زندگی کردن، حتی در معنای حداقلی خود، به توانِ بسیار نیاز دارد. بدن هایمان هر روز باید در تبادل با مواد غذایی، آب و هوایی که به ریه وارد می شود، انرژی مورد نیاز برای حرکت و ادامه زندگی را فراهم کنند. خواب مثلا یکی از شیوه های بازیابی توان جسم است برای حرکت در سفر زندگی.
روان هم به توانِ بسیار برای پیشبرد معنای زندگی و به عبارتی زنده نگاه داشتن خود نیاز دارد اما این توان را از کجا باید کسب کند؟ برای من چشم گشودن به زیبایی های طبیعت و دقت در جزییات آن، «غذای روان» محسوب می شود. فکر نمی کنم که همه روان ها منبع تغذیه مشترک و مشابهی داشته باشند اما خوب است که سر چشمه‌ی گوارایی برای خود بشناسیم که بشود خستگی زندگی و زنده بودن را از روان شست و نیازِ به معنای زندگی را در آن تازه کرد.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_شخصیت #روان
@zananenegari
پیش فرضِ انگیزشی روان شما چیست؟ من فکر می کنم پیش فرض برای بسیاری از ما اضطراب و تنش است! یعنی به قدری به اضطراب دائمی درونی عادت داریم که در نبودِ آن شاید انگیزه ای برای حرکت نداشته باشیم. موضوع البته مفصلی است اما خلاصه بگویم که سیستم های ناکارآمد آموزشی در خانواده، مدرسه و اجتماع عموما با تهدید، ایجاد اضطراب و به اصطلاح ساده نگاه داشتن چماق بالای سر کودکان و سپس بزرگسالان آنها را به حرکت در جهتی وادار می کنند که لزوما هیچ ربط و نسبتی با نیازها و توانمندی های فرد ندارد. انسانی که به این حضورِ همیشگی اضطراب و تنش عادت کرده اما ممکن است دیگر نداند که از زندگی چه می خواهد و بدون آن چماقِ تهدید کننده دیگر قادر به حرکت نباشد. برای خروج از چنین چرخه ای اولین قدم آگاهی به وجودِ آن است. آیا اگر امروز روزی باشد که من هیچ کار نیمه مانده، هیچ ددلاین و هیچ فشار بیرونی ندارم، از زندگی لذت خواهم برد یا به ایجاد اضطراب برای شروع کار و پروژه ای تازه پناه می برم؟ به عبارت دیگر آیا حرکت من به سوی تولید از سرِ شعف و تمایل درونی است یا ایجاد اضطرابی که به آن عادت کرده ام؟
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_ارتباط #اضطراب #انگیزه
@zananenegari
https://www.instagram.com/p/CLPgvUoALXs/?igshid=d1bjz66jknqo
بخش مهمی از انرژی روانی آدمی صرف ارزیابی محیط زندگی اش می شود. از لحظه تولد تا لحظه مرگ، غریزه مهم و اساسی جان به در بردن تمامی حواس ما را به کار می گیرد تا خطرها را ارزیابی کنیم، و همواره گوش به زنگ باشیم و غافلگیر نشویم. اگر محیط پیرامونی سرشار از ناملایمات، تنش و اضطراب باشد (که غالبا هست)، ممکن است یک مهارت اساسی برای معنابخشی به زندگی را فراموش کنیم و آن اینکه: درباره خودمان کنجکاوی داشته باشیم! بهتر است روزانه با خودمان مکالمه ای ترتیب بدهیم، در احوالات خود کنجکاو باشیم و با خودمان همدلی و شفقت بورزیم. کنجکاوی درباره خود به ما کمک می کند که با توان بیشتری با اضطراب های بیرونی مواجه شویم و بدانیم چه ابزارهای روانی برای دفاع از خود و رشد و پیش رفتن در اختیار داریم.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_ارتباط #جان_به_در_بردن #روانشناسی_تروما
@zananenegari
من فکر می کنم در تجربه زیست انسان نیازی روانی هست برای دور انداختن، زیر و رو کردن و روبیدن. روزهایی از خواب بیدار می شویم با این نیاز که جهانِ قابل لمسِ در دسترسِ پیرامونی خود را تکان بدهیم. نیازی که در روان حسی شبیه تشنگی یا نیاز به حرکت دادن دست و پا ایجاد می کند و برطرف کردن این نیاز هم مثل لیوان آب خنکی پس از تشنگی، جان را تازه می کند.
