Telegram-канал nehzatazadiiran - نهضت آزادى ايران: Unsorted

نهضت آزادى ايران

23 Apr 2025 15:29

‍ 🔶 در رثای یک روحانی راستین

🔹علی میرموسوی

@Nehzatazadiiran

پاپ فرانسیس برای بسیاری نماد یک روحانی به معنای واقعی کلمه در جهان کنونی بود؛ از آن دست روحانیانی که قرآن با نیکی از آنان یاد کرده و فروتنی را مهم ترین ویژگی ‌شان دانسته است. «و بی گمان در میان آنان، کشیشان و راهبانانی هستند که تکبّر نمی‌ورزند.» (مائده، ۸۲). در انجیل دلیل این اهمیت چنین بیان شده است: «اما بزرگترین شما باید خدمت گزار شما باشد، زیرا هر که خود را بزرگ سازد، خوار خواهد شد و هر که خود را فروتن سازد، سرافراز خواهد گردید.»(متی۱۱: ۲۳_۱۲)

خورخه ماریو برگولیو؛ اسقف آرژانتینی، هنگامی که در سال ۲۰۱۳، به مقام پاپی رسید، برای نخستین بار در تاریخ کلیسا عنوان فرانسیس را برگزید. او در توضیح این انتخاب گفت:
«وقتی روشن شد من انتخاب شده‌ام، دوست عزیزم کاردینال کلادیو مرا در آغوش گرفت و گفت: فراموش مکن فقرا را! و همان جا بود که نام فرانسیس در ذهنم جرقه زد.»

فرانسیس آسیزی (۱۲۲۶_۱۱۸۱) قدیسی ایتالیایی بود که زندگی‌اش نقطه عطفی در تاریخ مسیحیت شد، چرا که شیوه‌ای نو از پیروی مسیح را بنیان نهاد: فروتنی، فقر داوطلبانه، عشق به طبیعت و صلح جویی مطلق. او نه تنها دوست فقرا بود، بلکه به طبیعت، حیوانات و حتی دشمنان نیز عشق می‌ورزید. انتخاب این نام، در واقع بیانیه‌ای بود از جانب پاپ فرانسیس درباره اصول بنیادین خود و معنای روحانیت راستین از نگاه او.

از همان آغاز، او به‌جای اقامت در کاخ رسمی واتیکان، زندگی در یک مهمان‌سرای ساده را برگزید. سوار خودروهای معمولی می‌شد و تجمل را کنار گذاشت. همواره بر عدالت اجتماعی، حمایت از مهاجران، فقرا و بی‌خانمان‌ها تأکید می‌کرد و بارها سرمایه‌داری افراطی و نابرابری اجتماعی را به نقد کشید.

در مراسم پنج‌شنبه مقدس، که در آن پاپ پای دوازده نفر را می‌شوید، او این سنت را با رویکردی انقلابی اجرا کرد: پای مهاجران، مسلمانان، زندانیان، زنان و حتی بی‌دینان را شست و گاهی بوسید. پاپ فرانسیس رسم دست‌بوسی را نیز وارونه کرد؛ برخلاف سنت قدرت‌گرایانه‌ای که انتظار دست بوسی دیگران را دارد، او پیش‌قدم می‌شد و دست کشیشان سالمند و راهبان وفادار را می‌بوسید. در سال ۲۰۱۹، برای ایجاد صلح، پای رهبران متخاصم سودان جنوبی را بوسید تا آن‌ها را به صلح و آشتی تشویق کند.

او به‌جای داوری و طرد گناهکاران، همواره بر «رحمت الهی» و امکان بازگشت تأکید داشت. به باور او، «کلیسا باید همچون بیمارستانی صحرایی باشد؛ پناهگاهی برای مجروحان جسمی و روحی.» پاپ فرانسیس دین را نه صرفاً مجموعه‌ای از مناسک، بلکه راهی برای زندگی انسانی، اخلاقی و همراه با عشق می‌دانست. او مردم را دعوت می‌کرد که به‌جای داوری، همراه و همدل باشند.

در حوزه گفت‌وگوی بین‌ادیان، تلاش‌های بی‌سابقه‌ای انجام داد؛ از دیدار تاریخی با شیخ الازهر گرفته تا گفت‌وگو با آیت‌الله سیستانی در نجف. این اقدامات، روحیه همگرایی و صلح‌طلبی او را نشان می‌داد. در نگاه او، صلح فقط مسئله‌ای سیاسی یا دیپلماتیک نبود، بلکه ریشه در ایمان، کرامت انسانی و محبت الهی داشت. او بارها گفته بود که بدون گفت‌وگو میان ادیان، صلح پایدار ممکن نیست.

در سال‌های پایانی عمرش، دغدغه صلح و نگرانی از جنگ، به اصلی‌ترین محور سخنانش تبدیل شد. بارها از جنگ‌های مدرن و صنعت سودآور اسلحه انتقاد کرد و گفت: «نمی‌توان صلح را بر پایه‌ی ترس و زرادخانه‌های مرگ ساخت. تجارت اسلحه، تجارت خون است.» او حمله روسیه به اوکراین و کشتار مردم بی‌گناه در غزه را به‌شدت محکوم کرد و حملات اسرائیل به غزه را «بی‌رحمی»، «فراتر از جنگ» و نوعی «تروریسم» نامید.

با درگذشت او، جهان یکی از الهام‌بخش‌ترین رهبران روحانی خود را از دست داد. رهبری که تجسم زنده آموزه‌های دینی و اخلاقی بود و نام و یادش برای همیشه در دل اهل ایمان خواهد ماند. او با نیک‌نامی از دنیا رفت و الگویی ماندگار برای رهبران مذهبی و مؤمنان سراسر جهان به‌جا گذاشت.
روحش شاد و یادش جاودان باد.

@Nehzatazadiiran