Telegram-канал soroush_philosopher - عبدالکریم سروش و فلاسفه: Unsorted

عبدالکریم سروش و فلاسفه

30 Jan 2017 11:22

بازخوانی ابیات فوق دکتر #عبدالکریم_سروش👇👇👇

عبدالکریم سروش و فلاسفه

30 Jan 2017 07:16

"زهی انسانی که: از تکبر می رود از دست خویش"

بخش هجدهم و پایانی: 1366/12/21🔻🔻🔻
خود از دست خویش به رنج است اما مردم از دست او آسوده هستند. خود را برای آخرتش به تعب انداخته اما مردم را از دست خویش آسوده نهاده است. اگر از کسی دوری می کند از سر زهد و نزاهت است و اگر نزدیک می شود، از روی رفق و رحمت. دوری اش از سر کبر و خود بزرگ بینی نیست و نزدیکی اش از روی مکر و خدیعت نیست.

انسان پارسا مشغول دنیای دیگر است و خود را فدای راحتی دیگران می کند. اما انسان راحت طلب همه انسان ها را خادم خود می خواهد و وای به روزی که همین انسان به قدرت هم دست پیدا کند. همه باید جرعه های تلخ بنوشند تا کام نامبارک او شیرین شود. لذا انسان پارسا نفس اماره خود را می دزدد و با رنج امروز، آینده دلپذیر خود را بنا می کند. به هر روی انسان پارسا برای دیگران چه رنجی می آورد؟ دوستی پارسایان چنان پایدار و استوار است که به عرصه محشر هم کشیده می شود؛ وانگهی چه خیانتی بالاتر از این است که انسان به نام دوستی از دیگران سواری بگیرد؟ از همین جهت است که انسان خودپسند همیشه در بیابان برهوت تنها است.

#عبدالکریم_سروش_بیست_و_یکم_اسفند_ماه_سال_1366

✳️آنچه که حضرت امیر(ع) در این خطبه بر ما گوشزد می کنند این است که انسان موجودی بسیار تحول پذیر است؛ و در عین همین تحول پذیری است که به محرک ها پاسخ می دهد. پس از خواندن این خطبه باید دریابیم که آیا وضع و حال ما نسبت به گذشته تغییر کرده است یا خیر؟ هم چنین باید دریابیم که انسان دریابد قبلا با چه بانگی روان می شد و امروز با کدامین بانگ؟ انسان موجودی بسیار پیچیده است و از همین روی مولی علی(ع) با ایراد این خطبه محرک های انسانی را تشریح می کنند که به ندای حق پاسخ می دهد. مساله صبر، شکیبایی، تقوا، ایثار، زبان، قناعت، طمع، قدرت طلبی، حب نفس و... از جمله این محرک ها است و نشان می دهد که شان و منزلت انسان تا چه حدی است؟ با این اوصاف، انسان پارسا انسان دیگری شده است و جهان برای او به ماندنی ها و نماندنی ها تقسیم شده است. او می داند که آنچه پایدار نیست از دست می رود اما عجبا بر مناسبات قدرت که حاکمان گویی در نمی یابند که قدرت چند روزه ماندنی نیست؛ و تیغه شمشیر بر طناب قدرت می افتد و بامداد رحیل جای خود را به شب تاریک می دهد و دیوصفتی و مستی جای خود را به هوشیاری مردمان. به سوی می و مستی و عیش و نوش می روند و خود را فراموش می کنند و نمی دانند که پیش از پرداختن به دیگری باید به خود پرداخت. خودشناسی نه همین است که انسان در مورد خود فکر کند. خودشناسی این است که انسان فعلیت های خود را بشناسد و در نهاد ناآرام خود دریابد که باید متصف به صفات آیینه جمال خداوند گردد:
✳️ او چو بیند خلق را سرمست خویش/ از تکبر می رود از دست خویش
✳️ از وفور مدح ها فرعون شد/ کن ذلیل النفس هونا لا تسد.

پارسایان بدون حب و بغض وجود خود را در ترازوی عدالت قرار می دهند و در برابر بی مهری ها سکوت می کنند آنها به نغمه سکوت درونی خود پناه می برند و در این سکوت ابدی درس ها می آموزند آنها از دار دنیا چیزی نمی خواهند آب کم می جویند و تشنگی را ترجیح می دهند؛ آنان به محرک های مثبت خود پاسخ می دهند و دائما به خود مشغول هستند و عیب دیگران نمی گیرند و همین است راز خطبه متقین.
❎ آب کم جو، تشنگی آور به دست/ تا بجوشد آبت از بالا و پست
❎ تا سقا هم ربهم آید خطاب/ تشنه باش، الله اعلم بالصواب.

با این اوصاف انسان با هیچ درجه ای از آلودگی و قصور و کوتاهی نباید خود را از رسیدن به آن مقام عالی، خالی ببیند. چرا که دریاهای لطف و مرحمت حق تعالی برای شستن همین پلیدی ها نهاده شده است.

🕎 حکیم شیخ ابونصر فارابی در کتاب آراء اهل مدینه فاضله پس از تشریح صدور جهان به بررسی جایگاه نفس و قوای آن در عالم می پردازد و سپس بررسی سعادت و فضیلت را در مدینه فاضله بررسی می کند. در این کتاب حاکم همان جایگاهی را دارد که موجود اول جهان دارد. آیا بر اساس این شرح می توان مدینه ای ترسیم نمود که در آن به جای تفویض قدرت و تشبه حاکم به خدا متقین حکم برانند؟ این مقام پست و سیاست زده بالعرض در فلسفه فارابی به یک سو نهاده شود و به جای آن متقین سرنوشت خود را در دست بگیرند؟

#پایان بخش هجدهم و کتاب اوصاف پارسایان.

برچسب ها: #عبدالکریم_سروش؛ #اوصاف_پارسایان؛ #ابونصرفارابی؛ #متقین؛ #مناسبات_قدرت؛

❌ #ذکر_متن_با_منبع_بلامانع_است.
✍دکتر #عبدالکریم_سروش
📚 #اوصاف_پارسایان

@Soroush_Philosopher
❇️برای آشنایی بیشتر به ما بپیوندید💠
https://telegram.me/joinchat/BlvU_j1iiYNbW8m-z3pS_A