این نیاز معمولا ناگهان در فضای خانه و یا محلِ کار جنب و جوش و حرکت ایجاد می کند. اصل بر آشوب است تا در نهایت نظم حکمفرما شود.
نیازِ روبیدن و دورانداختن با نیازِ خلق کردن رابطه بسیار نزدیکی دارند، هیچکدام را تعطیل نکنیم.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #روانشناسی_ارتباط #روانشناسی_شخصیت #زندگی_را_اینگونه_میبینم #خلاقیت
@zananenegari
از پیچیده گی ها و دشواری های انسان بودن همین بس که با بالاترین مکانیزم های دفاعی روانی، بهترین و کم اصطکاک ترین شیوه های ارتباطی و تلاش برای حرکت در مسیر خود، از سطل زباله رفتار و کلمات دیگران شدن گریزی نداری! این کاکتوس والامقام زندگی خودش را دارد، خارهای زیبایش را هم مرتب و منظم چیده ولی در آشوبِ نازیبای جهان بیرونی گرفتار است.
پذیرش همین نکته اما شاید کمک کند که خود را از این زباله ها بتکانیم و به حرکت ادامه دهیم که راز همواره در چگونگی واکنش است و نه آنچه رخ داده است.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #جان_به_در_بردن #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_ارتباط
@zananenegari
واقعیت را دیدن، و زیبایی را انتخاب کردن هم شجاعت می خواهد و هم آگاهی. مثبت گرایی مسموم اما ریشه در دروغی دارد که از ترسِ از دست دادن و پذیرشِ سایه های زندگی آن را باور کرده ایم: اگر من همیشه و همواره «دختر خوب» یا «پسر خوب»ی باشم، هیچگاه هیچ اتفاق منفی برایم نخواهد افتاد!
باید یاد بگیریم که همه اینها در در تعریف «خوب بودن» می گنجند: آمادگی دفاع از خود، نا امید کردن دیگران، پذیرشِ مرگِ رابطه ها، پشت کردن به شرایطِ ناسالم و پذیرشِ ارزشمندی وجودمان.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #مثبت_گرایی_مسموم #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی
@zananenegari
(مطلب امروز در ادامه بحث های چند روز گذشته است. برای درک بهتر موضوع به مطالب چندین روز گذشته رجوع کنید)
یکی از زخم های روانی که پیشتر درباره اش نوشته ام، زخم دوست داشتنی نبودن است. این باور که اگر کسی هم ما را دوست داشته باشد، از سر ندانستن است و اگر واقعیت وجودی ما را می دانست، قطعا دوستمان نمی داشت. ریشه هایش به کودکی و رابطه با والدین بر می گردد و بحثی طولانی دارد. علت اینکه این بحث را پیش کشیدم به پایان دادن رابطه ناسالم باز می گردد. بخشی از رنج عمیقی که از تصورِ پایان دادن رابطه حس می کنیم همین مساله است که در کنهِ روان یقین داریم به ارزشمند نبودن و دوست داشتنی نبودمان. می ترسیم که اگر این رابطه مسموم و ناسالم پایان بگیرد، دیگر هرگز کسی پیدا نشود که دوستمان بدارد. اما در واقعیت و پس از گذر آگاهانه از این رابطه مسموم خواهیم دید که رنجی که تصور کرده بودیم در واقعیت موهبتی بوده است برای رشد.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #روانشناسی_ارتباط #درباره_زندگی #روانشناسی_شخصیت #جان_به_در_بردن #زخم_روانی
@zananenegari
