Telegram-канал adabiatehemasi - ادبیات حماسی(فردوسی و شاعران سبک خراسانی: Unsorted

ادبیات حماسی(فردوسی و شاعران سبک خراسانی

19 Dec 2023 10:06

شاهنامه حکیم فردوسی بزرگ

بخشِ صد و نود و دوّم

پادشاهیِ بهرامِ گور (۹)

داستانِ شَنگُل پادشاهِ هند با بهرامِ گور و سرانجامِ کارِ آن دو (۳)

آن شب خواب به چشمِ شَنگُل نرفت. فردا بامداد ، بُرزویه ، یعنی بهرام - او را بُرزویه می خواندند - بیامد. شَنگُل با او خلوت کرد و در مجلسی که وزیر و دستور نبودند با او مهربانی ها نمود و از او خواست که نزدِ او بماند و یکی از دخترانِ او را که بخواهد به زنی اختیار کند ، و جایی از کشور را به او دهد. و چندان ابرام کرد که بهرام سرانجام تن در داد و گفت: در دامادیِ پادشاهِ هند ننگی نیست. و با خود گفت: شاید بدین ازدواج بتوانم تن درست خود را از این جا برَهانم و به ایران بازگردم. آری آن شیرِ ژیان اکنون همچون روبهان چنگ در حیلت زده بود. شَنگُل سه دخترِ خود را بیاراست و هر یک را با زیب و زیورِ خود در ایوانی نشاند. بهرام بر آنان داخل شد و یکی را که به زیبایی چونان باغی دلگشا بود و سَبینود خوانده می شد برگزید. شَنگُل پس از آن که دختر را مالِ فراوان بخشید ، به بهرام داد. سپس یارانِ او را که از ایران با او رفته بودند ، پیش خواند و گوهرهایِ نفیس بخشید. پس فرمود تا ایوانِ او را به گوهرها بیاراستند و بزرگانِ قَنّوج را بخواند و مهمانیِ بزرگی برپای نمود. یک هفته همه سور و شادی بود. بهرام و همسرش همچون آب و شراب به هم درآمیختند و مِهرشان در دلِ یکدیگر جای گرفت. بویژه دخترِ پادشاه که در آینه ی رویِ بهرام در نهان و آشکار می نگریست و از فرطِ عشقی که به او یافته بود شب و روز می گریست.
روزی بهرام با دخترِ شَنگُل نشسته از هر در سخن می گفتند. بهرام گفت: می دانم که تو سخت مرا دوست داری و نیک خواهِ من هستی. می خواهم رازی با تو گویم ، و خواهم که آن را به کس نگویی. مرا آهنگِ آن است که از هند بروم ، خواهم که تو نیز با من همراه شوی تا تو را به کشورِ دیگر بَرَم ، در آن جا کارِ من بسی بالاتر از این جاست و کشورم پهناور است و تو بانویِ همه ی زنان گردی آن سان که پدرت خادمِ تو شود و بر خاکِ پایت بوسه زند. زن گفت: ای سرورِ بزرگ ، هر چه خواهی بکن ، من خلافِ رایِ تو نکنم ، و بانویِ زنان زنی است که شویَش از او خشنود بُوَد ، و هر چه فرمانش می دهد به انجام رساند. اگر من سر از فرمانِ تو برتابم دعویِ عشقِ تو نتوانم کرد. بهرام در این هنگام اشارت کرد که در اندیشه ی فرار است. زن گفت: اگر بخت با من یار باشد تو را یاری خواهم کرد. بدان که عادتِ هندوان چنین است که روزی در سال به پرستشگاهی به زیارت روند و آن در بیست فرسنگیِ این شهر است. چون پادشاه به پرستشگاه رفت تو فرصتِ این کار غنیمت بشمُر. پنج روزِ دیگر به زیارت خواهند رفت. بهرام خوشدل شد و و بامدادِ روزِ دیگر عزمِ شکار کرد و به ساحل آمد. جماعتی از بازرگانانِ ایران را دید. سوگندشان داد و رازِ خود با آنان بگفت و قرار بر آن نهادند که او را با یارانش در کِشتی نشانند و ببرند ، و آنان را وعده هایِ نیکو داد. سپس در پناهِ خداوند به ایوانِ خود آمد.
چون روزِ عیدِ هندوان در رسید ، شاه مهیّایِ بیرون شدن از شهر گردید. بهرام خود را به بیماری زد و زنش نزدِ پدر آمد و گفت شویِ او بیمار است و از این که در خدمتِ پادشاه نیست پوزش خواسته است. پادشاه عذرِ او بپذیرفت ، و گفت اگر بیمار است بهتر است که در خانه بماند و خود را به رنج نیفکند. شَنگُل سوار شد و به جانبِ پرستشگاه رفت. چون شب در رسید بهرام زن را گفت: اکنون زمانِ رهایی است ، شتاب کن. خود با یاران سوار شد ، زن نیز همراهِ او بود. به سویِ ساحل رفتند. به بازرگانان رسیدند. آنان در خواب بودند. بهرام بیدارشان کرد ، سپس به کِشتی ها و زورق ها جَستند و راهِ ایران در پیش گرفتند. خبر به شَنگُل رسید ، همچون باد بیامد و از پیِ آنان براند تا به ساحل رسید با یارانِ خود به کِشتی ها نشست و از دریا گذشت. بهرام را با دخترِ خود بدید. از دور بر آنان بانگ زد و دشنامشان داد ، و دخترِ خود را که فریبِ شویَش خورده است سرزنش کرد. با آن که مرا بارها آزموده ای ، باز هم از پیِ من می تازی؟ ندانی که صد هزار هندی در برابرِ من از یک سوار کمترند. من با سی تن پهلوانِ ایرانی خود همه ی هندوان را طعمه ی شمشیر کنم.
شَنگُل دانست که با او به جنگ بر نیاید. از درِ دیگر درآمد و گفت من تو را از همه ی خویش و بیگانه برگزیدم ، و دُختِ خود به تو دادم و تو را همانندِ چشم و گوشِ خود ساختم ، و تو با من به جفاکاری معامله می کنی ، و حال آن که من با تو راهِ وفا پیمودم. اکنون با تو چه گویم؟ این دخترِ من است. او به مثابه ی عقلِ من بود ، اینک بر من خروج کرده است همچون سواری دلیر یا گویی شهریاری مطاع. ایرانی به وفاداری اعتقاد ندارد.