی به شکل‌گیری آگاهی ملی فلسطینی‌ها کرد و نقش اساسی در متحد کردن فلسطینی‌ها در برابر استعمار و صهیونیسم داشت. در اوایل دهه ۱۹۲۰، نصار بخشی از روزنامه را به بحث درباره مسائل زنان و دیگر مسائل مهم اجتماعی اختصاص داد. مقالات او بر مبارزه انقلابی زنان فلسطینی علیه استعمار متمرکز بود و از بحث در مورد برابری بین دو جنس تا افزایش فعالیت سیاسی و مبارزات ملی‌گرایانه در برابر تجاوزات استعماری را شامل می‌شد. در ۱۹۳۰، نصار با مریم الخلیلی «اتحادیه زنان عرب حیفا» را تأسیس کرد که یک اتحادیه مبارزه ضداستعماری برای آزادی فلسطین بود.
سال ۱۹۳۶ بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین شورش فلسطینیان علیه حکومت بریتانیا آغاز میشود. تا انتفاضه اول در اواخر دهه ۱۹۸۰ هیچ مقاومتی در این مقیاس در فلسطین شکل نگرفته بود. مقامات بریتانیا از روند اعتراضات نگران شدند و بیست هزار سرباز را برای سرکوب شورش‌ها وارد کردند. فلسطینی‌ها شیوه‌های بسیاری برای مقاومت در این دوره ابداع کردند. در ابتدا، یک کمیته عالی توسط برخی نخبگان و صاحبان قدرت و اعتبار محلی در فلسطین به منظور توقف مهاجرت صهیونیست‌ها از طریق مذاکره و چانه‌زنی، محدود کردن انتقال زمین و وادار ساختن بریتانیا به ایجاد یک مجلس منتخب دموکراتیک ایجاد شد. همزمان به مدت شش ماه اعتصابات به طول انجامید که در تاریخ مبارزات مدنی و سیاسی در جنوب‌غرب آسیا در نوع خود بی‌نظیر بود. زندگی اقتصادی در بیشتر مناطق فلسطین متوقف شد. اعتراضات با نافرمانی مدنی و در مواردی حمله به شهرک‌نشینان و اموال آنها همراه شد.
زنان عرب نیز در طول شورش بزرگ، سهم گسترده‌ای در تلاش‌های مقاومت داشتند. برای نمونه، در سال ۱۹۳۸ گزارش شد که یک زن دروزی اهل لبنان به نام حنیه بنت ابواحمد در مرز در حال تلاش برای قاچاق اسلحه به فلسطین دستگیر شد. در سال ۱۹۳۸، نصار به دلیل تامین سلاح برای شورشیان فلسطینی توسط انگلیسی‌ها دستگیر شد و تقریباً یک سال در زندان بود. متن کامل گزارش کانون زنان ایرانی را از ارایه آزاده ثبوت، پژوهشگر حوزه مطالعات فلسطین را در لینک زیر بخوانید:
https://ir-women.com/19667
فروغ سمیع نیا، فعال حقوق زنان:حالا آن روز رسیده است
کانون زنان ایرانی
یازده فعال حقوق زنان در گیلان، سال گذشته در یورش به خانه‌هایشان بازداشت شدند، یکی از این فعالان فروع سمیع نیا بود که پیش‌ازاین نیز به خاطر فعالیت‌هایش در حوزه زنان بازداشت‌شده بود. بازداشت و بازجویی‌های او با خشونت زیاد همراه بوده است.او پس از گذراندن روزهایی سخت در بازداشتگاه اطلاعات، پلیس امنیت و زندان لاکان رشت با فرار وثیقه آزاد شد و چندی بعد با حکم سنگین شش سال حبس مواجه شد که بیش از سه سال آن قابل‌اجراست.حکم فروغ و ده فعال دیگر همگی به اجرای احکام فرستاده‌شده است و اغلبشان می‌گویند حکمشان به‌زودی اجرا میشود.
خانم سمیع نیا، در آغاز از روز بازداشتتان بگویید؟ دقیقاً چه اتفاقی افتاد؟ چگونه بازداشت شدید؟
نسبتاً اول صبح بود، بدون اینکه در بزنند، بیشتر از هفت-هشت نفر مرد با دیلم درِخانه ام (واحد آپارتمان) را تخریب کردند و وحشیانه وارد خانه شدند. یکی از مأموران زن بود، من حتی لباس مناسب نداشتم. هیچ احضاریه‌ای برای من نیامده بود و هیچ حکمی را هم به من نشان ندادند. یک نفرشان هم دوربین بزرگی داشت و فیلمبرداری می‌کرد. به من دست بند زدند و از همان اول شروع به کتک زدنم کردند، با خشونت پرتابم کردند گوشه مبل، چشمانم را بسته بودند، صدای فحاشی‌شان را می‌شنیدم و همین‌طور صدای به هم ریختن خانه‌ام را، هر چیزی را به طرفی پرت کردند، خیلی کتک زدند، حتی دستانم خونریزی کرد که به خاطر فشار دست بند و پرت کردنم بود.