پس از باران، رویشِ برخی سبزه ها را می شود به چشم دید. اما این رویش یک شبه رخ نداده است. حاصلِ حرکتی بسیار آهسته و پیوسته زیر خاک بوده است. برای ما آدمیان نیز نتیجه تغییراتِ بسیار آهسته ممکن است ناگهانی بر دیگران (و حتی خودمان) ظاهر شود، ولی هرگز ناگهانی رخ نداده اند.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #درباره_زندگی #روانشناسی_شخصیت
@zananenegari
جان به در بردن... دانه ای که خود را در شکافِ پوست درختی جا داده و رویش را به هر جان کندنی بوده ادامه داده است. قلب که می گیرد، به دنبال نشانه ها می گردیم
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #جان_به_در_بردن
@zananenegari
چه میشود که تصمیم می گیریم وجوهِ درخشانِ درون خود را از جهانِ بیرون پنهان کنیم؟ سالهاست که به این سوال فکر می کنم و پاسخ هایی که برایش دارم به طبیعتِ فردی، زخمِ روانی، روانِ جمعی، و تمایل ذاتی برای جان به در بردن باز می گردد. ترس از دیده شدن اما در همه پاسخ ها ریشه دارد. یک آئین ساده عروسی های قدیم تر به خاطرم می آید که جمعی می خواندند: باز شود، دیده شود، شاید پسندیده شود!ترس از اینکه باز و دیده شویم اما پسندیده نشویم در کنهِ تصمیمات مان جای دارد.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #درباره_زندگی #روانشناسی_عمقی #زنانه_نگری #روانشناسی_ارتباط #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_تروما #زخم_روانی
@zananenegari
اگر بخواهم زندگی را در یک قاب تصویر کنم...
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم
@zananenegari
وقتی وجوه مختلف شخصیت خود را بر خیال ظاهر می کنید، این وجوه در چه مکانی تصویر می شوند؟ مثلا خانه ای در مغز با میزی بزرگ و نسخه هایی از خودتان که دور میز نشسته اند؟
تصویر را تغییر بدهید. حالا یک وجه در قلب نشسته، یکی در گلو، یکی در شکم و...
شخصیت روانی ما مکانِ ثابتی ندارد و تنوع وجودی اش را نمی شود در یک قاب بسته اسیر کرد.
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #عکاس_خودم #شخصیت #روانشناسی_شخصیت
@zananenegari
درباره زخم روانی:
زخم داستان می سازد. درگیر داستانِ زخم های دیگری نشوید. همدلی با درگیر شدن فرق دارد. همدلی می داند کجا مرز بگذارد، کجا نه بگوید و کجا گوش بسپارد. درگیر شدن اما رخنه ای در توانِ روانی ایجاد می کند، انرژی ات را قطره قطره می گیرد و پیش از آنکه بدانی، داستانِ زخم دیگری تو را خالی و بی حس رها می کند.
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #درباره_زندگی #زخم_روانی #روانشناسی_تروما #روانشناسی_ارتباط #عکاس_خودم
@zananenegari
درباره زخم روانی:
برای آدمی و زخم هایش ریشه های محکم در زمینِ جمعی روان لازم است. دانستنِ اینکه می توانیم ریشه بگسترانیم و از سنگ هایی که پیش پایمان می افتد عبور کنیم... زخم نشانِ نبردِ زندگی است و در پایان، او که با ریشه های روانش زمینِ زندگی را محکم تر در آغوش بگیرد، به ثبات بیشتری دست پیدا می کند.
#مریم_طهماسبی #روانشناسی_تروما #زخم_روانی #درباره_زندگی #روانشناسی_ارتباط #عکاس_خودم #زنانه_نگری #ریشه
@zananenegari
درباره زخم روانی:
راز بهبودی نه تنها در حوزه زخم روانی که شاید در اکثریت موضوعات زندگی این است: هیچ چیز در کنترل تو نیست ولی همه چیز به واکنشی که نشان می دهی باز می گردد!
