Telegram-канал iranazadvaabad - ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری): Unsorted

ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری)

17 Nov 2024 07:29

فهم و تبیین ناقص!

اخیرا سخن‌ران حرم حضرت معصومه (س) گفته است: "یکی از معیارهای دین‌داری این است که انسان دشمنش را به خشم بیاورد و عصبانی کردن دشمن از واجبات دینی است. قرآن می‌گوید کسانی که بتوانند دشمن را به خشم بیاورند برای آنها عمل صالح می‌نویسیم و جزء صالحین محسوب می‌شوند."

تبری را از مشخصات مسلمانان می‌دانند و شاید مراد گوینده از به خشم آوردن دشمن همین باشد.
بر این فرض آیا عصبانی کردن، به عنوان یک اصل ابتدایی مطرح است یا اقدامی واکنشی در برابر تحرّک خصمانه دشمن است؟
مراد از عصبانی کردن دشمنان و کفّار چیست و با چه راهکاری چنین عملی مشروعیت مورد سفارش است؟
و مراد از کافران و دشمنان در قرآن چیست و معیار کدام است؟
پاسخ به این پرسش‌ها و پرسش‌های دیگر در این مجال ممکن نیست اما به طور خلاصه:
برخلاف برخی اظهارات بدون پشتوانه محتوایی و نگاه سطحی به آیات قرآن و عدم توجه به زمانه صدور و شان نزول، اولا؛ عصبانی کردن دشمن و کافران به عنوان اصل اولیه نیست بلکه در موارد خاص خودش به عنوان عملی واکنشی در قبال عملکرد خصمانه دشمن است که آن هم در جایی است که بدانیم عصبانیت وی موجب نابودی و خسارت به کیان دین و مومنان نمی‌شود و الا عصبانی کردن دشمن به عملی ضد خود تبدیل خواهد شد.
در قرآن می‌فرماید: به کافران فحاشی نکنید، سبّ نکنید زیرا آنان نیز به خدای شما سبّ می‌کنند. اگر به واسطه سبّ، کافری عصبانی شده و به خدا فحاشی نماید، از آن نهی شده است. در همین راستا اگر مومنان و دین خدا نیز آسیب ببیند آیا باز هم می‌توان دشمن را عصبانی کرد؟
برخلاف نظریه پردازان خشونت که متاسفانه تریبون‌ها در قبضه آنان است، راهکار عصبانی کردن دشمن از مسیر آزار دادن، مرگ گفتن و ... نمی‌گذرد و نگاه سطحی به آموزه‌های دینی رهزن است و چه بسا نفوذی‌های همان دشمن زشت‌ترین و غیر ادبی‌ترین درشت‌گویی‌ها را در دهان مومنان بگذارند زیرا اثر نامطلوبی دارد. اگر این دسته از افراد اعتقاد به آزار و اذیت کفار دارند، چرا از راه‌های غیر‌عقلایی با تبعات غیر نیکو بهره می‌برند بلکه راهشن این است که اوّلا؛ مومنان به وظایف خود عمل کنند و مهم‌ترین آن توحید و دوری از شرک است. برخی حرف‌ها مانند ذوب در ولایت فقیه و معصوم‌گونه جلوه دادنش بوی شرک می‌دهد. از دیگر وظایف، اخلاقی عمل کردن مومنان در برخورد با دیگر ادیان است. ثانیا؛ با هوشمندی و تلاش و کوشش و استفاده از سیاست خارجی و فرهنگی باز، کشور مسلمان را به توسعه و پیشرفت برسانند. اتفاقا همین آیه‌ای که بدان استناد شده، بالندگی و قد کشیدن مومنان را موجب خشم دشمن می‌داند.
مرحوم صالحی نجف‌آبادی خالق کتاب "شهید جاوید" می‌نویسد:
" جنبه منفی سیاست خارجی اسلام این است که به کشورهای بیگانه به طور ابتدایی آزار ندهند و اهانت نکنند و بدون ضرورت خشم آنان را بر نینگیزند. قرآن می‌فرماید: « وَ دَع اذاهُم» از آزار کافران و منافقین خودداری کن(احزاب/ ۴۸)... اگر بیگانگان از طرف مسلمانان بی‌جهت مورد اهانت و ناسزاگویی واقع شوند آنان نیز عکس‌العمل نشان داده و وارد جنگ می‌شوند و مسلمانان ناچار می‌شوند نیرویی که باید صرف سازندگی و پیشرفت شود، صرف دفع شر دشمن نمایند که هم نیروها را هدر می‌دهد و هم از پیشرفت و سازندگی باز خواهیم ماند. علاوه بر اینها اساس دین اسلام مبنی بر دعوت و جذب است و هدایت نه طرد و لعن. در قرآن می‌فرماید: « نیکی و بدی یکسان نیست و تو بدی را به آنچه بهتر است یعنی نیکی دفع کن اگر چنین کنی همان کسی که دشمن توست دوست صمیمی تو خواهد شد(فصلت/۳۴).
(نامه سرگشاده در باره کنفرانس طائف و مسایل جنگ، اسفند ۵۹، ص ۶۵ـ ۷۲)
شقه شقه کردن دین حنیف که ناشی از سواد و ضیق دایره مطالعات مدعیان و صاحبان تریبون می‌باشد، حکایت تلخی است که دین را آن‌چنان که هست تبیین نمی‌کنند و کاش این حرف‌ها از تریبون های رسمی به خورد جوان موسوم به مومن انقلابی داده نمی‌شد!
@lotfi_mojtaba
/channel/iranazadvaabad