Telegram-канал marzockacademy - آکادمی فلسفه و هنر مارزوک: Unsorted

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

12 Jul 2025 12:19

شوپنهاور در مقابل نیچه:
معنای رنج
پاسخ بستگی به این دارد که چگونه به تراژدی واکنش نشان می‌دهید؟

✍جاشوا فوا دینستاگ
| جاشوا دینستاگ استاد علوم سیاسی در دانشگاه ویسکانسین،

ما می‌دانیم که هر زندگی شامل رنج زیادی است. با این حال، آنچه مهم است نحوه واکنش ما به آن است.
شوپنهاور محدود کردن میل و کناره‌گیری از زندگی را توصیه می‌کند.
در حالی که نیچه واکنشی هنری به تراژدی زندگی و پذیرش رنجی که در پی دارد را توصیه می‌کند.
جاشوا فوا دینستاگ می‌نویسد: بهترین واکنش، در واقع، می‌تواند خندیدن باشد.

ای. ام. سیوران نوشت: «اگر مردم شادی روی زمین وجود دارند، چرا بیرون نمی‌آیند و با شادی فریاد نمی‌زنند، شادی خود را در خیابان‌ها اعلام نمی‌کنند؟
چرا این همه احتیاط و خویشتن‌داری؟»
برخی از مردم زندگی آسان‌تر و ممتازتری نسبت به دیگران دارند، اما زندگی همه انسان‌ها شامل رنج است و برخی دیگر مقدار زیادی از آن را در خود جای داده‌اند. قرن‌ها پیشرفت تکنولوژی، اگرچه برخی از منابع پریشانی شدید را تسکین داده است، اما در کل، همانطور که مطالعات متعدد تأیید می‌کنند، انسان‌ها را چندان شادتر نکرده است.
چه چیزی تداوم رنج را توضیح می‌دهد و چه نگرشی باید نسبت به آن داشته باشیم؟
یک پاسخ قدرتمند به این سوال توسط آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی متولد ۱۷۸۸، ارائه شده است که کتاب مقالات بدبینانه‌اش با عنوان «ضمیمه‌ها و حذفیات» پس از انتشار در سال ۱۸۵۱ به شدت محبوب شد. او در جمله‌ای مشهور نوشت: «زندگی تجارتی است که هزینه‌ها را پوشش نمی‌دهد.» او فکر می‌کرد که خواسته‌های انسانی همیشه از پتانسیل جهان برای ارضای آنها پیشی می‌گیرند و هر فرد را در نوعی کمبود دائمی قرار می‌دهند.
یک نسل بعد، فریدریش نیچه، که زمانی خود را شاگرد شوپنهاور می‌دانست، با نوشتن مقاله‌ای، ردیه‌ی تند و تیز ارائه داد. نیچه با اذعان به فراگیر بودن رنج، با این وجود معتقد بود که شوپنهاور در پاسخ مناسب به چالشی که رنج ایجاد می‌کرد، شکست خورده است.
در واقع، او فکر می‌کرد که فیلسوف مسن‌تر دچار ضعف اعصاب شده است. نیچه به جای اینکه مانند یک حسابدار، لذت‌ها و دردها را با هم جمع کند، فکر می‌کرد که مواجهه ما با رنج می‌تواند کلید نگرشی متفاوت به زندگی باشد؛ «چکش و ابزاری که با آن می‌توان برای خود یک جفت بال جدید ساخت».
تقابل این دو دیدگاه، درس‌های زیادی در مورد چگونگی تفکر در مورد رنج و زندگی به طور کلی به ما می‌آموزد.
آیا هدف زندگی دستیابی به لذتی بیش از درد است؟
یا راه دیگری برای سنجش تجربیات ما وجود دارد که کمتر مکانیکی باشد؟
آیا هدف زندگی رسیدن به لذتی بیش از درد است؟
یا راه دیگری برای سنجش تجربیاتمان وجود دارد که کمتر مکانیکی باشد؟

شوپنهاور درست زمانی می‌نوشت که اولین ترجمه‌های متون بودایی به زبان‌های غربی در حال انجام بود و او به یک معنا، این ایده بودایی را تأیید می‌کند که «زندگی رنج است»، یعنی رنج جوهر زندگی است. انسان‌ها تا حد زیادی با درد انگیزه می‌گیرند - مثلاً تشنگی و گرسنگی - و آنچه ما لذت می‌نامیم، عمدتاً تسکین آن شرایط است، تسکینی که همیشه در مقایسه با دردی که قبل از آن بوده، زودگذر بوده است. او نوشت: «تمام لذت‌ها در واقع فقط منفی هستند، فقط اثر از بین بردن درد را دارند، در حالی که درد یا شر ... عنصر مثبت واقعی است».
این توضیح می‌دهد که چرا ممکن است دائماً احساس کمبود کنیم. ما به برخی منابع درد واکنش نشان می‌دهیم، اما منابع دیگری جای آن را می‌گیرند. و آسودگی که به دست می‌آوریم همیشه موقتی است و رنج همیشه در افق پدیدار می‌شود. علاوه بر این، ما دائماً پدیده «ارتقاء سطح» را تجربه می‌کنیم که در آن چیزهایی که زمانی برای ما لذت‌بخش بودند، به بخشی از منظره تبدیل می‌شوند.
Shima

/channel/marzockacademy