درباره این موضوع در گذشته بسیار نوشته ام اما اهمیت اش چنان است که باز هم باید بگویم و بنویسم. زخمهایی تبدیل به الگوی تکرارشونده می شوند که ما واکنشی آگاهانه به آنها نداریم.
مریم طهماسبی
#عکاس_خودم #زخم_روانی #درباره_زندگی #روانشناسی_ارتباط #روانشناسی_تروما
@zananenegari
گیاهِ نرم و نازک، تنِ سبزِ خود را به سیمانِ سخت و ناهموار چسبانده است. زمینِ عادت را رها کرده و خلافِ جذبه‌ی زمین رویش به سوی بالا را انتخاب کرده است. طبیعت، بسترِ روانِ آدمی است. این همه تنوع در بودن و زیستن و روییدن پیامی برای روان دارد: شیوه های متعدد و متنوعی برای زیستن وجود دارد. به خودت اجازه روییدن در بسترهای متفاوت زندگی را بده.
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #عکاس_خودم #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_ارتباط #روانشناسی_شخصیت #جان_به_در_بردن
@zananenegari
کمتر از پنج سال داشتم که مادر با این ترفند بسیار هوشمندانه مرا به خواب دعوت می کرد: «چشمهایت را ببند تا خواب به آنها نفوذ نکند!». مادر می دانست که من تمایلی به خوابیدن ندارم، و می دانست در واقع به دنبال راهی برای فرار هستم پس نمی خواهم چشمهایم را ببندم ولی آیا واقعا با بستن چشمهایم می توانم جلوی خواب را بگیرم؟!
تناقضِ درونی چنین جمله ای از سوی کسی که اتفاقا هدفش خواباندن من بود سبب می شد چنان به فکر فرو بروم که در نهایت بخوابم!
مادر می دانست که روانِ من همچون گربه بازیگوشی است که نیاز دارد گلوله ای نخی را آنقدر دنبال کند تا خسته شود و به خواب رود. در بزرگسالی هم خودمان باید گاهی گلوله ای نخی دستِ ذهن بازیگوش بدهیم تا خسته شود و بخوابد!
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_شخصیت #خواب
@zananenegari
جایی در روان من امروز به دو موضوع ظاهرا بی ربط گیر داده است: در تمام مسائل ریاضی کودکی ما «پرتقال فروشی» وجود داشت. چیزی که ذهن من را به خود مشغول کرده این است: آیا در کودکی ما شغلی به نام پرتقال فروش وجود داشت؟ هرگز یادم نیست که مساله ای درباره «میوه فروش» دیده باشم! و سپس یادم می آید که در کودکی ما تنوع میوه ها بسیار محدود تر و مصرف محلی تر بود و فروشنده ها تخصصی تر کار می کردند. اما باز خاطرم نیست که هرگز پرتقال فروشی را ملاقات کرده باشم.
یک سوال دیگر بی ربط هم هست که نمی رود: چرا بزرگترهای ما به این نتیجه رسیده بودند که خرگوشها بینایی خوبی دارند(آیا؟!)، و خرگوشها هویج می‌خورند(که این خودش محل سوال است که آیا خرگوشها هویج را ترجیح می دادند یا این گزینه را ما برایشان انتخاب کرده بودیم) و در نتیجه اگر ما بخواهیم بینایی خوبی داشته باشیم باید هویج بخوریم؟!