چرا فحش می‌دادند و کتک می‌زدند؟ از شما چه می‌خواستند؟
رمز گوشی موبایلم را می‌خواستند. البته انگار یک عده آدم با عقده شخصی آمده بودند و پر از عقده نسبت به من بودند. فحش‌های رکیک جنسی می‌دادند.
بعد از بازداشت به کجا منتقل شدید؟
بازداشتگاه اطلاعات رشت.
شرایط بازداشتگاه اطلاعات چطور بود؟
بازداشتگاه اطلاعات رشت عبارت از تعدادی سلول انفرادی است. هیچ‌گونه امکانات رفاهی نبود. بعد از چند روز؛ حتی نمی‌توانستی خودت را راضی به حمام گرفتن کنی، یک سلول کوچک بسیار کثیف، گوشه سلول یک‌کاسه توالت و دستشویی بسیار کثیف، آب همیشه سرد بود.
حتی برای حمام کردن؟
بله باید با آب سرد حمام می‌کردیم آن‌هم در فضایی بسیار غیربهداشتی و کثیف، بعد از چند روز در یک لیوان یک‌بارمصرف کمی شامپو به ما دادند، آنجا بازداشتگاه مردان بود و نیازهای زنان اصلاً در آن دیده نشده بود. یعنی ما را به بازداشتگاه مردان برده بودند. به‌عنوان مثال حتی لباس و یا پد بهداشتی وجود نداشت. با همان لباسی که از خانه آمده بودم، چند روز اول زندان را گذراندم، تا اینکه خانواده موفق شد برایم لباس بیاورد. من مبتلابه دیابت هستم و به همین دلیل باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنم اما آنجا هیچ امکانی برای رعایت کردن این رژیم وجود نداشت.
ادامه مصاحبه را در لینک زیر بخوانید:
https://ir-women.com/19658
مژده دقیقی در یک برهۀ یازده‌ساله از فعالیت مطبوعاتی‌اش، با تمرکز بر یک حوزۀ تخصصی و مشخصاً مسئلۀ ادبیات زنان، جریان‌ساز بود. او پیش از تعطیلیِ از سرِ جبر و توقیف مجلۀ زنان سنگ‌بنایی گذاشت که باید آن را در کنار ظهور و بروز نویسندگان زن در ادبیات داستانی ایران دهۀ هشتاد بررسی دقیقی کرد، چرا‌که بخش روزنامه‌نگارانۀ ادبیات زنان در معرفی و نقد این جریان نوظهور داستان‌نویسی اوایل دهۀ هشتاد بسیار مؤثر بود.
با او در این گفتوگو مروری کرده‌ایم بر راهی که در این سال‌ها پیموده است:
zananemrooz.com/article/ترجمۀ-ادبی-بدون-عشق-پیش-نمیرود/
آنتیگونه اسطوره‌ای است که در متون ادبی و سیاسی بارها و بارها بازخوانی شده است. کنش آنتیگونه، یعنی به‌جان‌خریدنِ مجازات مرگ در راه گرامی‌داشت شأن انسانی برادرش، به‌ویژه توجه نظریهپردازان فمینیست را به خود جلب کرده است. نمایشنامۀ آنتیگونه روایت تضاد میان «قانون مستبدانه» و «تخطی اخلاق‌محور» یا، به بیان دیگر، روایت تضاد میان «امر سیاسی» و «امر اخلاقی» است. در این داستان، آنتیگونه به رغم ممنوع بودن خاک‌سپاری جنازۀ برادرش، او را به خاک می‌سپارد ــ تخطی میکند و مجازات را به جان می‌خرد. نوکت سیرمان، در مقالۀ خویش با عنوان «وقتی آنتیگونه مَرد است»، کوشیده است با نظر به مبارزۀ جنبش کُرد علیه قدرت‌حاکمۀ ترکیه، خوانش فمینیستی ویژه‌ای از آنتیگونه ارائه دهد و نیز با توجه به آنتیگونه، خوانشی از جنبش کُرد ارائه کند و نشان دهد که این جنبش معاصر، که از مطالبۀ استقلال ملی به مطالبۀ فراگیرترِ نوعی دموکراسیِ زنانه‌شده تحول یافت، چه چالش‌هایی را پیش‌رویِ نظریۀ فمینیستی جریان اصلی قرار میدهد.