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #عکاس_خودم #زندگی_را_اینگونه_میبینم #درباره_زندگی #روانشناسی_عمقی
@zananenegari
زندگی برای ما آدمیان، مثل موج های اقیانوس و جزر و مد دریاست. گاهی بلند می شوی، گاهی زمین می خوری. گاهی پیش می روی و گاهی هم باید پس بکشی! برای پیشبرد کارها و اهداف زندگی باید برنامه ریزی کرد اما نه از آن برنامه ریزی هایی که در کتاب های موفقیت و غیره تبلیغ می کنند. باید روی موج های خلق و خویت تامل کنی. پستی و بلندی های وجودی ات را بشناسی و در زمانِ مناسب با همه وجود کارهایت را به جلو هل بدهی تا وقتی زمان عقب نشینی رسید، احساسِ بیهودگی و تنبلی نکنی. باید این رقصِ درونی را یاد بگیری تا در همه شرایط کارهایت کمی به جلو حرکت کند.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_شخصیت #روانشناسی_ارتباط #درباره_زندگی #برنامه_ریزی
@zananenegari
از سرانگشتِ من کوچکتر است اما راه خود را از میان لایه های سنگ و سیمان پیدا کرده است. جانِ خود را بالا کشیده و آفتاب را پیدا کرده است.
جایی در یادداشت هایم نوشته بودم: برای ارزشمندی خود مذاکره کن! رویش خط کشیدم و نوشتم، برای ارزشمندی خود مبارزه کن!
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #درباره_زندگی #روانشناسی_عمقی #جان_به_در_بردن #زندگی_را_اینگونه_میبینم
@zananenegari
من واقع گرایی را به مثبت گرایی ترجیح می دهم، زیرا در واقعیت همیشه فضا برای زیبایی و نازیبایی توام وجود دارد. مثبت گرایی مسموم اما تاریکی را انکار می‌کند تا در توهمِ روشناییِ یکسره زندگی کند. این روش البته مکانیزم دفاعی روانی است که سوگ و رهاکردن چیزهایی که مرده اند را به تعویق انداخته است. باز هم درباره اش خواهم نوشت.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #درباره_زندگی #روانشناسی_شخصیت #مثبت_گرایی_مسموم
@zananenegari
چند روز پیش مطلبی نوشتم درباره تفاوت میان خیالِ لذت و واقعیت آن. امروز می خواهم بگویم که همین موضوع درباره رنج هم صادق است. اما باید نکته ای را هم اصلاح کنم. اینطور نیست که رنج یا لذت خیالی همیشه بیشتر از رنج یا لذت واقعی باشد. بسیار هم رخ می دهد که ما اصلا در خیال خود قادر به تصور لذت واقعی یا رنج واقعی نبوده ایم و واقعیت از خیال پیشی می گیرد.
برگردیم به مورد رنج: وقتی رنجی را خیال می کنیم، به ویژه اگر از ویژگی شخصیتی همذات پنداری بالا برخوردار باشیم، می توانیم برای رنج داستانی دقیق بسازیم. حتی مزه و رایحه به آن بدهیم و یا لمس اش کنیم. اینکه این روایتِ پرورده‌ی خیال در واقعیت محقق شود یا خیر داستان دیگری است. مثالی ارتباطی بزنم: رنجِ خیال شده از پایان دادن رابطه ای مسموم و ناسالم ممکن است بیشتر از واقعیت آن باشد چرا که هنوز در واقعیت، جنبه های مثبت چنین اتفاقی را تجربه نکرده ایم. فردا سعی می کنم باز در اینباره بنویسم.
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #عکاس_خودم #روانشناسی_شخصیت #درباره_زندگی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #روانشناسی_عمقی #روانشناسی_ارتباط
@zananenegari
روان آدمی گاهی لذتی را خیال می کند، منفصل از واقعیت و سپس در واقعیت به دنبال نشانه های آن لذت خیالی می گردد. مثالی بزنم: خیال می کنیم که قرارِ ملاقات با دوستی در خود سیاهه ای از لذات را خواهد داشت. مکالمه ای عمیق، دیده شدن، فهمیده شدن، تحسین شدن، هم فکری، هم افزایی، همدلی و ... . وقتی به واقعیتِ قرار می رسیم، لذتِ خیالی به شیوه ای که تصور کرده بودیم محقق نمی شود و ناامیدی سبب می شود از لذتِ واقعی محروم شویم.
میانِ انتظارِ لذت در خیال، با لذتِ محقق شده در واقع تفاوت هست. به روانِ خود باید آگاهی بدهیم تا رنجور نشود.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #روانشناسی_ارتباط #روانشناسی_شخصیت #درباره_زندگی
@zananenegari
خواب ها، به کارخانه بازیافتِ روان انسان شباهت دارند. تجربه های انسانی مان را تحویلِ کارخانه ناخودآگاه جمعی می دهیم، چرخی می زند و خردشان می کند و تصویر و صدایی فردی تحویل می گیریم. چرایی اش هرگز مشخص نمی شود و از چرخه تکراری اش هم رهایی نداریم.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #روانشناسی_عمقی #خواب #رویا #زنانه_نگری #درباره_زندگی
@zananenegari
در زندگی تمرین و ممارست های بسیاری را باید از سر گذراند: برای رنج ها باید آماده باشیم، برای شادی ها حتی بیشتر به تمرین نیاز داریم
تمرینِ لذت بردن گاهی دشوارتر نیز هست. برای لذت باید تمام حواس را تمرین بدهیم تا اگر الهه های کوچک شادمانی دور و برمان پرواز کردند آنها را بشناسیم و لحظاتی از زندگی را در کنارشان سپری کنیم.
روان خود را برای رنج و شادمانی که پیوسته در بافتِ زندگی تنیده است تمرین بدهیم...
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #روانشناسی_عمقی #زندگی_را_اینگونه_میبینم #درباره_زندگی
@zananenegari
داستانهایی که ما برای خود می گوییم عموما ریشه در عواطف و احساساتی که دارند که هر روز و ساعت تجربه می کنیم. این داستانها بنیان رابطه ما با دیگران را می سازند. اگر احساسِ تنهایی و نادیده گرفته شدن کنیم، داستانی که می سازیم درامای بیشتری دارد، اگر شاد و سرخوش هستیم می توانیم داستانی موزیکال و شاد از وقایع روز بسازیم.
بخشی از اصطکاک ما با آدمها زمانی شکل می گیرد که داستان خود را حقیقت محض فرض می کنیم و از دیگرانی که در داستان ما نقش بازی می کنند درباره پیش فرض ها و نتیجه گیری هایمان سوالی نمی پرسیم. مثالی می زنم: هرگاه از پاسخ نگرفتن پیامی، ایمیلی یا تلفنی دچار احساساتِ شَدید و غلیظ شُدید، پیش از تصمیمِ اساسی گرفتن، روایتِ خود را با فردی که در سوی دیگر داستان است در میان بگذارید. روایت های ما همیشه بر محور خودمان می چرخد، عاقلانه است که فرض کنید روایتِ فرد مقابل هم بر اساس اولویت ها و شرایط زندگی خود او بوده و نه لزوما بر اساس دشمنی با شما.
#مریم_طهماسبی #زنانه_نگری #عکاس_خودم #روانشناسی_عمقی #روانشناسی_ارتباط
@zananenegari
مادربزرگ سالهاست که از دنیا رفته اما یاد و خاطره اش هرگز از روزهای من جدا نشده است. کم در زندگی مان پیدا می شوند آدمهایی که نه تنها زخمی به ما نزده اند بلکه همواره مرهم بوده اند. قدرت و محبت را معجزه وار و در هم آویخته داشته اند و یادشان همیشه و همه جا لبخند بر لب می آورد. هرچه در گوشه های ذهن می گردم مثل و مانند او را پیدا نمی کنم. بهترین خاطرات زندگی را در کنار او تجربه کردم. هنوز هم در خواب به خانه‌ی او بر می گردم. ایماژهای شخصیت ساز لزوما آنهایی نیست که بتوانیم اهمیت شان را برای کسی توضیح بدهیم: شانه چوبی زیبایی که هر صبح به موهایش می کشید، عصای چوبی کنده کاری شده اش، لباسهای رنگارنگ و ضدیتِ آگاهانه اش با رنگ های تیره، صفِ نانوایی در ظهرِ تابستان... . بخت یار بودم که سلاله‌ی مادری را با حضورِ قدرتمند او شناختم. حدود دو دهه است که دیگر کنارمان نیست اما سایه قدرتمندش خمیرِ شخصیت مرا همچنان ورز می دهد.