این مقاله را در سایت زنان امروز بخوانید:
zananemrooz.com/article/وقتی-آنتیگونه-مَرد-است/
@zanan_emrooz
آنتیگونه، این فیگور زنانۀ تاریخی، نقش پررنگی در بسیاری از مباحث فلسفی و فمینیستی معاصر ایفا کرده است. اما شاید نقطۀ عزیمت ورود او به مباحث جدی فلسفی را بتوان در پدیدارشناسی روح هگل ردیابی کرد. از نظر هگل، تراژدی آنتیگونه نهتنها آشکارکنندۀ روح قومی یونانیان، بلکه برترین اثر هنری تمامی ادوار است. در این مقاله، به سبب اهمیت فیگور آنتیگونه در نمایاندن «منطق تاریخ» هگلی، سعی شده با نگاهی به وجوه نظری و البته منفعلانۀ این فیگور در فلسفۀ هگل، و سپس برداشتی آزاد از نظریات جودیت باتلر در کتابهای ادعای آنتیگونه و گفتار تحریکپذیر، به تحلیل و بررسی وجوه عملی وکنشگرانۀ این فیگور از نگاه فمینیستی بنشینم.
این مقاله را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
http://zananemrooz.com/article/دو-روایت-از-فیگور-آنتیگونه/
@zanan_emrooz
چرا رسمی‌سازی به هدف مطلوبی هم برای دولت و هم برای جامعۀ مدنی بدل شده است؟ چون از سویی قراردادهای غیررسمی استخدام رواج گسترده‌ای یافته و از سوی دیگر، همان‌گونه که شواهد روزافزون نشان می‌دهند، تأثیر منفی دوره‌های بحران یا رکود و کسادی اقتصادی بر کارگران غیررسمی بیشتر است. با‌این‌حال، رسمی‌سازی می‌تواند اهداف مشخص گوناگونی داشته باشد، و رسمی‌سازی اشتغال و رسمی‌سازی شرکت‌ها کاملاً متفاوت‌اند. اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های جامعۀ مدنی بیشتر دل‌مشغول رسمی‌سازی اشتغال هستند تا از حقوق کارگران حمایت کنند و آن را گسترش دهند. غیررسمی بودن، در آشکارترین شکل خود، در اصل به معنای فقدان حمایت از کارگر است و بنابراین کسانی که به قدرت‌بخشی به کارگران (خواه زنان و خواه مردان) علاقه‌مندند باید برای رسمی‌سازی بیشترِ کار بکوشند. رسمی‌سازی به انجمن‌های کارگری امکان شکل‌گیری میدهد و، با فراهم آوردن چارچوبی قانونی و تنظیمی برای رخ دادنِ مبارزات کارگران، این انجمن‌ها را قادر می‌سازد تا به کارگران در جنگ برای احقاق حقوق خویش یاری رسانند...
لینک ادامه مطلب:
http://zananemrooz.com/article/پیامدهای-جنسیتی-رسمیسازیِ-فعالیت/
جورج استاینر، در شاهکار خود با عنوان آنتیگونه‌ها، با پژوهشی گسترده و تمام‌عیار، به بررسی تاریخچۀ نمایشنامۀ آنتیگونه نوشتۀ سوفوکل، تراژدی‌نویس برجستۀ عهد باستان، و تأثیر دوران‌ساز این اثر از ابتدای نگارش آن، ریشه‌های اساطیری‌اش، و تأثیر شگرف آن بر فلاسفه و اندیشمندان اروپایی (هگل، شلینگ، هولدرلین و کیِرکِگارد) می‌پردازد که هرکدام به ترجمه یا بازنویسی آن مبادرت ورزیده‌اند. همچنین، با نگاهی به مسائل تاریخی‌ـ‌اجتماعی قرون متفاوت، به تحسین شخصیت آنتیگونه تا سرحد الگوی آسمانی و معنوی تکامل، و تداوم نقش و کاربرد آن در قرون و اعصار متمادی تا زمانۀ معاصر به‌عنوان آینۀ تمام‌نمایی از یک حقیقت انسانی که همه‌ـ‌زمانی وهمه‌ـ‌مکانی است پرداخته است...
این مطلب را در شماره ۴۹ «زنان امروز» بخوانید.
لینک خرید این شماره: store.zananemrooz.com
@zanan_emrooz
#نیلوفر_بیانی، فعال محیط زیست و کارشناس مؤسسه حیات وحش پارسیان پس از گذراندن ۷ سال زندان، آزاد شد.
#هومن_جوکار، از دیگر فعالان محیط زیست نیز از زندان آزاد شد.
او به‌عنوان خزانه‌دار و مدیر پروژه یوز آسیایی در حیات وحش میراث پارسیان فعالیت می‌کرد.
@zanan_emrooz