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #سلاله_مادری
#درباره_زندگی #زنانه_نگری
@zananenegari
درباره زخم روانی:
نمی دانم این جمله‌ی «بزرگ می شود و یادش می رود» را چه کسی بر سر زبانها انداخت اما از حقیقت بسیار دور است. روان ظرفیت شگفت انگیزی برای ذخیره و نگاهداری دارد. بسیاری رنج ها را در عمقِ خود پنهان می کند اما کنترل همیشگی بر حرکتِ آنها به سطح آگاهی وجود ندارد. گاهی در حال ورق زدن عکسهای کودکی و علیرغمِ لبخندهایی که از تصویر بیرون می زند، به یاد می آوری. به یاد می آوری که چه روز و لحظه ای در واکنش به زخمی که از زبانِ دیگری خوردی، تصمیم گرفتی که هیجان و ذوق زده‌گی ات را از صورت پاک کنی و به درون ببری تا زخم زننده نتواند شادی ات را بدزدد. مساله بزرگ شدن و از یاد بردن نیست، مساله این است که چه روزی تصمیم بگیری دزدِ شادی را از خانه روان بیرون کنی و جای زخمی که خورده بودی لبخند بکاری!
#مریم_طهماسبی #عکاس_خودم #زنانه_نگری #درباره_زندگی #زخم_روانی #روانشناسی_تروما #روانشناسی_ارتباط
@zananenegari
درباره زخم روانی:
آیا ما می توانیم در واکنش به زخم هایی که متحمل شده ایم به دیگران زخمی مشابه وارد کنیم؟ کلید به نظرم در «آگاهی» است. به محضِ آگاهی از الگوی رفتاری که با زخم ایجاد شده است باید در جهت تغییر رفتار حرکت کنیم اما در عین حال بدانیم که اگر به کسی زخمی وارد کرده ایم با این توجیه که من خودم زخم مشابهی خورده بودم نمی توانیم به سادگی اثر آن را پاک کنیم. مهم است بدانیم که در موارد بسیاری نه تنها نمی توانیم زخمی که زده ایم را ترمیم کنیم که حتی بهتر است برای این کار اصرار هم نورزیم. گاهی درخواست بخشش نا به هنگام از دیگری سبب افزایش فشار روانی می شود و بدون اینکه متوجه باشیم باز هم خودمان را در مرکز توجه قرار داده ایم و نه فرد مقابل را. گاهی باید به دیگران فرصت و فضا بدهیم تا به ترمیم روان خود اقدام کنند و اگر تمایلی به بخشش نداشتند هم این حق را به رسمیت بشناسیم.
#مریم_طهماسبی
#عکاس_خودم #روانشناسی_تروما #روانشناسی_ارتباط #درباره_زندگی #زخم_روانی
@zananenegari
درباره زخم روانی:
زخم های میان نسلی هم وجه دیگری از زخم های روانی هستند که پرداختن به آنها مستلزم صبر، کاووش در روایتِ چند نسلی خانواده و نگاهِ ابژکتیو است. یعنی در صورتی ممکن است که بتوانیم از زاویه ای غیر از داستانِ شخصی خودمان به رخدادهای میان نسلی نگاه کنیم و تا حد ممکن نگاه شفقت آمیزی نسبت به آنهایی داشته باشیم که اثر انگشت ژنتیکی و روانشناختی شان بر بدن و روان ما هویداست.
مریم طهماسبی
#عکاس_خودم #روانشناسی_تروما #روانشناسی_ارتباط #درباره_زندگی #زخم_روانی
@zananenegari
